สวัสดีค่ะ อยากจะขอคำปรึกษาหน่อยค่ะเกี่ยวกับพฤติกรรมการพูดคุยของเรา และ ลำดับความคิดของเราค่ะ
สภาพปัจจุบันของเราตั้งแต่ช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่คลอดลูกสาวคนแรก เราลาออกจากงานประจำมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว จนลูกเข้า โรงเรียนมาปีที่แล้ว ก็กลับมาทำงานเต็มเวลา เป็นแม่ และแม่บ้านเต็มเวลาในเวลาเดียวกัน เราทำงานบริษัทของแฟน และบริหารงานบริษัทของตัวเองค่ะ
เราเริ่มรู้สึกตัวว่า เราพูดไม่เข้าใจ ลำดับความคิดเรากระโดดมากๆจน คนที่ไม่สนิทมาก ไม่ใช่พ่อแม่เรา จะงง และไม่เข้าใจค่ะ การพิมพ์ เราไม่มีปัญหาค่ะ จะมีก็การเขียนที่มักจะเขียนตัวหนังสือข้าม ข้ามไปเขียนตัวสุดท้ายเลย
กลับมาที่การพูดที่เราคิดว่าเป็นปัญหาค่ะ
เราฟังคนอื่นพูด และแน่นอนว่าอยากมีส่วนร่วมมีการโต้ตอบ แต่คำพูดเรา ก้าวกระโดดจากเรื่องที่คนอื่นพูดมากๆเลย และ นับวันการกระโดดนี้ยิ่งเพิ่มมากขึ้นค่ะ
เช่น :
คนอื่นพูดเรื่อง ไปเที่ยวญี่ปุ่น นั่งเครื่องบินไป ส่วนเราไปจับเอาคำว่านั่งเครื่องบิน >> นั่งนานมาก>>เด็กร้องไห้ >>>จบที่ มีเด็กร้องไห้งอแงบนเครื่องตอนเราไปยุโรป .... แน่นอนว่ามันคนละเรื่องกับที่เค้าคุยกันเลย คนอื่นก็จะข้ามเราไป เพราะข้อความของเรานอกวงสนทนาที่เค้าคุยกันอยู่ เราไม่ได้อยากอวด เราแค่อยากคุยด้วยเฉยๆนะ แต่ไม่มีคนสนใจเลย เงียบดีกว่า
หรือ
คนอื่นคุยเรื่อง ไปเที่ยวที่หัวหิน ไปยังไง เหมารถตู้ไป >> เราจับข้อความได้ว่า เหมารถตู้ >> เราขึ้นรถตู้กลับบ้านจากสมัยทำงาน >> ในรถตู้มีแมลงสาบ >>> จบที่เรานั่งรถตู้เจอแมลงสาบ แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องไปหัวหินเลยซักนิด
เราเป็นแบบนี้มากขึ้นใน2 -3 ปีหลังๆ จนรู้สึกว่าไม่พูดดีกว่า หรือถ้าพูดจะพูดกับเพื่อนสนิท พ่อแม่ ดีกว่า คนอื่นไม่เข้าใจที่เราพูดและข้ามเราไปเสมอๆ
จะเห็นว่าความต่อเนื่องกับเรื่องที่คนอื่นคุยกันกับเรื่องที่เราตอบกลับไปมันคนละเรื่องมากๆ และ หลังๆ มาเริ่มห่างมากขึ้น กระโดดจากต้นเรื่องที่คนอื่นคุยกับเรามากขึ้นเรื่อยๆ
เช่น :
คุยกันเรื่องอาหารของลูกที่เค้าชอบเช่นปลาทอด เราคิดถึงเรื่องลูกกินอาหาร >> ลูกกินยาก >> วันก่อนไปกินที่เซนทรัลก็กินยาก >> เซนทรัล >> ลูกอยากนั่งรถไฟ >> รีบไปนั่งรถไฟ >> ต้องพยายามวิ่งไปก่อนรถไฟปิด >> ร้านอาหารคิดเงินช้า >>>จบที่ร้านนี้คิดเงินช้ามาก เกือบไม่ทันรถไฟ ... มันคนละเรื่องกับอาหารที่ลูกชอบคือปลาทอดเลย
หรือ
แม่สามีคุยเรื่องไหว้พระ หลวงพ่อชื่อดังท่านว่าทำแท้งบาป เราจับข้อความได้ว่า ทำแท้ง >> เราพึ่งแท้ง>> ก่อนแท้งเราฝากท้องกับหมอ >> ฝากท้องครั้งแรก พาลูกคนสาวไปด้วย >> หมอแซวลูกสาวว่าเค้าเป็นผ่าคลอดให้ จอลูกสาวคนแรกเลย >>>>> จบที่คุณหมอแซวลูกสาว
