เราควรจะแก้ปัญหากับการที่ใจดีเกินจนโดนเอาเปรียบยังไงดี

เป็นปัญหาที่เเกิดขึ้นกับเราบ่อยครั้งครั้งจนเราเองเริ่มลำบากใจแล้ว เราเป็นนักศึกษาปี 2 ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราเป็นคนเรียนเก่งคนหนึ่งเลยล่ะ แต่ไม่ได้อยู่กลุ่มใครเป็นประจำ เราไม่มีเพื่อนสนิทแต่เราสามารถคุยกับทุกคนได้ ปัญหาของเราคือเรื่องงานกลุ่ม ด้วยความเป็นคนใจดีอยากช่วยเพื่อน ทั้งเพื่อนที่ไม่มีกลุ่ม ไม่เก่งมารวมกัน แต่สิ่งที่เราเห็นได้จากการทำแบบนี้คือ เราจะเหนื่อยเพิ่มมากขึ้น ทุกครั้งที่มีงานกลุ่ม เราแบ่งงานให้ทุกคนไปหาข้อมูลมาให้ได้มากที่สุด เดี๋ยวเราจะเป็นคนสไลด์นำเสนอเอง แต่ข้อมูลที่ได้มากลับไม่ตรงโจทย์ บางคนเอาข้อมูลอะไรมาก็ไม่รู้ทั้งๆ ที่เราเน้นย้ำไปหลายรอบแล้วว่าเราต้องการข้อมูลแบบไหน สุดท้ายก็ส่งข้อมูลมาแบบไม่ใส่ใจ กลายเป็นเราเองที่ต้องหาข้อมูลและทำงาน ทีนี้ประเด็นต่อมาคือการนำเสนอ เราเองไม่ได้เก่งนำเสนอนะแต่เราจำเนื้อหาได้ เราบอกให้เพื่อนในกลุ่มไปจำ ก็ไม่จำกัน กลับไปยืนอ่านให้อาจารย์และเพื่อนฟัง เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนมีอยู่ครั้งหนึ่งถึงกับอาจารย์เห็นเราส่ายหัวเลยเรียกมาถามเลยล่ะ อาจารย์ให้คำแนะนำเรามานะว่า การช่วยเพื่อนในบางทีถ้าเขาไม่ช่วยตัวเองสุดท้ายมันจะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์และฉุดเราร่วงลงมาด้วย
      ประเด็นที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ เรื่องการถามงาน การของานและการสรุปงาน แน่นอนเราโดนถามโดนขอตลอด เราไม่ติดปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่บางครั้งมันก็มากเกินไป เช่น ตอนตี 2 ตี 3 ตี 4 ยังทักมาถามงาน หรืองานบางอย่างที่มันเป็นพื้นฐานที่คนเรียนมหาวิทยาลัยควรทำได้แล้ว คือ การทำรายงาน เราเข้าใจและถูกสอนมาตลอดว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นสิ่งพื้นฐานที่ก่อนขึ้นมหาวิทยาลัยสิ เข้าใจนะว่าพื้นฐานไม่เท่ากันแต่อย่างน้อยมันต้องมีสักครั้งในชีวิตมั้ยที่ทำรายงานกัน งานของเราก็ส่งไปให้ดูเป็นแนวทางแล้ว และอย่างสุดท้ายเลยการขอสรุปข้อสอบ เราก็ใจดีส่งสรุปให้ในกลุ่มใหญ่เลยล่ะ หลายคนก็บอกนะว่าเราจะส่งให้ทำไมทั้งๆ ที่มันเป็นน้ำพักน้ำแรงของเรา สรุปที่เราตั้งใจทำ ทำไมให้เขาไปฟรีๆ แบบนั้น ทำแบบนี้เหมือนควายทำงานให้เขาใช้เลยล่ะ มันอาจจะดูแรงนะ แต่เรากลับมาคิดทบทวนดูมันก็เหมือนจริงๆ นั่นแหละ
     เราควรจะปรับเปลี่ยนตัวเองยังไงดีให้สามารถปฏิเสธบางอย่างแบบรักษาน้ำใจได้ เพราะเราเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เหนื่อยจริงๆ ค่ะ