ขอเกริ่นนำซักหน่อยค่ะ ตอนนี้อายุ 17 มีนิสัยส่วนตัวแปลกๆไปหน่อย คือ
1.เป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คือ ประมาณว่าเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยากคนภายนอกอาจมองเราแบบนั้นแต่จริงๆคือเรากลัวว่าถ้าเราพูดอะไรไปแล้วจะไม่เข้าหูคนอื่น กลัวคนอื่นไม่ชอบหน้าเรา เวลาเราคุยกับเพื่อนในห้อง(ที่ไม่สนิท)แล้วมีอีกคนมานั่งคุยด้วยเราจะไม่พูดอะไรเลย เพื่อนในกลุ่มที่สนิทกันจะเฟรนด์ลี่เพื่อนห้องอื่นจะชอบมาคุยกับเพื่อนเราถ้าเรานั่งอยู่ด้วยเราจะไม่พูดอะไรเลยนอกจากจะมีคนถาม จนคนมองเราว่าหยิ่ง (ด้วยตำแหน่งรองประธานและหัวหน้าห้องคนเลยมองเราหยิ่งไปเลย) พยายามปรับตัวช่วงหนึ่งคือชวนคนอื่นคุยเล่นทำตัวสนุกสนานแต่เพื่อนสนิทก็มาบอกว่าเราไม่เป็นตัวเอง เราเฟคมากไป เลยเลิกแล้วกลับมาเป็นตัวเองเหมือนเดิมสรุปคนมองเราหยิ่งเหมือนเดิม อีกอย่างเราคือตัวประสานงานห้องแต่เวลาจะประกาศให้เพื่อนในห้องรู้เราไม่กล้าแต่ให้เพื่อนในกลุ่มบอก เวลาพูดกับคนเยอะจะวิตกมาก นั่นแหละกลัวคนอื่นไม่ชอบเรา สุดท้ายตอนนี้มีเพื่อนทั้งหมด 4 คนถ้วนคือคบกันตั้งแต่อนุบาลและไม่ชอบคุยเหมือนเดิม
2. กลัวการเข้าสังคม(ของญาติ) ไม่ใช่ว่าไม่ชอบญาติตัวเอง แต่คือเวลามีการรวมญาติคือแต่ละคนจะอวดลูกหลานตัวเองพอได้ยินเราก็เก็บมาคิด เริ่มกลัวว่าเราจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้รึเปล่า กลัวแบบพ่อแม่อายคนอื่นที่เราเรียนไม่ค่อยเก่ง แล้วครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่มาก แต่ละคนได้ดิบได้ดีทั้งนั้นแล้วกลัวตัวเองทำไม่ได้เลยไม่ค่อยไปรวมญาติ(พ่อแม่รู้ว่าเครียดเรื่องนี้เลยไม่ให้ไป) และทุกวันนี้ก็ยังเครียดเรื่องพวกนี้อยู่
3.วิตกกับโลกโซเชียล อาการนี้เพิ่งเริ่มเป็นเมื่อปีที่แล้วค่ะ คือเมื่อเข้าไปที่ทวิตเตอร์หรือเฟสบุคคือไม่กล้าเลื่อนฟีดข่าวเลยจะอยู่ในหน้าของตัวเองเพราะกลัวว่าถ้าเลื่อนไปเจอข่าวดราม่าหรืออะไรที่ไม่ดีแล้วเราชอบเก็บมาคิดจนจิตตก(เคยเป็นหนักสุดคือนอนไม่หลับทั้งวันทั้งคืน) เลยตัดปัญหาโดยการลบเพื่อนในเฟสบุคให้แหลือแค่เพื่อนสนิทแค่ 4 คน (เอาไว้ติดต่องาน) ทีนี้หนักเลยเวลาแชทกลุ่มเด้งไม่กล้าเปิดดู ไม่เลื่อนฟีดเหมือนเดิม ทวิตเตอร์ตั้งส่วนตัว ไอจีไม่เล่น ไลน์ มีแต่เพื่อนในกลุ่มกับกลุ่มห้องแต่ก็เหมือนเดิมคือกลัวตัวเองคิดมาก ตัดสินใจปิดบัญชีทุกอย่าง(ยกเว้นเว็บนิยาย) เพื่อนในห้องเริ่มโวยติดต่อยากเลยแจกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวแต่เวลาเห็นเบอร์เพื่อนคือไม่กล้ารับ