พอความเชื่อมโยงในบทสนทนากับคนอื่น มันห่างมากจนใครก็ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าเราจะถูกลืม และกันออกจากวงสนทนาโดยปริยาย เพราะไม่มีใครฟัง
หรือแม้แต่ความคิดเราที่มันยุ่งเหยิงขึ้นทุกที ครั้งสุดท้ายคือ สามีเล่าให้ฟังเรื่องที่บ้านทะเลาะกันเรื่องเงิน >> เรารุ้สึกว่าเงิน 4 หลักมีปัญหา >> เค้าเดือดร้อน >> วันก่อนบ้านสามีออกค่าหมอวันที่เรานอนรพ.เพราะแท้งและขูดมดลูกไป ประมาณ 8,000 >> เราทำให้เค้าเดือดร้อน >> เราทำให้เค้าทะเลาะกัน >> เราคือต้นปัญหา >> ตอนนี้ไม่มีเงินเลยโทรไปยืมแม่มาจ่ายค่าหมอ+รพ.คืนบ้านสามี ...เป็นเรื่องเลย
(อธิบายนิดนึง ว่า เงิน 8000 เมื่อก่อนไม่ใช่เรื่องต้องยืมแม่เลย แต่บ้านสามีหรือตัวสามีเรามายืมเงินเก็บเรา ลูก หรือแม้แต่ทุนบริษัทเราไปทำงานบริษัทครอบครัวเค้า จน เราเองเดือดร้อนหนัก เริ่มจ่ายเงินเดือนตัวเองไม่ได้ หลายๆๆเดือนค่ะ)
ถ้าเป็นบทสนทนาสั้นๆ ถามมาตอบไป สั่งข้อความ หรือตอนโทรศัพท์สั้นๆจะไม่มีปัญหาค่ะ แต่ถ้านานเมื่อไหร่จะเริ่มมีปัญหาทันที ยิ่งถ้าคนที่คุยด้วยถามมา เราจะตอบคนละเรื่องเลย แล้วจะเกิดปัญหาเมื่อเราคุยกับลูกค้าไม่เข้าใจ แต่ก่อนตอนทำงานออฟฟิตไม่เคยมีปัญหาเลยค่ะ
ส่วนเรื่องเขียน เราบอกไปตอนแรกว่า เราชอบเขียนตัวสุดท้ายเลย เช่น สามร้ยบาทถ้น(สามร้อยบาทถ้วน) สารต้(สาทรใต้) ปทุมนี(ปทุมธานี)... ตั้งใจ และพยายามเขียนให้ไม่ผิดค่ะ แต่เราเขียนบิลเอง ใบหักภาษี ณ ที่จ่ายเอง หรือแม้แต่เช็ค มีเริ่มเป็นปัญหามาขึ้นเรื่อยๆจนเราสังเกตได้แล้วค่ะ
แต่การพิมพ์ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะมันกลับมาแก้ได้ แต่คำพูด และ การเขียนมันแก้ไม่ได้ค่ะ
......
อยากขอคำปรึกษาค่ะว่า มันแก้ได้ไหมคะ
เราอยากแก้ อยากปรับ เริ่มกระทบถึงการทำงานมากขึ้นแล้วค่ะ ตอนนี้วิธีแก้ของเราคือเงียบ ฟังอย่างเดียว อย่าพูด และ อือออตาม เราว่ามันปลายเหตุมากๆเลยค่ะ แต่พอถึงเรื่องที่เราต้องแสดงความคิดเห็น เช่นคุยกับลูกค้า มันเลี่ยงไม่ได้เลยค่ะ
อีกเรื่องที่มีปัญหา อันนี้เราไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกันรึเปล่านะคะ
คือ..ตั้งแต่ปลายปีที่แล้วเรามีปัญหาเรื่องการคุมอารมณ์ค่ะ บางทีโกรธ ปรี๊ด อะไรนิดหน่อย โกรธ โกรธมาก เรื่องงี่เง่าก็โกรธค่ะ บางทีก็เศร้า ร้องไห้ นิดหน่อยก็เศร้าแล้ว หรือแม้แต่บางทีหมดอาลัยตายอยาก ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากกิน ไม่อยากกินน้ำ อาบน้ำ อยากนอนนิ่งๆเฉยๆ ถ้าทำคือเหมือนต้องกลั้นใจทำ แล้วคือ...ถ้าเป็นจะเป็นยาวติดต่อกัน เป็นอาทิตย์เลยค่ะ เช่นโกรธปรี๊ดเป็นอาทิตย์ เศร้าเป็นอาทิตย์ แต่ถ้าหมดอาลัยตายอยาก จะเป็นครั้งละวันค่ะ
รบกวนขอคำปรึกษาด้วยค่ะ
