ครอบครัว

ครอบครัว

###

เหมือนการมี ความคิด ความรู้สึก จินตนาการ และ จิตใจ เกี่ยวกับการมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”; การมี “ครอบครัว” และ “แม่ครัว”, ก็เช่นเดียวกัน.

“บ้าน” ถูกสร้างขึ้นมา หลายหมื่นปี, จากมนุษย์ที่อยู่ในถำ้ เป็นบ้าน, ถึงปัจจุบัน เป็นบ้านแบบหลัง, บ้านแบบคฤหาสน์, บ้านแบบเช่า, อื่นๆ.

แต่ว่า ความคิด ที่ว่า “ครอบครัว” และ “แม่ครัว” เพียงสร้างขึ้นมา ในไม่กี่ร้อยปีที่ผ่านมา (ประมาณ คศ 1570, พศ 2113).

ความคิดแบบ “ครอบครัว” และ “แม่ครัว”, เริ่มจากท่านสตรี, ในสมัยนั้น (ศตวรรษกลาง), ไม่ได้รับการศึกษา ไม่มีความรู้ และ จะเป็นเจ้าของสิ่งต่างๆไม่ได้ (ที่ดิน บ้าน สินทรัพย์ อื่นๆ). ท่านสตรี, ไม่มีสิทธิไดๆ, แม้กระทั่ง จะเป็นเจ้าของ ร่างกาย และ ชีวิตของตัวเอง.

ท่านสตรี, ไม่มีสิทธิอะไรในสังคม, ไม่มีชื่อ, ไม่มีนามสกุล, ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง, และ จะมีชีวิตอยู่ได้ ก็จะต้องอยู่ภายใต้การปกครองและอำนาจของท่านบุรุษ.

ความคิด “ครอบครัว” (family), เริ่มจากคำภาษา ลาติน famulus, หมายถึง เป็น “คนใช้”, เป็น “ทาส”, เป็นการบันเทิงให้กับท่านบุรุษ, อื่นๆ, ในบ้าน; ซึ่ง เป็นการบ่งบอกว่า เป็นสตรี.

ต่อมา, สังคมเปลี่ยนแปลงไป, และ ภาษา ลาติน ก็เปลี่ยนจาก famulus เป็น familia, ซึ่ง มีความหมายกว้างออกไปอีก, นอกจาก จะเป็นเพียง ท่านสตรี ที่รับใช้ ท่านบุรุษ (เป็นคนใช้ เป็นทาส เป็นบันเทิง อื่นๆ), familia, จะรวมทั้ง สมาชิกอื่นๆในบ้าน และ นอกบ้าน ที่มีความสัมพันธ์ต่อกัน, รวมทั้ง เพื่อนสนิท.

ต่อมา, ภาษา ลาติน ก็ได้เปลี่ยนแปลงอีก, เป็น family, ซึ่ง หมายถึง ทุกคนในบ้าน, และ นอกบ้าน ที่มีความสัมพันธ์.

Famulus (ประมาณ คศ 1570, พศ 2113)

==> Familia

==> Family

ภาษา ลาติน family, จึงถูกใช้ จนถึงปัจจุบัน, และ แปลเป็นภาษาไทยว่า “ครอบครัว”, ซึ่ง ก็ไม่ค่อยจะถูกต้อง. แต่ว่า, ก็ไม่มีคำศัพท์อื่นๆ ที่จะแปลได้.

แต่ว่า, ถ้าเป็นภาษา เขมร, จะมีความหมายกว้างกว่า

Family, ภาษา เขมร, หมายถึง ครอบครัว, ครัว, การแต่งงาน, การทำเรือนอยู่, ครัวเรือน, และ บ้าน

###

จะเป็น “ครอบครัว” และ “แม่ครัว” ได้, ก็จะต้องมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”.

ถัามี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”, เป็นธรรมชาติ และ ธรรมดา, “ครอบครัว” และ “แม่ครัว” ก็จะตามมา และ มีให้เสมอ.

แต่ว่า, ถ้ามี “ครอบครัว” และ “แม่ครัว”, ไม่ใช่ว่า จะมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน” เสมอไป.

เช่น, อาจจะมี “ครอบครัว” สิบคน, แต่ละคน มีชีวิตอยู่ในแต่ละจังหวัด หรือว่า แต่ละประเทศ, แต่ละคนอยู่ห่างไกลกัน, ซึ่ง ก็ยังเป็น “ครอบครัว” อย่างเหนียวแน่นได้, แต่ว่า ไม่จำเป็นจะต้องมี “แม่ครัว”

เคยเห็นมากมาย ในเส้นทางชีวิต.

เหมือนมี “บัาน” ยังกับว่าเป็น คฤหาสน์ และมี “แม่บ้าน” เป็นพัน เป็นหมื่น, เป็นไปได้เสมอ ที่จะไม่มี “ครอบครัว” และ “แม่ครัว”.

