เช้าวันใหม่ของซาฮารามาพร้อมกับความรู้สึกที่สดใสกว่าเดิม หลังจากที่เธอผ่านช่วงเวลาของความสับสนและพบคำตอบในศรัทธา เธอเริ่มมองโลกในมุมที่กว้างขึ้น
เธอไม่ต้องการเป็นเพียงผู้รับเท่านั้น แต่เธออยากเป็น “ผู้ให้” เพราะเธอเชื่อว่า ความสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากการมีมากที่สุด แต่มาจากการแบ่งปันมากที่สุด
สายลมแห่งความเมตตา
ซาฮาราเดินผ่านตลาดใกล้มหาวิทยาลัย ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บางคนเดินจูงมือเด็กน้อย บางคนขายสินค้า บางคนยืนขอทานอยู่ริมถนน
ขณะที่เธอเดินผ่าน หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมถนน มือที่เหี่ยวย่นกำลังถือถุงใบเล็กๆ ที่มีอินทผลัมเพียงไม่กี่ลูก
ซาฮาราหยุดเดิน ก่อนจะก้มลงนั่งข้างหญิงชรา
“คุณยายต้องการความช่วยเหลือไหมคะ?”
หญิงชราเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยริ้วรอยของกาลเวลา แต่ยังคงมีประกายแห่งศรัทธา
“ไม่ต้องหรอกลูก แค่ได้นั่งพักก็เพียงพอแล้ว” หญิงชรายิ้มบางๆ
ซาฮาราหยิบเงินจำนวนหนึ่งจากกระเป๋า แล้วยื่นให้
“หนูอยากให้คุณยายได้นำไปซื้ออาหารนะคะ”
หญิงชราส่ายหน้าเบาๆ “ข้ารับมันไว้ไม่ได้หรอกหนูเอ๋ย ข้าไม่อยากเป็นภาระของใคร”
ซาฮารายิ้มอ่อนโยน “นี่ไม่ใช่ภาระค่ะคุณยาย นี่คือของขวัญจากพระองค์ที่ส่งผ่านหนูมาให้”
หญิงชรามองเธอด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะยื่นมือมารับเงินด้วยน้ำตาคลอ
“ขออัลลอฮ์ตอบแทนลูกนะ”
ซาฮารายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน หัวใจของเธออุ่นวาบ นี่สินะ ความสุขจากการให้
มากกว่าการให้สิ่งของ คือการให้หัวใจ
วันหนึ่ง ริฟฟานมาหาซาฮาราพร้อมสีหน้าครุ่นคิด
“ซาฮารา ฉันอยากถามเธออะไรบางอย่าง”
“ว่ามาสิ” เธอหันไปมองเขาด้วยแววตาสงบ
“เธอเคยรู้สึกไหมว่า บางครั้ง... การช่วยเหลือคนอื่นอาจเป็นภาระของตัวเอง?”
ซาฮารานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่เลย ริฟฟาน เพราะฉันไม่ได้มองว่าการให้เป็นภาระ ฉันมองว่ามันคือความสุข”
“แต่บางคนอาจไม่ได้เห็นค่าของสิ่งที่เธอให้”
เธอพยักหน้าเบาๆ “นั่นไม่ใช่ปัญหาของฉัน แต่เป็นเรื่องระหว่างเขากับพระองค์”
ริฟฟานเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ
“ฉันนับถือในหัวใจของเธอจริงๆ ซาฮารา”
เธอยิ้มบางๆ “แล้วเธอล่ะ ริฟฟาน เคยลองให้โดยไม่หวังผลตอบแทนไหม?”
เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“บางที... ฉันอาจต้องลองดู”
บทเรียนแห่งการให้
คืนนั้น ขณะที่ซาฮารานั่งอ่านอัลกุรอานภายใต้แสงไฟสลัว เธออ่านผ่านโองการที่กล่าวว่า
“แท้จริงแล้ว การให้ทานไม่ได้ทำให้ทรัพย์สินลดลง ตรงกันข้าม มันกลับทำให้หัวใจเปี่ยมสุขยิ่งขึ้น”
เธอหลับตาลง และยิ้มออกมา
ใช่แล้ว... การให้ไม่ใช่แค่การให้เงินทอง แต่เป็นการให้หัวใจ ให้เวลา ให้ความเมตตาแก่กัน
และเธอรู้ว่า นี่คืออีกหนึ่งเส้นทางที่เธอจะเดินต่อไปตลอดชีวิต
นิยายศาสนาอิสลาม (ตอนที่ 9: การสร้างความสุขจากก่ารให้)
เธอไม่ต้องการเป็นเพียงผู้รับเท่านั้น แต่เธออยากเป็น “ผู้ให้” เพราะเธอเชื่อว่า ความสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากการมีมากที่สุด แต่มาจากการแบ่งปันมากที่สุด
สายลมแห่งความเมตตา
ซาฮาราเดินผ่านตลาดใกล้มหาวิทยาลัย ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บางคนเดินจูงมือเด็กน้อย บางคนขายสินค้า บางคนยืนขอทานอยู่ริมถนน
ขณะที่เธอเดินผ่าน หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมถนน มือที่เหี่ยวย่นกำลังถือถุงใบเล็กๆ ที่มีอินทผลัมเพียงไม่กี่ลูก
ซาฮาราหยุดเดิน ก่อนจะก้มลงนั่งข้างหญิงชรา
“คุณยายต้องการความช่วยเหลือไหมคะ?”
หญิงชราเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยริ้วรอยของกาลเวลา แต่ยังคงมีประกายแห่งศรัทธา
“ไม่ต้องหรอกลูก แค่ได้นั่งพักก็เพียงพอแล้ว” หญิงชรายิ้มบางๆ
ซาฮาราหยิบเงินจำนวนหนึ่งจากกระเป๋า แล้วยื่นให้
“หนูอยากให้คุณยายได้นำไปซื้ออาหารนะคะ”
หญิงชราส่ายหน้าเบาๆ “ข้ารับมันไว้ไม่ได้หรอกหนูเอ๋ย ข้าไม่อยากเป็นภาระของใคร”
ซาฮารายิ้มอ่อนโยน “นี่ไม่ใช่ภาระค่ะคุณยาย นี่คือของขวัญจากพระองค์ที่ส่งผ่านหนูมาให้”
หญิงชรามองเธอด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะยื่นมือมารับเงินด้วยน้ำตาคลอ
“ขออัลลอฮ์ตอบแทนลูกนะ”
ซาฮารายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน หัวใจของเธออุ่นวาบ นี่สินะ ความสุขจากการให้
มากกว่าการให้สิ่งของ คือการให้หัวใจ
วันหนึ่ง ริฟฟานมาหาซาฮาราพร้อมสีหน้าครุ่นคิด
“ซาฮารา ฉันอยากถามเธออะไรบางอย่าง”
“ว่ามาสิ” เธอหันไปมองเขาด้วยแววตาสงบ
“เธอเคยรู้สึกไหมว่า บางครั้ง... การช่วยเหลือคนอื่นอาจเป็นภาระของตัวเอง?”
ซาฮารานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่เลย ริฟฟาน เพราะฉันไม่ได้มองว่าการให้เป็นภาระ ฉันมองว่ามันคือความสุข”
“แต่บางคนอาจไม่ได้เห็นค่าของสิ่งที่เธอให้”
เธอพยักหน้าเบาๆ “นั่นไม่ใช่ปัญหาของฉัน แต่เป็นเรื่องระหว่างเขากับพระองค์”
ริฟฟานเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ
“ฉันนับถือในหัวใจของเธอจริงๆ ซาฮารา”
เธอยิ้มบางๆ “แล้วเธอล่ะ ริฟฟาน เคยลองให้โดยไม่หวังผลตอบแทนไหม?”
เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“บางที... ฉันอาจต้องลองดู”
บทเรียนแห่งการให้
คืนนั้น ขณะที่ซาฮารานั่งอ่านอัลกุรอานภายใต้แสงไฟสลัว เธออ่านผ่านโองการที่กล่าวว่า
“แท้จริงแล้ว การให้ทานไม่ได้ทำให้ทรัพย์สินลดลง ตรงกันข้าม มันกลับทำให้หัวใจเปี่ยมสุขยิ่งขึ้น”
เธอหลับตาลง และยิ้มออกมา
ใช่แล้ว... การให้ไม่ใช่แค่การให้เงินทอง แต่เป็นการให้หัวใจ ให้เวลา ให้ความเมตตาแก่กัน
และเธอรู้ว่า นี่คืออีกหนึ่งเส้นทางที่เธอจะเดินต่อไปตลอดชีวิต