สวัสดีค่ะ
เราคือพี่สาวคนโต ปัจจุบันเราอายุ24ปี
มีน้องชาย 1 คน ตอนนี้อายุ 15ปี
ย้อนกลับไปเมื่อตอนป1. แม่บอกว่าเรากำลังจะมีน้องตอนนั้นรู้สึกว่าก็ดีใจอยู่มาก
แม่ถามว่า อยากได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชาย เราก็ตอบกลับไปว่า ผู้หญิงจะได้เล่นขายของด้วยกัน
ยิ่งแม่ท้องโตขึ้น เรายิ่งตื่นเต้นมากที่จะมีน้อง จำได้ว่าชอบขอแม่จำท้องบ่อยๆ
ชอบเวลาน้องดิ้น เราว่ามันตลกดีที่น้องถีบเรา
บ้านเราเปิดร้านเสริมสวย เวลาแม่เราทำผมเราก็จะเข้าไปนั่งเล่นด้วยถ้าไม่ไปเรียน
และเกือบจะทุกคนที่เข้ามาจะพูดเหมือนกันว่า อีพิ้งต่อไปนี้ไม่มีใครรักแล้ว เป็นหมาหัวเน่าแน่ ตามคำชาวบ้าน
เราได้ยินทุกคน ฟังทุกวัน จนรู้สึกว่าถ้ามีน้องแม่กับพ่อไม่รักเราแน่ๆ จนแม่คลอดน้องกลับมาบ้านเราจำความรู้สึกแรกตอนนั้นไม่ได้
แต่จำได้อีกทีคือ เราเกลียดมันมากๆ เกลียดที่แม่มีมัน เกลียดที่ทุกคนโอ๋มัน แล้วก็มีเสียงที่ว่าไม่มีใครเอาเราแล้วตอนนั้นน่าจะ ป.3-4
เราเบื่อที่จะต้องเจอมัน เราเกลียดที่เวลามันป่วยแล้วแม่ต้องเหนื่อย เราแกล้งมันตลอด ทั้งเดินชนให้ล้ม ด่า แขวะ ผลัก ทั้งๆที่น้องเราเอง เพิ่งอายุน่าจะ 2-5ขวบ
เราแกล้งมัน จนเรารู้สึกได้ว่ามันไม่ไหว คุณๆเลยอึดอัดกดดันฟังแต่นิ่งเงียบจนร้องไห้ออกมาไหม
เราจำได้ว่าน้องเราเป็นแบบนั้น เราด่าน้องเรานั่งเงียบแล้วเหมือนมีระเบิดน้ำตาออกมาว่า "แม่ทำไมพิ้งไม่รักหนูเลย" ตอนนั้นเราสะอึกกับคำพูดมันมาก แต่ก็ไม่หยุด จนแม่บอกว่า น้องรักพิ้งมากนะ เวลาพิ้งไปไหนน้องถามตลอดว่าจะกลับหรือยัง หรือเวลาแม่ไปซื้อของถามเพิร์สว่าเอาขนมไร คำตอบน้องคือ อะไรก็ได้เหมือนพิ้ง แม่ซื้อให้พิ้งด้วย เวลาน้องกินอะไรก็จะเหลือให้น้องบอกกับแม่ว่ากลัวเรากินไม่อิ่ม เราเลวอยู่แบบนี้จนกระทั้ง ม.3 เรามีแฟน แต่เราทำอะไรเกินเลยไปในห้องกับแฟน และ น้องเข้ามาเห็น.. เราจำได้ว่าเราเดินออกไปบอกน้องว่า
ห่าไร.
