สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 3
ยุคก่อนสมัยนู้น คนมีคุณภาพมากกว่าเด็กสมับนี้เยอะ แต่ก่อนไม่มีเน็ต ไม่รู้จักพันทิพย์ เวลาไม่รู้อะไร ก็ต้องเปิดหนังสือ บางทีในหนังสือไม่มี ก็ต้องวิ่งโล่ไปถามอาจารย์ โดนด่าบ้างอะไรบ้าง แต่ดูสมัยนี้สิ เด็กโตมากับไอที แต่กลับใช้เครื่องมือที่มีในทางที่ผิด ใช้พันทิพให้คนทำงานให้บ้างหล่ะ มีการบ้าน หาข้อมูลไม่เจอบ้างหล่ะ หานั่น หานี่ไม่ได้ ขอหยาบนิดละกันครับ ว่าทำไมสิ่งที่พวกคุณหาไม่ได้ ผมกลับหาได้ หากันยังไงวะถึงหาไม่เจอ 
ใช้ Keyword อะไรในการหาบ้าง แล้วที่สำคัญ-ึงเปิดหาแค่ที่เดียวหรอแล้วก็บอกหากันไม่เจอ ผมก็ไม่ใช่คนแก่ครับ ผมเกิดมาในยุคระหว่าง 2 ยุค ผมรู้จักอินเทอร์เน็ตตอน มัธยมต้น ก่อนหน้านั้นก็เปิดหนังสือทำงานเอา ได้ใช้เน็ตแบบจริงๆจังๆก็ตอน เรียน ปวช. ครับ
ใช้ Keyword อะไรในการหาบ้าง แล้วที่สำคัญ-ึงเปิดหาแค่ที่เดียวหรอแล้วก็บอกหากันไม่เจอ ผมก็ไม่ใช่คนแก่ครับ ผมเกิดมาในยุคระหว่าง 2 ยุค ผมรู้จักอินเทอร์เน็ตตอน มัธยมต้น ก่อนหน้านั้นก็เปิดหนังสือทำงานเอา ได้ใช้เน็ตแบบจริงๆจังๆก็ตอน เรียน ปวช. ครับ 
สมาชิกหมายเลข 3170393 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 970691 ถูกใจ, bucx ถูกใจ, Orange Jasmin ถูกใจ, สุขจิต ถูกใจ, Ma_Jaja ถูกใจ, แมวเหมียวเฟี้ยวซ่า ถูกใจ, chet9762 สยอง, limberger ถูกใจ, แม่ค้าลูกชิ้นนึ่ง ถูกใจรวมถึงอีก 94 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 6
เหมือนกับทุกความเห็นข้างบน
ยุคผม คอม 80486,pentium เครื่องละแสน (สมัย ม.๓) เรื่องจะมีคอมใช้ที่บ้าน ไม่ต้องคุย แค่พิมพ์ดีดธรรมดาก็หรูแล้ว พิมพ์ดีดไฟฟ้านี่เทพมาก
วิชาพื้นฐานคอม คอมเครื่องเดียว นั่งเรียนหน้าจอพร้อมกัน ๓ คน กระทั่งเก้าอี้ยังเบียดกัน คีย์บอร์,เมาส์ ยิ่งไม่ได้แตะ แล้วสอบผ่านมาได้ไงก็ไม่รู้ เพราะเวลาสอบ ไม่ได้นั่งหน้าจอ แต่สอบบนกระดาษปรนัยเอา
การทำรายงานก็ยุ่งยาก เอาแบบเบาสุด ก็ซื้อหนังสือมาอ่าน, หนักหน่อย ก็เข้าห้องสมุด , หนักสุด ต้องนั่งรถไปหอสมุดแห่งชาติ
ไม่มีการตัดแปะ copy&paste เหมือนยุคนี้ ครับ ต้องเขียนเอา หรือไม่ก็พิมพ์ดีด ไม่มีคีย์บอร์ด ไม่มีคอม พิมพ์ผิดต้องป้ายลิคขวิดเอา เด็กยุคนี้ใช้เครื่องพิมพ์เป็นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ สมัยผมพิมพ์ไปตบไป มันไม่ได้ขึ้นบรรทัดใหม่เหมือนในคอม จิ้มผิดทีมีนิ้วซ้น (โดยเฉพาะนิ้วก้อย ตัว ง.งู จะโดนกับบ่อยสำหรับพวกหัดพิมพ์) เพราะแป้นแข็งมาก ต้องอาศัยแรงกดสูง จนเรียกว่าแทบจะทิ่มปุ่นแทนการกดกันเลยทีเดียว
ยุคนั้น หาคนพิมพ์ดีดได้น้อยมาก เพราะเครื่องพิมพ์ดีดไม่ค่อยแพร่หลาย และมีราคาแพง (แบบกระเป๋าหิ้ว ตัวละสามสี่พัน แบบไฟฟ้า แปดพันถึงหมี่น ยุคนั้น ข้าวแกงจานละ ๒๐-๒๕ บาท) ใครพิมพ์เป็นนี่อย่างเทพ ทำเป็นอาชีพเลี้ยงตัวได้เลย A4 หน้าละ ๒๐ บาท สิบหน้าฟรีหนึ่งหน้า มีประกาศรับจ้างพิมพ์เต็มไปหมด แถมไม่ค่อยตัดราคากัน เพราะ supply น้อย แต่ demand มาก ทั้งเครื่องทั้งคนมันมีน้อย โรงเรียนสอนพิมพ์ดีดก็มี
เดี๋ยวนี้คนพิมพ์สัมผัสเป็นกันหมดแล้ว คนใช้คอมเป็นแต่พิมพ์ไม่เป็น ไม่น่าจะเหลืออีกแล้วกระมัง อาชีพรับจ้างพิมพ์งานเลยค่อยๆ หดหายไปเรื่อย จนสูญพันธุ์ในที่สุด(หรือยังมีอยู่อีกหรือเปล่าก็ไม่ทราบ) พวกรับจ้างพิมพ์เลยต้อง upgrade เป็นพวกรับแปลเอกสาร หรือพิมพ์ภาษาอังกฤษแทน ซึ่งก็ตัดราคากัน รายได้คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ปี ๑ ต้องทำรายงาน ผมดันเสนอให้พิมพ์เอา เลยเป็นความซวยสำหรับคนไม่มีคอมที่บ้าน (ไม่ดูตัวเองเลย) ต้องไปสมัครร้านสอนคอมอย่าง BCC (เจ๊งไปแล้ว) แล้วยืมคอมใช้ ตอนนั้นยอมรับว่าเค็มมาก จ้างเขาพิมพ์หน้าหนึ่งก็แค่สิบบาท แต่ไม่เอา จะพิมพ์เอง ทั้งๆ ที่พิมพ์ไม่เป็น ปรากฏว่า นั่งจิ้มคอมไป ตั้งแต่ 9.00-13.00 น.พิมพ์ได้แค่ ๓ หน้ากระดาษ กว่าจะพิมพ์จบ ใช้เวลา ๓ วัน แถมเอาไปเปิดบน Windows 95 ไม่ได้อีก เพราะพิมพ์บน Windows 3.11 โชคดีที่ตอนนั้น Windows 98 มาพอดี และมันดันเปิดได้ ไม่งั้นต้องไปนั่งทรมานวันละ ๔ ชั่วโมงอีก(นรก) เป็นเหตุให้ผมต้องตัดสินใจหัดพิมพ์สัมผัสอย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะเวลาเรียนต้องส่งงานด้วยการพิมพ์เป็นส่วนใหญ่แน่ๆ น้อยมากที่ส่งงานด้วยลายมือ หัดอยู่ทุกเย็นวันละชั่วโมงทุกวัน สองเดือนครึ่งถีงพิมพ์ไทยได้ ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันยังพิมพ์ไม่เป็น แต่พอผมพิมพ์เป็น ปรากฏว่า ไม่เคยได้ส่งงานด้วยการพิมพ์อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนกระทั่งเรียนจบ - -"
