สวัสดีค่ะ ทุกคน มันอัดอั้นหาทางระบายไม่ได้
เลยต้องมารบกวนเพื่อนๆในนี้นะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดๆ เหมือนมีอาการโรคซึมเศร้าค่ะ
เวลาอยู่คนเดียวจะเคว้งคิดแต่เรื่องหดหู่ อยากตาย ทำไมชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
พยายามหาอะไรทำแต่พอเวลาว่าง มันก็ย้อนมาคิดอีกอยู่ดี
ปัญหาชีวิตเราเริ่มตั้งแต่แต่งงานค่ะ เราเป็นคนกทม.แฟนเปนคนตจว.
แต่งงานแล้วที่บ้านแฟนก็ให้ย้ายกลับมาเพื่อทำงานกับที่บ้านพี่เค้า มีเงินเดือน แบ่ง% ให้เรา
ใจจริงเราไม่ได้อยากมาเลย แต่ต้องมาเพราะแฟนบอกว่าไม่ต้องมาเหนื่อยทำงานในกทม.
จนเราย้ายมาตจว. งานที่ทางพี่เค้าบอกว่ามีให้เราทำก็ไม่มี เงียบไปซะอย่างนั้น
จนที่บ้านเค้าให้เราไปช่วยงานจะให้เงินเดือนแทน แต่ก็ให้แค่เดือนแรกเดือนเดียว...!!
ยังดีที่เค้ายังช่วยเหลือเรากะแฟนอยู่บ้าง ทำงานกับที่บ้านเค้าไป แบ่งเงินกันใช้
ช่วงแรกก็ยังลำบากเพราะอะไรๆก็ไม่เข้าที่เข้าทางเลย
ผ่านไป 1 ปี เราท้อง แฟนบอกให้พาแม่เรามาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงหลาน
ระหว่างที่ท้องเราก็ไปทำงานตลอด เมื่อแม่ย้ายมาอยู่ด้วย มีคนช่วยทำกับข้าว
แต่ระหว่างนี้แฟนก็พยายามจับผิด และมาว่าแม่ให้เราฟังเสมอๆ เช่น ทำนู่นไม่ดี ไม่น่าทำเลย
...ทำไมแม่ทำแบบนี้...เราก็อธิบายให้แฟนฟังแต่เหมือนเค้าก็ไม่รับอยู่ดี เราก็ไปอธิบายให้แม่เราฟังเค้าก็โอเคจะไม่ทำอีก
เรื่องวนๆอยู่แบบนี้พักนึง เราทะเลาะกับแฟน ที่ว่าทำไมจ้องจับผิดแต่คนอื่น ไปๆมาๆ แฟนก็ว่าเรากับแม่ว่ามาเกาะครอบครัวเค้า
คำนี้ทิ่มแทงใจเรามากค่ะ เรามานี่เราช่วยงานทุกอย่างที่ทำได้ ไม่เคยงอมืองอเท้าเพราะถือว่าเราไม่ได้เป็นคนมีต้นทุนชีวิตสูงเหมือนคนอื่นๆ
เราเก็บในใจเราเสมอมา จนเราคลอดลูก ต้องออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูกเต็มตัว
ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่ไม่เลยค่ะ โดยเฉพาะพี่น้องเค้าเอาไปพูดกันว่าเรามาเกาะครอบครัวเค้า
ทำให้พ่อแม่เค้าลำบาก พอเรารู้เราร้องไห้เลยค่ะ ต่อหน้าเราเค้าดีกะเรากัน เราไม่เคยคิดเลยว่าลับหลังเราเค้าคิดกันแบบนี้
แฟนเราพอรู้เรื่องก็โมโหโวยวายทะเลาะกะพี่ เรื่องเลยบานปลายไปอีก
จนพี่เค้ารู้ เค้าโมโห มายืนด่าว่าเรากับแม่หน้าบ้าน มาทุบบ้านที่เราอยู่ ดีที่วันนั้นเราไม่ได้อยู่บ้านค่ะ
