อาจจะเป็นชื่อเรื่องที่ดูโอเวอร์ไปบ้าง แต่ผมอยากจะแชร์ประการณืชีวิตเล็กๆของผมให้ใครหลายๆคนได้รับรู้
และมีกำลังใจต่อไปในการเดินไปข้างหน้า ก่อนอื่นผมขอเล่าประวัติตัวเองคราวๆไว้ในบรรทัดต่อไปนะครับ
ก่อนอื่นผมขอแทนตัวเองว่า เพชร นะครับ (นามสมมุติ) ตอนนี้ผมอายุได้ 20 นิดๆแล้วครับ กำลังศึกษาอยู่ชั้น ปีที่ 3
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งนึ่ง ผมเป็นคนตัวสูงขาวครับ หน้าออกไปทางจีนๆ ผมโตมาแต่เล็กโดยมีคุณตา คุณยาย
และคนในบ้านคอยเลี้ยงดูครับ เพราะพ่อกับแม่ ผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็กๆ ที่บ้านผมส่วนใหญ่เป็นข้าราชการครับ
ถือได้ว่าเป็นคนมีหน้ามีตามาในสังคม ผมโตมาโดยที่ไม่คยขาดอะไรเลยครับ
ที่บ้านแทบจะให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ จนไม่มีคำว่าไม่ได้ ไม่มี เด็กๆผมค่อนข้างเป็นคนขี้โว้ยวาย
เอาแต่ใจ อาจจะเป็นเพราะเป็นน้องเล็กสุดก็เป็นได้ ต้องอธิบายอีกนิดผมเป็นลูกคนเดียวนะครับ น้องเล็กสุดคือผมโตมาพร้อม
กับพี่อีก 3 คนครับ รวมผมเป็น 4 คนเพราะพ่อกับแม่แต่ละคนค่อนข้างจะทำงานส่วนใหญ่า บวกกับ ตากับยายผมอยากเลี้ยง
หลานเองอยู่แล้วเป็นทุนเลยมีกัน 4 คนตั้งแต่เล็กจนโต เด็กผมถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีมาก อาจเป็นเพราะ พ่อ แม่ ผมเสียแล้วด้วยมั้งครับ
ทุกคนเลยไม่อยากทำให้ผมขาด
ผมถูกเลี้ยงมาเป็นไข่ในหินตั้งแต่เล็กจนโต ห้ามไปสะทุกอย่าง ไปเรียนก็ไปรับไปส่งตลอด ขนาดแต่งตัวใส่ถุงเท้า ผมพึ่งมาใส่เอง
จริงๆจังๆ ตอนประมาณ ม.3 นี่เองครับ (หลายคนอาจจะประนามผมนะว่า อะไรจะขนาดนั้น แต่เค้าไม่ให้ผมทำเอง ผมก็ขัดไม่ได้)
คุณตาผมเป็นคนดุครับทุกอย่างต้องอยู่ในกฎระเบียบ เพราะแกเป็นทหารชั้นผู้ใหญ่มาก่อน และเคร่งเรื่องระเบียบวินัจเป็นสำคัญ
หัวจรดเท่านี้มีแต่คำว่าสะอาดอะครับ เสื้อผ้า ชุดนักเรียนนี่ไม่มีดำเลยครับ ซื้อใหม่ทุกปี ขนาดร้องเท้ายังซื้อให้ทุกเทอมเลยครับ
(ไม่ใช่อะไรนะครับ ผมโดนขโมยร้องเท้าบ่อย 555+ ตั้งแต่ ป.1 ยัน ม.6 )
ส่วนคุณยายผมจะเป็นค่อยดูแลเรื่องอื่นรองลงมาเช่นไปรับไปส่ง อาหารการกินต่างๆ เป็นคนไม่ดุครับ แต่ขี้บ่นเฉยๆเท่านั้นเอง
ชีวิตผมดูมีความสุขมากครับตอนเด็กๆ โทรศัทย์นี้ออกใหม่ก็เปลี่ยน ออกใหม่ก็เปลีย่น สมัยที่Nokia รรุ่งเรือง สารพัด N หมดทุกตัว
เสื้อผ้า รองเท้าทุกอย่าง เบรนเนมหมดเชื่อมั้ยครับผมพึ่งได้ไดูหนังในโรงตอนขึ้น ม.4 แล้ว เพราะที่บ้านผมไม่เคยให้ไป
เค้าบอกว่าอันตราย ทุกอย่างในขีวิตต้องดีสุดๆจนผมติดชีวิตแสนสบายนี้มาก จนวันนึ่งก็มาถึงจุดเปลี่ยน...
