เวลาเครียดชอบอยู่คนเดียว เพราะเกรงใจคนอื่นไม่อยากให้เขามาเครียดด้วย

นี่คือกระทู้แรกของชีวิตปกติได้แค่อ่าน...ขอเล่าแบบสรุปเลย คือตอนนี้เครียดมากๆเรื่องนึง จริงๆมันอาจเป็นเรื่องที่ไม่ควรเครียดด้วยซ้ำ แต่พอดีเป็นคนชอบเครียดอะไรไว้ก่อน กลัว...กลัวว่าสิ่งที่คิดล่วงหน้ามันอาจจะเป็นแค่ฝัน จะว่าอาจเป็นคนเครียดทุกเรื่องก็ว่าได้ เพราะเป็นคนที่เก็บเอาคำพูดทุกคนมาคิด เรื่องของคนใกล้ตัว ทั้งพ่อแม่ กลัวว่าเขาจะเสียใจว่าทำไมลูกเราไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขา บางทีก็น้อยใจตัวเองอยู่บ่อยๆว่าทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ เอาจริงๆทำแบบสุดความสามารถแล้วจริงๆ แต่ไม่รู้ผลที่ออกมาจะเป็นยังไง เราเป็นคนขี้เกรงใจคนมากๆไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะไม่อยากให้คนอื่นต้องมาฟังปัญหาชีวิตของเรา เขาควรมีความสุขกว่านี้... จริงๆชีวิตเราอาจจะไม่มีปัญหาอะไรเลยตัวซ้ำแต่ติดที่ตนเป็นคนเครียดง่าย เก็บอะไรมาได้ก็เครียดหมด ตอนเด็กเคยโดนกดดันหลายๆอย่างเพราะเป็นลูกคนเดียว พอเราเข้ามารั้วมหาลัยได้ ก็ยังเครียดเหมือนเดิม เลยอยากอยู่คนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวไม่อยากคุยกับใครไม่อยากติดต่อใคร เอาจริงๆมีคนบอกว่าติส ก็ยอมรับเพราะชีวิตประจำวันการเรียนต่างๆก็เกี่ยวกับพวกสิลปะล้วนๆ จิตใจเวลาคิดอะไรเลยแปลกๆไม่เหมือนชาวบ้าน แทนที่จะปรึกษาคนอื่นแต่กลับทำให้ตัวเองหายเครียดเอง ตอนนี้ก็ปิดเทมอแล้ว เลยว่าจะไปนั่งฟังเพลงริมที่ใดที่นึงที่ๆบรรยากาศดีๆไม่มีคน ให้มันได้คิดอะไร ให้ใจมันได้พัก ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนเรารึป่าวนะ แต่ก้คงมีแหละ เคยเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากๆมาก่อนตอนนี้ก้ลดลงละนะ กระทู้นี้เราไม่รู้จจะจบแบบไหนยังไงก็ขอบคุณนะที่ยังมาฟังเราบ้าง ...โชคดีทุกคน