จริงๆตอนนั้นมันก็ดีนะ ตอนที่เราแค่แอบชอบกัน

เรารู้จักกับคนๆนึง เราแอบชอบเขา ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ หรือที่เรียกกันว่า รักแรกพบ เค้าเป็นคนค่อนข้างดี มีความเป็นสุภาพบุรุษ ฐานะดี หล่อ สูง  (ด้วยภาพลักษณ์จน คนส่วนมากชอบมองว่าเขาเป็นเกย์ แต่เขาแมน 100%)  วันนึง มีรุ่นน้องที่เขาสนิทมาบอกเราว่า พี่คนนี้เขาชอบพี่นะ วินาทีนั้นคือแบบ พอรู้ว่าเขาแอบชอบเราเหมือนกัน
ทุกๆอย่างมันก็เลยดูน่ารักไปหมด เราคุยกันได้สักพัก เขาชวนเราไปกินข้าวกับครอบครัวเขา เราก็ปฎิเสธตลอด ด้วยความเกรงใจบ้าง...เขินบ้าง.... กลัวทำตัวไม่ถูกบ้าง เขาดูแลเราดีมาก  ดีมากจนเรารู้สึก เฮ้ย มันดีไปป่าววะ? เราคู่ควรกับเขารึเปล่า ? เราจะไม่ทำให้เขาเสียใจจริงหรอ? เกิดคำถามในหัวเต็มไปหมด เริ่มรู้สึกอยากย้อนกับไปวันแรกที่เจอ นาทีแรกที่เริ่มรู้สึก วินาทีที่แอบชอบกันและกัน ตอนนั้นมันรู้สึกดีมากเลยนะ แบบยังไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนยังไง มีแต่เราที่จินตนาการให้เขาเป็นแบบที่เราอยากให้เป็น พอแค่นี้มั้ยแก? เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช้มั้ย? #เราขอโทษ