สิ่งที่ผมได้จากกีฬาสี

ในวันนี้ ผมอยากที่จะเริ่มทำบันทึก เพราะผมก็มีอดีตที่อยากเก็บไว้จำ
ไว้คิด ไว้แบ่งปัน


วันนี้ 20 พ.ย.คือวันกีฬาสีของโรงเรียน ซึ่งโดยปกติ ถ้าพูดถึงมัน เราก็มักจะคิดถึงการแข่งกีฬาต่างๆ การซ้อม การเชียร์ หรืออะไรต่างๆ หรือถ้าคิดอีกแบบ มันคือวันที่เราจะได้แสดงความสามารถทางกีฬา ความสามัคคี และน้ำใจนักกีฬา อะไรทำนองนั้น ซึ่งดูเหมือนไม่มีอะไรมากกว่านั้นแล้วและก็ยังออกจะน่าเบื่อและเหนื่อยด้วยสำหรับบางคน


แต่จากเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมคิดถึงมุมมองใหม่ ผมได้อะไรบางสิ่งบางอย่าง
ไม่สิ... หลายสิ่งหลายอย่างต่างหาก


ขอเปิดเรื่องก่อนละกัน ผมทำหน้าที่เป็นสแตนในปีนี้เหมือนกับปีที่แล้ว ซึ่งผมกับเพื่อนๆได้ใช้เวลาช่วงปิดเทอมนั้นซ้อมอย่างหนัก เราตั้งใจซ้อมอยู่พอสมควรถึงจะไม่ค่อยชอบก็ตาม
อากาศร้อน ฝนตกบ้าง แถมต้องตื่นเช้าในช่วงปิดเทอมด้วย
โดนพี่ๆคุมซ้อมพอสมควร

ผมว่าเพื่อนผมหลายๆคนก็คงคิดแบบผม

แถมพอช่วงเปิดเทอม ยังต้องซ้อมหลังเลิกเรียนด้วย


และเราก็ซ้อมกันมาจนถึงวันจริง


ซึ่งวันจริงนั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก การแข่งขันเชียร์มีสองช่วง ช่วงเช้าหลังจากนั้นก็แข่งกีฬาต่างๆแล้วค่อยช่วงบ่าย ช่วงเช้าทุกสีก็ตั้งใจร้องและเชียร์เหมือนที่คาดไว้ และแน่นอน


"ร้องดังกว่านี้อีก"


"ตบตักแรงๆ"


"ตั้งใจทำกันหน่อย"


ผมร้องสุดเสียง ตั้งใจทำท่า และตบตักแรงขึ้น แต่แดดอันร้อนแรงที่ส่องลงมาตรงสแตน เหงื่อผมแทบแตก และถุงมือที่ต้องใส่ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก ปลอกแขนที่ใส่ก็รำคาญอยู่  เพราะปลอกแขนนั้นมีเกล็ดอยู่ทั่วทั้งแขน เมือถอดออก ผมก็ได้แผลตรงแขนนิดหน่อย
แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย


หลังจากนั้น เป็นการแข่งกีฬาอื่นๆคั่นช่วงบ่าย
นั่งๆ นอนๆ เดินรอจนกว่าถึงช่วงนั้น
ผมก็นั่งดูเค้าแข่ง ไม่มีอะไรมาก
จนกระทั่งช่วงบ่าย...

*** เพื่อนเป็นคนฝากมาลงนะครับ พอดีเพื่อนผมเขิน ***