ทุกวันนี้ก็ไม่ถึงขั้นอยู่หลบๆ ซ้อนๆ แต่มันทำให้วิตกกังวนในเรื่องที่จะพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่สนิท เราจะปกตินะคะถ้าอยู่กับครอบครัวหรือเพื่อนที่เรียนด้วยกัน แต่กับคนอื่นที่ไม่สนิทก็อาย ไม่กล้าพูดคุย ไม่กล้าสบตา อย่างเช่นญาติที่เคยไปเที่ยวเล่นบ้านอยู่บ่อยๆตอนเด็ก เพราะอาการตอนนั้นยังไม่มี แต่อาการจะเริ่มเป็นช่วงขึ้นม.ปลายจนตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว ยังไม่กล้าไปพูดคุย ทั้งที่มีแต่ญาติสนิทแท้ๆ แต่เรากลับไม่รู้จักไปทักทาย เห็นก็ไม่กล้าไหว้ ทำเหมือนไม่เห็นไป เราเป็นแบบนี้ยังไงผู้ใหญ่ก็มองเราว่าไม่รู้จักผู้ใหญ่ ไม่รู้จักไหว้ จนท่านมองเราเป็นเด็กไม่ดีเสียแล้ว บางครั้งพ่อแม่ก็ชวนไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ แต่เราไม่ยอมไป และไม่บอกสาหตุ จนท่านว่าอยู่บ่อยๆ
แล้วเด็กที่ชอบเล่นกันที่บ้านอายุก็ลุ้นราวคราวเดียวกัน ชอบเล่นสนิทกันมากตอนเด็ก จากนั้นเราก็ไม่กล้าไปพูดคุยด้วยอีกเลย จนเขามองเราว่าหยิ่ง แล้วก็กลายเป็นไม่สนิทกัน

เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย อยากที่จะกล้าทักกล้าคุยกับคนอื่นแบบไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะมองเรายังไง มันอาจจะง่ายสำหรับบางคนนะแค่ไปเข้าไปคุย แต่เรามันยากมาก ต้องให้ความพยายามสุดขั้ว

อยากรู้ว่าเพื่อนคนไหนเคยเป็นแบบนี่มั้ยคะ มีใครหายจากอาการแบบนี้ยัง ตอนนี้เราทรมานนะ ขังตัวอยู่ในบ้านตลอดปิดเทอมเลย ทั้งขี้ขลาด กลัว มันแก้ไขไม่ได้ซักที