หลายปีให้หลัง คอมถูกลง เน็ตเร็วขึ้น อ่านภาษาอังกฤษได้พอควร เกิดเสี้ยนอยากหัดเขียนโปรแกรมขึ้นมา เลยไปฝึกพิมพ์ภาษาอังกฤษอีก หัดอยู่ ๒ เดือนก็เป็น (ภาษาไทยผมหัด ๒ เดือนครึ่ง) เลยพิมพ์ได้ทั้ง ๒ ภาษา ส่วนตอนนี้พิมพ์ญี่ปุ่นได้กระท่อนกระแท่น(กำลังหัดอยู่) รู้สึกมันส์ดีเหมือนกัน ถ้าเป็นยุคนี้ มีโปรแกรมสอนพิมพ์ดีดขาย ได้ยินว่าแค่อาทิตย์เดียวก็เป็นกันแล้ว แต่รุ่นผมยัง ฟหกด ่าสว , asdf jkl; กันอยู่ ไม่สะดวกสบายเหมือนยุคนี้ เลยต้องใช้เวลานานหน่อย
ปล.นึกถึงวันที่นั่งจิ้มคีย์บอร์ดที่ BCC (มหาวิทยาลัย ปี ๑) วันนั้นนั่งจิ้มไปทีละปุ่มด้วยความอดทน ข้างๆ ผมมีสาวออฟฟิศนั่งจิ้มเป็นเพื่อนอยู่ชั้น ๒ ด้วยเหมือนกัน สักพักใกล้ๆ เที่ยง มีเพื่อนของสาวออฟฟิศคนหนึ่งมาช่วยพิมพ์ พอเจ้าหล่อนเปลี่ยนเก้าอี้กันเท่านั้น ก็รัวคีย์บอร์ดยังกะปืนกล (เร็วโคตร) ผมเองไม่กล้ามอง ได้แต่แอบชำเลือง ยังคิดอยู่เลยอยากขอร้องเจ๊แกให้มาช่วยพิมพ์ให้หน่อยแต่ไม่กล้า จำได้ว่าเจ๊แกนั่งอยู่ไม่กี่นาทีก็เสร็จ ตอนที่ลงจากห้องไปมีแอบยิ้ม(น่าจะเยาะ) ผมด้วยเล็กน้อย นึกถึงตอนนั้นแล้วตลกดี ถ้าตอนนี้มาดวลกัน ผมว่าผมเร็วไม่แพ้เจ้าหล่อนแน่ เสียแต่จำหน้าเธอไม่ได้ เพราะมันผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว
ยุคผม คอม 80486,pentium เครื่องละแสน (สมัย ม.๓) เรื่องจะมีคอมใช้ที่บ้าน ไม่ต้องคุย แค่พิมพ์ดีดธรรมดาก็หรูแล้ว พิมพ์ดีดไฟฟ้านี่เทพมาก
วิชาพื้นฐานคอม คอมเครื่องเดียว นั่งเรียนหน้าจอพร้อมกัน ๓ คน กระทั่งเก้าอี้ยังเบียดกัน คีย์บอร์,เมาส์ ยิ่งไม่ได้แตะ แล้วสอบผ่านมาได้ไงก็ไม่รู้ เพราะเวลาสอบ ไม่ได้นั่งหน้าจอ แต่สอบบนกระดาษปรนัยเอา
การทำรายงานก็ยุ่งยาก เอาแบบเบาสุด ก็ซื้อหนังสือมาอ่าน, หนักหน่อย ก็เข้าห้องสมุด , หนักสุด ต้องนั่งรถไปหอสมุดแห่งชาติ
ไม่มีการตัดแปะ copy&paste เหมือนยุคนี้ ครับ ต้องเขียนเอา หรือไม่ก็พิมพ์ดีด ไม่มีคีย์บอร์ด ไม่มีคอม พิมพ์ผิดต้องป้ายลิคขวิดเอา เด็กยุคนี้ใช้เครื่องพิมพ์เป็นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ สมัยผมพิมพ์ไปตบไป มันไม่ได้ขึ้นบรรทัดใหม่เหมือนในคอม จิ้มผิดทีมีนิ้วซ้น (โดยเฉพาะนิ้วก้อย ตัว ง.งู จะโดนกับบ่อยสำหรับพวกหัดพิมพ์) เพราะแป้นแข็งมาก ต้องอาศัยแรงกดสูง จนเรียกว่าแทบจะทิ่มปุ่นแทนการกดกันเลยทีเดียว
