.....เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น บุคคลและสถานที่ในเรื่องนั้นไม่มีอยู่จริง โดย Ryu
.....เรื่องเกิดจาก "กรรชัย" หรือ วิทย์ หนุ่มนักธุรกิจวัย 23 ปีคนหนึ่งซึ่งมีหน้าตาที่หล่อเหลาและประสบความสำเร็จในชีวิตตั้งแต่วัยหนุ่ม ทำให้เขามี
ทรัพย์สินและสมบัติพัสถานที่ มากมายถึงขั้นที่ว่าใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด อีกทั้งนิสัยและกิริยามารยาทที่ได้รับการอบรมสั่งสอนในหมู่ผู้ดีมา ทำให้ชาย
หนุ่มเป็นคนที่เพียบพร้อมทั้งรูปทรัพย์และโภคทรัพย์ พ่อและแม่จากเขาไปตั้งแต่ชายหนุ่มอายุได้ 15 ขวบแต่โชคดีที่ชายหนุ่มได้รับการส่งเสียจากญาติที่
ต่างประเทศให้เข้ารับการศึกษา จากโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง จนกระทั่งจบมหาวิทยาลัยด้านการตลาด สาวๆน้อยใหญ่มากมายต่างพากันมาติดพันเขาด้วย
ความที่รูปหล่อ และที่สำคัญคือ "รวย" ซึ่งข้อนี้นั้น ทำให้ผู้หญิงหลายคนเลือกที่จะเข้ามาทอดสะพานให้วิทย์มากมาย แต่วิทย์ก็ไม่สนใจผู้หญิงเหล่านั้นและ
ตั้งใจทำงานต่อไป จนกระทั่ง.....
วิทย์ได้เจอกับเพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่เรียนด้วยกันมา ซึ่งเธอมีหน้าตาสะสวยรวมถึงนิสัยดี ทำหญิงสาวที่ชื่อ "มันทนา" หรือ มัท คนนี้สามารถกุมหัวใจของ
วิทย์เอาไว้ได้ทั้งดวง วิทย์นั้นทั้งรักทั้งหลงมัทเป็นอย่างมากจนถึงขนาดที่ว่า ต้องไปรับมัทจากที่ทำงานทุกเย็น แม้จะป่วยจนแทบจะลุกไม่ได้ เขาก็ยัง
พยายามที่จะดึงดันไปให้ได้จนมัทต้องดุชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
......แต่ใครจะรู้ว่า ใบหน้าที่สะสวยและนิสัยที่งามเลิศของมัทนั้น เป็นเพียงหน้ากากที่พ่อและแม่ของมัททำการฉาบไว้ให้ลูกสาวมาเกาะผู้ชายรวยๆอย่าง
วิทย์เท่านั้น ด้วยว่าทุกวันนี้ ถึงคนรอบนอกจะเห็นว่าครอบครัวของมัทนั้นใช้จ่ายราวกับเป็นเศรษฐี แต่ก็มีบางคนที่รู้ว่า เป็นเพียงเศรษฐีแค่เปลือกนอก
อาศัยเงินเดือนลูกสาวมาซื้อเครื่องแต่งตัวแพงๆให้ดูไฮโซ พ่อของหล่อนก็ขยันเข้าบ่อนจนทำให้ลูกสาวต้องเครียดและปวดหัวอยู่บ่อยๆ
"เมื่อไหร่แกจะจับไอ้หนุ่มนั่นได้ซักที ยัยมัท พรุ่งนี้ฉันต้องไปช้อปปิ้งกับคุณนายมาศฤดีแล้วนะ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่าเราเป็นเศรษฐีถังแตก" แม่ของเธอพูด
"ใช่ แล้วพวกเจ้าหนี้จากบ่อยก็มาทวงกันหน้าสลอนแล้ว" ผู้เป็นพ่อซึ่งคอยเอาแต่ผลาญพูดขึ้นบ้างราวกับเป็นคนหาเงิน
"พ่อคะ แม่คะ เอาไว้ก่อนเถอะ มัทเหนื่อย" ถ้าเกิดไม่ได้เป็นผู้หาเงินคงถูกโวยวายไปแล้ว แต่นี่ก็ได้แต่เงียบแล้วปล่อยให้ลูกสาวขึ้นห้องไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แม้หญิงสาวจะไม่อยากรับแต่ก็จำใจรับเมื่อเห็นว่า คนที่โทรมานั้น คือคนรักของเธอนั่นเอง แต่กลับไม่ใช่ชื่อของวิทย์
"พงศ์ โทรมาทำไมตอนนี้ ถ้าไม่มีเรื่องเดือดร้อนเงินคงไม่โทรมาสินะ" หญิงสาวพูดอย่างประชดประชันใส่ชายคนรักที่ถือสายอยู่
