เรื่องราวนี้จะยาวสักหน่อยนะครับ เรียบเรียงได้ไม่เก่งนัก หากมีคำผิดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
และขอคุณสำหรับคำปรึกษาจากทุกคอมเม้นล่วงหน้าครับ ขอบพระคุณมาก
ผมสนิทกับรุ่นน้องต่างคณะคนนึงในมหาลัย ซึ่งผมชอบน้องตั้งแต่เจอแล้วล่ะครับ เธอรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงของผมที่ซิ่วไปเรียนรุ่นเดียวกับน้องพอดี ตอนนั้นน้องเขายังไม่มีแฟนหรอกครับ แต่เพื่อนผู้ชายของผมชอบน้องเช่นกัน จากนั้นผมก็ได้เจอน้องเขาบ่อยๆ ชอบหยอกชอบแกล้งประจำ เวลาอยู่ด้วยผมรู้สึกสบายใจ แต่ก็ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกของผมเท่าไหร่ จะอยู่ในสถานะรุ่นพี่มากกว่า และน้องเขาก็ดูคนไม่ออกด้วย แต่เพื่อนๆผมเขาดูออก
(จริงๆมีเรื่องของเพื่อนชายผมอยู่ด้วย เพื่อนผมเป็นคนเจ้าชู้และเสน่ห์แรงเรื่องผู้หญิงมาก แต่ผมขอไม่เล่าถึงเขานะครับ)
ผ่านมาเกือบสองเดือนผมทนไม่ไหว แม้จะรู้ว่าเพื่อนก็ชอบแต่เราตกลงกันไว้ว่าต่างคนต่างจีบไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ผมจึงไปสารภาพตรงๆเลย (เป็นคนไม่ชอบค้างคา) แล้วน้องก็'ปฏิเสธ'ครับ
ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองไม่เป็นไร และพอเดาได้ว่าน้องเขาชอบเพื่อนผมไปแล้ว
ปัญหาเริ่มตรงนี้ครับ ผมรู้ว่าเพื่อนเป็นคนยังไงดี ผมรู้ว่าอีกไม่นานจะเลิกกัน แน่นอนว่าห่วงน้องมาก แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จะยุ่งกับเขาแล้วนี่ครับ จะให้ผมเตือนใครก็ไม่ได้ นั้นก็เพื่อนผม น้องผมก็ห่วง อึดอัดสุดๆ แล้วที่สุดของที่สุดคือต้องเจอน้องแทบทุกวันเพราะผมอยู่หอเดียวกับเพื่อน พวกน้องก็ชอบแห่กันมาทำงานห้องผม เล่นห้องผม แถมน้องยังมาปรึกษาผมหลายๆเรื่อง พอผมถามว่าไม่ไปคุยกับเพื่อนผมเล่า(แฟนน้อง) เธอบอกเรื่องบางเรื่องมันคุยกันแบบสนิทใจไม่ได้นี่
และผมต้องปฏิบัติเหมือนเป็นปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แสดงออกว่าตัวเองจะบ้าตายแล้วโว๊ย!...
