สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระอะไรประมาณนั้นแต่ว่าสำหรับเราถ้าไม่ทำอย่างนี้เราก้จะไม่มีโอกาสได้พบใครบางคน ซึ่งไม่รู้ว่าจะพบหรือเปล่าไม่แน่ใจหลังจากที่เล่าเรื่องต่อไปนี้
สืบเนื่องจากปีที่แล้ว เรื่องมีอยู่ว่า
วันหนึ่งเราไปวิ่งที่สนามกีฬาม.ลาดกระบัง ซึ่งไปกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเรากับเพื่อนก็แปลกพอ ๆ กันไม่ชอบวิ่งในสนามรอบในแต่เลือกที่จะวิ่งสนามรอบนอกไม่รู้ทำไม แต่ในความแปลกนี้เราได้เจอผู้ชายคนหนึ่ง แวบแรกที่เราเห็นเค้าแล้ว เราตกหลุมรักเค้าในทันที เรียกได้ว่าเป็นรักแรกพบก้ว่าได้ วันนั้นเค้าใส่เสื้อสีแสด ไว้ผมยาวแล้วรวบมัด ผิวขาว ตัวเล็ก ๆ และที่สำคัญเค้าจะวิ่งตามเข็มนาฬิกาส่วนเราจะวิ่งทวนเข็มนาฬิกาเราก้เลยได้พบกัน หลังจากวันนั้น
เราก้ได้เจอกันอีกในงานพาแลงลาดกระบัง วันนั้นเรากับเพื่อนไปเดินจตุจักรด้วยกันหลังจากกลับจากจตุจักรเราตกลงกันว่าจะไปงานพาแลงกันเพราะไม่เคยได้มีโอกาสไปกันเลย เราก้ไปประมาณสัก สองทุ่มซึ่งใกล้เลิกละ ไปนั่งกับเพื่อนผู้หญิง 3-4 คน กับพี่วิดวะกลุ่มใหญ่ ไปงานนี้ไม่เมาก้ไม่รู้จะว่างัย เมาเละเทะ ขนาดไปเต้นหน้าเวทียังถอดรองเท้า เต้นอยู่ซักพักก้หันไปเจอเค้ามาเต้นกับวงเราซึ่งเค้าอยู่ตรงหน้าเรา รู้สึกแปลกใจแต่ ณ ตอนนั้นคือไม่รู้อะไรแล้ว เมา รู้แต่ว่าเราแอบชอบเค้า ยังแอบเสียดายอยู่ทุกวันนี้ หลังจากงานเลิกเราก้ไปต่อกับเพื่อน ณ ร้านแห่งหนึ่งย่านเกกี พอตอนกลับก้มาเจอเค้าอยู่ตรงทางเชื่อมหอใน ซึ่งเปนสถานที่ระดับตำนานที่คนจะชอบมานั่งกิน....กันตรงนี้ ในตอนนั้นเห็นดอกไม้ในมือเค้า แล้วเหลือบไปเหนผู้หญิงข้าง ๆ คงจะเปนแฟนหรืออะไร ไม่รู้สิ ได้แต่แอบมอง หรือว่าเค้าอาจจะเอาไปให้ใครก้เปนได้ ,มโนล้วน ๆ หลังจากวันนั้นเราก้เจอกันเรื่อย ๆ เจอกันชัดที่สุดน่าจะเปนหน้าเซเว่นเค้าก้กลับจากวิ่งตามเคย เราก้กลับจากงานประกวดดนตรีวิดยา หน้าเค้าอย่างใส เค้าใส่ตัวเดิมคือเสื้อสีแสด
หลังจากวันนั้นเราก้อยากเจอเค้าทุกวันแต่ก้ไม่มีโอกาสไปวิ่งเลยเพราะติดงานหลาย ๆ อย่าง หลังจากสงกรานเราก้ได้เจอเค้าอีกครั้งเค้ายืนอยู่ตรงใต้สะพานรอรถสองแถว ไม่แน่ใจว่าเค้าใส่เสื้อสีอะไร มีอยู่วันหนึ่งเจอเค้าที่ร้านข้าวไข่เจียว ตรงข้ามเซเว่น หน้าเก 1 ซึ่งเป็นร้านประจำของเรา จำได้เลยว่าใส่เสื้อแถมมากับปุ๋ย คือ ตรารุ่งอรุณ สีน้ำเงินแขนยาว 55555 น่ารักดี