"แหม อย่าพูดแบบนั้นสิที่รัก ผมถือว่าเป็นค่าเสียหายของหัวใจนะ ที่ต้องปล่อยให้คุณไปเดินควงกับไอ้หนุ่มนั่น" เสียงของพงศ์พูดขึ้น
"รอบนี้จะเอาไปทำอะไรอีกล่ะ"
"พูดแบบนี้ก็น่ารักซิที่รัก แค่สองแสนเอง"
"สองแสน!" หญิงสาวทวนคำด้วยความตกใจ
"ใช่ ถ้าไม่ให้ ผมจะเปิดโปงเรื่องของเราให้ไอ้หนุ่มนั่นรู้ และทีนี้ล่ะ หึๆหึ" พงศ์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวไม่คิดเลยว่า ชายที่ตัวเองรักนั้นจะร้ายกาจขนาดนี้
"ก็ได้ๆ มัทจะพยายามหามาให้" มัทพูดตัดบทก่อนจะวางสายแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ
วันรุ่งขึ้น มัทรีบตรงไปหาวิทย์ที่บ้าน ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความคิดถึง มัทจึงตีหน้าเศร้าร้องไห้
"ร้องไห้ทำไมล่ะมัท" วิทย์ถามขึ้นเมื่อเห็นคนรักสะอึกสะอื้นร้องไห้
"พ่อมัทเข้าโรงพยาบาลค่ะวิทย์ ค่าใช้จ่ายก็สูงมากด้วย เงินเดือนมัทแค่แปดหมื่นคงไม่พอจ่าย" หญิงสาวตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"เท่าไหร่ล่ะครับ ผมยินดีช่วย พ่อของมัท ในอนาคตก็เป็นพ่อของผมเหมือนกัน"
"สองแสนค่ะ"
"แค่นี้เองเหรอ เดี๋ยวผมไปหยิบเงินสดให้" วิทย์เดินเข้าไปหยิบเงินสดลงมาจากเซฟในห้องนอนยื่นให้หญิงสาว
"แล้วพ่อมัทอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ ผมจะได้ไปเยี่ยมท่านถูก"
"เอ่อ เดี๋ยวพ่อมัทผ่าตัดหายแล้วค่อยไปเยี่ยมนะคะ ตอนนี้มัทต้องไปเซ็นผ่าตัดก่อนค่ะ" มัทรีบก้าวออกจากบ้านขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความ
สงสัยของชายหนุ่ม ทำให้วิทย์แอบขับรถตามไปอย่างไม่คลาดสายตา จนกระทั่งมาเห็นรถของมัทจอดอยู่ที่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
สิ่งที่สายตาของวิทย์เห็นก็คือ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินยิ้มแย้มออกมาหามัทที่หน้าร้าน
"คงไม่ใช่กิ๊กของมัทหรอกมั้ง" คิดไปเล่นๆ แต่วิทย์ก็ต้องหน้าชาเมื่อชายหนุ่มคนนั้นโอบเอวของมัทเดินเข้าไปในร้าน ทำเอาวิทย์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
"นี่น่ะเหรอ...ผู้หญิงที่เราไว้ใจ ผู้หญิง มันก็เหมือนกันหมดเลยสินะ" มือของวิทย์กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถไปยังบาร์แห่งหนึ่ง
ที่บาร์แห่งนั้นเพิ่งจะเป็นบาร์เปิดใหม่ ทำให้ไม่ค่อยมีคนมากนัก ชายหนุ่มนั่งดื่มเหล้าจนเมาอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ผู้หญิงหลายคนต่างมองเขาด้วยความที่
เป็นคนรูปหล่อ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ และเมื่อดื่มเสร็จจึงเดินออกมาจากร้านด้วยความมึนเมา ท้องฟ้าด้านนอกมีดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงอร่ามตา
ในขณะที่กำลังข้ามถนนนั้นเอง แสงไฟจากหน้ารถที่ สาดส่องมาพร้อมกับเสียงแตรก็ดังขึ้น
"คุณคะ ระวัง!" เด็กสาวคนหนึ่งกระโจนมาผลักวิทย์จนล้มไปด้วยกันทั้งคู่ หลบรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงไปได้หวุดหวิด