ยุคนั้น หาคนพิมพ์ดีดได้น้อยมาก เพราะเครื่องพิมพ์ดีดไม่ค่อยแพร่หลาย และมีราคาแพง (แบบกระเป๋าหิ้ว ตัวละสามสี่พัน แบบไฟฟ้า แปดพันถึงหมี่น ยุคนั้น ข้าวแกงจานละ ๒๐-๒๕ บาท) ใครพิมพ์เป็นนี่อย่างเทพ ทำเป็นอาชีพเลี้ยงตัวได้เลย A4 หน้าละ ๒๐ บาท สิบหน้าฟรีหนึ่งหน้า มีประกาศรับจ้างพิมพ์เต็มไปหมด แถมไม่ค่อยตัดราคากัน เพราะ supply น้อย แต่ demand มาก ทั้งเครื่องทั้งคนมันมีน้อย โรงเรียนสอนพิมพ์ดีดก็มี
เดี๋ยวนี้คนพิมพ์สัมผัสเป็นกันหมดแล้ว คนใช้คอมเป็นแต่พิมพ์ไม่เป็น ไม่น่าจะเหลืออีกแล้วกระมัง อาชีพรับจ้างพิมพ์งานเลยค่อยๆ หดหายไปเรื่อย จนสูญพันธุ์ในที่สุด(หรือยังมีอยู่อีกหรือเปล่าก็ไม่ทราบ) พวกรับจ้างพิมพ์เลยต้อง upgrade เป็นพวกรับแปลเอกสาร หรือพิมพ์ภาษาอังกฤษแทน ซึ่งก็ตัดราคากัน รายได้คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ปี ๑ ต้องทำรายงาน ผมดันเสนอให้พิมพ์เอา เลยเป็นความซวยสำหรับคนไม่มีคอมที่บ้าน (ไม่ดูตัวเองเลย) ต้องไปสมัครร้านสอนคอมอย่าง BCC (เจ๊งไปแล้ว) แล้วยืมคอมใช้ ตอนนั้นยอมรับว่าเค็มมาก จ้างเขาพิมพ์หน้าหนึ่งก็แค่สิบบาท แต่ไม่เอา จะพิมพ์เอง ทั้งๆ ที่พิมพ์ไม่เป็น ปรากฏว่า นั่งจิ้มคอมไป ตั้งแต่ 9.00-13.00 น.พิมพ์ได้แค่ ๓ หน้ากระดาษ กว่าจะพิมพ์จบ ใช้เวลา ๓ วัน แถมเอาไปเปิดบน Windows 95 ไม่ได้อีก เพราะพิมพ์บน Windows 3.11 โชคดีที่ตอนนั้น Windows 98 มาพอดี และมันดันเปิดได้ ไม่งั้นต้องไปนั่งทรมานวันละ ๔ ชั่วโมงอีก(นรก) เป็นเหตุให้ผมต้องตัดสินใจหัดพิมพ์สัมผัสอย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะเวลาเรียนต้องส่งงานด้วยการพิมพ์เป็นส่วนใหญ่แน่ๆ น้อยมากที่ส่งงานด้วยลายมือ หัดอยู่ทุกเย็นวันละชั่วโมงทุกวัน สองเดือนครึ่งถีงพิมพ์ไทยได้ ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันยังพิมพ์ไม่เป็น แต่พอผมพิมพ์เป็น ปรากฏว่า ไม่เคยได้ส่งงานด้วยการพิมพ์อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนกระทั่งเรียนจบ - -"
