"โรคซึมเศร้า"

          หลายคนคงจะมองว่าคนเป็นโรคซึมเศร้าจะต้องทำตัวเรียกร้องความสนตลอดเวลาใช่มั้ย 
ทำตัวดูเหมือนคนขาดความรักใช่หรือป่าว? ..... 
        อยากให้ทุกคนมองคนที่ป็นโรคซึมเศร้าใหม่ ลองเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา แล้วคุณจะรู้ว่าคนที่เป็นโรคนี้น่าสงสารแค่ไหน
เค้าต้องเจอกับอะไรบ้าง
เค้าต้องแบกรับความรู้สึกแย่ๆไว้มากมายแค่ไหน ต้องฝืนยิ้มทั้งๆที่แววตามีแต่ความเศร้า
ต้องทำตัวให้ปกติเหมือนคนอื่นทั่วไป กว่าจะใช้ชีวิตผ่านมาได้แต่ละวัน มันยากมากเลยนะ 
มันรู้สึกโดดเดี่ยว หม่นหมอง มองไปทางไหนก็ดูเงียบไปหมด ทั้งๆที่มีคนมากมายอยู่รอบกาย
ยิ่งตอนอยู่คนเดียวเงียบๆในห้อง ที่มืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของตัวเอง มันยิ่งรู้สึกแย่
ในหัวคิดแต่ว่า " อยากนอนหลับไปแบบยาวๆ ไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับความรู้สึกที่มันโหดร้ายแบบนี้อีก "
เวลาที่เราเจอสิ่งที่มันกดดันมากๆ มันยิ่งทำให้เราคิดว่า " เราเกิดมาทำไม เกิดมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร หนักโลกป่าวๆ" 
         สิ่งเดียวที่คิดอยู่ตลอดเวลาคือเรา ไม่อยากอยู่แล้ว เราไม่ไหวแล้ว ทำไมเราเหนื่อยขนาดนี้ 
ทุกวันนี้ร่างกายเรามีแต่แผลเป็น ข้อมือที่มีแต่รอยกรีด หลายคนที่เห็นแผลเรา ก็มีคนด่าว่า  ปัญญาอ่อน
เรียกร้องความสนใจหรอ? ต้องการอะไรอ่ะ? นั้นแหละ มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เราแค่ต้องการคนที่คอยรับฟังเราก็เท่านั้น
       จะมีใครรู้บ้างว่าเราต้องต่อสู้กับมันหนักแค่ไหน เราต้องอดทนมากแค่ไหนกับการใช้ชีวิตประจำวัน ทำงานก็พลาด สมองคิดไรไม่ออก
บางครั้งเราก็รู้สึกยอมแพ้เสียงในหัวตัวเองว่า " ตายๆไปเถอะ จะได้จบๆสักที " 
 
อยากบอกให้รู้ไว้นะคะ ว่าไม่มีใครอยากเป็นโรคนี้หรอก
#โลกเทาๆของคนซึมเศร้า...