จะมี “ครอบครัว” และ “แม่ครัว” ไม่ได้, ถ้าไม่มี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”.

ในบางสังคม, ในหลายประเทศ, ทั้งที่ออกกฏหมาย และ ไม่มีกฏหมาย; บุคคลที่ต่างครอบครัว หรือว่า ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด, มาอยู่ด้วยกัน เป็น “ครอบครัว” เป็น “แม่ครัว” ได้. แม้กระทั่ง, มีเด็ก หรือว่า ไม่มีเด็ก ด้วยกัน, หรือว่า รับเด็กอื่นๆมาอยู่ด้วย, เป็น “ครอบครัว” เป็น “แม่ครัว”

เหมือนการมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”, การมี “ครอบครัว”, มี “แม่ครัว”, จึงเป็นการมีอยู่ที่ ความคิด, ความรู้สึก และ จินตนาการ.

ไม่ใช่ว่า, การมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”, การมี “ครอบครัว”, มี “แม่ครัว”, จะต้อง จดทะเบียนถูกต้องตามกฏหมาย หรือว่า เช็นต์สัญญา, หรือว่า จะต้องมีตึก ที่เรียกว่า “บ้าน“.

ในสมัยบรรพบุรุษ, ไม่กี่สิบปี ที่ผ่านมา, แม้กระทั่ง มีชีวิตอยู่เป็น “ครอบครัว”, เป็น “บ้าน”; ไม่มีทะเบียนบ้าน. ซึ่ง, ก็มีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข.

ในสมัยปัจจุบัน, ยังไม่ลงทะเบียนด้วยกัน, เพียงผูกแขน หรือว่า “มั่น” (มัดจำ) ไว้, เป็นหลายปี หรือว่า ตลอดชีวิต, ยังมีความคิดเป็น “ครอบครัว” ได้.

ถ้าไม่มีความคิด, ไม่มีความรู้สึก ไม่มีความผูกพันธ์ ต่อกัน ซึ่งกันและกัน ในบ้าน ในครอบครัว, จะเป็นการมี “บ้าน”, มี “ครอบครัว”, ไม่ได้.

เป็นแบบ, “บ้านแตก”, “ใจแตก”; ซึ่ง, ถ้าไม่รักษา, ก็จะเป็นการมีชีวิตอยู่ อย่างยากลำบาก. ตลอดชีวิต, ก็จะเป็น “คนบ้านแตก”, “คนใจแตก”.

เหมือนสุขภาพร่างกายที่สึกหรอ ไม่สบาย, จะต้องค้นหาวิธีรักษาและบำบัด. ไม่ใช่ว่า, เป็นไข้หวัด กินยากระเพาะ จะหายเร็ว.

ความรู้สึก และ จิตใจ ที่ “แตกร้าว” (บ้านแตก, ครอบครัวแตก), ก็เช่นเดียวกัน.

จะต้องรักษาและบำบัดด้วยความรู้สึกและจิตใจที่ถูกต้อง, ด้วยความรู้สึกและจิตใจ, อาจจะใช้เวลานาน หลายปี ตลอดชีวิต. จิตแพทย์ จิตวิทยา ภาวนา โลกวิญญาณ อาจจะช่วยไม่ได้.

เคยรู้จัก และ พักอยู่กับ “ครอบครัว” ที่แตกแยกกัน เป็นห้าสิบ หกสับ แปดสิบปี (สงคราม ความยากจน เชื้อโรค อื่นๆ) อย่างมากมาย, เพียงได้เจอกันอีก, ไม่ถึงสองวินาที, ทุกการแตกร้าวในชีวิต ซ่อมแซมได้หมด, อย่างอัศจรรย์. เพราะว่า, ชีวิต เป็นสิ่งอัศจรรย์.

ความเหนื่อยล้า ความแตแยกของชีวิต, ถูกเป่าเสกหายไป, ยังกับว่า สนิมเหล็กละลายและระเหยไปทันตา. มีดที่ขึ้นสนิม ยังกับเป็นปะการัง, คมจัดทันตา.

ประเทศเดียวกัน, ชุมชนเดียวกัน; ถูกแบ่งแยกด้วยกำแพงหลายสิบปี เพราะว่าความโลภ. เพียงเด็กน้อยคนเดียว, สามารถพังทลายกำแพงกั้น, รวบรวมทั้งประเทศอีก.

บางสังคม, อยู่เคียงข้างกันอย่างสงบสุขหลายพันปี, แตกแยกกัน, เพราะว่าความโลภ, ทำสงคราม ถึงขยาด ล้างเผ่าพันธุ์กัน.

และอื่นๆ, มีให้อ่านในสื่อมวลชนอย่างมากมาย, ให้เรียนรู้, ให้เข้าใจชีวิต.