เริ่มรู้สึกว่า พูดไม่รู้เรื่อง ลำดับความคิดหลายต่อมากๆจนคิดว่าคุยกับใครๆลำบากขึ้นเรื่อยๆ ควรทำอย่างไรดีคะ
สภาพปัจจุบันของเราตั้งแต่ช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่คลอดลูกสาวคนแรก เราลาออกจากงานประจำมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว จนลูกเข้า โรงเรียนมาปีที่แล้ว ก็กลับมาทำงานเต็มเวลา เป็นแม่ และแม่บ้านเต็มเวลาในเวลาเดียวกัน เราทำงานบริษัทของแฟน และบริหารงานบริษัทของตัวเองค่ะ
เราเริ่มรู้สึกตัวว่า เราพูดไม่เข้าใจ ลำดับความคิดเรากระโดดมากๆจน คนที่ไม่สนิทมาก ไม่ใช่พ่อแม่เรา จะงง และไม่เข้าใจค่ะ การพิมพ์ เราไม่มีปัญหาค่ะ จะมีก็การเขียนที่มักจะเขียนตัวหนังสือข้าม ข้ามไปเขียนตัวสุดท้ายเลย
กลับมาที่การพูดที่เราคิดว่าเป็นปัญหาค่ะ
เราฟังคนอื่นพูด และแน่นอนว่าอยากมีส่วนร่วมมีการโต้ตอบ แต่คำพูดเรา ก้าวกระโดดจากเรื่องที่คนอื่นพูดมากๆเลย และ นับวันการกระโดดนี้ยิ่งเพิ่มมากขึ้นค่ะ
เช่น :
คนอื่นพูดเรื่อง ไปเที่ยวญี่ปุ่น นั่งเครื่องบินไป ส่วนเราไปจับเอาคำว่านั่งเครื่องบิน >> นั่งนานมาก>>เด็กร้องไห้ >>>จบที่ มีเด็กร้องไห้งอแงบนเครื่องตอนเราไปยุโรป .... แน่นอนว่ามันคนละเรื่องกับที่เค้าคุยกันเลย คนอื่นก็จะข้ามเราไป เพราะข้อความของเรานอกวงสนทนาที่เค้าคุยกันอยู่ เราไม่ได้อยากอวด เราแค่อยากคุยด้วยเฉยๆนะ แต่ไม่มีคนสนใจเลย เงียบดีกว่า
หรือ
คนอื่นคุยเรื่อง ไปเที่ยวที่หัวหิน ไปยังไง เหมารถตู้ไป >> เราจับข้อความได้ว่า เหมารถตู้ >> เราขึ้นรถตู้กลับบ้านจากสมัยทำงาน >> ในรถตู้มีแมลงสาบ >>> จบที่เรานั่งรถตู้เจอแมลงสาบ แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องไปหัวหินเลยซักนิด
เราเป็นแบบนี้มากขึ้นใน2 -3 ปีหลังๆ จนรู้สึกว่าไม่พูดดีกว่า หรือถ้าพูดจะพูดกับเพื่อนสนิท พ่อแม่ ดีกว่า คนอื่นไม่เข้าใจที่เราพูดและข้ามเราไปเสมอๆ
จะเห็นว่าความต่อเนื่องกับเรื่องที่คนอื่นคุยกันกับเรื่องที่เราตอบกลับไปมันคนละเรื่องมากๆ และ หลังๆ มาเริ่มห่างมากขึ้น กระโดดจากต้นเรื่องที่คนอื่นคุยกับเรามากขึ้นเรื่อยๆ
เช่น :
คุยกันเรื่องอาหารของลูกที่เค้าชอบเช่นปลาทอด เราคิดถึงเรื่องลูกกินอาหาร >> ลูกกินยาก >> วันก่อนไปกินที่เซนทรัลก็กินยาก >> เซนทรัล >> ลูกอยากนั่งรถไฟ >> รีบไปนั่งรถไฟ >> ต้องพยายามวิ่งไปก่อนรถไฟปิด >> ร้านอาหารคิดเงินช้า >>>จบที่ร้านนี้คิดเงินช้ามาก เกือบไม่ทันรถไฟ ... มันคนละเรื่องกับอาหารที่ลูกชอบคือปลาทอดเลย
หรือ
แม่สามีคุยเรื่องไหว้พระ หลวงพ่อชื่อดังท่านว่าทำแท้งบาป เราจับข้อความได้ว่า ทำแท้ง >> เราพึ่งแท้ง>> ก่อนแท้งเราฝากท้องกับหมอ >> ฝากท้องครั้งแรก พาลูกคนสาวไปด้วย >> หมอแซวลูกสาวว่าเค้าเป็นผ่าคลอดให้ จอลูกสาวคนแรกเลย >>>>> จบที่คุณหมอแซวลูกสาว
