The Tribe (***): เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน... (คะแนนเต็มสี่ดาวแจ้)
เป็นความอาจหาญ และไม่คณาศักยภาพอีกครั้งหนึ่ง ของผู้กำกับ? ป่าวของKuนี่แหล่ะที่ตีตั๋วเข้าไปดูหนังสัญชาติยูเครนเรื่องนี้!!!
หนังเรท ฉ.20+ เรื่องแรกในโรงของผม และเห็นด้วยทุกประการที่จะให้เรทนี้ หนังอุดมไปด้วยความรุนแรง ฉากเซ็กส์ ประเด็นที่ล่อแหลม ซึ่งล้วนต้องใช้วิจารณญาณในการไตร่ตรองแทบทั้งสิ้น
หนังเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่ย้ายไปโรงเรียนใหม่ และต้องเข้าไปพัวพันกับแก๊งค์นักเรียนนักเลง ที่มีกิจกรรมยามว่างคือการก่ออาชญากรรมทุกรูปแบบ เขาต้องปรับตัวเข้ากับกลุ่มและกลายเป็นอาชญากรตัวเอ้ที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนนำไปสู่บทสรุปที่สุดแสนประทับใจ...
ยอมรับว่า การรู้ข้อมูลเกี่ยวกับหนังที่จะไปดูเพียงครึ่งๆ กลางๆ ทำผมหงายเงิบมาหลายครั้งหลายครา (แต่ก็ถือเป็นสีสันในชีวิต) ผมรู้มาเพียงคร่าวๆ แค่ว่าหนังเรื่องนี้ไม่มีบทพูด (แต่ไม่ใช่หนังเงียบ หรือไม่มีเสียง งงไม๊?) แต่การไม่มีบทพูดในครั้งนี้ ไม่เหมือนใน Wall-E หรือ The Artist (ที่เล่าเรื่องด้วยเหตุการณ์ การดำเนินเรื่อง หรือพฤติกรรมของตัวละคร) คือเอาจริงๆ แล้วมันก็มีบทพูดนะ แต่พูดเป็นภาษามือ เพราะเป็นเรื่องราวของกลุ่มคนที่บกพร่องในการพูด (เป็นใบ้)!!! และไม่มี Subtitle!!! พั๊งค์ไม๊ล่ะสัส ดังนั้นมันจะคล้ายๆ กับการที่เราดูหนังภาษาต่างประเทศที่เราฟังไม่ออกเลย แต่การรับรู้เรื่องราวมันยังเกิดขึ้นน้อยกว่านั้นอีก เพราะอะไร?
ตอนแรกต้องบอกเลยว่า มันเป็นการดูหนังที่อึดอัดมาก เมื่อเราไม่รู้ว่าตัวละครกำลังคุยห่าเหวอะไรกันอยู่ มันเหมือนการดูหนังผ่านฟิลเตอร์อะไรซักอย่าง ที่ปิดกั้นจนการรับรู้เราเหลือแค่ประมาณ 30% - 40% (ทั้งจากการไม่รู้บทสนทนา และการแสดงออกทางอารมณ์ด้วยน้ำเสียงซึ่งคนเป็นใบ้ส่วนใหญ่ทำไม่ได้) การติดตามเรื่องราวต้องใช้สมาธิอย่างมาก เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า อาจจะเป็นที่มาที่ไปของเหตุการณ์ปัจจุบัน หรืออนาคต เราต้องจำสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังให้ได้ทั้งหมด เพื่อให้ได้จิ๊กซอว์ที่ไม่สมบูรณ์ แต่พอจะมองเห็นภาพโดยรวม ซึ่งสุดท้ายแล้วก็ทำให้การรรับรู้ของผมเพิ่มขึ้นอาจจะซัก 80% แต่ก็ไม่ทั้งหมดอยู่ดี
เนื้อเรื่องนั้น ไม่ได้แปลกใหม่หรือโดดเด่นอะไร เรื่องราวแบบนี้เคยถูกเล่าด้วยวิธีการอื่นๆ มาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันถูกเล่าออกมาตรงๆ แบบไม่ปราณีปราศรัยต่อคนดู ฉากความรุนแรงต่างๆ ฉากเซ็กส์ และฉากปฏิบัติการทางการแพทย์ (รึเปล่า) ที่สมจริงจนเสียวใส้ ตีนจิกพื้นแทบเบือนหน้าหนีกันเลยทีเดียว (แต่ไม่มีเลือดท่วมจอนะ)
