กระทู้นี้มีจุดประสงค์เพื่อเล่าให้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับเพื่อนผู้ชายบางคนที่คิดว่าเรื่องแค่นี้เป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับบางคนอาจจะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนจนไม่สามารถพูดให้ใครต่อใครเค้ารับรู้ได้แล้วกันนะครับ
ขอแนะนำตัวนะครับผมก็ถือเป็นคนคนหนึ่งที่สังคมมักจะตัดสินว่าเป็น "แกะดำ" มาเสมอ ผมชื่อ ก้อน (นามสมมตินะครับ) ครับ ตอนนี้ผมก็อายุ 23 แล้วนะครับ ก็เริ่มเข้าสู่วัยทำงานแล้วแหละครับ ช่วงนี้เริ่มได้มีโอกาสได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนเก่าๆสมัยมัธยมครับ โดยในช่วงที่ผ่านมาผมมีโอกาสได้กลับไปเจอเพื่อนเก่าๆสมัยที่ผมเรียน ม.ต้น ครับ ถือเป็นการรวมตัวครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่จบ ม.ต้น (ขอเล่าย้อนไปก่อนว่าช่วงมัธยมผมก็ทำตัวปกตินี่แหละครับก็เป็นเกย์นะครับ แต่ก้ไม่ได้แสดงออก ผมก้เล่นบาส เล่นดนตรี กับเพื่อนคนอื่นปกติ เพื่อนๆก็ไม่ได้แสดงทีท่าอะไรออกมา)
แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเพื่อนที่ผมเหมือนจะสนิท (มั้ง) ซึ่งเป็นผู้ชายอะนะครับ เค้าก็ถามผมกลางโต๊ะอาหารเลยว่า
เหตุการณ์เกิดกลางโต๊ะอาหาร เพื่อนชายหญิงเต็มโต๊ะ อยู่ๆเพื่อนคนนั้นก็ถามขึ้นมาดังมากว่า
เพื่อน1 : ก้อนแน่ใจหรอว่าตอนนี้ชอบผู้หญิง...กูว่าดูเหมือนชอบผู้ชายเลยวะ ดูตุ๊ด ๆ ขึ้น (หลังจากนั้นผมจำได้อะครับว่าพูดว่าอะไร แต่ก้แนวๆประมาณดูถูกเกย์อะครับ)
ผม : .....(ได้แต่ยิ้ม) แต่ไม่พูดอะไร โกรธแต่ไม่พูด
เพื่อน1 : ตกลงยังไงวะ ก้บอกๆมาดิ
เพื่อนทุกคน : เงียบและจ้องมาทางผม เหมือนอยากรู้คำตอบมาก
ผม : ก้พยายามเปลี่ยนเรื่อง จนสุดท้ายเพื่อนก้ไม่ถามอีก (ตอนนั้นก็รู้สึกแย่นะ)
จากนั้นทุกคนก็นั่งกินไปอีกสักพักใหญ่ เพื่อนคนเดิมก็กลับมาสู่ประเด็นเดิม
เพื่อน1 : ตกลงอะไรยังไงก้อน ตกลงเป็นมั้ย
เพื่อนทุกคน : ก็ดูเหมือนจะสนใจ จนบอกว่า เป็นรึป่าว เป็นใช่มั้ย
ผม : ก็นิ่งอีกครั้ง ไม่รู้จะตอบยังไง...เงียบ และยิ้มเจื่อนๆ
หลังจากบทสนทนานั้นผมก็ไม่พูดอะไรอีกเลย และอยากออกมาจากจุดๆนั้นเหลือเกิน แต่ก้ทำไม่ได้ เพราะ ยังนึกถึงมิตรภาพดีๆที่เคยมีให้กัน ก้นั่งไปจนทุกคนแยกย้าย บอกเลยว่าการตัดสินใจที่จะไม่ตอบของผม อาจจะเป็นอะไรที่ดูแย่ แย่มากเลยมั้ง ที่ดูเหมือนมีความลับกับเพื่อน แต่ทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจผมบ้างละครับ ว่าบางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ละเอียดอ่อนเกินไปที่จะมีพูดป่าวประกาศให้คนทั้งโต๊ะ เพื่อนเป็นสิบๆคนรู้ (มีทั้งเพื่อนสนิทและไม่สนิท) ผมไม่ได้ปิดบังนะที่ผมเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ (แต่ครอบครัวผมไม่รู้นะว่าผมเป็น) แล้วสาเหตุที่ผมไม่บอกหรือบอกเพื่อนไม่ได้ คือ เพื่อนบนโต๊ะอาหารวันนั้นก็มีลูกของเพื่อนแม่ผมนั่งอยู่ด้วย แล้วถ้าแม่ผมรู้เรื่องละ ชีวิตผมจะเป็นไง เคยมีครั้งนึงแม่จับได้ บ้านแทบแตก แต่ก้แถๆจนพ่อแม่ยอมเชื่อใจ แล้วถ้าผมบอกเพื่อนจนวันนึงแม่รู้ขึ้นมาอีกชีวิตผมก็ลำบากอีก จิงมั้ย?
สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากฝากไว้คือ....
บางครั้งการไม่พูดนั่นคือคำตอบ
บางครั้งอยากตะโกนให้โลกรู้แต่ทำไม่ได้
บางครั้งบนโลกนี้ก้ไม่ได้มีแต่คำว่า "เพื่อน" มันยังมีคำว่า "ครอบครัว" "พ่อ" "แม่" ที่เค้ารับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
บางครั้งจะพูดจะถามอะไรควร "คิด" ก่อนจะ "พูด" เพราะ บางเรื่องมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นสนุกปาก
ปล1. อันนี้ฝากหน่อยสำหรับเพื่อนผู้ชาย การแซวเพื่อนที่เป็นแบบเรา ขอความกรุณาให้เกียรติพวกเราบ้าง บางประโยคที่คุณแซวพวกเราโกรธมากนะแค่เราไม่พูด ก้แค่นั้น
ปล2. ในเมื่อคุณมี "เพื่อน" ถึงแม้เค้าจะเป็นเพศอะไรเค้าก้เพื่อนคุณไม่ใช่หรอ
ปล3. ถ้าผมพิมพ์ไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะครับ เพิ่งจะเคยพิมพ์อะไรยาวๆครับผม
ขอแชร์ประสบการณ์...ผมเป็นเกย์นี่มันแย่มากใช่มั้ย???
ขอแนะนำตัวนะครับผมก็ถือเป็นคนคนหนึ่งที่สังคมมักจะตัดสินว่าเป็น "แกะดำ" มาเสมอ ผมชื่อ ก้อน (นามสมมตินะครับ) ครับ ตอนนี้ผมก็อายุ 23 แล้วนะครับ ก็เริ่มเข้าสู่วัยทำงานแล้วแหละครับ ช่วงนี้เริ่มได้มีโอกาสได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนเก่าๆสมัยมัธยมครับ โดยในช่วงที่ผ่านมาผมมีโอกาสได้กลับไปเจอเพื่อนเก่าๆสมัยที่ผมเรียน ม.ต้น ครับ ถือเป็นการรวมตัวครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่จบ ม.ต้น (ขอเล่าย้อนไปก่อนว่าช่วงมัธยมผมก็ทำตัวปกตินี่แหละครับก็เป็นเกย์นะครับ แต่ก้ไม่ได้แสดงออก ผมก้เล่นบาส เล่นดนตรี กับเพื่อนคนอื่นปกติ เพื่อนๆก็ไม่ได้แสดงทีท่าอะไรออกมา)
แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเพื่อนที่ผมเหมือนจะสนิท (มั้ง) ซึ่งเป็นผู้ชายอะนะครับ เค้าก็ถามผมกลางโต๊ะอาหารเลยว่า
เหตุการณ์เกิดกลางโต๊ะอาหาร เพื่อนชายหญิงเต็มโต๊ะ อยู่ๆเพื่อนคนนั้นก็ถามขึ้นมาดังมากว่า
เพื่อน1 : ก้อนแน่ใจหรอว่าตอนนี้ชอบผู้หญิง...กูว่าดูเหมือนชอบผู้ชายเลยวะ ดูตุ๊ด ๆ ขึ้น (หลังจากนั้นผมจำได้อะครับว่าพูดว่าอะไร แต่ก้แนวๆประมาณดูถูกเกย์อะครับ)
ผม : .....(ได้แต่ยิ้ม) แต่ไม่พูดอะไร โกรธแต่ไม่พูด
เพื่อน1 : ตกลงยังไงวะ ก้บอกๆมาดิ
เพื่อนทุกคน : เงียบและจ้องมาทางผม เหมือนอยากรู้คำตอบมาก