มีอีกวันที่เรามาปั่นจักรยานเล่นแถว ๆ ตึกพระเทพ วันนั้นไมเกรนขึ้น น้ำตาซึม ตาแดง แบบว่าร้องไห้ เจอเค้าอีกครั้ง เค้าซ้อนมอไซต์มากับเพื่อนเค้าโดยเค้านั่งหลังสุด เสื้อตัวเดิมสีแสด เรานี่รีบปาดน้ำตาเลย เจอเค้าอีกครั้งก่อนจะเปิดเทอมในปลายเดือนกรกฎา ที่สนามกีฬาเค้ามาวิ่งเหมือนอย่างเคย เค้าใส่เสื้อตัวเดิม สีแสด แต่สิ่งที่แปลกไปคือเค้าตัดผมแล้ว วันนั้นเราก้รอเค้าแต่ไม่เจอเลยไปวิ่งในสนามข้างใน วิ่งไปได้ซัก 2-3 รอบ เจอเค้าไปวิ่งอย่างเคยในตอนนั้นเรารีบออกมาจากสนามเดินอย่าง ช้า ๆ รอเค้า ตรงสนามปิงปอง แบบว่าเดินช้าโคตร ๆ เลย 555555 แล้วเค้าก้วิ่งผ่านเห็นเค้าแต่ด้านหลังไม่กล้าไปมอง เราก้คิดในใจว่าเปิดเทอมเราจะเอาจริงแล้วนะ จะรวบรวมความกล้าไปบอกเค้า
จากนั้นก้เปิดเทอมเรามาวิ่งรอเค้าทุก ๆ วัน ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน ที่ ๆ เดิมที่เค้าเคยมาแต่ไม่เจอเค้าเลย กลับมารู้ความจริงว่า เค้าน่าจะจบแล้ว น้ำตาซึม ตลอดระยะยเวลาที่ผ่านมาเรารอเค้ามานานมากเลยแต้สุดท้ายเราก้ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสเจอเค้าเลย มันเศร้านะ การที่เรารอพบใครซักคนที่เราชอบแต่ไม่มีโอกาสได้เจอแล้ว หลังจากวันนั้นรอ มา 4 เดือน ซึ่งเป็นวันถ่ายรูปรับปริญญาเราก้หาพี่เค้าอีก งมเข็มในมหาสมุทรชัด ๆ
ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ก้จนปัญญาที่จะเจอจริง ๆ ที่จะหาคือไม่เจอแล้ว หวังว่าวันหนึ่งถ้าพี่เค้าได้มาอ่านอยากให้เค้ารู้ว่ามีคนหนึ่งแอบชอบเค้ามาก ๆ ไม่ได้อะไรแค่อยากเจอครั้งสุดท้าย อยากถ่ายรูปรับปริญญากับพี่เค้า 13 พฤศจิกาายน2558 สาธุ
พี่เค้าหน้าเหมือนนักร้องวงพราว
ตามหาพี่วิศวะลาดกระบัง ที่ไม่รู้จะเจอกันอีกหรือเปล่า
สืบเนื่องจากปีที่แล้ว เรื่องมีอยู่ว่า
วันหนึ่งเราไปวิ่งที่สนามกีฬาม.ลาดกระบัง ซึ่งไปกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเรากับเพื่อนก็แปลกพอ ๆ กันไม่ชอบวิ่งในสนามรอบในแต่เลือกที่จะวิ่งสนามรอบนอกไม่รู้ทำไม แต่ในความแปลกนี้เราได้เจอผู้ชายคนหนึ่ง แวบแรกที่เราเห็นเค้าแล้ว เราตกหลุมรักเค้าในทันที เรียกได้ว่าเป็นรักแรกพบก้ว่าได้ วันนั้นเค้าใส่เสื้อสีแสด ไว้ผมยาวแล้วรวบมัด ผิวขาว ตัวเล็ก ๆ และที่สำคัญเค้าจะวิ่งตามเข็มนาฬิกาส่วนเราจะวิ่งทวนเข็มนาฬิกาเราก้เลยได้พบกัน หลังจากวันนั้น
เราก้ได้เจอกันอีกในงานพาแลงลาดกระบัง วันนั้นเรากับเพื่อนไปเดินจตุจักรด้วยกันหลังจากกลับจากจตุจักรเราตกลงกันว่าจะไปงานพาแลงกันเพราะไม่เคยได้มีโอกาสไปกันเลย เราก้ไปประมาณสัก สองทุ่มซึ่งใกล้เลิกละ ไปนั่งกับเพื่อนผู้หญิง 3-4 คน กับพี่วิดวะกลุ่มใหญ่ ไปงานนี้ไม่เมาก้ไม่รู้จะว่างัย เมาเละเทะ ขนาดไปเต้นหน้าเวทียังถอดรองเท้า เต้นอยู่ซักพักก้หันไปเจอเค้ามาเต้นกับวงเราซึ่งเค้าอยู่ตรงหน้าเรา รู้สึกแปลกใจแต่ ณ ตอนนั้นคือไม่รู้อะไรแล้ว เมา รู้แต่ว่าเราแอบชอบเค้า ยังแอบเสียดายอยู่ทุกวันนี้ หลังจากงานเลิกเราก้ไปต่อกับเพื่อน ณ ร้านแห่งหนึ่งย่านเกกี พอตอนกลับก้มาเจอเค้าอยู่ตรงทางเชื่อมหอใน ซึ่งเปนสถานที่ระดับตำนานที่คนจะชอบมานั่งกิน....