หนังเรื่องนี้ ยังล้มล้างภาพอันธพาลหรือแก๊งค์สเตอร์ในโรงเรียนที่ให้ลุค Bad Boy แบบเท่ๆ กลายเป็นกลุ่มอาชญกรที่ดูสมจริง น่ากลัว ดูเป็นปัญหาของสังคมมากกว่าแค่กลุ่มวัยรุ่นกวนเมืองฮอร์โมนพลุ่งพล่าน ที่พอผ่านพ้นวัย พวกมันก็ลุกขึ้นมาผูกไท ใส่สูทไปทำงานออฟฟิศ เหมือนชีวิตนี้Kuไม่เคยทำบัดซบมาก่อน
เนื่องจากความสมจริงของทั้งบทหนัง การดำเนินเรื่อง และการแสดง (และทั้งหมดไม่ใช่นักแสดงอาชีพ) จนเหมือนรายการ Reality หรือสารคดีมากกว่าหนัง ผมเลยคิดว่า การที่ผู้กำกับลดอัตราการรับรู้ของเราให้เบาบางลง อาจเป็นความตั้งใจเพื่อลดความรุนแรงของเนื้อหา ให้อยู่ในระดับที่ยอมรับได้ เหมือนการกินยาแคปซูล ที่ต้องใส่ตัวยาในแคปซูลเพราะความขมของยา หลีกเลี่ยงกับการสัมผัสกับลิ้นโดยตรง และลดความขมเฝื่อนของมันไปซะ
บทสรุป หนังเรื่องนี้คงไม่เชียร์ให้ใครไปดู เพราะมันไม่ได้เหมาะกับทุกคน (แต่มันเป็นหนังที่ดีนะ) แต่ถ้าอยากลองประสบการณ์ใหม่ๆ ก็ลองได้ครับ การกินยาแคปซูล อาจจะไม่ได้กินง่าย กินอร่อยเหมือนกินข้าว กินขนม แต่บางทีคนเราก็จำเป็นต้องกินยาบ้าง แล้วหลับตาพักผ่อน เผื่อตื่นมาแล้วชีวิตจะมีอะไรๆ ดีขึ้น
[CR] The Tribe (***): เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน...
เป็นความอาจหาญ และไม่คณาศักยภาพอีกครั้งหนึ่ง ของผู้กำกับ? ป่าวของKuนี่แหล่ะที่ตีตั๋วเข้าไปดูหนังสัญชาติยูเครนเรื่องนี้!!!
หนังเรท ฉ.20+ เรื่องแรกในโรงของผม และเห็นด้วยทุกประการที่จะให้เรทนี้ หนังอุดมไปด้วยความรุนแรง ฉากเซ็กส์ ประเด็นที่ล่อแหลม ซึ่งล้วนต้องใช้วิจารณญาณในการไตร่ตรองแทบทั้งสิ้น
หนังเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่ย้ายไปโรงเรียนใหม่ และต้องเข้าไปพัวพันกับแก๊งค์นักเรียนนักเลง ที่มีกิจกรรมยามว่างคือการก่ออาชญากรรมทุกรูปแบบ เขาต้องปรับตัวเข้ากับกลุ่มและกลายเป็นอาชญากรตัวเอ้ที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนนำไปสู่บทสรุปที่สุดแสนประทับใจ...
ยอมรับว่า การรู้ข้อมูลเกี่ยวกับหนังที่จะไปดูเพียงครึ่งๆ กลางๆ ทำผมหงายเงิบมาหลายครั้งหลายครา (แต่ก็ถือเป็นสีสันในชีวิต) ผมรู้มาเพียงคร่าวๆ แค่ว่าหนังเรื่องนี้ไม่มีบทพูด (แต่ไม่ใช่หนังเงียบ หรือไม่มีเสียง งงไม๊?) แต่การไม่มีบทพูดในครั้งนี้ ไม่เหมือนใน Wall-E หรือ The Artist (ที่เล่าเรื่องด้วยเหตุการณ์ การดำเนินเรื่อง หรือพฤติกรรมของตัวละคร) คือเอาจริงๆ แล้วมันก็มีบทพูดนะ แต่พูดเป็นภาษามือ เพราะเป็นเรื่องราวของกลุ่มคนที่บกพร่องในการพูด (เป็นใบ้)!!! และไม่มี Subtitle!!! พั๊งค์ไม๊ล่ะสัส ดังนั้นมันจะคล้ายๆ กับการที่เราดูหนังภาษาต่างประเทศที่เราฟังไม่ออกเลย แต่การรับรู้เรื่องราวมันยังเกิดขึ้นน้อยกว่านั้นอีก เพราะอะไร?