"ขะ.....ขอบคุณครับ" วิทย์กล่าวขอบคุณหญิงสาวนิรนามที่ช่วยชีวิตเขาไว้
"ไม่เป็นไรค่ะ ทำไมถึงไม่มองรถเลยล่ะ"
"พอดีผมคงจะดื่มจนเมามากไปหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เศร้าๆ
"คงจะอกหักมาสินะคะ"
"คุณรู้ได้ยังไง!" วิทย์อุทายขึ้นก่อนที่จะเงยหน้า เห็นเข้ากับเด็กสาวหน้าตาน่ารักสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์
"ตอนฉันอกหัก ฉันก็เป็นเหมือนคุณนี่ล่ะค่ะ เมาไม่ได้สติ แต่พอคิดดูดีๆแล้ว ชีวิตฉันไม่ได้มาจบที่ผู้ชายคนเดียวนี่นา" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"นั่นสินะครับ ผมขอบคุณคุณมาก และก็ คุณชื่ออะไรครับ ผมจะได้พบกับคุณอีกเมื่อไหร่ เผื่อผมจะได้ตอบแทนคุณบ้าง"
"ฉันชื่อนริศราค่ะ เรียก เนตรก็ได้ค่ะ คุณจะเจอกับฉันได้อีกวันพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้าที่งานขอบคุณพระเจ้าในงานเลี้ยงที่ตึกแวร์ทาวน์นะคะ"
"ตึกแวร์ทาวน์ ผมรู้จัก งั้นครั้งหน้าเราคงได้พบกันครับ" วิทยืเอ่ยปากลาก่อนที่หญิงสาวจะหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ หลังจากที่สร่างเมาจึงขับรถกลับบ้าน
.......วันรุ่งขึ้น มัทมาหาวิทย์ที่ห้องทำงานด้วยอารมณ์ที่ดี แต่วิทย์กลับมองเธอด้วยสายตาเหยียดๆ
"เอ๊ะ ทำไมวิทย์ถึงมองมัทด้วยสายตาแบบนั้นคะ"
"ก็ไม่มีอะไร แต่ผมอยากจะดูหน้าคนโกหกหลอกลวงผมให้ชัดๆก็แค่นั้นเอง" วิทย์พูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา
"โกหกอะไรคะ มัทโกหกอะไรคุณคะ" มัทเริ่มรู้สึกชาวาบด้วยความกลัวที่ชายหนุ่มจะรู้ว่าเธอกำลังสร้างเรื่องหลอกลวงเขา
"ไม่ต้องพูดแล้วครับ ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ จากนี้ ความสัมพันธ์ของเรา จบแค่นี้นะครับ" เมื่อวิทย์พูดจบ ก็เดินออกจากห้องทำงานมา ปล่อยให้หญิงสาว
ที่ฝันซึ่งวาดวิมานไว้ต้องพังทลาย หญิงสาวกรีดร้องและด่าทอสาปแช่งชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปอย่างเสียหน้า หลังจากนั้น วิทย์ก็ตั้งใจทำงานจนถึง
วันขอบคุณพระเจ้า วิทย์ได้ไปร่วมงานฉลองและได้พบกับเนตรอีกครั้ง ซึ่งวันนี้เธอดูสวยมาก จนกระทั่งถึงเวลาเต้นรำ เนตรนั้นเต้นรำกับวิทย์ก่อนที่เธอจะ
เริ่มร้องไห้ออกมา ทำให้วิทย์ถามขึ้นด้วยความสงสัย
"เนตร เป็นอะไรเหรอครับ"
"เนตรคงจะได้เจอคุณวิทย์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ จากนี้คุณวิทย์ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ" หญิงสาวพูดขึ้นพลางสะอึกสะอื้น
"ทำไมล่ะครับ คุณจะไปไหนเหรอ" วิทย์ถาม แต่หญิงสาวก็ไม่ตอบ
"คืนนี้หนาวจังเลยนะคะ" จู่ๆหญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องและอารมณ์ไปดื้อๆ ทำให้วิทย์ถอดเสื้อนอกสีน้ำตาลของเขามาให้หญิงสาวสวมใส่
จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิกรา ทั้งคู่ออกมานั่งมองพระจันทร์ที่ทอแสงอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี
"เนตรต้องไปแล้วนะคะ หมดเวลาของเนตรแล้ว" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินจากไปพร้อมกับเสื้อนอกของเขา
"อ้าวเนตร บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ มีคนมารับเนตรแล้ว" ชายหนุ่มเห็นรถม้าคันหนึ่งซึ่งคนขับหน้าตาเศร้าหมองควบมาจอดตรงหน้าหญิงสาว
"เอ่อ หรูหราดีแฮะ ยังกับเทพนิยาย" ชายหนุ่มคิดในใจ
"เนตรไปแล้วนะคะคุณวิทย์ ดูแลตัวเองด้วยนะ" หญิงสาวส่งยิ้มที่แลดูจะเศร้าสร้อยก่อนจะขึ้นรถม้าไป วิทย์รู้สึกสนใจหญิงสาวจึงเข้าไปถามคนในงาน จน
ชายหนุ่มได้รู้ที่อยู่ของเธอ แต่คนที่ตอบเขานั้นกลับมีสีหน้าแปลกๆเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่
......เมื่อชายหนุ่มาถึงที่อยู่ของเธอ จึงได้กดกริ่ง ก่อนที่หญิงชราคนหนึ่งจะเดินออกมา
"เอ่อ เนตรอยู่มั้ยครับ" ชายหนุ่มถามขึ้น
"ลูกสาวฉันตายไปได้เกือบปีแล้วนะ" หญิงชราเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแหบแห้ง
"หา! ไม่จริงครับ ผมเพิ่งจะเต้นรำกับเธอเมื่อคืนนี้เองนะ" วิทย์อุทานขึ้น
"งั้นคุณก็ตามฉันมาสิ" หญิงชราเอ่ยขึ้นก่อนที่จะพาชายหนุ่มเดินถัดไปสองช่วงถนน และเห็นเข้ากับสุสานแห่งหนึ่ง
"ร่างของเธอนอนอยู่ที่นี่แหละ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ดูเอาเอง ฉันไปล่ะ" หญิงชราเดินจากไป ปล่อยให้วิทย์ยืนนิ่งอึ้งอยู่หน้าหลุมศพที่มีรูปของเธอ วิทย์ร้องไห้
ออกมาด้วยความเสียใจก่อนที่จะเห็นเสื้อนอกของเขาวางอยู่บนหลุมพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือ วิทย์จึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน
........"วิทย์คะ เวลาหนึ่งคืนที่เนตรได้ทำอะไรหลายๆอย่างกับวิทย์ มันทำให้เนตรมีความสุขมาก แต่เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว เนตรขอคืนเสื้อนอกนี้ให้คุณ
และขออวยพรให้คุณได้พบกับความรักดีๆนะคะ เนตรขอลาก่อน ขอบคุณและขอโทษ เนตร"
หลังจากที่ชายหนุ่มอ่านกระดาษแผ่นนั้นจบจึงคุกเข่าทรุดตัวลงนั่งกอดเสื้อนอกของตัวเองร้องไห้โฮออกมาด้วยความอาลัยในตัวหญิงสาว และวิทย์ก็
หยิบเอากล่องแหวนเพชรที่เขาซื้อมาให้หญิงสาวออกมา พร้อมกับนำมันวางไว้บนดอกไม้หน้าหลุมศพ
"ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้คุณเกิดมาเป็นเจ้าสาวของผม" วิทย์หลับตาสงบนิ่งก่อนที่จะลุกเดินจากไป สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างกายของชายหนุ่มอย่าง
ช้าๆราวกับว่าเนตรจะรับรู้ในการกระทำของเขา วิทย์หันมามองหลุมศพของเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเดินจากไป
ป.ล. ที่ต้องทำเป็นกระทู้ถาม ก็เพราะว่า ยังไม่ได้รับการยืนยันตัวตนจากพันทิปครับ และนี่เป็นการแต่งเรื่องสั้นครั้งแรกของผม ผิดพลาดหรืออะไรยังไง ก็ต้องขออภัยด้วยครับ และขอน้อมรับคำวิจารณ์และติชมต่างๆเพื่อพัฒนาผลงานให้ดีขึ้นครับ สวัสดีครับ