ผม : ก้พยายามเปลี่ยนเรื่อง จนสุดท้ายเพื่อนก้ไม่ถามอีก (ตอนนั้นก็รู้สึกแย่นะ)
จากนั้นทุกคนก็นั่งกินไปอีกสักพักใหญ่ เพื่อนคนเดิมก็กลับมาสู่ประเด็นเดิม
เพื่อน1 : ตกลงอะไรยังไงก้อน ตกลงเป็นมั้ย
เพื่อนทุกคน : ก็ดูเหมือนจะสนใจ จนบอกว่า เป็นรึป่าว เป็นใช่มั้ย
ผม : ก็นิ่งอีกครั้ง ไม่รู้จะตอบยังไง...เงียบ และยิ้มเจื่อนๆ
หลังจากบทสนทนานั้นผมก็ไม่พูดอะไรอีกเลย และอยากออกมาจากจุดๆนั้นเหลือเกิน แต่ก้ทำไม่ได้ เพราะ ยังนึกถึงมิตรภาพดีๆที่เคยมีให้กัน ก้นั่งไปจนทุกคนแยกย้าย บอกเลยว่าการตัดสินใจที่จะไม่ตอบของผม อาจจะเป็นอะไรที่ดูแย่ แย่มากเลยมั้ง ที่ดูเหมือนมีความลับกับเพื่อน แต่ทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจผมบ้างละครับ ว่าบางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ละเอียดอ่อนเกินไปที่จะมีพูดป่าวประกาศให้คนทั้งโต๊ะ เพื่อนเป็นสิบๆคนรู้ (มีทั้งเพื่อนสนิทและไม่สนิท) ผมไม่ได้ปิดบังนะที่ผมเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ (แต่ครอบครัวผมไม่รู้นะว่าผมเป็น) แล้วสาเหตุที่ผมไม่บอกหรือบอกเพื่อนไม่ได้ คือ เพื่อนบนโต๊ะอาหารวันนั้นก็มีลูกของเพื่อนแม่ผมนั่งอยู่ด้วย แล้วถ้าแม่ผมรู้เรื่องละ ชีวิตผมจะเป็นไง เคยมีครั้งนึงแม่จับได้ บ้านแทบแตก แต่ก้แถๆจนพ่อแม่ยอมเชื่อใจ แล้วถ้าผมบอกเพื่อนจนวันนึงแม่รู้ขึ้นมาอีกชีวิตผมก็ลำบากอีก จิงมั้ย?
สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากฝากไว้คือ....
บางครั้งการไม่พูดนั่นคือคำตอบ
บางครั้งอยากตะโกนให้โลกรู้แต่ทำไม่ได้
บางครั้งบนโลกนี้ก้ไม่ได้มีแต่คำว่า "เพื่อน" มันยังมีคำว่า "ครอบครัว" "พ่อ" "แม่" ที่เค้ารับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
บางครั้งจะพูดจะถามอะไรควร "คิด" ก่อนจะ "พูด" เพราะ บางเรื่องมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นสนุกปาก
ปล1. อันนี้ฝากหน่อยสำหรับเพื่อนผู้ชาย การแซวเพื่อนที่เป็นแบบเรา ขอความกรุณาให้เกียรติพวกเราบ้าง บางประโยคที่คุณแซวพวกเราโกรธมากนะแค่เราไม่พูด ก้แค่นั้น
ปล2. ในเมื่อคุณมี "เพื่อน" ถึงแม้เค้าจะเป็นเพศอะไรเค้าก้เพื่อนคุณไม่ใช่หรอ
ปล3. ถ้าผมพิมพ์ไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะครับ เพิ่งจะเคยพิมพ์อะไรยาวๆครับผม