เห็นกระทู้โบกรถเที่ยว กินข้าวฟรี อาศัยบ้านคนอื่นนอน แล้วก็นึกถึงเรื่องราวของตัวผมเองสมัยวัยรุ่น สมัยที่ยังมีแรงแบกเป้เดินทางท่องเที่ยวแบบลุยๆ และหลายครั้ง ผมเดินทางคนเดียว
เคยโบกรถมั้ย เคยแน่นอน... เคยได้กินข้าวฟรีมั้ย เคยแน่นอน... เคยได้ที่พักฟรีมั้ย เคยแน่นอน... เคยแม้กระทั่งเกือบจะได้ภรรยาชั่วคราวมาฟรีๆด้วย แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมปฏิเสธแน่นอน ^^
เน้นแค่เรื่องโบกรถนะ ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยโบกหรอกครับ ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆ เพราะเคยมีครั้งนึงยืนโบกอยู่ข้างถนนนานมาก ไม่มีใครจอดรับ ตอนนั้นได้แต่ทำใจว่าชีวิตจริงมันไม่สวยงามเหมือนในหนังเลย เดชะบุญที่มีคนจอดรับในที่สุด พอขึ้นรถไป พี่คนขับผู้ใจดีก็ถามว่าโบกอยู่นานมั้ย พอผมบอกว่านานมาก แกก็หัวเราะแล้วคุยกับผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ สรุปเนื้อหาได้ประมาณว่าถนนเส้นนี้มันมีรถประจำทางวิ่ง คนปกติ(รวมถึงนักเดินทางหรือนักท่องเที่ยว)ถ้าไม่ได้เดือดร้อนอะไรจริงๆก็ควรจะไปขึ้นรถประจำทาง ชาวบ้านทั่วไปเค้าก็ขึ้นกัน แต่ถ้าเป็นคนเดือดร้อนเช่นเจ็บป่วย ประสบอุบัติเหตุ หรือแม้กระทั่งถูกปล้นถูกทำร้ายมาขอความช่วยเหลือนั่นเป็นอีกกรณีนึง ผมนี่ได้ยินแล้วหน้าชาเลย และคิดว่าจะไม่โบกรถเล่นๆอีกต่อไป จ่ายเงินเถอะครับถ้าราคาเหมาะสมและจ่ายได้ อีกอย่างพวกมอเตอร์ไซด์รับจ้าง สามล้อ สองแถว ก็คนทำมาหากินทั้งนั้น
ถ้าถามผมว่าหลังจากนั้นผมมีได้ขึ้นรถฟรีอีกมั้ย ก็มีอีก หลายครั้งด้วย เป็นการขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ขอ เป็นน้ำใจจริงๆที่เค้าเสนอมาให้ ยกตัวอย่างเช่น นั่งจิบเบียร์เบาๆคนเดียวอยู่ร้านขายของชำซักร้านแถวที่ท่องเที่ยวบ้านนอก จิบจนร้านปิดเจ้าของร้านมานั่งกินนั่งคุยด้วย คุยไปคุยมาเจ้าของร้านเสนอให้ผมติดรถแกเข้าเมืองในอีกวัน ผมก็ไม่ปฏิเสธ และก็ค่อนข้างมั่นใจในเรื่องความปลอดภัย เพราะว่าร้านเค้าก็อยู่ตรงนี้แหล่ะ คงไม่ย้ายร้านหนีมั้ง ส่วนครั้งที่ผมปฏิเสธก็มีนะครับ ซึ่งเหตุผลต่างๆกันไป
เรื่องกินฟรี อันนี้ไม่เคยขอจริงๆ แต่มีคนเค้าให้ เค้าอยากเลี้ยง ถึงขนาดพยายามจ่ายตังให้เค้าก็ไม่เอา เราก็ปฏิเสธน้ำใจเค้าไม่ไหวจริงๆ... เรื่องที่พักฟรีจากคนพึ่งรู้จัก ก็มีบ้างแต่น้อยครั้งและคงต้องจำเป็นจริงๆ เพราะส่วนใหญ่ทุกที่มันก็หาที่พักเสียตังได้อยู่แล้ว นอกจากความเกรงใจแล้ว เราพักของเราเองมันโคตรสบายกว่าเยอะ จะนอนกี่โมง จะตื่นกี่โมง จะทำอะไรก็เรื่องของเรา
ผมได้รับน้ำใจมากมายจากการเดินทาง โดยไม่จำเป็นต้องเรียกร้องหรือพิสูจน์น้ำใจอะไรกันเลย ส่วนตัวผมกลายเป็นการเรียกร้องเสียอีกที่ทำให้ผมเองอึดอัดเกรงใจ จนสูญเสียความสุขจากการเที่ยวของตัวผมเอง ก็เท่านั้นแหล่ะครับ ^^
ปล. แต่ถ้าย้อนเวลาได้กลับไปโบกรถเที่ยวอีกครั้ง ผมขอเอาแบบใสๆไม่เบียดเบียนใครมากนัก ผมจะไม่กำหนดจุดหมายปลายทาง และไม่มีข้อจำกัดเรื่องเวลา รถคันที่ใจดีจอดรับจะไปไหนผมก็ไปทางนั้นแหล่ะครับ เวลาเค้าใจดีถามว่าให้ไปส่งมั้ย ผมจะได้ปฏิเสธได้อย่างสบายใจว่าผมเองก็ยังไม่รู้จะให้ไปส่งไหนเลยครับ ^^ ขอแค่ติดรถไปตรงแถวที่พอเดินหาที่พักได้ ก็พอแล้ว
ปล.2 ส่วนเรื่องกระทู้ดังของน้องคนนั้น แค่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมตั้งกระทู้นี้นะครับ ผมว่ามันมีข้อมูลอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้ ต่างกรรมต่างวาระกัน เปรียบเทียบกันคงไม่ดี ^^
