ตามหัวข้อเลยนะครับ.. ผมเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อนเลยทีเดียวและค่อนข้างเอาแต่ใจที่สุดในโลกเลยครับมารู้ตัวตอนที่สายไปแล้ว
ผมกับแฟนเก่ารู้จักกันผ่านทางเฟสเลยครับ.. แต่ก็จบรร.เก่าเดียวกันซึ่งผมเป็นรุ่นที่จบมาแล้วไปต่อปวช.อีกทีซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังจะจบปวช.3แล้วครับ
ซึ่งแฟนเก่าผมนางได้ไปเรียนต่อมหาลัยที่ตจว.ครับ ซึ่งเราคบกันจะได้ 2 ปีแล้วครับ อีกไม่กี่วันก็วันเกิดเค้าแล้วครับผมรู้สึกแย่มากๆเลย
เริ่มแรกผมเป็นคนที่ค่อนข้างเจ้าชู้มากเลยครับแก่แดดมากๆเลยครับช่วงนั้น ผมได้เลือกที่จะคุยกับแฟนเก่าผมโดยที่ผมจะสลับคุยกับผู้หญิงอื่นๆจนผมได้สนิทกับเธอมากๆเหมือนเธอได้เปลี่ยนจากคนที่เจ้าชู้ให้เป็นคนที่รักแฟนมากๆเลยครับ แต่เรายังไม่ได้เที่ยวกันสองคนนะครับ จนคุยกันได้ประมาณ 6เดือนได้ตกลงเจอกันที่ห้างที่ฮิตที่สุดในจังหวัดลำปางนะครับ ผมกับเธอได้เจอกันครั้งแรกเป็นอะไรที่รู้สึกดีมากเลยครับแต่ผมขอบอกก่อนเลยนะครับในระยะเวลา6เดือนที่ผมคุยกับเธอไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่สักครั้งเลยนะครับแต่ผมก็ซื่อสัตย์กับเธอมากๆเลยนะครับ พอเจอกันครั้งแรกเราก็ค่อยๆเจอกันบ่อยขึ้นๆ
นับจากที่เราเจอกันครั้งแรกเราก็ไม่ได้เจอกันเป็นเวลา 1 เดือนครับ พอหลังจากครั้งที่2ผ่านมาเราก็เจอกันบ่อยขึ้นๆ จาก1เดือนจะเจอกันครั้งนึงก็กลายเป็นทิดละครั้ง จากทิดละครั้งก็กลายเป็นคิดอยากเจอก็เจอครับ จนผมกับเธอได้คบหากันเปิดเผยให้ครอบครัวรู้จักหมดเลยครับ จนผมกับเธอได้สัญญาอะไรต่างๆนาๆกันตามภาษาคนมีความรักกันอ่านะ จนวันเกิดเธอผมได้พับดาวให้เธอ พร้อมตุ๊กตาลิงตามฉายาที่ผมชอบเรียกเธอครับ เธอดูชอบมากเลยครับผมก็ดีใจมากเลยครับที่เธอชอบ จากนั้นเราก็ไปตีแบตด้วยกันบ่อยๆ พากันไปเที่ยวบ่อยๆจนครอบครัวไว้วางใจเราสองคนครับ เรื่องราวของเราสองคนช่วงนั้นหวานมากเลยครับมากถึงมากที่สุดเลยครับเหมือนขาดกันไม่ได้เลย จนมาถึงวันเกิดของผมเธอก็ซื้อตุ๊กตาให้ผมพร้อมทำรูปถ่ายต่างๆที่เราเคยถ่ายกันมาให้ครับ แล้วหลังจากนั้นไม่นานผมก็ต้องเข้าผ่าตัดครับ ช่วงนั้นเธอก็กำลังจบม.6ครับเธอก็ต้องไปเอาของต่างๆที่รร.