จากกระแสบอลไทย ยุค zico generation ที่สร้างกระแสบอลไทย ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง โดยเฉพาะกับรายการแข่งขัน ฟุตบอลโลกรอบคัดเลือก ที่เตะราชมังทีไร ตั๋วหมดไวแบบหายใจเข้าออกสองที บัตรสี่หมื่นใบมีเจ้าของกันหมด นี้จึงเป็นมหรสพ นันทนาการ ที่ตั๋วผ่านประตูขายได้ไวที่สุด อย่างหนึ่งเลยทีเดียว ผมจึงอยากให้คนรุ่นใหม่ๆได้รำลึก เหตุการณ์เก่าๆ(เท่าที่ผมได้สัมผัสมานะ)ที่มีความคล้ายคลึงกับ กระแสบอลไทย ในยุคนี้ เริ่มต้นด้วย
เจ้าภาพการแข่งขัน ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ประเทศไทยเคยจัดมาและเป็นการก่อกำเนิดสนามกีฬาที่ใหญ่ที่ของไทย ราชมังคลากีฬาสถานนั้นคือการแข่งขัน เอเชียนเกมส์ 1998 นี้คือปีแห่งกีฬาอย่างแท้จริงโรงเรียนต้องสอนร้องเพลงประจำการแข่งขัน กระแสของการแข่งขันนี้เรียกได้ว่ามีมากมาย และกีฬาหนึ่งที่คนไทยได้รับความสนใจนั้นก็คือฟุตบอล ในยุคนั้นเอเชียนเกมส์ไม่ได้ใช้ระบบ U23+3 คือต้องใช้นักเตะอายุไม่ต่ำกว่า23 และใช้อายุเกินได้3 คน แต่ใช้ระบบจะเอาใครมาเตะก็ได้ซึ่งแทบจะทุกทีมที่แข่งขัน เอเชียนเกมส์ 1998 คือนักฟุตบอลที่ดีที่สุดในยุคนั้น รวมทั้งทีมชาติไทย
บัตรเข้าชมการแข่งขันฟุตบอลระหว่างไทย-เกาหลีใต้
แน่นอนหากฟุตบอลทีมชาติไทยเตะรอบสอง ต้องเตะที่ราชมัง (ยกเว้นแบ่งกลุ่มรอบแรกที่ไปเตะสนาม ศุภชลาศัยคนดูยังไม่เยอะมาก) ความต้องการที่คนจะเข้ามาชมเกมส์ที่ไทยแข่งมีสูงมาก แทบที่จะรองรับไม่เพียงพอความต้องการของแฟนกีฬาชาวไทยเลย ทั้งๆที่ราชมังขณะนั้นจุคนได้ถึง60000คน (ฝั่งไม่มีหลังคาและฝั่งหลังไม่ได้ติดตั้งเก้าอี้ทำให้ความจุมีมากกว่า ตอนปัจจุบันที่ติดตั้งเก้าอี้) และการแข่งขันนี้เองที่ทำให้ผมสัมผัสถึงคำว่าสนามแตกอย่างแท้จริง
รอบแบ่งกลุ่มรอบสองนัดแรก CR TheHeekok
รอบแบ่งกลุ่มรอบสองนัดสุดท้าย(ต้องชนะอย่างเดียวเพื่อเข้ารอบ8ทีมสุดท้าย) CR TheHeekok
รอบ8ทีมเจอเกาหลีใต้ชุดบอลโลก นัดนี้เป็นที่ผมได้เข้าไปดูบอลครั้งแรกในชีวิตและเป็น นัดประวัติศาสตร์ที่ทำคนไทยเฮดังทั้งประเทศ ด้วยการเอาชนะเกาหลีใต้ทั้งๆที่ไทยเหลือ9คน2-1 ด้วยกฎประตูทองคำ (ภาพชัดมากและเป็นนัดที่พี่สาธิตดีใจจนสติแตกที่สุดในชีวิตการพากย์555)