4.เป็นคนเก็บตัว เวลาอยู่บ้านจะตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกทันทีที่เข้าห้องตัวเองทำทุกอย่างในห้องตัวเอง(อ่านนิยาย ทำงาน ทำการบ้าน อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องคุยกับคนอื่น) วันหยุดจะออกจากห้องแค่ตอนเช้ามากินข้าวกับตอนเย็นมาทำงานบ้านกินข้าวกับพ่อแม่เข้าห้องใช้ชีวิตมนุษย์ถ้ำต่อไป แม่เคยแก้นิสัยด้วยการล็อกห้องให้เรามาอยู่ข้างนอกเข้าไปได้เฉพาะตอนนอนทำได้ประมาณเดือนกว่าๆ ผลคือ เครียดมากไม่คุยกับใครหมกตัวเองอยู่หลังบ้าน(เป็นห้องเล็กๆไม่มีประตู)อยู่นั่นทั้งวันถึงเวลานอนก็เดินเข้าห้อง แม่เลยยกเลิกมาตรการนี้ไป
5. ชอบเก็บมาคิด(นี่น่าจะเป็นสาเหตุของอาการทั้งหมด) ชอบคิดนู่นนี่ เก็บทุกอย่างมาคิดโดยเฉพาะเรื่องแย่ๆ บางทีเรื่องตั้งแต่ประถมยังเก็บมาคิด คิดแล้วก็นอนไม่หลับ คิดมากระแวงกลัวมันเกิดขึ้นอีกแม่เลยหาเพลงสบายๆให้ฟังก่อนนอนโอเคมันผ่านไปแต่กลางดึกพอสะดุ้งตื่นมันก็ใหลเข้าหัวเหมือนเดิม
อาการประมาณนี้ค่ะ ไม่ชอบคุย ไม่ชอบพูดจนได้ฉายาแม่พิกุล เวลาพบญาติ(งานสำคัญ)แม่ต้องคอยบอกคนอื่นว่าเราคือลูกคนโตเพราะปกติจะมีแต่น้องชายที่ไป ในโลกอินเตอร์เน็ตมีตัวตนอยู่แค่บางเว็บเช่น พันทิป เด็กดี เป็นมนุษย์ถ้ำไร้ตัวตน ชอบคิดเล็กคิดน้อย แล้วใกล้ ม.6 แล้วถ้ายังแก้ไม่หายมีหวังไม่รอดแน่ๆ คงใช้ชีวิตลำบากถ้าเข้ามหาวิทยาลัย
เคยเข้าไปคุยกับครูแนะแนวแต่ครูบอกว่าไม่แปลกยังไม่ต้องไปพบจิตแพทย์ลองหาทางแก้ดู เราลองแก้ทุกอย่างแล้วคือเหมือนเดิม... เลยอยากขอคำปรึกษาจากทุกๆท่านว่าควรไปพบจิตแพทย์รึเปล่าหรือถ้ามีทางแก้ช่วยแนะนำดัวยนะคะจะเป็นพระคุณอย่างมาก ขอบคุณค่ะ
อาการแบบนี้ควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะ?
1.เป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คือ ประมาณว่าเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยากคนภายนอกอาจมองเราแบบนั้นแต่จริงๆคือเรากลัวว่าถ้าเราพูดอะไรไปแล้วจะไม่เข้าหูคนอื่น กลัวคนอื่นไม่ชอบหน้าเรา เวลาเราคุยกับเพื่อนในห้อง(ที่ไม่สนิท)แล้วมีอีกคนมานั่งคุยด้วยเราจะไม่พูดอะไรเลย เพื่อนในกลุ่มที่สนิทกันจะเฟรนด์ลี่เพื่อนห้องอื่นจะชอบมาคุยกับเพื่อนเราถ้าเรานั่งอยู่ด้วยเราจะไม่พูดอะไรเลยนอกจากจะมีคนถาม จนคนมองเราว่าหยิ่ง (ด้วยตำแหน่งรองประธานและหัวหน้าห้องคนเลยมองเราหยิ่งไปเลย) พยายามปรับตัวช่วงหนึ่งคือชวนคนอื่นคุยเล่นทำตัวสนุกสนานแต่เพื่อนสนิทก็มาบอกว่าเราไม่เป็นตัวเอง เราเฟคมากไป เลยเลิกแล้วกลับมาเป็นตัวเองเหมือนเดิมสรุปคนมองเราหยิ่งเหมือนเดิม อีกอย่างเราคือตัวประสานงานห้องแต่เวลาจะประกาศให้เพื่อนในห้องรู้เราไม่กล้าแต่ให้เพื่อนในกลุ่มบอก เวลาพูดกับคนเยอะจะวิตกมาก นั่นแหละกลัวคนอื่นไม่ชอบเรา สุดท้ายตอนนี้มีเพื่อนทั้งหมด 4 คนถ้วนคือคบกันตั้งแต่อนุบาลและไม่ชอบคุยเหมือนเดิม