แชร์ประสบการณ์การโบกรถเที่ยว
เคยโบกรถมั้ย เคยแน่นอน... เคยได้กินข้าวฟรีมั้ย เคยแน่นอน... เคยได้ที่พักฟรีมั้ย เคยแน่นอน... เคยแม้กระทั่งเกือบจะได้ภรรยาชั่วคราวมาฟรีๆด้วย แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมปฏิเสธแน่นอน ^^
เน้นแค่เรื่องโบกรถนะ ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยโบกหรอกครับ ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆ เพราะเคยมีครั้งนึงยืนโบกอยู่ข้างถนนนานมาก ไม่มีใครจอดรับ ตอนนั้นได้แต่ทำใจว่าชีวิตจริงมันไม่สวยงามเหมือนในหนังเลย เดชะบุญที่มีคนจอดรับในที่สุด พอขึ้นรถไป พี่คนขับผู้ใจดีก็ถามว่าโบกอยู่นานมั้ย พอผมบอกว่านานมาก แกก็หัวเราะแล้วคุยกับผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ สรุปเนื้อหาได้ประมาณว่าถนนเส้นนี้มันมีรถประจำทางวิ่ง คนปกติ(รวมถึงนักเดินทางหรือนักท่องเที่ยว)ถ้าไม่ได้เดือดร้อนอะไรจริงๆก็ควรจะไปขึ้นรถประจำทาง ชาวบ้านทั่วไปเค้าก็ขึ้นกัน แต่ถ้าเป็นคนเดือดร้อนเช่นเจ็บป่วย ประสบอุบัติเหตุ หรือแม้กระทั่งถูกปล้นถูกทำร้ายมาขอความช่วยเหลือนั่นเป็นอีกกรณีนึง ผมนี่ได้ยินแล้วหน้าชาเลย และคิดว่าจะไม่โบกรถเล่นๆอีกต่อไป จ่ายเงินเถอะครับถ้าราคาเหมาะสมและจ่ายได้ อีกอย่างพวกมอเตอร์ไซด์รับจ้าง สามล้อ สองแถว ก็คนทำมาหากินทั้งนั้น
ถ้าถามผมว่าหลังจากนั้นผมมีได้ขึ้นรถฟรีอีกมั้ย ก็มีอีก หลายครั้งด้วย เป็นการขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ขอ เป็นน้ำใจจริงๆที่เค้าเสนอมาให้ ยกตัวอย่างเช่น นั่งจิบเบียร์เบาๆคนเดียวอยู่ร้านขายของชำซักร้านแถวที่ท่องเที่ยวบ้านนอก จิบจนร้านปิดเจ้าของร้านมานั่งกินนั่งคุยด้วย คุยไปคุยมาเจ้าของร้านเสนอให้ผมติดรถแกเข้าเมืองในอีกวัน ผมก็ไม่ปฏิเสธ และก็ค่อนข้างมั่นใจในเรื่องความปลอดภัย เพราะว่าร้านเค้าก็อยู่ตรงนี้แหล่ะ คงไม่ย้ายร้านหนีมั้ง ส่วนครั้งที่ผมปฏิเสธก็มีนะครับ ซึ่งเหตุผลต่างๆกันไป
เรื่องกินฟรี อันนี้ไม่เคยขอจริงๆ แต่มีคนเค้าให้ เค้าอยากเลี้ยง ถึงขนาดพยายามจ่ายตังให้เค้าก็ไม่เอา เราก็ปฏิเสธน้ำใจเค้าไม่ไหวจริงๆ... เรื่องที่พักฟรีจากคนพึ่งรู้จัก ก็มีบ้างแต่น้อยครั้งและคงต้องจำเป็นจริงๆ เพราะส่วนใหญ่ทุกที่มันก็หาที่พักเสียตังได้อยู่แล้ว นอกจากความเกรงใจแล้ว เราพักของเราเองมันโคตรสบายกว่าเยอะ จะนอนกี่โมง จะตื่นกี่โมง จะทำอะไรก็เรื่องของเรา
ผมได้รับน้ำใจมากมายจากการเดินทาง โดยไม่จำเป็นต้องเรียกร้องหรือพิสูจน์น้ำใจอะไรกันเลย ส่วนตัวผมกลายเป็นการเรียกร้องเสียอีกที่ทำให้ผมเองอึดอัดเกรงใจ จนสูญเสียความสุขจากการเที่ยวของตัวผมเอง ก็เท่านั้นแหล่ะครับ ^^
ปล. แต่ถ้าย้อนเวลาได้กลับไปโบกรถเที่ยวอีกครั้ง ผมขอเอาแบบใสๆไม่เบียดเบียนใครมากนัก ผมจะไม่กำหนดจุดหมายปลายทาง และไม่มีข้อจำกัดเรื่องเวลา รถคันที่ใจดีจอดรับจะไปไหนผมก็ไปทางนั้นแหล่ะครับ เวลาเค้าใจดีถามว่าให้ไปส่งมั้ย ผมจะได้ปฏิเสธได้อย่างสบายใจว่าผมเองก็ยังไม่รู้จะให้ไปส่งไหนเลยครับ ^^ ขอแค่ติดรถไปตรงแถวที่พอเดินหาที่พักได้ ก็พอแล้ว
ปล.2 ส่วนเรื่องกระทู้ดังของน้องคนนั้น แค่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมตั้งกระทู้นี้นะครับ ผมว่ามันมีข้อมูลอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้ ต่างกรรมต่างวาระกัน เปรียบเทียบกันคงไม่ดี ^^