หลังจากนั้นบอลไทยก็ผ่านอุปสรรคนานับประการคนดูเยอะน้อยสลับกันไป แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้คนไทยต้องมาแย่งซื้อตั๋วบอลแบบเอาเป็นเอาตายจากเหตุการณ์ความคับแค้นของแฟนบอลไทยที่มีต่อการตัดสิน พอเดาออกไหมครับ นั้นคือการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศAsean Football Championship 2007 ก็คือซูซูกิ คัพ นะแหละโดย ในปี2007เป็นปีแรกที่ใช้ระบบเหย้าเยือน ซึ่งนัดต้นเหตุมาจากนัดแรกที่เราไปเยือน สิงคโปร์
ไม่ต้องบรรยายใดๆนะครับว่าอารมณ์คนไทยตอนนั้นเป็นไง ทำให้นัดที่สองที่กลับมาที่บ้านเรา คนจึงรีบไปจับจองตั๋วนัดนี้กันอย่างมากมายโดยช่องทางการซื้อคือหน้าสนามอย่างเดียวครับทำให้บางคนต้องต่อคิดรอแต่เช้ามืดเพื่อให้ได้ครอบครองตั๋วนัดชิงนัดนี้ ผมคือหนึ่งในนั้น และบรรยากาศนัดนี้ในสนามศุภชลาศัย แฟนบอลพร้อมใจกันใส่เสื้อสีเหลืองซึ่งเป็นปีมหามงคลของพ่อหลวงของเรา ในวันนั้นในการถ่ายทอดสดภาพออกมาสวยมากและทำให้ขนลุกกันเลยทีเดียว
บรรยากาศทั้งสองนัด โดยนัดที่สองที่เตะเมืองไทย ไทยเสมอสิงคโปร์ โดยสิงคโปร์ยิงได้จาก อัมรี ดาวรุ่งพุ่งแรงในยุคนั้น (ปัจจุบันเป็นนักเตะที่ดีที่สุดในสิงคโปร) จึงไม่เพียงพอต่อการเป็นแชมป์น่าเสียดายจริงๆ
นี้คือสองเหตุการณ์ที่ผมเหตุการณ์ที่ผมได้ไปสัมผัสกับกระแสบอลไทยที่ฟีเวอร์ ต่างกรรมต่างวาระ แต่ที่สำคัญการขายตั๋วตอนนั้นไม่สะดวกเหมือนตอนนี้ คนที่จะเข้าไปชมต้องมีความมานะเป็นอย่างมาก
ปัจจุบัน ทีมชาติในยุค ซิโก้ เป็นยุคเรืองรองอย่างแท้จริง บัตรหายากยิ่งกว่าเพรช ศรัทธาแฟนบอลกำลังจะกลับมา สำหรับผม แฟนบอลไทยคนนึงคนที่เคยนั่งอยู่ในสนามกับคนค่อนแสน จนถึงคนไม่กี่พัน ผมรู้ึกดีใจกับบรรยากาศอย่างนี้อยากให้มันอยู่กับบอลไทยไปนานๆ เพื่อให้นักบอลมีกำลังใจและทำให้ทีมอื่นในเอเชียรู้ว่าในบ้านของเรามันยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่อย่ามองเพียงด้านเดียวหากวันใดเราแพ้ขึ้นมาแน่นอนมันย่อมมีโอกาสเกิดขึ้นได้เพราะต่อไปเราอาจได้เจอทีมที่เขาเดินก้าวข้ามระดับเอเชีย ในวันที่เราสู้ไม่ได้เล่นไม่ดี พวกเราทั้งหมดจะยังอยู่เคียงข้างนักบอลทีมชาติไทยที่เสียสละเพื่อให้พวกเรามีความสุขไหม หรือจะเดินจากไปพวกเขาเหล่านี้ไป เพียงเพราะเราเสพติดกับชัยชนะ ฝากไว้ด้วยนะครับ วันที่12 ขอให้เตรียมกำลังไปโดดกันให้มันๆ ร้องเพลงให้กระหึ่ม เชียร์ให้สนุก เพราะคนที่ได้ยินนั้นคือนักกีฬาฟุตบอลทีมชาติไทยที่เป็นความภาคภูมิใจของคนไทยทั้งชาติ ส่วนคนไม่มีตั๋วไม่ต้องเสียใจครับนั่งหน้าจอรอดูทีบ้านอย่าอุดหนุนตั๋วผี พวก jang rai พวกสารเลวขอใช้คำนี้แอดมินคงไม่ว่ากันนะ เก็บเงินที่จะไปอุดหนุนตั๋วผีไปซื้อขนมของแกล้มไปดูบอลไปฟินสุดๆพอเฮก็เทของแกล้มเลย (ล้อเล่น) นะครับ รวมกันเชียร์บอลไทย ให้ก้าวไปสู่ระดับเอเชียด้วยกัน ขอบคุณครับ