[เรื่องสั้น] รักสั้นๆในคืนพระจันทร์เต็มดวง
.....เรื่องเกิดจาก "กรรชัย" หรือ วิทย์ หนุ่มนักธุรกิจวัย 23 ปีคนหนึ่งซึ่งมีหน้าตาที่หล่อเหลาและประสบความสำเร็จในชีวิตตั้งแต่วัยหนุ่ม ทำให้เขามี
ทรัพย์สินและสมบัติพัสถานที่ มากมายถึงขั้นที่ว่าใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด อีกทั้งนิสัยและกิริยามารยาทที่ได้รับการอบรมสั่งสอนในหมู่ผู้ดีมา ทำให้ชาย
หนุ่มเป็นคนที่เพียบพร้อมทั้งรูปทรัพย์และโภคทรัพย์ พ่อและแม่จากเขาไปตั้งแต่ชายหนุ่มอายุได้ 15 ขวบแต่โชคดีที่ชายหนุ่มได้รับการส่งเสียจากญาติที่
ต่างประเทศให้เข้ารับการศึกษา จากโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง จนกระทั่งจบมหาวิทยาลัยด้านการตลาด สาวๆน้อยใหญ่มากมายต่างพากันมาติดพันเขาด้วย
ความที่รูปหล่อ และที่สำคัญคือ "รวย" ซึ่งข้อนี้นั้น ทำให้ผู้หญิงหลายคนเลือกที่จะเข้ามาทอดสะพานให้วิทย์มากมาย แต่วิทย์ก็ไม่สนใจผู้หญิงเหล่านั้นและ
ตั้งใจทำงานต่อไป จนกระทั่ง.....
วิทย์ได้เจอกับเพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่เรียนด้วยกันมา ซึ่งเธอมีหน้าตาสะสวยรวมถึงนิสัยดี ทำหญิงสาวที่ชื่อ "มันทนา" หรือ มัท คนนี้สามารถกุมหัวใจของ
วิทย์เอาไว้ได้ทั้งดวง วิทย์นั้นทั้งรักทั้งหลงมัทเป็นอย่างมากจนถึงขนาดที่ว่า ต้องไปรับมัทจากที่ทำงานทุกเย็น แม้จะป่วยจนแทบจะลุกไม่ได้ เขาก็ยัง
พยายามที่จะดึงดันไปให้ได้จนมัทต้องดุชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
......แต่ใครจะรู้ว่า ใบหน้าที่สะสวยและนิสัยที่งามเลิศของมัทนั้น เป็นเพียงหน้ากากที่พ่อและแม่ของมัททำการฉาบไว้ให้ลูกสาวมาเกาะผู้ชายรวยๆอย่าง
วิทย์เท่านั้น ด้วยว่าทุกวันนี้ ถึงคนรอบนอกจะเห็นว่าครอบครัวของมัทนั้นใช้จ่ายราวกับเป็นเศรษฐี แต่ก็มีบางคนที่รู้ว่า เป็นเพียงเศรษฐีแค่เปลือกนอก
อาศัยเงินเดือนลูกสาวมาซื้อเครื่องแต่งตัวแพงๆให้ดูไฮโซ พ่อของหล่อนก็ขยันเข้าบ่อนจนทำให้ลูกสาวต้องเครียดและปวดหัวอยู่บ่อยๆ
"เมื่อไหร่แกจะจับไอ้หนุ่มนั่นได้ซักที ยัยมัท พรุ่งนี้ฉันต้องไปช้อปปิ้งกับคุณนายมาศฤดีแล้วนะ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่าเราเป็นเศรษฐีถังแตก" แม่ของเธอพูด
"ใช่ แล้วพวกเจ้าหนี้จากบ่อยก็มาทวงกันหน้าสลอนแล้ว" ผู้เป็นพ่อซึ่งคอยเอาแต่ผลาญพูดขึ้นบ้างราวกับเป็นคนหาเงิน
"พ่อคะ แม่คะ เอาไว้ก่อนเถอะ มัทเหนื่อย" ถ้าเกิดไม่ได้เป็นผู้หาเงินคงถูกโวยวายไปแล้ว แต่นี่ก็ได้แต่เงียบแล้วปล่อยให้ลูกสาวขึ้นห้องไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แม้หญิงสาวจะไม่อยากรับแต่ก็จำใจรับเมื่อเห็นว่า คนที่โทรมานั้น คือคนรักของเธอนั่นเอง แต่กลับไม่ใช่ชื่อของวิทย์
"พงศ์ โทรมาทำไมตอนนี้ ถ้าไม่มีเรื่องเดือดร้อนเงินคงไม่โทรมาสินะ" หญิงสาวพูดอย่างประชดประชันใส่ชายคนรักที่ถือสายอยู่