ขอเล่าที่นี้ก่อนนะครับพอดีว่าเรื่องมันยาวววววววววว รายละเอียดเบื้องต้นยังไม่หมด ต่อ ตอนหน้านะครับ
ถ้าผมแท็คห้องผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ
แล้วที่แท็คห้องนิยายเพราะว่า...คุณจะรู้ว่าชีวิตจริงผมยิ่งกว่านิยายเสียอีก
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ รอโพสหน้านะ เดี๋ยวมาต่อ
จากชีวิตคุณหนูกลายมาเป็นผู้ดีตกอับ
และมีกำลังใจต่อไปในการเดินไปข้างหน้า ก่อนอื่นผมขอเล่าประวัติตัวเองคราวๆไว้ในบรรทัดต่อไปนะครับ
ก่อนอื่นผมขอแทนตัวเองว่า เพชร นะครับ (นามสมมุติ) ตอนนี้ผมอายุได้ 20 นิดๆแล้วครับ กำลังศึกษาอยู่ชั้น ปีที่ 3
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งนึ่ง ผมเป็นคนตัวสูงขาวครับ หน้าออกไปทางจีนๆ ผมโตมาแต่เล็กโดยมีคุณตา คุณยาย
และคนในบ้านคอยเลี้ยงดูครับ เพราะพ่อกับแม่ ผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็กๆ ที่บ้านผมส่วนใหญ่เป็นข้าราชการครับ
ถือได้ว่าเป็นคนมีหน้ามีตามาในสังคม ผมโตมาโดยที่ไม่คยขาดอะไรเลยครับ
ที่บ้านแทบจะให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ จนไม่มีคำว่าไม่ได้ ไม่มี เด็กๆผมค่อนข้างเป็นคนขี้โว้ยวาย
เอาแต่ใจ อาจจะเป็นเพราะเป็นน้องเล็กสุดก็เป็นได้ ต้องอธิบายอีกนิดผมเป็นลูกคนเดียวนะครับ น้องเล็กสุดคือผมโตมาพร้อม
กับพี่อีก 3 คนครับ รวมผมเป็น 4 คนเพราะพ่อกับแม่แต่ละคนค่อนข้างจะทำงานส่วนใหญ่า บวกกับ ตากับยายผมอยากเลี้ยง
หลานเองอยู่แล้วเป็นทุนเลยมีกัน 4 คนตั้งแต่เล็กจนโต เด็กผมถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีมาก อาจเป็นเพราะ พ่อ แม่ ผมเสียแล้วด้วยมั้งครับ
ทุกคนเลยไม่อยากทำให้ผมขาด
ผมถูกเลี้ยงมาเป็นไข่ในหินตั้งแต่เล็กจนโต ห้ามไปสะทุกอย่าง ไปเรียนก็ไปรับไปส่งตลอด ขนาดแต่งตัวใส่ถุงเท้า ผมพึ่งมาใส่เอง
จริงๆจังๆ ตอนประมาณ ม.3 นี่เองครับ (หลายคนอาจจะประนามผมนะว่า อะไรจะขนาดนั้น แต่เค้าไม่ให้ผมทำเอง ผมก็ขัดไม่ได้)
คุณตาผมเป็นคนดุครับทุกอย่างต้องอยู่ในกฎระเบียบ เพราะแกเป็นทหารชั้นผู้ใหญ่มาก่อน และเคร่งเรื่องระเบียบวินัจเป็นสำคัญ
หัวจรดเท่านี้มีแต่คำว่าสะอาดอะครับ เสื้อผ้า ชุดนักเรียนนี่ไม่มีดำเลยครับ ซื้อใหม่ทุกปี ขนาดร้องเท้ายังซื้อให้ทุกเทอมเลยครับ
(ไม่ใช่อะไรนะครับ ผมโดนขโมยร้องเท้าบ่อย 555+ ตั้งแต่ ป.1 ยัน ม.6 )
ส่วนคุณยายผมจะเป็นค่อยดูแลเรื่องอื่นรองลงมาเช่นไปรับไปส่ง อาหารการกินต่างๆ เป็นคนไม่ดุครับ แต่ขี้บ่นเฉยๆเท่านั้นเอง
ชีวิตผมดูมีความสุขมากครับตอนเด็กๆ โทรศัทย์นี้ออกใหม่ก็เปลี่ยน ออกใหม่ก็เปลีย่น สมัยที่Nokia รรุ่งเรือง สารพัด N หมดทุกตัว
เสื้อผ้า รองเท้าทุกอย่าง เบรนเนมหมดเชื่อมั้ยครับผมพึ่งได้ไดูหนังในโรงตอนขึ้น ม.4 แล้ว เพราะที่บ้านผมไม่เคยให้ไป
เค้าบอกว่าอันตราย ทุกอย่างในขีวิตต้องดีสุดๆจนผมติดชีวิตแสนสบายนี้มาก จนวันนึ่งก็มาถึงจุดเปลี่ยน...
ขอเล่าที่นี้ก่อนนะครับพอดีว่าเรื่องมันยาวววววววววว รายละเอียดเบื้องต้นยังไม่หมด ต่อ ตอนหน้านะครับ
ถ้าผมแท็คห้องผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ
แล้วที่แท็คห้องนิยายเพราะว่า...คุณจะรู้ว่าชีวิตจริงผมยิ่งกว่านิยายเสียอีก
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ รอโพสหน้านะ เดี๋ยวมาต่อ