พอความเชื่อมโยงในบทสนทนากับคนอื่น มันห่างมากจนใครก็ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าเราจะถูกลืม และกันออกจากวงสนทนาโดยปริยาย เพราะไม่มีใครฟัง
หรือแม้แต่ความคิดเราที่มันยุ่งเหยิงขึ้นทุกที ครั้งสุดท้ายคือ สามีเล่าให้ฟังเรื่องที่บ้านทะเลาะกันเรื่องเงิน >> เรารุ้สึกว่าเงิน 4 หลักมีปัญหา >> เค้าเดือดร้อน >> วันก่อนบ้านสามีออกค่าหมอวันที่เรานอนรพ.เพราะแท้งและขูดมดลูกไป ประมาณ 8,000 >> เราทำให้เค้าเดือดร้อน >> เราทำให้เค้าทะเลาะกัน >> เราคือต้นปัญหา >> ตอนนี้ไม่มีเงินเลยโทรไปยืมแม่มาจ่ายค่าหมอ+รพ.คืนบ้านสามี ...เป็นเรื่องเลย
(อธิบายนิดนึง ว่า เงิน 8000 เมื่อก่อนไม่ใช่เรื่องต้องยืมแม่เลย แต่บ้านสามีหรือตัวสามีเรามายืมเงินเก็บเรา ลูก หรือแม้แต่ทุนบริษัทเราไปทำงานบริษัทครอบครัวเค้า จน เราเองเดือดร้อนหนัก เริ่มจ่ายเงินเดือนตัวเองไม่ได้ หลายๆๆเดือนค่ะ)
ถ้าเป็นบทสนทนาสั้นๆ ถามมาตอบไป สั่งข้อความ หรือตอนโทรศัพท์สั้นๆจะไม่มีปัญหาค่ะ แต่ถ้านานเมื่อไหร่จะเริ่มมีปัญหาทันที ยิ่งถ้าคนที่คุยด้วยถามมา เราจะตอบคนละเรื่องเลย แล้วจะเกิดปัญหาเมื่อเราคุยกับลูกค้าไม่เข้าใจ แต่ก่อนตอนทำงานออฟฟิตไม่เคยมีปัญหาเลยค่ะ
ส่วนเรื่องเขียน เราบอกไปตอนแรกว่า เราชอบเขียนตัวสุดท้ายเลย เช่น สามร้ยบาทถ้น(สามร้อยบาทถ้วน) สารต้(สาทรใต้) ปทุมนี(ปทุมธานี)... ตั้งใจ และพยายามเขียนให้ไม่ผิดค่ะ แต่เราเขียนบิลเอง ใบหักภาษี ณ ที่จ่ายเอง หรือแม้แต่เช็ค มีเริ่มเป็นปัญหามาขึ้นเรื่อยๆจนเราสังเกตได้แล้วค่ะ
แต่การพิมพ์ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะมันกลับมาแก้ได้ แต่คำพูด และ การเขียนมันแก้ไม่ได้ค่ะ
......
อยากขอคำปรึกษาค่ะว่า มันแก้ได้ไหมคะ
เราอยากแก้ อยากปรับ เริ่มกระทบถึงการทำงานมากขึ้นแล้วค่ะ ตอนนี้วิธีแก้ของเราคือเงียบ ฟังอย่างเดียว อย่าพูด และ อือออตาม เราว่ามันปลายเหตุมากๆเลยค่ะ แต่พอถึงเรื่องที่เราต้องแสดงความคิดเห็น เช่นคุยกับลูกค้า มันเลี่ยงไม่ได้เลยค่ะ
อีกเรื่องที่มีปัญหา อันนี้เราไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกันรึเปล่านะคะ
คือ..ตั้งแต่ปลายปีที่แล้วเรามีปัญหาเรื่องการคุมอารมณ์ค่ะ บางทีโกรธ ปรี๊ด อะไรนิดหน่อย โกรธ โกรธมาก เรื่องงี่เง่าก็โกรธค่ะ บางทีก็เศร้า ร้องไห้ นิดหน่อยก็เศร้าแล้ว หรือแม้แต่บางทีหมดอาลัยตายอยาก ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากกิน ไม่อยากกินน้ำ อาบน้ำ อยากนอนนิ่งๆเฉยๆ ถ้าทำคือเหมือนต้องกลั้นใจทำ แล้วคือ...ถ้าเป็นจะเป็นยาวติดต่อกัน เป็นอาทิตย์เลยค่ะ เช่นโกรธปรี๊ดเป็นอาทิตย์ เศร้าเป็นอาทิตย์ แต่ถ้าหมดอาลัยตายอยาก จะเป็นครั้งละวันค่ะ
รบกวนขอคำปรึกษาด้วยค่ะ