ตอนนี้ชีวิตเดินทางมาถึงจุดๆหนึ่งที่รู้สึกว่า ทำไมความรักมันยากเย็นขนาดนี้?
ทำไมเวลาชอบใครแล้วบอกชอบตรงๆไม่ได้ ใครๆก็บอกให้พูดไปเลย ง่ายนิดเดียว มันไม่ง่ายขนาดนั้นไง เคยลองยังเหอะ ?
ทำไมพอตัดสินใจกล้าที่จะบอกชอบ กลับได้คำตอบที่ทำร้ายหัวใจ ทำให้เรากลัวการบอกชอบตรงๆไปเลย ? มันสอนให้รู้ว่า เรื่องของความรู้สึก ถ้ากลัวเสียใจก็อยากพูดเลยดีกว่า....
แล้วทำไมพอจะตัดใจ ก็ยังทำไม่ได้อีก ทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ทำไมลืมไม่ได้สักที
หัวใจคนเราทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้รองรับความรู้สึกที่มันเจ็บปวดได้ยาวนานขนาดนี้ โคตรเก่ง...
สำหรับเรา ความรักคือสิ่งที่เข้าใจยาก โคตรซับซ้อน ทำไมไม่เห็นง่ายๆอย่างที่คนอื่นเค้าเป็นกัน เราพยายามเข้าใจ พยายามปล่อยวาง แต่มันก็ยิ่งยากไปอีก
ความรู้สึกเราตอนนี้มันด้านชา มันเสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไง มันหน่วงๆ มัน...ผสมความรู้สึกหลายๆอย่างปนกันไปหมด เหมือนเราเป็นพระจันทร์ที่รอวันจะได้เจอกับพระอาทิตย์ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ไง
จริงๆ การที่เค้าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ชอบก็แปลว่าเราควรถอยออกมาได้แล้ว แต่ทำไมเรายังยืนอยู่ที่เดิมอยู่เลย....
เราโคตรไม่อยากเป็นแบบนี้ ชีวิตมันไม่สนุกเลย ให้ยิ้ม ให้หัวเราะทั้งวันมันทำได้ แต่มันทำได้แค่ข้างนอก ข้างในมันไม่ยิ้มตามเลย....
เราแค่อยากรู้ว่าบนโลกนี้มีใครเคยรู้สึกแบบเรามั๊ย? แล้วมีวิธีจัดการความรู้สึกนั้นยังไง?
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่โคตรเข้าใจยาก แต่ทำไมคนเรายังตามหาความรักกันอยู่ละ ?
ส่วนใครที่อยากรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นยังไง
เราแนะนำว่า ลองรักใครสักคนดิ.... รักคนที่รู้ว่าทำยังไงเค้าก็ไม่มีวันรักเราอ่ะ.... แล้วจะรู้ว่า ตอนนี้เรารู้สึกยังไง 😢😢
ทำไมคนเรายังตามหาความรัก ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่โคตรเข้าใจยาก
ทำไมเวลาชอบใครแล้วบอกชอบตรงๆไม่ได้ ใครๆก็บอกให้พูดไปเลย ง่ายนิดเดียว มันไม่ง่ายขนาดนั้นไง เคยลองยังเหอะ ?
ทำไมพอตัดสินใจกล้าที่จะบอกชอบ กลับได้คำตอบที่ทำร้ายหัวใจ ทำให้เรากลัวการบอกชอบตรงๆไปเลย ? มันสอนให้รู้ว่า เรื่องของความรู้สึก ถ้ากลัวเสียใจก็อยากพูดเลยดีกว่า....
แล้วทำไมพอจะตัดใจ ก็ยังทำไม่ได้อีก ทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ทำไมลืมไม่ได้สักที
หัวใจคนเราทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้รองรับความรู้สึกที่มันเจ็บปวดได้ยาวนานขนาดนี้ โคตรเก่ง...
สำหรับเรา ความรักคือสิ่งที่เข้าใจยาก โคตรซับซ้อน ทำไมไม่เห็นง่ายๆอย่างที่คนอื่นเค้าเป็นกัน เราพยายามเข้าใจ พยายามปล่อยวาง แต่มันก็ยิ่งยากไปอีก
ความรู้สึกเราตอนนี้มันด้านชา มันเสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไง มันหน่วงๆ มัน...ผสมความรู้สึกหลายๆอย่างปนกันไปหมด เหมือนเราเป็นพระจันทร์ที่รอวันจะได้เจอกับพระอาทิตย์ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ไง
จริงๆ การที่เค้าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ชอบก็แปลว่าเราควรถอยออกมาได้แล้ว แต่ทำไมเรายังยืนอยู่ที่เดิมอยู่เลย....
เราโคตรไม่อยากเป็นแบบนี้ ชีวิตมันไม่สนุกเลย ให้ยิ้ม ให้หัวเราะทั้งวันมันทำได้ แต่มันทำได้แค่ข้างนอก ข้างในมันไม่ยิ้มตามเลย....
เราแค่อยากรู้ว่าบนโลกนี้มีใครเคยรู้สึกแบบเรามั๊ย? แล้วมีวิธีจัดการความรู้สึกนั้นยังไง?
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่โคตรเข้าใจยาก แต่ทำไมคนเรายังตามหาความรักกันอยู่ละ ?
ส่วนใครที่อยากรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นยังไง
เราแนะนำว่า ลองรักใครสักคนดิ.... รักคนที่รู้ว่าทำยังไงเค้าก็ไม่มีวันรักเราอ่ะ.... แล้วจะรู้ว่า ตอนนี้เรารู้สึกยังไง 😢😢