ตอนนั้นสิ่งที่ผมหวังคือ ไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดที่เดาไว้แล้วเกิดขึ้น แต่มันก็เกิด 'น้องเลิกกับเพื่อนผม' และเพื่อนผมก็ดันเป็นแฟนคนแรกของน้องด้วย เยี่ยม! แน่นอนว่ารักแรกมันหนักเสมอ ไม่รู้ทำผมต้องห่วงมันมากนัก ผมคอยดูแลอยู่ห่างๆ ฝากเพื่อนผู้หญิงดูแลด้วยจนผ่านไปเดือนกว่าน้องดีขึ้นบ้าง แต่ผมสิอาการหนัก คิดถึงเรื่องน้องบ่อยมาก ฝันถึงบ่อยๆเลยทีเดียว บางทีก็เผลอให้ความหวังตัวเอง บางทีก็ไม่สนไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว(ด่าว่าบ้าได้นะ โครตสับสนตัวเองเลยตอนนั้น) จนกระทั่งวันนึงผมเผลอพูดออกไปกับน้องว่า "เราลองแบบมากกว่าพี่น้องได้ไหม" ใช่ มันบ้ามาก น้องอกหักอยู่ แล้วเราคือคนที่น้องปฏิเสธแล้ว และยังเป็นเพื่อนของแฟนเก่าน้องอีก ตอนนั้นผมขาดการไตร่ตรองเลย ความรู้สึกลั่นไปล้วนๆ แน่นอนว่าน้องเขาไม่เห็นด้วยหรอกนะครับ
หลังจากนั้นวันต่อมาผมส่งข้อความไปขอโทษน้องที่พูดอะไรแบบนั้นไป ไม่คิดถึงความรู้สึกน้องเลย และขอหายตัวไปสักพัก ผมออกจากเฟส งดโซเชียล อาจารย์สั่งงานในเฟสต้องถามเพื่อนเอาจนเพื่อนแทบตบกระโหลก ครึ่งเดือนผ่าน ผมรู้สึกดีขึ้นผมขาดการติดต่อกับน้องได้แล้ว แต่ไม่รู้โชคช่วยหรือสวรรค์สาป พวกน้องกลับเข้าหาผมแทน เอางานมาให้ช่วยบ้าง เพื่อนผู้หญิงมาเอางานที่ห้องผมก็ตามมาด้วย แน่นอนผมตีตัวออกห่าง จนเธอโทรมาบอกให้ผมดูข้อความในเฟส ผมจึงเข้าเฟสหลังจากไม่เข้ามานาน น้องส่งข้อความมาว่า"หายไปนานแล้วนะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว"กุมขมับเลยครับ = ="
เหมือนเดิมที่น้องต้องการคือสถานะพี่ชายที่ผมไม่เคยเป็นได้จริงๆเลยสักครั้ง ผมชอบน้องตั้งแต่แรกๆให้ผมกลับไปสถานะไหนล่ะ จะให้พักรักษาตัวก็ไม่ได้ แล้วจะไปอยู่ในสถานะนั้นยังไงล่ะเนี่ย
วันจึงตีตัวออกห่างเหมือนเดิม ไม่คุย ไม่สน ไม่มอง ไม่เจอ เฟส โซเชียลไม่เข้า แต่ก็ยังมาเจอบ่อยๆอีกจนได้ น้องก็ถามว่าทำไมไม่ยอมเล่นเฟส เล่นซะทีสิ ผมเลยบอกไปว่า"ไม่อยากเห็นหน้าคน" แล้วก็รู้สึกตัวหลังพูดไปแล้วว่ามันแรงไป แต่ยังสงบท่าทีอยู่ ดูเหมือนน้องจะรู้ตัว เธอบอกรู้ว่าไม่อยากเห็นหน้า แต่มันติดต่อกันไม่ได้ จากนั้นเธอก็ห่างไป แทบไม่มาห้องผมอีก หลังจากผมเสร็จงานที่ช่วยน้องแล้ว น้องเขาขนมมาแขวนไว้หน้าประตูเป็นของขอบคุณ พอดีเพื่อนผมมาเจอเลยถามว่าทำไมไม่เอาเข้าไปให้ น้องเลยบอกกับเพื่อนผมว่า เธอไม่อยากไปให้ผมเห็นหน้า
