สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวพันทิปทุกท่าน ผม พ พาน ครับ วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้เพื่อนๆ ได้ฟังครับ
ผมก็เป็นคนธรรมดาแหละครับ เป็นหนุ่มแล้ว 24 ปี กำลังศึกษาปริญญาโท สายวิทย์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในชีวิตมีทั้งโชคดีและโชคร้ายที่สลับกันไปเรื่อยๆ วันนี้ผมจะมาแชร์ประสบการณ์การเป็นแค่สถานะ คนคุยๆ
ผมยอมรับครับว่า ผมก็เป็นอีกหนึ่งคนที่นิยมมาหาเพื่อนหรือเเฟน ในสังคมพันทิปแห่งนี้ ส่วนใหญ่จะคุยหลังไมด์เสียมากกว่า บางคนที่จูนกับผมได้ ก็จะต่อ สานสัมพันธ์ไปยังสื่อโซเชียลแบบอื่น เช่น ข้อความทางอินเตอร์เน็ต หรือ แอพลิเคชัน LINE ทุกครั้งที่ให้หมายเลข ID LINE ผมก็คิดในใจแล้วว่าคนนี้ต้องคุยยาวกับผมแน่นอน ส่วนใหญ่เหมือนเดิมครับ หายไป จนน่าแปลกใจ (สงสัยจะชิน) แต่เมื่ออยากจริงจังกับใครสักคนนี่แหละครับปัญหา เมื่อขอเลื่อนสถานะความสัมพันธ์ ร้อยละ 100 พูดพร้อมกันเชิงไม่พร้อม แรกๆ ก็เฉยๆ และแสดงความยินดีเมื่อใคร หรือคนๆนั้นพบรักแท้หรือมีแฟน ผมก็ยินดีที่เขามีแฟนที่ดีและเหมาะสม แต่ทำไมไม่รู้ใจที่บอกว่า ผมชอบเขา มันห้ามไม่ได้ทั้งที่พยายามดึงตัวเองออกมา ไม่อยากเป็นฉนวนหรือมือที่สาม กับเขา
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งนะครับ เขาก็บอกให้ผมเลิกคิด แต่มันหยุดคิดไม่ได้ บอกตัวเองว่าไม่คุยกับเขาแล้ว แต่สุดท้ายก็พิมพ์ส่งไปยังข้อความอีก ใจมันแอบช้ำอีก เคยร้องไห้ เฮ้อ ตลกโน๊ะทำอะไรกับคนที่เราแอบชอบโดยที่เขาไม่รู้ละมั้งว่าผมคิดกับเขาเกินคำว่า คนคุยกัน สุดท้ายผมก็บอกตัวเองว่า เฮ้ยฉันโอเค แต่ที่จริงไม่โอเคเลย ต้องทำอย่างไรดี
ผมขอได้ไหมครับ สักคน คนนึงก็พอ ที่เข้ามาในชีวิต ผมไม่หวังไปถึงสถานะคนเป็นแฟนหรือครับ เพราะมันอาจจะวนกลับไปคำว่าไม่พร้อม และห่างหายไป ไม่ต้องไปดูหนังด้วยกัน ไม่ต้องหยอดคำหวานทุกวัน (ผมทำเอง) แค่มีไว้ให้อุ่นใจ แค่มีไว้ให้ผมแคร์ แค่มีไว้ให้ผมถามว่าเหนื่อยไหม ไม่ต้องเข้ามาแก้ปัญหาของผม แต่ขอเป็นเพื่อนผมในการแก้ปัญหา ให้ผมได้อำลาจากการเหงาสักที ขอเป็นคนชัดเจน ไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ
PS ถึงคนที่ผมเคยคุยด้วย หรือกำลังคุยด้วย ผมไม่ได้หลายใจ แต่ผมอยากมีใครคนนั้น (คนในอุดมคติ) ไม่อยากคลุมเครือกับสถานะคนคุยๆ กัน ผมไม่อยากอึดอัด กับช่องว่างกับคำว่า คนคุยกัน / เพื่อน / พี่น้อง / แฟน