รำลึก สนามแตก เท่าที่ชีวิตของผมได้สัมผัสมา
เจ้าภาพการแข่งขัน ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ประเทศไทยเคยจัดมาและเป็นการก่อกำเนิดสนามกีฬาที่ใหญ่ที่ของไทย ราชมังคลากีฬาสถานนั้นคือการแข่งขัน เอเชียนเกมส์ 1998 นี้คือปีแห่งกีฬาอย่างแท้จริงโรงเรียนต้องสอนร้องเพลงประจำการแข่งขัน กระแสของการแข่งขันนี้เรียกได้ว่ามีมากมาย และกีฬาหนึ่งที่คนไทยได้รับความสนใจนั้นก็คือฟุตบอล ในยุคนั้นเอเชียนเกมส์ไม่ได้ใช้ระบบ U23+3 คือต้องใช้นักเตะอายุไม่ต่ำกว่า23 และใช้อายุเกินได้3 คน แต่ใช้ระบบจะเอาใครมาเตะก็ได้ซึ่งแทบจะทุกทีมที่แข่งขัน เอเชียนเกมส์ 1998 คือนักฟุตบอลที่ดีที่สุดในยุคนั้น รวมทั้งทีมชาติไทย
บัตรเข้าชมการแข่งขันฟุตบอลระหว่างไทย-เกาหลีใต้
แน่นอนหากฟุตบอลทีมชาติไทยเตะรอบสอง ต้องเตะที่ราชมัง (ยกเว้นแบ่งกลุ่มรอบแรกที่ไปเตะสนาม ศุภชลาศัยคนดูยังไม่เยอะมาก) ความต้องการที่คนจะเข้ามาชมเกมส์ที่ไทยแข่งมีสูงมาก แทบที่จะรองรับไม่เพียงพอความต้องการของแฟนกีฬาชาวไทยเลย ทั้งๆที่ราชมังขณะนั้นจุคนได้ถึง60000คน (ฝั่งไม่มีหลังคาและฝั่งหลังไม่ได้ติดตั้งเก้าอี้ทำให้ความจุมีมากกว่า ตอนปัจจุบันที่ติดตั้งเก้าอี้) และการแข่งขันนี้เองที่ทำให้ผมสัมผัสถึงคำว่าสนามแตกอย่างแท้จริง
รอบแบ่งกลุ่มรอบสองนัดแรก CR TheHeekok
รอบแบ่งกลุ่มรอบสองนัดสุดท้าย(ต้องชนะอย่างเดียวเพื่อเข้ารอบ8ทีมสุดท้าย) CR TheHeekok
รอบ8ทีมเจอเกาหลีใต้ชุดบอลโลก นัดนี้เป็นที่ผมได้เข้าไปดูบอลครั้งแรกในชีวิตและเป็น นัดประวัติศาสตร์ที่ทำคนไทยเฮดังทั้งประเทศ ด้วยการเอาชนะเกาหลีใต้ทั้งๆที่ไทยเหลือ9คน2-1 ด้วยกฎประตูทองคำ (ภาพชัดมากและเป็นนัดที่พี่สาธิตดีใจจนสติแตกที่สุดในชีวิตการพากย์555)
หลังจากนั้นบอลไทยก็ผ่านอุปสรรคนานับประการคนดูเยอะน้อยสลับกันไป แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้คนไทยต้องมาแย่งซื้อตั๋วบอลแบบเอาเป็นเอาตายจากเหตุการณ์ความคับแค้นของแฟนบอลไทยที่มีต่อการตัดสิน พอเดาออกไหมครับ นั้นคือการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศAsean Football Championship 2007 ก็คือซูซูกิ คัพ นะแหละโดย ในปี2007เป็นปีแรกที่ใช้ระบบเหย้าเยือน ซึ่งนัดต้นเหตุมาจากนัดแรกที่เราไปเยือน สิงคโปร์