มนุษย์ ทั้งโลก, เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน, ไม่ว่าจะเป็นภาษาอะไร, สีอะไร, เป็นครอบครัวเดียวกัน, เป็นเชื้อสายเดียวกัน, ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ สายเลือด นามสกุล.

ใช่หรือไม่ ⁉️❣️

== ถ้าไม่ใช่, ก็คงจะแบ่งแยกกันตลอดไป, สังหารฆ่ากัน, จนถึงเวลา มนุษย์คนสุดท้ายบนโลกใบนี้.

เหมือนหลายแสนปีก่อน, ไม่มี มนุษย์บนโลกใบนี้.

ถ้ากินกันได้, ก็คงจะสังหารฆ่า กินกัน, มนุษย์คนเรา ก็จะเป็นยังกับ เป็ดไก่ วัวควาย, ผลิตมนุษย์ เพื่อเป็นอาหาร, ซึ่งกันและกัน.

ถ้าจะเป็นคนบ้า, ทำไมไม่บ้าอย่างสุดๆ.

เฮ็ดโลด, จัดเลย, หมั่นไส้, มั* (ชีวิต).

แบกขวานคมๆ ด้ามยาวๆ, ข้ามพรมแดน ไปเดี่ยวต่อรองกันได้, ไม่ต้องกดปุ่ม ปัดตู* อย่างภาคภูมิใจ; รักชาติ …

** ถ้ารักชาติจริงและเต็มใจ, ทำไม, ไม่พัฒนาตัวเอง, ช่วยเหลือสังคม ประเทศ. ทำไม, โกงประเทศ กับการไม่พัฒนาตัวเอง, เพียงจะนั่งกิน นอนกิน.

ไม่ว่าจะเป็นชุมชนแบบไหน คนแบบไหน; เก็บหิน เก็บกิ่งไม้แห้ง ขายวันละ 10บ้าน (เคยพำนักอยู่), ก้ม ดำ ปัก จิ้ม วันละ 0บ, นั่งกดปุ่มที เงินเข้าแบบ ไม่มีคลังจะเก็บ; ไม่ต่างกัน. ทุกคนอยากมีชีวิตอยู่ ให้ดีที่สุด ยาวนานที่สุด.

ไม่ว่าจะมึชีวิตอยู่ในถำ้ ในป่า ในหอลอยฟ้า ในเมือง; ไม่ต่างกัน. วางหัวนอน, ตื่น กิน, ที่จะมีชีวิตอยู่.

สมัยเรียน, ได้เรียนรู้สังคม “ผีตองเหลือง”, ก็ได้พักกับพวกเขาจริงๆ, เป็นชุมชนยังกับเป็น เทวดา เทพธิดา; ถึงแม้ว่า จะไม่มีการนุ่งห่ม, ไม่มีเงิน, ไม่มีงาน, ไม่มีการยากจนรำ่รวย.

== ถ้าใช่, แล้วทำไม จะต้องขนดาบ หอบปืน แห่ระเบิด ทำลายชีวิตใน “ครอบครัว” เดียวกันได้.

เพราะฉนั้น, การมี “บ้าน” และ “แม่บ้าน”, “ครอบครัว”, มี “แม่ครัว, จึงเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิต, ของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด, รวมทั้ง มนุษย์คนเรา.

ไม่อ่าน ไม่เขียน ไม่แสวงหา ความรู้, ไม่ศึกษา ชีวิตของตัวเอง; ยังกับว่า, มีความรู้ล้นชีวิต.

ไม่รักษา ไม่ซ่อมแซม ส่วนที่สึกหรอ; ยังอยากมีชีวิตอยู่ อย่างดีที่สุด, และยาวนานที่สุด. ยังกับว่า, รอให้รางวัลใหญ่เดินเข้าชีวิต, จะได้สะดวกสบาย.

###

** ตามที่เขียนในโพสต์ก่อน

“บ้าน”, เป็นคำศัพท์ในเชิง “นามธรรม”, หรือใช้ในทางความคิด, ความรู้สึก และ จินตนาการ;  เช่น, เป็นสถานที่เชื่อมโยงผู้คนที่มี ความสัมพันธ์, เรื่องราว, ความคิด, ความรู้สึก, จินตนาการ, หรือสิ่งต่างๆ ที่มีความสัมพันธ์กับ “บ้าน”.

“แม่บ้าน”, ไม่ได้แปลว่าเป็น “คนใช้” ในบ้าน; แต่ว่า เป็นผู้ดูแล รักษาบ้าน, เปรียบเสมือน, เป็นโคลงสร้างของบ้าน, เป็นเสา เป็นขื่อ ของบ้าน, เป็นผู้ดูแล และ รักษา ความคิด ความรู้สึก จินตนาการ และ จิตใจ ของสมาชิกในบ้าน, ให้กับบ้าน.

https://youtu.be/z51apErmAuw

https://youtu.be/OchIzECC_TU