"แหม อย่าพูดแบบนั้นสิที่รัก ผมถือว่าเป็นค่าเสียหายของหัวใจนะ ที่ต้องปล่อยให้คุณไปเดินควงกับไอ้หนุ่มนั่น" เสียงของพงศ์พูดขึ้น
"รอบนี้จะเอาไปทำอะไรอีกล่ะ"
"พูดแบบนี้ก็น่ารักซิที่รัก แค่สองแสนเอง"
"สองแสน!" หญิงสาวทวนคำด้วยความตกใจ
"ใช่ ถ้าไม่ให้ ผมจะเปิดโปงเรื่องของเราให้ไอ้หนุ่มนั่นรู้ และทีนี้ล่ะ หึๆหึ" พงศ์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวไม่คิดเลยว่า ชายที่ตัวเองรักนั้นจะร้ายกาจขนาดนี้
"ก็ได้ๆ มัทจะพยายามหามาให้" มัทพูดตัดบทก่อนจะวางสายแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ
วันรุ่งขึ้น มัทรีบตรงไปหาวิทย์ที่บ้าน ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความคิดถึง มัทจึงตีหน้าเศร้าร้องไห้
"ร้องไห้ทำไมล่ะมัท" วิทย์ถามขึ้นเมื่อเห็นคนรักสะอึกสะอื้นร้องไห้
"พ่อมัทเข้าโรงพยาบาลค่ะวิทย์ ค่าใช้จ่ายก็สูงมากด้วย เงินเดือนมัทแค่แปดหมื่นคงไม่พอจ่าย" หญิงสาวตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"เท่าไหร่ล่ะครับ ผมยินดีช่วย พ่อของมัท ในอนาคตก็เป็นพ่อของผมเหมือนกัน"
"สองแสนค่ะ"
"แค่นี้เองเหรอ เดี๋ยวผมไปหยิบเงินสดให้" วิทย์เดินเข้าไปหยิบเงินสดลงมาจากเซฟในห้องนอนยื่นให้หญิงสาว
"แล้วพ่อมัทอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ ผมจะได้ไปเยี่ยมท่านถูก"
"เอ่อ เดี๋ยวพ่อมัทผ่าตัดหายแล้วค่อยไปเยี่ยมนะคะ ตอนนี้มัทต้องไปเซ็นผ่าตัดก่อนค่ะ" มัทรีบก้าวออกจากบ้านขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความ
สงสัยของชายหนุ่ม ทำให้วิทย์แอบขับรถตามไปอย่างไม่คลาดสายตา จนกระทั่งมาเห็นรถของมัทจอดอยู่ที่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
สิ่งที่สายตาของวิทย์เห็นก็คือ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินยิ้มแย้มออกมาหามัทที่หน้าร้าน
"คงไม่ใช่กิ๊กของมัทหรอกมั้ง" คิดไปเล่นๆ แต่วิทย์ก็ต้องหน้าชาเมื่อชายหนุ่มคนนั้นโอบเอวของมัทเดินเข้าไปในร้าน ทำเอาวิทย์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
"นี่น่ะเหรอ...ผู้หญิงที่เราไว้ใจ ผู้หญิง มันก็เหมือนกันหมดเลยสินะ" มือของวิทย์กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถไปยังบาร์แห่งหนึ่ง
ที่บาร์แห่งนั้นเพิ่งจะเป็นบาร์เปิดใหม่ ทำให้ไม่ค่อยมีคนมากนัก ชายหนุ่มนั่งดื่มเหล้าจนเมาอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ผู้หญิงหลายคนต่างมองเขาด้วยความที่
เป็นคนรูปหล่อ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ และเมื่อดื่มเสร็จจึงเดินออกมาจากร้านด้วยความมึนเมา ท้องฟ้าด้านนอกมีดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงอร่ามตา
ในขณะที่กำลังข้ามถนนนั้นเอง แสงไฟจากหน้ารถที่ สาดส่องมาพร้อมกับเสียงแตรก็ดังขึ้น
"คุณคะ ระวัง!" เด็กสาวคนหนึ่งกระโจนมาผลักวิทย์จนล้มไปด้วยกันทั้งคู่ หลบรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงไปได้หวุดหวิด