ตอนแรกต้องบอกเลยว่า มันเป็นการดูหนังที่อึดอัดมาก เมื่อเราไม่รู้ว่าตัวละครกำลังคุยห่าเหวอะไรกันอยู่ มันเหมือนการดูหนังผ่านฟิลเตอร์อะไรซักอย่าง ที่ปิดกั้นจนการรับรู้เราเหลือแค่ประมาณ 30% - 40% (ทั้งจากการไม่รู้บทสนทนา และการแสดงออกทางอารมณ์ด้วยน้ำเสียงซึ่งคนเป็นใบ้ส่วนใหญ่ทำไม่ได้) การติดตามเรื่องราวต้องใช้สมาธิอย่างมาก เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า อาจจะเป็นที่มาที่ไปของเหตุการณ์ปัจจุบัน หรืออนาคต เราต้องจำสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังให้ได้ทั้งหมด เพื่อให้ได้จิ๊กซอว์ที่ไม่สมบูรณ์ แต่พอจะมองเห็นภาพโดยรวม ซึ่งสุดท้ายแล้วก็ทำให้การรรับรู้ของผมเพิ่มขึ้นอาจจะซัก 80% แต่ก็ไม่ทั้งหมดอยู่ดี
เนื้อเรื่องนั้น ไม่ได้แปลกใหม่หรือโดดเด่นอะไร เรื่องราวแบบนี้เคยถูกเล่าด้วยวิธีการอื่นๆ มาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันถูกเล่าออกมาตรงๆ แบบไม่ปราณีปราศรัยต่อคนดู ฉากความรุนแรงต่างๆ ฉากเซ็กส์ และฉากปฏิบัติการทางการแพทย์ (รึเปล่า) ที่สมจริงจนเสียวใส้ ตีนจิกพื้นแทบเบือนหน้าหนีกันเลยทีเดียว (แต่ไม่มีเลือดท่วมจอนะ)
หนังเรื่องนี้ ยังล้มล้างภาพอันธพาลหรือแก๊งค์สเตอร์ในโรงเรียนที่ให้ลุค Bad Boy แบบเท่ๆ กลายเป็นกลุ่มอาชญกรที่ดูสมจริง น่ากลัว ดูเป็นปัญหาของสังคมมากกว่าแค่กลุ่มวัยรุ่นกวนเมืองฮอร์โมนพลุ่งพล่าน ที่พอผ่านพ้นวัย พวกมันก็ลุกขึ้นมาผูกไท ใส่สูทไปทำงานออฟฟิศ เหมือนชีวิตนี้Kuไม่เคยทำบัดซบมาก่อน
เนื่องจากความสมจริงของทั้งบทหนัง การดำเนินเรื่อง และการแสดง (และทั้งหมดไม่ใช่นักแสดงอาชีพ) จนเหมือนรายการ Reality หรือสารคดีมากกว่าหนัง ผมเลยคิดว่า การที่ผู้กำกับลดอัตราการรับรู้ของเราให้เบาบางลง อาจเป็นความตั้งใจเพื่อลดความรุนแรงของเนื้อหา ให้อยู่ในระดับที่ยอมรับได้ เหมือนการกินยาแคปซูล ที่ต้องใส่ตัวยาในแคปซูลเพราะความขมของยา หลีกเลี่ยงกับการสัมผัสกับลิ้นโดยตรง และลดความขมเฝื่อนของมันไปซะ
บทสรุป หนังเรื่องนี้คงไม่เชียร์ให้ใครไปดู เพราะมันไม่ได้เหมาะกับทุกคน (แต่มันเป็นหนังที่ดีนะ) แต่ถ้าอยากลองประสบการณ์ใหม่ๆ ก็ลองได้ครับ การกินยาแคปซูล อาจจะไม่ได้กินง่าย กินอร่อยเหมือนกินข้าว กินขนม แต่บางทีคนเราก็จำเป็นต้องกินยาบ้าง แล้วหลับตาพักผ่อน เผื่อตื่นมาแล้วชีวิตจะมีอะไรๆ ดีขึ้น