บทนำ
            หัวใจที่นิ่งเงียบดวงนึง กลับเริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากวันเวลาผ่านไปในรอบหลายปี กับการดำรงชีวิตที่เป็นไปตามปกติ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นปัจจุบันที่ผิดที่ผิดเวลา แต่ทั้งหมดนั้นล้วนแต่เกิดขึ้นจริง เขาจะจัดการความรู้สึกของเขาได้อย่างไร เส้นขนานสองเส้นนั้นจะมาบรรจบกันหรือไม่นะ เส้นทางที่เลือกนั้น อาจไม่เป็นดั่งใจของเขาอยากให้เป็นเลยสักนิด และความเจ็บปวดมักเกิดขึ้นเสมอ เมื่อมีความสุข มักมี ความโศกเศร้าตามมา หากวันนึงเขาและเธอได้เจอกันในจังหวะที่ใช่กว่านี้ เขาจะมีความสุขกว่านี้หรือป่าวนะ.
                เนื้อหาในบทความต่อไปนี้ เป็นความรักที่เกิดขึ้นจริง พร้อมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับ กับความรักที่เขาไม่อาจครอบครองมันได้ และเขายังเก็บรักษามันไว้ในใจเสมอ.

EP.1..เรื่องราวเริ่มต้น..

เรื่องราวเริ่มต้นตั้งแต่เดือนมีนาคม 2567 ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ผมเป็นพนักงานดำรงตำแหน่งหัวหน้างานในแผนกหนึ่ง ในทีมงานของผมมีลูกน้องอยู่ประมาณ 10 คน และในเดือนนี้ผมได้รับคนใหม่จากต่างแผนกมา 2 คน ซึ่งเป็นเรื่องปกติในการโยกย้ายบุคลากร
ในวันที่ 21 มีนาคม ผมได้ไปรับลูกน้องคนใหม่เข้ามาในแผนกของผม ครั้งแรกที่เจอเธอ ผมก็รู้สึกทึ่งในความสูงของเธอนิดหน่อย และหลังจากที่หัวหน้าของผมได้พูดคุยและอธิบายรายละเอียดต่างๆ สักพัก เราก็แยกย้ายกันไปตามแผนก ซึ่งผมพาเธอไปแนะนำให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ รู้จัก และพูดถึงระเบียบในการทำงานต่างๆ จากนั้นผมก็เริ่มเทรนพื้นฐานให้เธอและทำงานร่วมกับทีมงานสองสามคน
เธอมีอุปนิสัยเงียบ เรียบร้อย เป็นผู้ฟังที่ดี ร่าเริง และหัวเราะเมื่อทีมงานพูดถึงเรื่องตลกๆ วันเวลาผ่านไป เธอเริ่มเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี มีงานสังสรรค์เล็กๆ น้อยๆ เธอก็ไปร่วม แต่เธอจะมีระยะห่างที่เธอจัดสรรไว้แล้ว ผมก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ทุกครั้งที่เธอไปไหน เพราะเธออยู่คนเดียว ผมจะคอยทักทายเธอเสมอ

“กลับกี่โมงเมื่อคืน?” ผมตัดสินใจทักไปหาเธอ
“ขับรถได้ใช่ไหม?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“กลับเที่ยงกว่า” หลังจากนั้นเธอตอบกลับมา ใจมันรู้สึกแปลกๆ
“โห่ ขับรถได้ใช่ไหม?” ผมก็ถามย้ำกลับไป
“ปลอดภัยครบ 32” เธอตอบกลับมา และผมก็รู้สึกหมดห่วง

ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมอาจจะห่วงเธอเกินไปหรือเปล่า จนทำให้เธอรู้สึกตกใจจากคำพูดที่ห้วนๆ นั้น ผมก็ไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองและปล่อยให้มันผ่านไป

ในการทำงานแต่ละวันก็เป็นไปตามปกติ มีเฮฮาบ้าง เครียดบ้าง ตามปกติของการทำงาน ในส่วนของผมก็ทำงาน แพลนงาน ดูโปรแกรมงาน คอยแก้ปัญหาต่างๆ ให้กับลูกน้อง ผมจะไม่ใส่รายละเอียดของบุคคลอื่นมากเท่าไหร่ เพราะมันอาจจะเยอะไป คนที่มาพร้อมกับเธอได้ลาออกไปหนึ่งคน เพราะการทำงานอาจจะไม่ถนัดมากเท่าไหร่ งานค่อนข้างยากและใช้ความละเอียดสูง ความจำเยอะ
 
การทำงานของเธอค่อนข้างไปได้ดี สิ่งที่ทำให้ผมสนใจในตัวเธอคือเธอดูฉลาด มีความคิดที่รอบคอบ และฉลาดในการดูคน ไม่ปฏิเสธที่ผมค่อนข้างจะใส่ใจเธอเป็นพิเศษ ตัวผมก็แปลกใจเหมือนกันว่าผมมองเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็น เธอดูธรรมดา แต่มีบางอย่างที่ดึงดูดผม ทุกการกระทำของเธอมักอยู่ในสายตาผมเสมอ จนผมมักรู้รายละเอียด อารมณ์ของเธอในวันนั้นๆ ว่าจะไปในทิศทางไหน โดยที่ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น
 
ผมมักจะคอยดูแลและช่วยเหลือเธอห่างๆ เพราะก็ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก และหาเรื่องงานทักหาเธออยู่บ่อยๆ
แอบชมเธออยู่บ่อยๆ
 
“ออกกี่โมงวันนี้?” ผมถามเธอเรื่องการทำโอที (มันเป็นโอทีนอกเหนือจากการบังคับของบริษัท)
“เจ็ดโมงค่ะ ” เธอตอบกลับมาทันที ผมยิ้มเลย
“เก่งจังเลย!” ผมชมเธอพร้อมหัวเราะ
“ไม่อยากเก่ง อยากโชคดี” เธอตอบกลับคำชมของผม
“งั้นขอให้โชคดีมากๆ ครับ” ผมไม่รีรอที่จะขอให้เธอโชคดี
 
ผมคิดในใจบ่อยๆ ว่าเธอจะรู้สึกแปลกๆ หรือเปล่า ที่ผมคอยใส่ใจ ถามไถ่เธอแบบนี้ มาถึงตอนนี้ ผมรู้สึกว่า ตัวเองมีอะไรบางอย่างที่เริ่มไม่ปกติ ผมคิดแล้วก็พยายามบอกตัวเองว่าเราคงเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง เราก็เริ่มคุยเล่นกันบ้าง ประปรายจากงาน ซึ่งผมก็รู้สึกดีมาก และเริ่มรู้จักเธอในมุมที่คนอื่นไม่รู้จัก
 
ยิ่งนับวัน ผมยิ่งรู้สึกว่าใจตัวเองเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง และพยายามห้ามความรู้สึกของตัวเอง เพราะสถานะของผมตอนนี้ไม่ได้โสด ผมมีแฟนอยู่แล้ว ถึงแม้จะบอกตัวเองเท่าไหร่ ใจผมก็ไม่ยอมฟังเลย ผมยอมรับครับว่า ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแฟนไม่ได้หวานเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ เหมือนมันเริ่มหมดไป แต่เหลืออยู่แค่ความเคยชิน และผมเองที่ไม่กล้าพอที่จะเดินออกมา และตอนนี้หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง..

Next  week EP..2