ไม่ต้องบรรยายใดๆนะครับว่าอารมณ์คนไทยตอนนั้นเป็นไง ทำให้นัดที่สองที่กลับมาที่บ้านเรา คนจึงรีบไปจับจองตั๋วนัดนี้กันอย่างมากมายโดยช่องทางการซื้อคือหน้าสนามอย่างเดียวครับทำให้บางคนต้องต่อคิดรอแต่เช้ามืดเพื่อให้ได้ครอบครองตั๋วนัดชิงนัดนี้ ผมคือหนึ่งในนั้น และบรรยากาศนัดนี้ในสนามศุภชลาศัย แฟนบอลพร้อมใจกันใส่เสื้อสีเหลืองซึ่งเป็นปีมหามงคลของพ่อหลวงของเรา ในวันนั้นในการถ่ายทอดสดภาพออกมาสวยมากและทำให้ขนลุกกันเลยทีเดียว
บรรยากาศทั้งสองนัด โดยนัดที่สองที่เตะเมืองไทย ไทยเสมอสิงคโปร์ โดยสิงคโปร์ยิงได้จาก อัมรี ดาวรุ่งพุ่งแรงในยุคนั้น (ปัจจุบันเป็นนักเตะที่ดีที่สุดในสิงคโปร) จึงไม่เพียงพอต่อการเป็นแชมป์น่าเสียดายจริงๆ
นี้คือสองเหตุการณ์ที่ผมเหตุการณ์ที่ผมได้ไปสัมผัสกับกระแสบอลไทยที่ฟีเวอร์ ต่างกรรมต่างวาระ แต่ที่สำคัญการขายตั๋วตอนนั้นไม่สะดวกเหมือนตอนนี้ คนที่จะเข้าไปชมต้องมีความมานะเป็นอย่างมาก
ปัจจุบัน ทีมชาติในยุค ซิโก้ เป็นยุคเรืองรองอย่างแท้จริง บัตรหายากยิ่งกว่าเพรช ศรัทธาแฟนบอลกำลังจะกลับมา สำหรับผม แฟนบอลไทยคนนึงคนที่เคยนั่งอยู่ในสนามกับคนค่อนแสน จนถึงคนไม่กี่พัน ผมรู้ึกดีใจกับบรรยากาศอย่างนี้อยากให้มันอยู่กับบอลไทยไปนานๆ เพื่อให้นักบอลมีกำลังใจและทำให้ทีมอื่นในเอเชียรู้ว่าในบ้านของเรามันยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่อย่ามองเพียงด้านเดียวหากวันใดเราแพ้ขึ้นมาแน่นอนมันย่อมมีโอกาสเกิดขึ้นได้เพราะต่อไปเราอาจได้เจอทีมที่เขาเดินก้าวข้ามระดับเอเชีย ในวันที่เราสู้ไม่ได้เล่นไม่ดี พวกเราทั้งหมดจะยังอยู่เคียงข้างนักบอลทีมชาติไทยที่เสียสละเพื่อให้พวกเรามีความสุขไหม หรือจะเดินจากไปพวกเขาเหล่านี้ไป เพียงเพราะเราเสพติดกับชัยชนะ ฝากไว้ด้วยนะครับ วันที่12 ขอให้เตรียมกำลังไปโดดกันให้มันๆ ร้องเพลงให้กระหึ่ม เชียร์ให้สนุก เพราะคนที่ได้ยินนั้นคือนักกีฬาฟุตบอลทีมชาติไทยที่เป็นความภาคภูมิใจของคนไทยทั้งชาติ ส่วนคนไม่มีตั๋วไม่ต้องเสียใจครับนั่งหน้าจอรอดูทีบ้านอย่าอุดหนุนตั๋วผี พวก jang rai พวกสารเลวขอใช้คำนี้แอดมินคงไม่ว่ากันนะ เก็บเงินที่จะไปอุดหนุนตั๋วผีไปซื้อขนมของแกล้มไปดูบอลไปฟินสุดๆพอเฮก็เทของแกล้มเลย (ล้อเล่น) นะครับ รวมกันเชียร์บอลไทย ให้ก้าวไปสู่ระดับเอเชียด้วยกัน ขอบคุณครับ