จนผ่านมา เรา ม.4 เราได้ยินแม่พูดกับป้าว่า มีลูกก็รักลูกมากทั้งสองคน รักเท่ากันเป็นห่วงเหมือนกัน แต่ทำไมพี่น้องมันไม่รักกัน แม่พูดกับป้าต่อว่าไม่อยากอยู่เลยปวดใจ อยากจะไปขับรถให้รถชนตายๆไปซะ อยู่ไปก็เหนื่อยใจ พอเราได้ยินรีบวิ่งไปหลังบ้านไปร้องให้เลย นี่คือสิ่งที่ทำให้เราเปลี่ยน แต่.มาถึงตอนนี้เรากับน้องก็คล้ายๆเป็นแค่คนรู้จักกันไปแล้ว
รู้สึกว่าเข้าหน้าไม่ติด คุยกันไม่รู้เรื่อง เราพยายามนิ่งจนเราหยุดได้
ตอนปี1 เรามาเรียนมหาลัย ห่างบ้าน เรารู้สึกว่าเราห่วง ห่วงทุกๆคนที่บ้านมากๆ โดยเฉพาะน้องชาย กลัวว่าจะคบเพื่อนไม่ดี กลัวเวลาขี่รถแล้วจะเป็นอะไรเกิดอันตรายอะไร ห่วงความรู้สึกมันมากๆ แต่มันเหมือนช่องว่างมันมากเกินไปแล้ว จนตอนนี้รู้สึกผิด ผิดมากๆๆ ไม่รู้จะเริ่มคุยยังไง เราละลายใจที่เลวกะน้องได้ขนาดนั้น รู้สึกผิดที่ใจแตก ที่ไม่ห่วงความรู้สึกน้อง ตอนนี้พิมไปร้องไห้ไป 55 เพราะไม่รู้จะทำยังไงดี เพิร์สต่อต้านทุกคำพูดเราไม่สนใจไม่ใส่ใจ ไม่รู้ว่ามีวิธีไหนที่จะมาทำให้พี่น้องรักกันเหมือนเดิม ทำยังไงถึงจะผูกผันกันได้
เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆ จากเด็กใจแตกคนนึง แต่ตอนนี้รู้สึกผิด และเกลียดตัวเองมากจริงๆ.
คำว่าน้องชายที่หายไป
เราคือพี่สาวคนโต ปัจจุบันเราอายุ24ปี
มีน้องชาย 1 คน ตอนนี้อายุ 15ปี
ย้อนกลับไปเมื่อตอนป1. แม่บอกว่าเรากำลังจะมีน้องตอนนั้นรู้สึกว่าก็ดีใจอยู่มาก
แม่ถามว่า อยากได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชาย เราก็ตอบกลับไปว่า ผู้หญิงจะได้เล่นขายของด้วยกัน
ยิ่งแม่ท้องโตขึ้น เรายิ่งตื่นเต้นมากที่จะมีน้อง จำได้ว่าชอบขอแม่จำท้องบ่อยๆ
ชอบเวลาน้องดิ้น เราว่ามันตลกดีที่น้องถีบเรา
บ้านเราเปิดร้านเสริมสวย เวลาแม่เราทำผมเราก็จะเข้าไปนั่งเล่นด้วยถ้าไม่ไปเรียน
และเกือบจะทุกคนที่เข้ามาจะพูดเหมือนกันว่า อีพิ้งต่อไปนี้ไม่มีใครรักแล้ว เป็นหมาหัวเน่าแน่ ตามคำชาวบ้าน
เราได้ยินทุกคน ฟังทุกวัน จนรู้สึกว่าถ้ามีน้องแม่กับพ่อไม่รักเราแน่ๆ จนแม่คลอดน้องกลับมาบ้านเราจำความรู้สึกแรกตอนนั้นไม่ได้
แต่จำได้อีกทีคือ เราเกลียดมันมากๆ เกลียดที่แม่มีมัน เกลียดที่ทุกคนโอ๋มัน แล้วก็มีเสียงที่ว่าไม่มีใครเอาเราแล้วตอนนั้นน่าจะ ป.3-4
