เมื่อตั๋วเครื่องบินเข้า กทม จากกระบี่ แพงกว่าบินไปลงที่เชียงใหม่

คืนศุกร์ วันนั้น หางแดงก็พาผมถึง เวียงเชียงใหม่ ในตอนค่ำและโทรหาเพื่อนแบบ จี้ตัวให้ไปรับที่สนามบินแกมบังคับ เพื่อรับไปนอนที่บ้านแบบไม่ทันตั้งตัว
ด้วยงานที่แสนเหนื่อยหน่าย  อยากหลุดจากคุกงาน ที่จองจำมานานสิบกว่าปี วันเวลา ในวันที่ไปออกค่าย วันเวลาในวันที่ไปสำรวจการออกค่าย ตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย วนเวียนอยู่ในหัวตลอดมา
คืนนั้น ฝนเชียงใหม่ต้อนรับผมอย่างไม่ลืมหูลืมตา
คืนนั้น นอนหลับฟังเสียงฝน
คืนนั้น ตั้งใจว่า พรุ่งนี้จะไป แม่กำปอง
คืนนั้น ฝันดี

ภาพบ้านหลังเก่า ชุมชนโบราณ ที่ไม่ไกลจาก เชียงใหม่ มากนัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ทิศใหน ดูใน google รู้ว่าห่างไปสัก 50 กม อ แม่ออน แล้วแม่ออน อยู่ตรงใหนหละ กว่าจะได้เดินทางออกจาก เมืองเชียงใหม่ เสียเวลาบนรถแดงที่ติดหนึบ ในช่วงเย็น หาร้านเช่า มอเตอร์ไซค์ ล้อหมุนเกือบ 5 โมงเย็น
แอพ MAP แนะนำเส้นทางไปวัดแม่กำปอง คาดการณ์เวลาถึงประมาณ 18.30 น
คงไม่มืดหรอกน่า

ยังไม่มีที่พัก ยังไม่ได้กินไรตอนเย็น ยังไม่รู้แม่กำปองอยู่ที่ใหน ไม่รู้ด้วยว่า จะนอนจะกินจะเจออะไร
กว่าจะรู้ว่าหิว PCX 150 CC ตัวแรงก็พาผมออกนอกเมืองมาได้สักพักนึงแล้ว
GPS บนแอพ MAP พาผมไปถนนเส้นใหญ่ ทางไปเชียงราย ช่วงแรก เจอไฟแดงและรถเยอะมาก ทำเวลาไม่ค่อยได้
แต่เมื่อเริ่มขึ้นภูเขา ผมทิ้งภาพที่พลุกพล่าน ไว้ข้างหลัง ลมปะทะหน้าเย็นๆ
แผนการณ์แหกคุก ที่จองจำด้วยความเครียดเหนื่อยล้างาน ของผม สำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว

สองข้างทางที่ผ่าน เริ่มเป็นป่าเขา ฟ้าเริ่มโพล้เพล้  เป้คู่ใจที่แบกมา ไม่ได้ตั้งใจจัดอะไร ยัดเสื้อยืดมาสองตัว กกน ไม่มีผ้าขนหนู
ไม่เป็นไร ไปว่ากันข้างหน้า
กว่าจะรู้ตัวว่า ทางที่เลือกมา เป็นเส้นทางที่ไม่ค่อยมีใครใช้กัน ก็เกินครึ่งทางแล้ว
จากเส้น 118 ผมเลี้ยวขวาเข้า 3005 เส้นทางผ่านหมู่บ้านตลอด ใจอยากแวะดูนู่นนี่ แต่เมื่อจุดหมายปลายทาง
ยังไม่รู้จะถึงเมื่อไหร่ จึงต้องจำใจบิด เร่งน้ำมันเพิ่มความเร็ว ให้มากขึ้นเพื่อลดระยะ จุดหมายใน MAP ให้น้อยลงๆ

30 กม
29 กม ระยะ เริ่มน้อยๆลง พาตัวเองเข้าใกล้แม่กำปอง ทีละนิด ทีละนิด
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เส้นทางไม่เคยไป เส้นทางไม่คุ้นชิน เส้นทางเริ่มขึ้นภูเขา เส้นทางแคบ คดเคี้ยว ชัน
เมื่อเชื่อมั่นใน สมรรถนะ ของรถที่เช่าไป กับประสบการณ์พอสมควร
ทำให้หมดความกังวลเรื่อง การขับขึ้นภูเขาที่คดเคี้ยว พอสมควร

แต่ความกังวล อย่างอื่นเริ่ม เข้ามาในความคิด
หิวน้ำ หิวข้าว ตัวเหนียวเหนอะหนะ ที่สำคัญที่สุด จะนอนที่ใหน
เมื่อเราเป็นเด็กวัดเก่า อยู่วัดมาเป็นสิบปี อย่ากลัวไปเลย คืนนี้ถ้าไม่มีที่นอน คงได้ไปนอน ศาลาวัด

อากาศเย็นลงๆ
ไต่ความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
สองตาจ้องไปข้างหน้า
มองหาเพื่อนเดินทาง ไม่มีใคร

"ป้าครับ ผมจะหาที่พักที่เป้น HOME STAY ครับ ติดต่อที่ใหน"
"ขับขึ้นไปอีกนิดนะ ไปถามหาพ่อหลวง นะ"

เมื่อเข้าหมู่บ้าน แวะสอบถามที่พัก ข้อมูลในหัวพอมีว่ามีโฮมสเตย์ที่แม่กำปอง
แล้วจะหาพ่อหลวงไงหละทีนี้
ร้านค้าเปิดไฟสว่าง พนักงานกำลังจะปิดประตู รีบเข้าไปจอดถามหาพ่อหลวง
ป้าหน้าตา ใจดี ออกมาพูดคุย
"คืนนี้บ้านโฮมสเตย์ เต็มหมดทุกหลังเจ้า"
แน่นอนแล้วคืนนี้ ไม่พ้นศาลาหรือกุฏิวัด แน่แท้ ไม่เป็นไร สบายมาก เรื่องผีเรื่องนี้เราไม่เคยกลัวอยู่แล้ว
แต่หิวหละ ทำไงดี
"ร้านอาหารก็ปิดแล้วเจ้า " เหมือนป้าจะรู้ว่าจะถามอะไรต่อ จึงตอบมาก่อน
มองที่ร้าน ป้ายเล็กๆเขียนติดที่ ข้างฝา
ลุงปุ๊ด & ป้าเป็ง coffee
ไม่เจอพ่อหลวง แต่เจอป้าเป็ง
เรามาถึงแล้วสิ บ้านแม่กำปอง
เรามาถึงแล้ว หมู่บ้านร้อยปี
เรามาถึงแล้ว แล้วคืนนี้จะกินจะนอนที่ใหน.......