เหมือนเราจะเป็นโรคซึมเศร้า

เหมือนเรารู้สึกเหนื่อย เราไม่สามารถคุยกับใครได้ เรานอนหลับๆตื่นๆ เป็นช่วงๆ หลายครั้งที่เราเคยหาวิธีที่ทำให้หลับ เราเคยกินยาเกินขนาดตอนนั้นเรารู้ว่ามันทรมานมากกับการที่จะหายไปจากโลกนี้ มันไม่มีอะไรง่าย แต่เราก็ไม่หายไปสักที เรารู้ว่าชีวิตมันมีค่า คนอื่นที่เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อแต่เขาก็ไม่มีโอกาส แต่เราคนที่มีโอกาสแต่ก็ไม่เห็นค่า แต่เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถพึ่งใครได้ พูดความในใจกับใครได้ เรามีเรื่องให้เครียดมากมาย เราเหนื่อยกับการที่มีชีวิตอยู่ เราเคยบอกคนรอบข้างว่าเราเหนื่อย เราแค่อยากให้เขาเข้าใจเรา แค่อยากให้โอบกอดเรา แต่ทุกๆครั้งที่เราบอกว่าเราเหนื่อย เขามักจะบอกให้เราลองพักแล้วอยู่ตัวคนเดียว แต่รู้ไหมกับการที่เราต้องนั่งคิดอยู่เพียงลำพัง มันทำให้เราดิ่ง เราเคยโทรปรึกษา1323 แต่ไม่มีใครรับสายเราเลย เราเลยไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงต่อ เราเหนื่อยมากๆ เราควรทำยังไง เราควรปรึกษาใคร เราเคยต้องขอยานอนหลับมาใช้เพราะเราเครียด เรานอนไม่หลับ จนต้องใช้ยานอนหลับ เราอยากจะพูดจะบอกคนรอบข้างแต่ก็ไม่มีใครที่จะรับฟัง
    ทุกคนจะมักหาว่าเราอ่อนแอ เราพยายามเข้มแข็งมาตลอด จนเราไม่ไหว ทุกๆครั้งเรามักจะแอบร้องไห้คนเดียวในวันที่เจอปัญหาหรือเจอเรื่องอะไรที่ไม่ดี แต่เราไม่สามารถแชร์ให้ใครฟังรึรับรู้กับเราได้ พอเราต้องไปเจอสังคมข้างนอกในชีวิตมหาลัย เราก็ต้องทำเป็นเข้มแข็ง ยิ้ม หัวเราะ แต่ข้างในของเรามันไม่ไหวแล้ว ถึงเราจะยิ้มแต่ในตาเรามันเศร้าไปหมด