ขอบคุณที่ทุกท่านรับฟัง
พ พาน
จากความในใจของ คน ในสถานะ คนคุยๆ กัน
ผมก็เป็นคนธรรมดาแหละครับ เป็นหนุ่มแล้ว 24 ปี กำลังศึกษาปริญญาโท สายวิทย์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในชีวิตมีทั้งโชคดีและโชคร้ายที่สลับกันไปเรื่อยๆ วันนี้ผมจะมาแชร์ประสบการณ์การเป็นแค่สถานะ คนคุยๆ
ผมยอมรับครับว่า ผมก็เป็นอีกหนึ่งคนที่นิยมมาหาเพื่อนหรือเเฟน ในสังคมพันทิปแห่งนี้ ส่วนใหญ่จะคุยหลังไมด์เสียมากกว่า บางคนที่จูนกับผมได้ ก็จะต่อ สานสัมพันธ์ไปยังสื่อโซเชียลแบบอื่น เช่น ข้อความทางอินเตอร์เน็ต หรือ แอพลิเคชัน LINE ทุกครั้งที่ให้หมายเลข ID LINE ผมก็คิดในใจแล้วว่าคนนี้ต้องคุยยาวกับผมแน่นอน ส่วนใหญ่เหมือนเดิมครับ หายไป จนน่าแปลกใจ (สงสัยจะชิน) แต่เมื่ออยากจริงจังกับใครสักคนนี่แหละครับปัญหา เมื่อขอเลื่อนสถานะความสัมพันธ์ ร้อยละ 100 พูดพร้อมกันเชิงไม่พร้อม แรกๆ ก็เฉยๆ และแสดงความยินดีเมื่อใคร หรือคนๆนั้นพบรักแท้หรือมีแฟน ผมก็ยินดีที่เขามีแฟนที่ดีและเหมาะสม แต่ทำไมไม่รู้ใจที่บอกว่า ผมชอบเขา มันห้ามไม่ได้ทั้งที่พยายามดึงตัวเองออกมา ไม่อยากเป็นฉนวนหรือมือที่สาม กับเขา
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งนะครับ เขาก็บอกให้ผมเลิกคิด แต่มันหยุดคิดไม่ได้ บอกตัวเองว่าไม่คุยกับเขาแล้ว แต่สุดท้ายก็พิมพ์ส่งไปยังข้อความอีก ใจมันแอบช้ำอีก เคยร้องไห้ เฮ้อ ตลกโน๊ะทำอะไรกับคนที่เราแอบชอบโดยที่เขาไม่รู้ละมั้งว่าผมคิดกับเขาเกินคำว่า คนคุยกัน สุดท้ายผมก็บอกตัวเองว่า เฮ้ยฉันโอเค แต่ที่จริงไม่โอเคเลย ต้องทำอย่างไรดี
ผมขอได้ไหมครับ สักคน คนนึงก็พอ ที่เข้ามาในชีวิต ผมไม่หวังไปถึงสถานะคนเป็นแฟนหรือครับ เพราะมันอาจจะวนกลับไปคำว่าไม่พร้อม และห่างหายไป ไม่ต้องไปดูหนังด้วยกัน ไม่ต้องหยอดคำหวานทุกวัน (ผมทำเอง) แค่มีไว้ให้อุ่นใจ แค่มีไว้ให้ผมแคร์ แค่มีไว้ให้ผมถามว่าเหนื่อยไหม ไม่ต้องเข้ามาแก้ปัญหาของผม แต่ขอเป็นเพื่อนผมในการแก้ปัญหา ให้ผมได้อำลาจากการเหงาสักที ขอเป็นคนชัดเจน ไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ
PS ถึงคนที่ผมเคยคุยด้วย หรือกำลังคุยด้วย ผมไม่ได้หลายใจ แต่ผมอยากมีใครคนนั้น (คนในอุดมคติ) ไม่อยากคลุมเครือกับสถานะคนคุยๆ กัน ผมไม่อยากอึดอัด กับช่องว่างกับคำว่า คนคุยกัน / เพื่อน / พี่น้อง / แฟน
ขอบคุณที่ทุกท่านรับฟัง
พ พาน