คนแถวบ้านไม่ยอมบอกเราว่าเค้าว่าอะไรเรากับแม่ แต่เราเสียใจนะคะ เสียใจมาก อยากหนีไปไกลๆ
ติดที่มีลูกเล็ก แถมรถก็ขับไม่เป็น ถึงขับเป็นก็ไม่มีรถขับอยู่ดี....เรือ่งนี้ติดตรึงใจเรามากค่ะ
เวลาผ่านไปลูกเริ่มเดินเริ่มวิ่งได้ เวลาหกล้มเราก็จะโดนแฟนว่า บางทีลูกแค่จับปากกาแฟนก็มาว่าเรา มาชักสีหน้า
เราได้แต่งงว่าเราทำอะไรผิด เราก็นั่งเฝ้าลูกอยู่ตรงนั้นนะ แต่ลูกล้มอะ เราวิ่งไปไม่ทันค่ะ
มีแม่ที่ไหนเห็นลูกล้มร้องไห้แล้วไม่เสียใจบ้าง แถมนี่ยังโดนว่า นั่งส่ายหัวบอกว่าสักวันลูกต้องตายเพราะเรา
เสียใจค่ะ เสียใจที่สุด....ทำไมชีวิตเราเจออะไรแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ทุกคนบอกว่าต้องอดทนเพื่อลูก เพื่อให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้า....ไม่ใช่ว่าเราไม่ทน ไม่นั้นคงไม่มาถึงทุกวันนี้
แต่สิ่งที่เราต้องเผชิญคือ เราเครียด เราเศร้า บางทีก็อยากตายไป เหมือนเราเป็นตัวปัญหา
แถมอนาคตเราจะเปนยังไงเราก็ยังมองไม่เห็นค่ะ เหมือนอยู่ในที่มืดๆ มองไม่เหนแสงสว่าง
ไม่มีกำลังใจ ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากให้ใครสงสารหรือสมน้ำหน้า...เราเจอจากคนที่นี่เยอะแล้วค่ะ
เราไม่อยากเจอคนซ้ำเติมอีก ตอนนี้ขอแค่กำลังใจ....จากใครสักคน.....
ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่สละเวลามาอ่าน
ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่ให้เรามีดอกาสได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมาบ้างค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ทำอะไรก็ผิด บางครั้งไม่ได้ทำก็ผิด....ผิดที่เป็นฉันใช่มั้ย...??
เลยต้องมารบกวนเพื่อนๆในนี้นะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดๆ เหมือนมีอาการโรคซึมเศร้าค่ะ
เวลาอยู่คนเดียวจะเคว้งคิดแต่เรื่องหดหู่ อยากตาย ทำไมชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
พยายามหาอะไรทำแต่พอเวลาว่าง มันก็ย้อนมาคิดอีกอยู่ดี
ปัญหาชีวิตเราเริ่มตั้งแต่แต่งงานค่ะ เราเป็นคนกทม.แฟนเปนคนตจว.
แต่งงานแล้วที่บ้านแฟนก็ให้ย้ายกลับมาเพื่อทำงานกับที่บ้านพี่เค้า มีเงินเดือน แบ่ง% ให้เรา
ใจจริงเราไม่ได้อยากมาเลย แต่ต้องมาเพราะแฟนบอกว่าไม่ต้องมาเหนื่อยทำงานในกทม.
จนเราย้ายมาตจว. งานที่ทางพี่เค้าบอกว่ามีให้เราทำก็ไม่มี เงียบไปซะอย่างนั้น
จนที่บ้านเค้าให้เราไปช่วยงานจะให้เงินเดือนแทน แต่ก็ให้แค่เดือนแรกเดือนเดียว...!!