เรื่องไม่จบตรงนี้สิครับ ผมรู้สึกว่ามันแรงไป ผมไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ ใช่ ผมไม่อยากเห็นหน้าเพราะผมอยากเจอน้องมาก ผมไม่อยากพูดถึงน้องเพราะผมชอบคิดถึงน้องบ่อยๆ ไม่อยากคุยกับน้องไม่อยากใกล้ชิดเลย เพราะถ้าได้คุยได้ใกล้ชิด ผมจะรู้ว่าเธอมีความสุข เธอไม่สบายใจ เธอกำลังเศร้า ผมถึงไม่อยากรู้เรื่องของเธอเลย
ผมไม่ชัวร์นะว่านี่คือความรัก อาจแค่หลงหรือชอบเท่านั้น ถ้ามันคือรักจริงๆ คงเป็นรักข้างเดียว ซึ่งไม่อยากเป็นเลย
หลังจากนั้นเป็นฝ่ายผมที่เข้าหาน้อง แต่ไม่คุยกันเหมือนแต่ก่อน รักษาระยะห่าง รักษาท่าที ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปหาเรื่องใส่ตัวมาก ที่ผ่านมาเป็นวันลอยกระทงที่หน้านิ่งที่สุดตั้งแต่เคยลอยมากเลย ใช่ ผมชวนเธอด้วยคำว่า "วันนี้จะไปลอยกระทง ไม่ได้ชวนนะ อยากไปก็ไป ไม่อยากก็ไม่ต้องไป" แล้วเธอดันมาจริง
ทุกวันนี้เราเริ่มคุยกันมากขึ้นแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จะหนีก็ไม่พ้น จะอยู่แบบนี้เรื่อยๆผมก็จะแย่เอา ช่วยด้วยครับ!!
จากเรื่องราวที่เล่ามานี้ คงพอเดาได้ว่าผมเป็นแคร์น้องมาก อาจจะให้ความหวังตัวเองไปด้วย และคิดเรื่องน้องมากไป อันนี้พอรู้ตัวครับ เลยมากึ่งระบายกึ่งปรึกษาในพันทิปแทน แต่ผมสับสนจริงๆและไม่รู้จะวางตัวแบบไหน ควรทำอย่างไรต่อไปกับความสัมพันธ์นี้
ปล.เรื่องราวนี้ไม่มีผลกับการเรียนเท่าไหร่นะครับ ผมแยกแยะเรื่องรักๆใคร่ๆกับเรื่องเรียนได้ว่าสิ่งไหนสำคัญกว่า เผื่อมีคนเม้นว่า"เอาเวลาไปเรียนเถอะลูก"ฮา....
ควรทำอย่างไรในสถานการณ์อึดอัดแบบนี้ครับ
และขอคุณสำหรับคำปรึกษาจากทุกคอมเม้นล่วงหน้าครับ ขอบพระคุณมาก
ผมสนิทกับรุ่นน้องต่างคณะคนนึงในมหาลัย ซึ่งผมชอบน้องตั้งแต่เจอแล้วล่ะครับ เธอรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงของผมที่ซิ่วไปเรียนรุ่นเดียวกับน้องพอดี ตอนนั้นน้องเขายังไม่มีแฟนหรอกครับ แต่เพื่อนผู้ชายของผมชอบน้องเช่นกัน จากนั้นผมก็ได้เจอน้องเขาบ่อยๆ ชอบหยอกชอบแกล้งประจำ เวลาอยู่ด้วยผมรู้สึกสบายใจ แต่ก็ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกของผมเท่าไหร่ จะอยู่ในสถานะรุ่นพี่มากกว่า และน้องเขาก็ดูคนไม่ออกด้วย แต่เพื่อนๆผมเขาดูออก
(จริงๆมีเรื่องของเพื่อนชายผมอยู่ด้วย เพื่อนผมเป็นคนเจ้าชู้และเสน่ห์แรงเรื่องผู้หญิงมาก แต่ผมขอไม่เล่าถึงเขานะครับ)