แต่เธอก็เป็นห่วงผมมากเลยครับ ผมได้ไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อตรวจดูว่าต้องผ่าตัดแล้วนอนโรงบาลหรือป่าวครับ จนช่วงบ่ายเธอได้มาหาผมที่โรงพยาบาลเลยครับเธอก็ได้เจอแม่ครับซึ่งข่าวร้ายครับผมต้องผ่าตัดแล้วต้องนอนโรงบาลครับ ซึ่งในเวลานั้นเธอดูเป็นห่วงผมมากเลยครับเธอบอกให้แม่ผมกลับบ้านเลยครับเธออาสาจะดูแลผมเองครับ เพราะแม่ของผมอยู่กับผมที่โรงพยาบาลตั้งแต่แล้วครับ หลังจากนั้นเธอก็นั่งเฝ้านอนเฝ้าผมตลอดเวลาเลยครับถึงแม่หรือคนในครอบครัวผมมาเปลี่ยนเธอก็ไม่ยอมไปครับ จนมาวันที่ผมจะออกโรงพยาบาลเธอดูดีใจมากเลยครับเธอซื้อขนมต่างๆนาๆมาให้ผมกินตลอดเลยครับ แต่ข่าวร้ายคือผมออกโรงบาลได้แล้วนะครับแต่ผมต้องพักฟื้นตัวเองเป็นระยะเวลาไม่น้อยกว่า 2-3 ทิดครับ แต่ด้วยที่ผมอยากเจอเค้าผมก็ฝืนร่างกายไปโดยที่ผมพักฟื้นแค่ 1 ทิดครับ แม่ของเธอก็ดีนะครับโทรมาถามว่าผมอาการเป็นยังไงบ้างผมก็ดีใจมากเลยครับ แต่เรื่องนี้เกิดหลังวันสงกรานนะครับ ในวันสงกรานเราสองคนก็เล่นด้วยกันตลอดเลยครับไม่เคยห่างกันเลยครับ หลังจากนั้นก็เปิดเทอมแล้วครับแต่เธอด้วยที่เป็นรุ่นพี่เธอจึงยังไม่เปิดครับเพราะเธอเรียนมหาลัยแล้ว ซึ่งหลังจากที่เปิดเทอมผมกับเธอก็มักจะนัดกันไปกินข้าวนอกบ้านซึ่งผมจะไปรับเธอส่งเธอที่บ้านตลอดเลยครับแม่เธอก็ไว้ใจผมมากเลยนะครับ จนมาถึงวันที่เราต้องห่างกันซึ่งเธอต้องไปเรียนต่อมหาลัยตจว.ครับ ช่วงแรกๆเธอก็ไม่ค่อยได้กลับมาหรอกนะครับเพราะกิจกรรมเยอะ 1เดือนจะเจอกันทีอะไรประมาณนั้นครับ ช่วงที่รับน้องเธอโทรมาร้องไห้กับผมตลอดเลยครับว่าเธออยากเจอ อยากโน้นอยากนี่ ผมก็ปลอบเธอจนเธอดีขึ้นเลยครับ แต่เราก็ยังรักกันดีครับซึ่งไม่มีฝ่ายไหนนอกใจกันเลยครับ จนมีวันนึงผมรถชนครับแต่ด้วยความโชคดีที่ผมไม่ได้ขับเร็วมากแค่หน้ารถแตกหมดเลยครับ555 แต่ตัวผมข้อมือกลับมาใช้งานได้ไม่ปกติครับ รอบเอวก็มีแผลเป็นครับ ซึ่งวันนั้นผมต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วครับ ซึ่งเธอมาหาไม่ได้เพราะเธอติดงานผมก็ไม่อะไรมากครับผมก็เข้าใจเธอผมก็ดูแลตัวเองได้ จนผมปิดเทอมแรกครับผมได้ขึ้นรถเพื่อไปหาเธอไปเที่ยวกับเธอเลยครับ เราก็ได้นอนด้วยกันครับแล้วก็ 18+หน่อยนะครับแต่ผมกับเธอไม่เคยมีอะไรกันครับเพราะเธอบอกว่ายังไม่พร้อมผมก็ไม่ทำครับ มากสุดก็แค่เห็น...อ่านะครับ ก็ได้จับอะไรแล้วแต่ผมก็บอกใจตัวเองครับว่าอย่าทำเพราะเธอยังไม่พร้อมถึงเคลิ้มแค่ไหนผมก็หยุดไว้แค่นั้นครับ จนถึงวันที่ผมต้องกลับจังหวัดที่ผมอยู่ครับผมก็ติดต่อเธอเสมอผมรักเธอมากครับ รักมากจนผมหวงเธอมากเลยครับ นิดๆหน่อยๆผมก็อารมณ์ขึ้นแล้วครับ ซึ่งระยะเวลาหลังๆผมก็อารมณ์ร้อนขึ้นๆครับ จนผมกลายเป็นคนเริ่มชวนทะเลาะตลอดเลยครับแต่เราก็รักกันดีครับซึ่งเราผ่านอะไรๆกันมาจนไม่คิดจะเจอเหตุการต่อไปนี้ครับ