เราเบื่อที่จะต้องเจอมัน เราเกลียดที่เวลามันป่วยแล้วแม่ต้องเหนื่อย เราแกล้งมันตลอด ทั้งเดินชนให้ล้ม ด่า แขวะ ผลัก ทั้งๆที่น้องเราเอง เพิ่งอายุน่าจะ 2-5ขวบ
เราแกล้งมัน จนเรารู้สึกได้ว่ามันไม่ไหว คุณๆเลยอึดอัดกดดันฟังแต่นิ่งเงียบจนร้องไห้ออกมาไหม
เราจำได้ว่าน้องเราเป็นแบบนั้น เราด่าน้องเรานั่งเงียบแล้วเหมือนมีระเบิดน้ำตาออกมาว่า "แม่ทำไมพิ้งไม่รักหนูเลย" ตอนนั้นเราสะอึกกับคำพูดมันมาก แต่ก็ไม่หยุด จนแม่บอกว่า น้องรักพิ้งมากนะ เวลาพิ้งไปไหนน้องถามตลอดว่าจะกลับหรือยัง หรือเวลาแม่ไปซื้อของถามเพิร์สว่าเอาขนมไร คำตอบน้องคือ อะไรก็ได้เหมือนพิ้ง แม่ซื้อให้พิ้งด้วย เวลาน้องกินอะไรก็จะเหลือให้น้องบอกกับแม่ว่ากลัวเรากินไม่อิ่ม เราเลวอยู่แบบนี้จนกระทั้ง ม.3 เรามีแฟน แต่เราทำอะไรเกินเลยไปในห้องกับแฟน และ น้องเข้ามาเห็น.. เราจำได้ว่าเราเดินออกไปบอกน้องว่า
จนผ่านมา เรา ม.4 เราได้ยินแม่พูดกับป้าว่า มีลูกก็รักลูกมากทั้งสองคน รักเท่ากันเป็นห่วงเหมือนกัน แต่ทำไมพี่น้องมันไม่รักกัน แม่พูดกับป้าต่อว่าไม่อยากอยู่เลยปวดใจ อยากจะไปขับรถให้รถชนตายๆไปซะ อยู่ไปก็เหนื่อยใจ พอเราได้ยินรีบวิ่งไปหลังบ้านไปร้องให้เลย นี่คือสิ่งที่ทำให้เราเปลี่ยน แต่.มาถึงตอนนี้เรากับน้องก็คล้ายๆเป็นแค่คนรู้จักกันไปแล้ว
รู้สึกว่าเข้าหน้าไม่ติด คุยกันไม่รู้เรื่อง เราพยายามนิ่งจนเราหยุดได้
ตอนปี1 เรามาเรียนมหาลัย ห่างบ้าน เรารู้สึกว่าเราห่วง ห่วงทุกๆคนที่บ้านมากๆ โดยเฉพาะน้องชาย กลัวว่าจะคบเพื่อนไม่ดี กลัวเวลาขี่รถแล้วจะเป็นอะไรเกิดอันตรายอะไร ห่วงความรู้สึกมันมากๆ แต่มันเหมือนช่องว่างมันมากเกินไปแล้ว จนตอนนี้รู้สึกผิด ผิดมากๆๆ ไม่รู้จะเริ่มคุยยังไง เราละลายใจที่เลวกะน้องได้ขนาดนั้น รู้สึกผิดที่ใจแตก ที่ไม่ห่วงความรู้สึกน้อง ตอนนี้พิมไปร้องไห้ไป 55 เพราะไม่รู้จะทำยังไงดี เพิร์สต่อต้านทุกคำพูดเราไม่สนใจไม่ใส่ใจ ไม่รู้ว่ามีวิธีไหนที่จะมาทำให้พี่น้องรักกันเหมือนเดิม ทำยังไงถึงจะผูกผันกันได้
เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆ จากเด็กใจแตกคนนึง แต่ตอนนี้รู้สึกผิด และเกลียดตัวเองมากจริงๆ.