2. กลัวการเข้าสังคม(ของญาติ) ไม่ใช่ว่าไม่ชอบญาติตัวเอง แต่คือเวลามีการรวมญาติคือแต่ละคนจะอวดลูกหลานตัวเองพอได้ยินเราก็เก็บมาคิด เริ่มกลัวว่าเราจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้รึเปล่า กลัวแบบพ่อแม่อายคนอื่นที่เราเรียนไม่ค่อยเก่ง แล้วครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่มาก แต่ละคนได้ดิบได้ดีทั้งนั้นแล้วกลัวตัวเองทำไม่ได้เลยไม่ค่อยไปรวมญาติ(พ่อแม่รู้ว่าเครียดเรื่องนี้เลยไม่ให้ไป) และทุกวันนี้ก็ยังเครียดเรื่องพวกนี้อยู่
3.วิตกกับโลกโซเชียล อาการนี้เพิ่งเริ่มเป็นเมื่อปีที่แล้วค่ะ คือเมื่อเข้าไปที่ทวิตเตอร์หรือเฟสบุคคือไม่กล้าเลื่อนฟีดข่าวเลยจะอยู่ในหน้าของตัวเองเพราะกลัวว่าถ้าเลื่อนไปเจอข่าวดราม่าหรืออะไรที่ไม่ดีแล้วเราชอบเก็บมาคิดจนจิตตก(เคยเป็นหนักสุดคือนอนไม่หลับทั้งวันทั้งคืน) เลยตัดปัญหาโดยการลบเพื่อนในเฟสบุคให้แหลือแค่เพื่อนสนิทแค่ 4 คน (เอาไว้ติดต่องาน) ทีนี้หนักเลยเวลาแชทกลุ่มเด้งไม่กล้าเปิดดู ไม่เลื่อนฟีดเหมือนเดิม ทวิตเตอร์ตั้งส่วนตัว ไอจีไม่เล่น ไลน์ มีแต่เพื่อนในกลุ่มกับกลุ่มห้องแต่ก็เหมือนเดิมคือกลัวตัวเองคิดมาก ตัดสินใจปิดบัญชีทุกอย่าง(ยกเว้นเว็บนิยาย) เพื่อนในห้องเริ่มโวยติดต่อยากเลยแจกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวแต่เวลาเห็นเบอร์เพื่อนคือไม่กล้ารับ
4.เป็นคนเก็บตัว เวลาอยู่บ้านจะตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกทันทีที่เข้าห้องตัวเองทำทุกอย่างในห้องตัวเอง(อ่านนิยาย ทำงาน ทำการบ้าน อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องคุยกับคนอื่น) วันหยุดจะออกจากห้องแค่ตอนเช้ามากินข้าวกับตอนเย็นมาทำงานบ้านกินข้าวกับพ่อแม่เข้าห้องใช้ชีวิตมนุษย์ถ้ำต่อไป แม่เคยแก้นิสัยด้วยการล็อกห้องให้เรามาอยู่ข้างนอกเข้าไปได้เฉพาะตอนนอนทำได้ประมาณเดือนกว่าๆ ผลคือ เครียดมากไม่คุยกับใครหมกตัวเองอยู่หลังบ้าน(เป็นห้องเล็กๆไม่มีประตู)อยู่นั่นทั้งวันถึงเวลานอนก็เดินเข้าห้อง แม่เลยยกเลิกมาตรการนี้ไป
5. ชอบเก็บมาคิด(นี่น่าจะเป็นสาเหตุของอาการทั้งหมด) ชอบคิดนู่นนี่ เก็บทุกอย่างมาคิดโดยเฉพาะเรื่องแย่ๆ บางทีเรื่องตั้งแต่ประถมยังเก็บมาคิด คิดแล้วก็นอนไม่หลับ คิดมากระแวงกลัวมันเกิดขึ้นอีกแม่เลยหาเพลงสบายๆให้ฟังก่อนนอนโอเคมันผ่านไปแต่กลางดึกพอสะดุ้งตื่นมันก็ใหลเข้าหัวเหมือนเดิม
อาการประมาณนี้ค่ะ ไม่ชอบคุย ไม่ชอบพูดจนได้ฉายาแม่พิกุล เวลาพบญาติ(งานสำคัญ)แม่ต้องคอยบอกคนอื่นว่าเราคือลูกคนโตเพราะปกติจะมีแต่น้องชายที่ไป ในโลกอินเตอร์เน็ตมีตัวตนอยู่แค่บางเว็บเช่น พันทิป เด็กดี เป็นมนุษย์ถ้ำไร้ตัวตน ชอบคิดเล็กคิดน้อย แล้วใกล้ ม.6 แล้วถ้ายังแก้ไม่หายมีหวังไม่รอดแน่ๆ คงใช้ชีวิตลำบากถ้าเข้ามหาวิทยาลัย
เคยเข้าไปคุยกับครูแนะแนวแต่ครูบอกว่าไม่แปลกยังไม่ต้องไปพบจิตแพทย์ลองหาทางแก้ดู เราลองแก้ทุกอย่างแล้วคือเหมือนเดิม... เลยอยากขอคำปรึกษาจากทุกๆท่านว่าควรไปพบจิตแพทย์รึเปล่าหรือถ้ามีทางแก้ช่วยแนะนำดัวยนะคะจะเป็นพระคุณอย่างมาก ขอบคุณค่ะ