ซึ่งมีวันนึงผมกับเธอก็คุยกันตามปกติแต่ด้วยวันนั้นผมทะเลาะกับเพื่อนเรื่องทำโปรเจคจบครับ ผมก็ได้ไปเปิดIGเธอแล้วไปดูที่เค้าถูกแท็กครับ ผมได้เจอกับรูปที่ผมถึงกับมืออ่อนเลยครับ ซึ่งรูปที่ผมเห็นคือรูปเพื่อนผู้ชายของเธอได้ติดแท็กเธออารมณ์ประมาณฉันชอบเธอนะอะไรประมาณนั้นครับ ตอนนั้นผมโมโหมากเลยครับจนผมโทรไปถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นครับ ผมได้ใส่อารมณ์ใส่เธอมากมายเลยครับ จนผมได้ความจริงว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นได้รู้สึกดีต่อกันครับ ผมจุกมากเลยครับผมทำตัวไม่ถูกเลยครับแต่ตามสูตรผมครับผมเป็นคนอารมณ์ร้อนก็ได้ไปต่อว่าเธอต่อว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนคนบ้าเลยครับ
จนสุดท้ายผมได้บอกเลิกเธอซึ่งคืนนั้นผมได้บอกแม่เธอด้วยครับว่าเราเลิกกันแล้วแต่แม่เธอได้เข้าข้างผมครับ แม่เธอยื้อผมทุกทางจนผมต้องบอกเธอให้กลับมาคบกันครับซึ่งใจผมตอนนั้นได้แตกสลายไปแล้วครับ ซึ่งที่ผมทำแบบนั้นเพราะผมไม่อยากให้แม่เธอไม่สบายใจกับเรื่องเด็กๆครับ จนเช้ารุ่งขึ้นผมได้รับข่าวร้ายมาว่าเพื่อนในห้องผมได้เสียชีวิตครับ ซึ่งวันนั้นผมเหมือนตายทั้งเป็นเลยครับไหนจะโปรเจคจบที่ไม่ลงตัว ไหนแฟนทิ้งผมอีกครับ ไหนเพื่อนมาเสียชีวิตครับ แต่ผมก็ลุกขึ้นสู้โดยที่มีเพื่อนให้กำลังใจครับ แต่เรื่องผมกับเธอแย่ลงอีกครับเพราะหอในที่เธอได้พักจะปิด 4ทุ่มครับ ด้วยความเป็นห่วงผมก็ได้โทรไปหาเธอแต่เธอตัดสายผมตลอดเลยครับจนเธอทักเฟสผมมาเธอได้บอกว่า " ยังไม่อยากคุยอยู่กับผู้ชายคนนั้น2ต่อ2 " เวลานั้นผมจุกมากเลยครับตัวผมนี่ชาเลยครับทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ผมย้ำถามใจตัวเองเสมอผมรักขนาดนี้ ผมยอมเธอทุกอย่าง ผมซื่อสัตย์จากที่เจ้าชู้กลายเป็นคนที่แฟนมากเลย ทำไมผมมาโดนคนที่ผมรักมากๆมาทิ้ง คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลยครับจนเพื่อนผมแต่ละคนก็ให้กำลังใจผมทุกทางเลยครับเพื่อนก็มีคนแนะนำให้คุยด้วยครับในเวลานั้นผมก็ไม่คิดอะไรครับผมบอกเพื่อนยังไม่อยากคุยครับ จนมาวันนึงเธอได้เผยความจริงออกมาอีกว่าเธอชอบเค้า เธอรู้สึกดีกับผู้ชายอีกคน ผมนี่จุกมากเลยครับจนผมตัดสินใจตัดใจจากเธอเลยครับ แล้วผมก็ได้ตัดสินใจคุยกับผู้หญิงคนที่เพื่อนแนะนำครับหลังจากที่ผมคุยกับผู้หญิงคนนี้ผมก็ไม่อยากคุยกับเธอเลยครับเพราะผมเจ็บจนไม่อยากย้อนกลับไปแล้วครับ แต่สถานะผมกับเธอยังเป็นแฟนนะครับแต่เธอไม่เป็นห่วงผมเลยครับแม้แต่โทรมาหาเธอยังไม่โทรเลยครับ จนผมรู้สึกได้ว่าผมกับเธอเหมือนเป็นได้แค่เพื่อนแล้วครับผมก็คุยกับผู้หญิงคนนี้ครับจนมาวันนึงเธอได้เข้าเฟสครับ ซึ่งผมไม่ได้เปลี่ยนรหัสเฟสครับ เธอได้มาบอกเลิกผมแต่เธอมาอารมณ์ประมาณเธอยังรักผมอยู่ครับด่าผมประมาณทำไมต้องมีคนอื่น ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าตอนที่ผมรักเธอมากมายเธอไม่เห็นค่าผมเลย หาเห็นค่าผมในวันที่ผมคนคุยแล้วครับ ผมก็ยอมรับว่าเลิกครับแต่ผมเหมือนไม่ได้เสียใจกับที่เราเลิกกันครับ แต่ผมรู้สึกผิดมากกว่าทำไมผมไม่บอกเธอตรงๆว่าผมมีคนคุยใหม่แล้ว จนเรื่องราวของเราก็จบลงที่เลิกกันครับ ท้ายนี้ผมขอบอกหน่อยนะครับผมกับเธอทะเลาะกันบ่อยมากครับ
หลังจากที่เลิกกันเพื่อนก็ให้กำลังใจผมครับให้คำปรึกษาจนผมรู้สึกโทษตัวเองทั้งนั้นเลยครับ ผมเป็นคนใจร้อน ไม่มีเหตุผล งี่เง่า ขี้หวง บางทีผมก็คิดนะครับว่าผมแย่จริงๆ
ผมได้กำลังหัดเขียนใหม่งงตรงไหนบอกผมได้นะครับ
ผมแค่อยากระบายมันออกมาครับ อีกอย่างผมเป็นคนคุยไม่รู้เรื่องขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ
รักแท้แพ้ระยะทางหรืออะไรกันแน่?
ผมกับแฟนเก่ารู้จักกันผ่านทางเฟสเลยครับ.. แต่ก็จบรร.เก่าเดียวกันซึ่งผมเป็นรุ่นที่จบมาแล้วไปต่อปวช.อีกทีซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังจะจบปวช.3แล้วครับ
ซึ่งแฟนเก่าผมนางได้ไปเรียนต่อมหาลัยที่ตจว.ครับ ซึ่งเราคบกันจะได้ 2 ปีแล้วครับ อีกไม่กี่วันก็วันเกิดเค้าแล้วครับผมรู้สึกแย่มากๆเลย
เริ่มแรกผมเป็นคนที่ค่อนข้างเจ้าชู้มากเลยครับแก่แดดมากๆเลยครับช่วงนั้น ผมได้เลือกที่จะคุยกับแฟนเก่าผมโดยที่ผมจะสลับคุยกับผู้หญิงอื่นๆจนผมได้สนิทกับเธอมากๆเหมือนเธอได้เปลี่ยนจากคนที่เจ้าชู้ให้เป็นคนที่รักแฟนมากๆเลยครับ แต่เรายังไม่ได้เที่ยวกันสองคนนะครับ จนคุยกันได้ประมาณ 6เดือนได้ตกลงเจอกันที่ห้างที่ฮิตที่สุดในจังหวัดลำปางนะครับ ผมกับเธอได้เจอกันครั้งแรกเป็นอะไรที่รู้สึกดีมากเลยครับแต่ผมขอบอกก่อนเลยนะครับในระยะเวลา6เดือนที่ผมคุยกับเธอไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่สักครั้งเลยนะครับแต่ผมก็ซื่อสัตย์กับเธอมากๆเลยนะครับ พอเจอกันครั้งแรกเราก็ค่อยๆเจอกันบ่อยขึ้นๆ