ผ่านมาเกือบสองเดือนผมทนไม่ไหว แม้จะรู้ว่าเพื่อนก็ชอบแต่เราตกลงกันไว้ว่าต่างคนต่างจีบไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ผมจึงไปสารภาพตรงๆเลย (เป็นคนไม่ชอบค้างคา) แล้วน้องก็'ปฏิเสธ'ครับ
ปัญหาเริ่มตรงนี้ครับ ผมรู้ว่าเพื่อนเป็นคนยังไงดี ผมรู้ว่าอีกไม่นานจะเลิกกัน แน่นอนว่าห่วงน้องมาก แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จะยุ่งกับเขาแล้วนี่ครับ จะให้ผมเตือนใครก็ไม่ได้ นั้นก็เพื่อนผม น้องผมก็ห่วง อึดอัดสุดๆ แล้วที่สุดของที่สุดคือต้องเจอน้องแทบทุกวันเพราะผมอยู่หอเดียวกับเพื่อน พวกน้องก็ชอบแห่กันมาทำงานห้องผม เล่นห้องผม แถมน้องยังมาปรึกษาผมหลายๆเรื่อง พอผมถามว่าไม่ไปคุยกับเพื่อนผมเล่า(แฟนน้อง) เธอบอกเรื่องบางเรื่องมันคุยกันแบบสนิทใจไม่ได้นี่
ตอนนั้นสิ่งที่ผมหวังคือ ไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดที่เดาไว้แล้วเกิดขึ้น แต่มันก็เกิด 'น้องเลิกกับเพื่อนผม' และเพื่อนผมก็ดันเป็นแฟนคนแรกของน้องด้วย เยี่ยม! แน่นอนว่ารักแรกมันหนักเสมอ ไม่รู้ทำผมต้องห่วงมันมากนัก ผมคอยดูแลอยู่ห่างๆ ฝากเพื่อนผู้หญิงดูแลด้วยจนผ่านไปเดือนกว่าน้องดีขึ้นบ้าง แต่ผมสิอาการหนัก คิดถึงเรื่องน้องบ่อยมาก ฝันถึงบ่อยๆเลยทีเดียว บางทีก็เผลอให้ความหวังตัวเอง บางทีก็ไม่สนไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว(ด่าว่าบ้าได้นะ โครตสับสนตัวเองเลยตอนนั้น) จนกระทั่งวันนึงผมเผลอพูดออกไปกับน้องว่า "เราลองแบบมากกว่าพี่น้องได้ไหม" ใช่ มันบ้ามาก น้องอกหักอยู่ แล้วเราคือคนที่น้องปฏิเสธแล้ว และยังเป็นเพื่อนของแฟนเก่าน้องอีก ตอนนั้นผมขาดการไตร่ตรองเลย ความรู้สึกลั่นไปล้วนๆ แน่นอนว่าน้องเขาไม่เห็นด้วยหรอกนะครับ
หลังจากนั้นวันต่อมาผมส่งข้อความไปขอโทษน้องที่พูดอะไรแบบนั้นไป ไม่คิดถึงความรู้สึกน้องเลย และขอหายตัวไปสักพัก ผมออกจากเฟส งดโซเชียล อาจารย์สั่งงานในเฟสต้องถามเพื่อนเอาจนเพื่อนแทบตบกระโหลก ครึ่งเดือนผ่าน ผมรู้สึกดีขึ้นผมขาดการติดต่อกับน้องได้แล้ว แต่ไม่รู้โชคช่วยหรือสวรรค์สาป พวกน้องกลับเข้าหาผมแทน เอางานมาให้ช่วยบ้าง เพื่อนผู้หญิงมาเอางานที่ห้องผมก็ตามมาด้วย แน่นอนผมตีตัวออกห่าง จนเธอโทรมาบอกให้ผมดูข้อความในเฟส ผมจึงเข้าเฟสหลังจากไม่เข้ามานาน น้องส่งข้อความมาว่า"หายไปนานแล้วนะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว"กุมขมับเลยครับ = ="