กันตรงนี้ ในตอนนั้นเห็นดอกไม้ในมือเค้า แล้วเหลือบไปเหนผู้หญิงข้าง ๆ คงจะเปนแฟนหรืออะไร ไม่รู้สิ ได้แต่แอบมอง หรือว่าเค้าอาจจะเอาไปให้ใครก้เปนได้ ,มโนล้วน ๆ หลังจากวันนั้นเราก้เจอกันเรื่อย ๆ เจอกันชัดที่สุดน่าจะเปนหน้าเซเว่นเค้าก้กลับจากวิ่งตามเคย เราก้กลับจากงานประกวดดนตรีวิดยา หน้าเค้าอย่างใส เค้าใส่ตัวเดิมคือเสื้อสีแสด
หลังจากวันนั้นเราก้อยากเจอเค้าทุกวันแต่ก้ไม่มีโอกาสไปวิ่งเลยเพราะติดงานหลาย ๆ อย่าง หลังจากสงกรานเราก้ได้เจอเค้าอีกครั้งเค้ายืนอยู่ตรงใต้สะพานรอรถสองแถว ไม่แน่ใจว่าเค้าใส่เสื้อสีอะไร มีอยู่วันหนึ่งเจอเค้าที่ร้านข้าวไข่เจียว ตรงข้ามเซเว่น หน้าเก 1 ซึ่งเป็นร้านประจำของเรา จำได้เลยว่าใส่เสื้อแถมมากับปุ๋ย คือ ตรารุ่งอรุณ สีน้ำเงินแขนยาว 55555 น่ารักดี
มีอีกวันที่เรามาปั่นจักรยานเล่นแถว ๆ ตึกพระเทพ วันนั้นไมเกรนขึ้น น้ำตาซึม ตาแดง แบบว่าร้องไห้ เจอเค้าอีกครั้ง เค้าซ้อนมอไซต์มากับเพื่อนเค้าโดยเค้านั่งหลังสุด เสื้อตัวเดิมสีแสด เรานี่รีบปาดน้ำตาเลย เจอเค้าอีกครั้งก่อนจะเปิดเทอมในปลายเดือนกรกฎา ที่สนามกีฬาเค้ามาวิ่งเหมือนอย่างเคย เค้าใส่เสื้อตัวเดิม สีแสด แต่สิ่งที่แปลกไปคือเค้าตัดผมแล้ว วันนั้นเราก้รอเค้าแต่ไม่เจอเลยไปวิ่งในสนามข้างใน วิ่งไปได้ซัก 2-3 รอบ เจอเค้าไปวิ่งอย่างเคยในตอนนั้นเรารีบออกมาจากสนามเดินอย่าง ช้า ๆ รอเค้า ตรงสนามปิงปอง แบบว่าเดินช้าโคตร ๆ เลย 555555 แล้วเค้าก้วิ่งผ่านเห็นเค้าแต่ด้านหลังไม่กล้าไปมอง เราก้คิดในใจว่าเปิดเทอมเราจะเอาจริงแล้วนะ จะรวบรวมความกล้าไปบอกเค้า
จากนั้นก้เปิดเทอมเรามาวิ่งรอเค้าทุก ๆ วัน ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน ที่ ๆ เดิมที่เค้าเคยมาแต่ไม่เจอเค้าเลย กลับมารู้ความจริงว่า เค้าน่าจะจบแล้ว น้ำตาซึม ตลอดระยะยเวลาที่ผ่านมาเรารอเค้ามานานมากเลยแต้สุดท้ายเราก้ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสเจอเค้าเลย มันเศร้านะ การที่เรารอพบใครซักคนที่เราชอบแต่ไม่มีโอกาสได้เจอแล้ว หลังจากวันนั้นรอ มา 4 เดือน ซึ่งเป็นวันถ่ายรูปรับปริญญาเราก้หาพี่เค้าอีก งมเข็มในมหาสมุทรชัด ๆ
ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ก้จนปัญญาที่จะเจอจริง ๆ ที่จะหาคือไม่เจอแล้ว หวังว่าวันหนึ่งถ้าพี่เค้าได้มาอ่านอยากให้เค้ารู้ว่ามีคนหนึ่งแอบชอบเค้ามาก ๆ ไม่ได้อะไรแค่อยากเจอครั้งสุดท้าย อยากถ่ายรูปรับปริญญากับพี่เค้า 13 พฤศจิกาายน2558 สาธุ
พี่เค้าหน้าเหมือนนักร้องวงพราว