นับจากที่เราเจอกันครั้งแรกเราก็ไม่ได้เจอกันเป็นเวลา 1 เดือนครับ พอหลังจากครั้งที่2ผ่านมาเราก็เจอกันบ่อยขึ้นๆ จาก1เดือนจะเจอกันครั้งนึงก็กลายเป็นทิดละครั้ง จากทิดละครั้งก็กลายเป็นคิดอยากเจอก็เจอครับ จนผมกับเธอได้คบหากันเปิดเผยให้ครอบครัวรู้จักหมดเลยครับ จนผมกับเธอได้สัญญาอะไรต่างๆนาๆกันตามภาษาคนมีความรักกันอ่านะ จนวันเกิดเธอผมได้พับดาวให้เธอ พร้อมตุ๊กตาลิงตามฉายาที่ผมชอบเรียกเธอครับ เธอดูชอบมากเลยครับผมก็ดีใจมากเลยครับที่เธอชอบ จากนั้นเราก็ไปตีแบตด้วยกันบ่อยๆ พากันไปเที่ยวบ่อยๆจนครอบครัวไว้วางใจเราสองคนครับ เรื่องราวของเราสองคนช่วงนั้นหวานมากเลยครับมากถึงมากที่สุดเลยครับเหมือนขาดกันไม่ได้เลย จนมาถึงวันเกิดของผมเธอก็ซื้อตุ๊กตาให้ผมพร้อมทำรูปถ่ายต่างๆที่เราเคยถ่ายกันมาให้ครับ แล้วหลังจากนั้นไม่นานผมก็ต้องเข้าผ่าตัดครับ ช่วงนั้นเธอก็กำลังจบม.6ครับเธอก็ต้องไปเอาของต่างๆที่รร.แต่เธอก็เป็นห่วงผมมากเลยครับ ผมได้ไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อตรวจดูว่าต้องผ่าตัดแล้วนอนโรงบาลหรือป่าวครับ จนช่วงบ่ายเธอได้มาหาผมที่โรงพยาบาลเลยครับเธอก็ได้เจอแม่ครับซึ่งข่าวร้ายครับผมต้องผ่าตัดแล้วต้องนอนโรงบาลครับ ซึ่งในเวลานั้นเธอดูเป็นห่วงผมมากเลยครับเธอบอกให้แม่ผมกลับบ้านเลยครับเธออาสาจะดูแลผมเองครับ เพราะแม่ของผมอยู่กับผมที่โรงพยาบาลตั้งแต่แล้วครับ หลังจากนั้นเธอก็นั่งเฝ้านอนเฝ้าผมตลอดเวลาเลยครับถึงแม่หรือคนในครอบครัวผมมาเปลี่ยนเธอก็ไม่ยอมไปครับ จนมาวันที่ผมจะออกโรงพยาบาลเธอดูดีใจมากเลยครับเธอซื้อขนมต่างๆนาๆมาให้ผมกินตลอดเลยครับ แต่ข่าวร้ายคือผมออกโรงบาลได้แล้วนะครับแต่ผมต้องพักฟื้นตัวเองเป็นระยะเวลาไม่น้อยกว่า 2-3 ทิดครับ แต่ด้วยที่ผมอยากเจอเค้าผมก็ฝืนร่างกายไปโดยที่ผมพักฟื้นแค่ 1 ทิดครับ แม่ของเธอก็ดีนะครับโทรมาถามว่าผมอาการเป็นยังไงบ้างผมก็ดีใจมากเลยครับ แต่เรื่องนี้เกิดหลังวันสงกรานนะครับ ในวันสงกรานเราสองคนก็เล่นด้วยกันตลอดเลยครับไม่เคยห่างกันเลยครับ หลังจากนั้นก็เปิดเทอมแล้วครับแต่เธอด้วยที่เป็นรุ่นพี่เธอจึงยังไม่เปิดครับเพราะเธอเรียนมหาลัยแล้ว ซึ่งหลังจากที่เปิดเทอมผมกับเธอก็มักจะนัดกันไปกินข้าวนอกบ้านซึ่งผมจะไปรับเธอส่งเธอที่บ้านตลอดเลยครับแม่เธอก็ไว้ใจผมมากเลยนะครับ จนมาถึงวันที่เราต้องห่างกันซึ่งเธอต้องไปเรียนต่อมหาลัยตจว.