เหมือนเดิมที่น้องต้องการคือสถานะพี่ชายที่ผมไม่เคยเป็นได้จริงๆเลยสักครั้ง ผมชอบน้องตั้งแต่แรกๆให้ผมกลับไปสถานะไหนล่ะ จะให้พักรักษาตัวก็ไม่ได้ แล้วจะไปอยู่ในสถานะนั้นยังไงล่ะเนี่ย
วันจึงตีตัวออกห่างเหมือนเดิม ไม่คุย ไม่สน ไม่มอง ไม่เจอ เฟส โซเชียลไม่เข้า แต่ก็ยังมาเจอบ่อยๆอีกจนได้ น้องก็ถามว่าทำไมไม่ยอมเล่นเฟส เล่นซะทีสิ ผมเลยบอกไปว่า"ไม่อยากเห็นหน้าคน" แล้วก็รู้สึกตัวหลังพูดไปแล้วว่ามันแรงไป แต่ยังสงบท่าทีอยู่ ดูเหมือนน้องจะรู้ตัว เธอบอกรู้ว่าไม่อยากเห็นหน้า แต่มันติดต่อกันไม่ได้ จากนั้นเธอก็ห่างไป แทบไม่มาห้องผมอีก หลังจากผมเสร็จงานที่ช่วยน้องแล้ว น้องเขาขนมมาแขวนไว้หน้าประตูเป็นของขอบคุณ พอดีเพื่อนผมมาเจอเลยถามว่าทำไมไม่เอาเข้าไปให้ น้องเลยบอกกับเพื่อนผมว่า เธอไม่อยากไปให้ผมเห็นหน้า
เรื่องไม่จบตรงนี้สิครับ ผมรู้สึกว่ามันแรงไป ผมไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ ใช่ ผมไม่อยากเห็นหน้าเพราะผมอยากเจอน้องมาก ผมไม่อยากพูดถึงน้องเพราะผมชอบคิดถึงน้องบ่อยๆ ไม่อยากคุยกับน้องไม่อยากใกล้ชิดเลย เพราะถ้าได้คุยได้ใกล้ชิด ผมจะรู้ว่าเธอมีความสุข เธอไม่สบายใจ เธอกำลังเศร้า ผมถึงไม่อยากรู้เรื่องของเธอเลย
ผมไม่ชัวร์นะว่านี่คือความรัก อาจแค่หลงหรือชอบเท่านั้น ถ้ามันคือรักจริงๆ คงเป็นรักข้างเดียว ซึ่งไม่อยากเป็นเลย
หลังจากนั้นเป็นฝ่ายผมที่เข้าหาน้อง แต่ไม่คุยกันเหมือนแต่ก่อน รักษาระยะห่าง รักษาท่าที ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปหาเรื่องใส่ตัวมาก ที่ผ่านมาเป็นวันลอยกระทงที่หน้านิ่งที่สุดตั้งแต่เคยลอยมากเลย ใช่ ผมชวนเธอด้วยคำว่า "วันนี้จะไปลอยกระทง ไม่ได้ชวนนะ อยากไปก็ไป ไม่อยากก็ไม่ต้องไป" แล้วเธอดันมาจริง
ทุกวันนี้เราเริ่มคุยกันมากขึ้นแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จะหนีก็ไม่พ้น จะอยู่แบบนี้เรื่อยๆผมก็จะแย่เอา ช่วยด้วยครับ!!
จากเรื่องราวที่เล่ามานี้ คงพอเดาได้ว่าผมเป็นแคร์น้องมาก อาจจะให้ความหวังตัวเองไปด้วย และคิดเรื่องน้องมากไป อันนี้พอรู้ตัวครับ เลยมากึ่งระบายกึ่งปรึกษาในพันทิปแทน แต่ผมสับสนจริงๆและไม่รู้จะวางตัวแบบไหน ควรทำอย่างไรต่อไปกับความสัมพันธ์นี้
ปล.เรื่องราวนี้ไม่มีผลกับการเรียนเท่าไหร่นะครับ ผมแยกแยะเรื่องรักๆใคร่ๆกับเรื่องเรียนได้ว่าสิ่งไหนสำคัญกว่า เผื่อมีคนเม้นว่า"เอาเวลาไปเรียนเถอะลูก"ฮา....