ขอเกิ่นก่อนนะว่า เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนแรกๆ ก็ดีก็หวาน ไม่ได้หวือหว่าอะไร แต่ก็เสมอต้นเสมอปลายมาตลอด
แต่มาพักหลังๆนี้ รู้สึกเหมือนทำอะไรก็ผิดไปสะหมด ไม่ถูกใจไปสะทุกอย่าง แล้วก็มาถึงจุดๆนึง ที่ต้องนอนร้องไห้คนเดียวทุกคืนโดยที่แฟนไม่รู้ เหมือนเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นอะไร
เข้าเรื่องเลยล่ะกันนะค่ะ คือเราเยู่ในช่วงสอบคือคนเราก็ต้องอยากได้กำลังใจเป็นเรื่องทำธรรมดา แต่ถ้าเราไม่ขอเราก็จะไม่ได้ คือเราต้องบอกว่าตัวเองขอกำลังใจหน่อยสิ เราถึงจะได้ในสิ่งที่เราอยากฟัง เรื่องนี้ยังไม่เท่าไหร่ จุดพีคมันอยู่ตรงที่ว่า วันนั้นเราไปสอบแล้วคือแบบบบ มันมากคือแบบทำไม่ได้อะไรแบบนี้ แทนที่จะได้กำลังใจการอ่านหนังสือต่อไป แต่เปล่าเลยเค้ากลับบอกว่าเราโง่ เอิ่ม! บางทีก็รู้ว่าพูดเล่นแต่ตอนนั้นมันแบบคือเครียดมากค่า เครียดที่สุด แต่ขอถามหน่อย เครียดแล้วต้องทำเป็นเข้มแข็ง ไม่ไหวแต่ต้องบอกว่าไหว อยากได้นั้นอยากได้นี่แทบตายต้องพูดว่าไม่เป็นไรไม่เอาก็ได้ แต่กลับเค้าพอเค้าเครียดเราแทบไม่อยากจะวางสาย ไม่อยากให้เค้าอยู่คนเดียว แต่พอคิดในทางกลับกันตอนนั้นถ้าเป็นเราที่เป็นคนเครียดก็คงต้องทำเหมือนปกติวีนไม่ได้ เหวี่ยงไม่ได้แต่กลับเค้า เค้าทำได้แต่เค้าบอกไม่ชอบให้เราทำคือร่ะ
#เหนื่อยค่าเหนื่อยที่ต้องทำเป็นเข้มแข็งตลอดเวลา #อ่อนแอกับแฟนไม่ได้แล้วจะให้ไปอ่อนแอกับใคร?