ครับ ช่วงแรกๆเธอก็ไม่ค่อยได้กลับมาหรอกนะครับเพราะกิจกรรมเยอะ 1เดือนจะเจอกันทีอะไรประมาณนั้นครับ ช่วงที่รับน้องเธอโทรมาร้องไห้กับผมตลอดเลยครับว่าเธออยากเจอ อยากโน้นอยากนี่ ผมก็ปลอบเธอจนเธอดีขึ้นเลยครับ แต่เราก็ยังรักกันดีครับซึ่งไม่มีฝ่ายไหนนอกใจกันเลยครับ จนมีวันนึงผมรถชนครับแต่ด้วยความโชคดีที่ผมไม่ได้ขับเร็วมากแค่หน้ารถแตกหมดเลยครับ555 แต่ตัวผมข้อมือกลับมาใช้งานได้ไม่ปกติครับ รอบเอวก็มีแผลเป็นครับ ซึ่งวันนั้นผมต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วครับ ซึ่งเธอมาหาไม่ได้เพราะเธอติดงานผมก็ไม่อะไรมากครับผมก็เข้าใจเธอผมก็ดูแลตัวเองได้ จนผมปิดเทอมแรกครับผมได้ขึ้นรถเพื่อไปหาเธอไปเที่ยวกับเธอเลยครับ เราก็ได้นอนด้วยกันครับแล้วก็ 18+หน่อยนะครับแต่ผมกับเธอไม่เคยมีอะไรกันครับเพราะเธอบอกว่ายังไม่พร้อมผมก็ไม่ทำครับ มากสุดก็แค่เห็น...อ่านะครับ ก็ได้จับอะไรแล้วแต่ผมก็บอกใจตัวเองครับว่าอย่าทำเพราะเธอยังไม่พร้อมถึงเคลิ้มแค่ไหนผมก็หยุดไว้แค่นั้นครับ จนถึงวันที่ผมต้องกลับจังหวัดที่ผมอยู่ครับผมก็ติดต่อเธอเสมอผมรักเธอมากครับ รักมากจนผมหวงเธอมากเลยครับ นิดๆหน่อยๆผมก็อารมณ์ขึ้นแล้วครับ ซึ่งระยะเวลาหลังๆผมก็อารมณ์ร้อนขึ้นๆครับ จนผมกลายเป็นคนเริ่มชวนทะเลาะตลอดเลยครับแต่เราก็รักกันดีครับซึ่งเราผ่านอะไรๆกันมาจนไม่คิดจะเจอเหตุการต่อไปนี้ครับ
ซึ่งมีวันนึงผมกับเธอก็คุยกันตามปกติแต่ด้วยวันนั้นผมทะเลาะกับเพื่อนเรื่องทำโปรเจคจบครับ ผมก็ได้ไปเปิดIGเธอแล้วไปดูที่เค้าถูกแท็กครับ ผมได้เจอกับรูปที่ผมถึงกับมืออ่อนเลยครับ ซึ่งรูปที่ผมเห็นคือรูปเพื่อนผู้ชายของเธอได้ติดแท็กเธออารมณ์ประมาณฉันชอบเธอนะอะไรประมาณนั้นครับ ตอนนั้นผมโมโหมากเลยครับจนผมโทรไปถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นครับ ผมได้ใส่อารมณ์ใส่เธอมากมายเลยครับ จนผมได้ความจริงว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นได้รู้สึกดีต่อกันครับ ผมจุกมากเลยครับผมทำตัวไม่ถูกเลยครับแต่ตามสูตรผมครับผมเป็นคนอารมณ์ร้อนก็ได้ไปต่อว่าเธอต่อว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนคนบ้าเลยครับ
จนสุดท้ายผมได้บอกเลิกเธอซึ่งคืนนั้นผมได้บอกแม่เธอด้วยครับว่าเราเลิกกันแล้วแต่แม่เธอได้เข้าข้างผมครับ แม่เธอยื้อผมทุกทางจนผมต้องบอกเธอให้กลับมาคบกันครับซึ่งใจผมตอนนั้นได้แตกสลายไปแล้วครับ ซึ่งที่ผมทำแบบนั้นเพราะผมไม่อยากให้แม่เธอไม่สบายใจกับเรื่องเด็กๆครับ จนเช้ารุ่งขึ้นผมได้รับข่าวร้ายมาว่าเพื่อนในห้องผมได้เสียชีวิตครับ ซึ่งวันนั้นผมเหมือนตายทั้งเป็นเลยครับไหนจะโปรเจคจบที่ไม่ลงตัว ไหนแฟนทิ้งผมอีกครับ ไหนเพื่อนมาเสียชีวิตครับ แต่ผมก็ลุกขึ้นสู้โดยที่มีเพื่อนให้กำลังใจครับ แต่เรื่องผมกับเธอแย่ลงอีกครับเพราะหอในที่เธอได้พักจะปิด 4ทุ่มครับ ด้วยความเป็นห่วงผมก็ได้โทรไปหาเธอแต่เธอตัดสายผมตลอดเลยครับจนเธอทักเฟสผมมาเธอได้บอกว่า " ยังไม่อยากคุยอยู่กับผู้ชายคนนั้น2ต่อ2 " เวลานั้นผมจุกมากเลยครับตัวผมนี่ชาเลยครับทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ผมย้ำถามใจตัวเองเสมอผมรักขนาดนี้ ผมยอมเธอทุกอย่าง ผมซื่อสัตย์จากที่เจ้าชู้กลายเป็นคนที่แฟนมากเลย ทำไมผมมาโดนคนที่ผมรักมากๆมาทิ้ง คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลยครับจนเพื่อนผมแต่ละคนก็ให้กำลังใจผมทุกทางเลยครับเพื่อนก็มีคนแนะนำให้คุยด้วยครับในเวลานั้นผมก็ไม่คิดอะไรครับผมบอกเพื่อนยังไม่อยากคุยครับ จนมาวันนึงเธอได้เผยความจริงออกมาอีกว่าเธอชอบเค้า เธอรู้สึกดีกับผู้ชายอีกคน ผมนี่จุกมากเลยครับจนผมตัดสินใจตัดใจจากเธอเลยครับ แล้วผมก็ได้ตัดสินใจคุยกับผู้หญิงคนที่เพื่อนแนะนำครับหลังจากที่ผมคุยกับผู้หญิงคนนี้ผมก็ไม่อยากคุยกับเธอเลยครับเพราะผมเจ็บจนไม่อยากย้อนกลับไปแล้วครับ แต่สถานะผมกับเธอยังเป็นแฟนนะครับแต่เธอไม่เป็นห่วงผมเลยครับแม้แต่โทรมาหาเธอยังไม่โทรเลยครับ จนผมรู้สึกได้ว่าผมกับเธอเหมือนเป็นได้แค่เพื่อนแล้วครับผมก็คุยกับผู้หญิงคนนี้ครับจนมาวันนึงเธอได้เข้าเฟสครับ ซึ่งผมไม่ได้เปลี่ยนรหัสเฟสครับ เธอได้มาบอกเลิกผมแต่เธอมาอารมณ์ประมาณเธอยังรักผมอยู่ครับด่าผมประมาณทำไมต้องมีคนอื่น ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าตอนที่ผมรักเธอมากมายเธอไม่เห็นค่าผมเลย หาเห็นค่าผมในวันที่ผมคนคุยแล้วครับ ผมก็ยอมรับว่าเลิกครับแต่ผมเหมือนไม่ได้เสียใจกับที่เราเลิกกันครับ แต่ผมรู้สึกผิดมากกว่าทำไมผมไม่บอกเธอตรงๆว่าผมมีคนคุยใหม่แล้ว จนเรื่องราวของเราก็จบลงที่เลิกกันครับ ท้ายนี้ผมขอบอกหน่อยนะครับผมกับเธอทะเลาะกันบ่อยมากครับ
หลังจากที่เลิกกันเพื่อนก็ให้กำลังใจผมครับให้คำปรึกษาจนผมรู้สึกโทษตัวเองทั้งนั้นเลยครับ ผมเป็นคนใจร้อน ไม่มีเหตุผล งี่เง่า ขี้หวง บางทีผมก็คิดนะครับว่าผมแย่จริงๆ
ผมได้กำลังหัดเขียนใหม่งงตรงไหนบอกผมได้นะครับ
ผมแค่อยากระบายมันออกมาครับ อีกอย่างผมเป็นคนคุยไม่รู้เรื่องขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