"ขะ.....ขอบคุณครับ" วิทย์กล่าวขอบคุณหญิงสาวนิรนามที่ช่วยชีวิตเขาไว้
"ไม่เป็นไรค่ะ ทำไมถึงไม่มองรถเลยล่ะ"
"พอดีผมคงจะดื่มจนเมามากไปหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เศร้าๆ
"คงจะอกหักมาสินะคะ"
"คุณรู้ได้ยังไง!" วิทย์อุทายขึ้นก่อนที่จะเงยหน้า เห็นเข้ากับเด็กสาวหน้าตาน่ารักสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์
"ตอนฉันอกหัก ฉันก็เป็นเหมือนคุณนี่ล่ะค่ะ เมาไม่ได้สติ แต่พอคิดดูดีๆแล้ว ชีวิตฉันไม่ได้มาจบที่ผู้ชายคนเดียวนี่นา" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"นั่นสินะครับ ผมขอบคุณคุณมาก และก็ คุณชื่ออะไรครับ ผมจะได้พบกับคุณอีกเมื่อไหร่ เผื่อผมจะได้ตอบแทนคุณบ้าง"
"ฉันชื่อนริศราค่ะ เรียก เนตรก็ได้ค่ะ คุณจะเจอกับฉันได้อีกวันพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้าที่งานขอบคุณพระเจ้าในงานเลี้ยงที่ตึกแวร์ทาวน์นะคะ"
"ตึกแวร์ทาวน์ ผมรู้จัก งั้นครั้งหน้าเราคงได้พบกันครับ" วิทยืเอ่ยปากลาก่อนที่หญิงสาวจะหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ หลังจากที่สร่างเมาจึงขับรถกลับบ้าน
.......วันรุ่งขึ้น มัทมาหาวิทย์ที่ห้องทำงานด้วยอารมณ์ที่ดี แต่วิทย์กลับมองเธอด้วยสายตาเหยียดๆ
"เอ๊ะ ทำไมวิทย์ถึงมองมัทด้วยสายตาแบบนั้นคะ"
"ก็ไม่มีอะไร แต่ผมอยากจะดูหน้าคนโกหกหลอกลวงผมให้ชัดๆก็แค่นั้นเอง" วิทย์พูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา
"โกหกอะไรคะ มัทโกหกอะไรคุณคะ" มัทเริ่มรู้สึกชาวาบด้วยความกลัวที่ชายหนุ่มจะรู้ว่าเธอกำลังสร้างเรื่องหลอกลวงเขา
"ไม่ต้องพูดแล้วครับ ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ จากนี้ ความสัมพันธ์ของเรา จบแค่นี้นะครับ" เมื่อวิทย์พูดจบ ก็เดินออกจากห้องทำงานมา ปล่อยให้หญิงสาว
ที่ฝันซึ่งวาดวิมานไว้ต้องพังทลาย หญิงสาวกรีดร้องและด่าทอสาปแช่งชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปอย่างเสียหน้า หลังจากนั้น วิทย์ก็ตั้งใจทำงานจนถึง
วันขอบคุณพระเจ้า วิทย์ได้ไปร่วมงานฉลองและได้พบกับเนตรอีกครั้ง ซึ่งวันนี้เธอดูสวยมาก จนกระทั่งถึงเวลาเต้นรำ เนตรนั้นเต้นรำกับวิทย์ก่อนที่เธอจะ
เริ่มร้องไห้ออกมา ทำให้วิทย์ถามขึ้นด้วยความสงสัย
"เนตร เป็นอะไรเหรอครับ"
"เนตรคงจะได้เจอคุณวิทย์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ จากนี้คุณวิทย์ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ" หญิงสาวพูดขึ้นพลางสะอึกสะอื้น
"ทำไมล่ะครับ คุณจะไปไหนเหรอ" วิทย์ถาม แต่หญิงสาวก็ไม่ตอบ
"คืนนี้หนาวจังเลยนะคะ" จู่ๆหญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องและอารมณ์ไปดื้อๆ ทำให้วิทย์ถอดเสื้อนอกสีน้ำตาลของเขามาให้หญิงสาวสวมใส่
จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิกรา ทั้งคู่ออกมานั่งมองพระจันทร์ที่ทอแสงอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี
"เนตรต้องไปแล้วนะคะ หมดเวลาของเนตรแล้ว" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินจากไปพร้อมกับเสื้อนอกของเขา
"อ้าวเนตร บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ มีคนมารับเนตรแล้ว" ชายหนุ่มเห็นรถม้าคันหนึ่งซึ่งคนขับหน้าตาเศร้าหมองควบมาจอดตรงหน้าหญิงสาว
"เอ่อ หรูหราดีแฮะ ยังกับเทพนิยาย" ชายหนุ่มคิดในใจ
"เนตรไปแล้วนะคะคุณวิทย์ ดูแลตัวเองด้วยนะ" หญิงสาวส่งยิ้มที่แลดูจะเศร้าสร้อยก่อนจะขึ้นรถม้าไป วิทย์รู้สึกสนใจหญิงสาวจึงเข้าไปถามคนในงาน จน
ชายหนุ่มได้รู้ที่อยู่ของเธอ แต่คนที่ตอบเขานั้นกลับมีสีหน้าแปลกๆเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่
......เมื่อชายหนุ่มาถึงที่อยู่ของเธอ จึงได้กดกริ่ง ก่อนที่หญิงชราคนหนึ่งจะเดินออกมา
"เอ่อ เนตรอยู่มั้ยครับ" ชายหนุ่มถามขึ้น
"ลูกสาวฉันตายไปได้เกือบปีแล้วนะ" หญิงชราเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแหบแห้ง
"หา! ไม่จริงครับ ผมเพิ่งจะเต้นรำกับเธอเมื่อคืนนี้เองนะ" วิทย์อุทานขึ้น
"งั้นคุณก็ตามฉันมาสิ" หญิงชราเอ่ยขึ้นก่อนที่จะพาชายหนุ่มเดินถัดไปสองช่วงถนน และเห็นเข้ากับสุสานแห่งหนึ่ง
"ร่างของเธอนอนอยู่ที่นี่แหละ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ดูเอาเอง ฉันไปล่ะ" หญิงชราเดินจากไป ปล่อยให้วิทย์ยืนนิ่งอึ้งอยู่หน้าหลุมศพที่มีรูปของเธอ วิทย์ร้องไห้
ออกมาด้วยความเสียใจก่อนที่จะเห็นเสื้อนอกของเขาวางอยู่บนหลุมพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือ วิทย์จึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน
........"วิทย์คะ เวลาหนึ่งคืนที่เนตรได้ทำอะไรหลายๆอย่างกับวิทย์ มันทำให้เนตรมีความสุขมาก แต่เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว เนตรขอคืนเสื้อนอกนี้ให้คุณ
และขออวยพรให้คุณได้พบกับความรักดีๆนะคะ เนตรขอลาก่อน ขอบคุณและขอโทษ เนตร"
หลังจากที่ชายหนุ่มอ่านกระดาษแผ่นนั้นจบจึงคุกเข่าทรุดตัวลงนั่งกอดเสื้อนอกของตัวเองร้องไห้โฮออกมาด้วยความอาลัยในตัวหญิงสาว และวิทย์ก็
หยิบเอากล่องแหวนเพชรที่เขาซื้อมาให้หญิงสาวออกมา พร้อมกับนำมันวางไว้บนดอกไม้หน้าหลุมศพ
"ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้คุณเกิดมาเป็นเจ้าสาวของผม" วิทย์หลับตาสงบนิ่งก่อนที่จะลุกเดินจากไป สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างกายของชายหนุ่มอย่าง
ช้าๆราวกับว่าเนตรจะรับรู้ในการกระทำของเขา วิทย์หันมามองหลุมศพของเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเดินจากไป
ป.ล. ที่ต้องทำเป็นกระทู้ถาม ก็เพราะว่า ยังไม่ได้รับการยืนยันตัวตนจากพันทิปครับ และนี่เป็นการแต่งเรื่องสั้นครั้งแรกของผม ผิดพลาดหรืออะไรยังไง ก็ต้องขออภัยด้วยครับ และขอน้อมรับคำวิจารณ์และติชมต่างๆเพื่อพัฒนาผลงานให้ดีขึ้นครับ สวัสดีครับ