ยังดีที่เค้ายังช่วยเหลือเรากะแฟนอยู่บ้าง ทำงานกับที่บ้านเค้าไป แบ่งเงินกันใช้
ช่วงแรกก็ยังลำบากเพราะอะไรๆก็ไม่เข้าที่เข้าทางเลย
ผ่านไป 1 ปี เราท้อง แฟนบอกให้พาแม่เรามาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงหลาน
ระหว่างที่ท้องเราก็ไปทำงานตลอด เมื่อแม่ย้ายมาอยู่ด้วย มีคนช่วยทำกับข้าว
แต่ระหว่างนี้แฟนก็พยายามจับผิด และมาว่าแม่ให้เราฟังเสมอๆ เช่น ทำนู่นไม่ดี ไม่น่าทำเลย
...ทำไมแม่ทำแบบนี้...เราก็อธิบายให้แฟนฟังแต่เหมือนเค้าก็ไม่รับอยู่ดี เราก็ไปอธิบายให้แม่เราฟังเค้าก็โอเคจะไม่ทำอีก
เรื่องวนๆอยู่แบบนี้พักนึง เราทะเลาะกับแฟน ที่ว่าทำไมจ้องจับผิดแต่คนอื่น ไปๆมาๆ แฟนก็ว่าเรากับแม่ว่ามาเกาะครอบครัวเค้า
คำนี้ทิ่มแทงใจเรามากค่ะ เรามานี่เราช่วยงานทุกอย่างที่ทำได้ ไม่เคยงอมืองอเท้าเพราะถือว่าเราไม่ได้เป็นคนมีต้นทุนชีวิตสูงเหมือนคนอื่นๆ
เราเก็บในใจเราเสมอมา จนเราคลอดลูก ต้องออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูกเต็มตัว
ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่ไม่เลยค่ะ โดยเฉพาะพี่น้องเค้าเอาไปพูดกันว่าเรามาเกาะครอบครัวเค้า
ทำให้พ่อแม่เค้าลำบาก พอเรารู้เราร้องไห้เลยค่ะ ต่อหน้าเราเค้าดีกะเรากัน เราไม่เคยคิดเลยว่าลับหลังเราเค้าคิดกันแบบนี้
แฟนเราพอรู้เรื่องก็โมโหโวยวายทะเลาะกะพี่ เรื่องเลยบานปลายไปอีก
จนพี่เค้ารู้ เค้าโมโห มายืนด่าว่าเรากับแม่หน้าบ้าน มาทุบบ้านที่เราอยู่ ดีที่วันนั้นเราไม่ได้อยู่บ้านค่ะ
คนแถวบ้านไม่ยอมบอกเราว่าเค้าว่าอะไรเรากับแม่ แต่เราเสียใจนะคะ เสียใจมาก อยากหนีไปไกลๆ
ติดที่มีลูกเล็ก แถมรถก็ขับไม่เป็น ถึงขับเป็นก็ไม่มีรถขับอยู่ดี....เรือ่งนี้ติดตรึงใจเรามากค่ะ
เวลาผ่านไปลูกเริ่มเดินเริ่มวิ่งได้ เวลาหกล้มเราก็จะโดนแฟนว่า บางทีลูกแค่จับปากกาแฟนก็มาว่าเรา มาชักสีหน้า
เราได้แต่งงว่าเราทำอะไรผิด เราก็นั่งเฝ้าลูกอยู่ตรงนั้นนะ แต่ลูกล้มอะ เราวิ่งไปไม่ทันค่ะ
มีแม่ที่ไหนเห็นลูกล้มร้องไห้แล้วไม่เสียใจบ้าง แถมนี่ยังโดนว่า นั่งส่ายหัวบอกว่าสักวันลูกต้องตายเพราะเรา
เสียใจค่ะ เสียใจที่สุด....ทำไมชีวิตเราเจออะไรแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ทุกคนบอกว่าต้องอดทนเพื่อลูก เพื่อให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้า....ไม่ใช่ว่าเราไม่ทน ไม่นั้นคงไม่มาถึงทุกวันนี้
แต่สิ่งที่เราต้องเผชิญคือ เราเครียด เราเศร้า บางทีก็อยากตายไป เหมือนเราเป็นตัวปัญหา
แถมอนาคตเราจะเปนยังไงเราก็ยังมองไม่เห็นค่ะ เหมือนอยู่ในที่มืดๆ มองไม่เหนแสงสว่าง
ไม่มีกำลังใจ ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากให้ใครสงสารหรือสมน้ำหน้า...เราเจอจากคนที่นี่เยอะแล้วค่ะ
เราไม่อยากเจอคนซ้ำเติมอีก ตอนนี้ขอแค่กำลังใจ....จากใครสักคน.....
ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่สละเวลามาอ่าน
ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่ให้เรามีดอกาสได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมาบ้างค่ะ
ขอบคุณค่ะ