หลายปีให้หลัง คอมถูกลง เน็ตเร็วขึ้น อ่านภาษาอังกฤษได้พอควร เกิดเสี้ยนอยากหัดเขียนโปรแกรมขึ้นมา เลยไปฝึกพิมพ์ภาษาอังกฤษอีก หัดอยู่ ๒ เดือนก็เป็น (ภาษาไทยผมหัด ๒ เดือนครึ่ง) เลยพิมพ์ได้ทั้ง ๒ ภาษา ส่วนตอนนี้พิมพ์ญี่ปุ่นได้กระท่อนกระแท่น(กำลังหัดอยู่) รู้สึกมันส์ดีเหมือนกัน ถ้าเป็นยุคนี้ มีโปรแกรมสอนพิมพ์ดีดขาย ได้ยินว่าแค่อาทิตย์เดียวก็เป็นกันแล้ว แต่รุ่นผมยัง ฟหกด ่าสว , asdf jkl; กันอยู่ ไม่สะดวกสบายเหมือนยุคนี้ เลยต้องใช้เวลานานหน่อย
ปล.นึกถึงวันที่นั่งจิ้มคีย์บอร์ดที่ BCC (มหาวิทยาลัย ปี ๑) วันนั้นนั่งจิ้มไปทีละปุ่มด้วยความอดทน ข้างๆ ผมมีสาวออฟฟิศนั่งจิ้มเป็นเพื่อนอยู่ชั้น ๒ ด้วยเหมือนกัน สักพักใกล้ๆ เที่ยง มีเพื่อนของสาวออฟฟิศคนหนึ่งมาช่วยพิมพ์ พอเจ้าหล่อนเปลี่ยนเก้าอี้กันเท่านั้น ก็รัวคีย์บอร์ดยังกะปืนกล (เร็วโคตร) ผมเองไม่กล้ามอง ได้แต่แอบชำเลือง ยังคิดอยู่เลยอยากขอร้องเจ๊แกให้มาช่วยพิมพ์ให้หน่อยแต่ไม่กล้า จำได้ว่าเจ๊แกนั่งอยู่ไม่กี่นาทีก็เสร็จ ตอนที่ลงจากห้องไปมีแอบยิ้ม(น่าจะเยาะ) ผมด้วยเล็กน้อย นึกถึงตอนนั้นแล้วตลกดี ถ้าตอนนี้มาดวลกัน ผมว่าผมเร็วไม่แพ้เจ้าหล่อนแน่ เสียแต่จำหน้าเธอไม่ได้ เพราะมันผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว
สมาชิกหมายเลข 1117767 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 782221 ถูกใจ, gloomie ถูกใจ, Spring Rolls ถูกใจ, Orange Jasmin ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2027886 ถูกใจ, wawaei ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1957075 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2591510 ถูกใจ, เล่นหวยรวยกระดาษ ถูกใจรวมถึงอีก 31 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 2
เริ่มจาก .. เข้าห้องสมุด หาข้อมูล
นำข้อมูลมาปั่น ๆ แล้วเขียน เขียน เขียน เขียนรายงานเป็นเล่ม
พอมีสตางค์ก็ซื้อเครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าค่ะ
ก็จบมาได้ด้วยดี 4.00
ซึ่งถ้ายุคพี่ โซเชียลเค้าฮิต ๆ กันแบบยุคนี้ ก็อาจจะไม่จบก็ได้ค่ะ
แบบหลงระเริง!
เลยถือว่าทำบุญมาดี ได้อยู่ในบรรยากาศแบบท้องไร่ ท้องนา และนั่งอ่านหนังสือริมคลอง
นำข้อมูลมาปั่น ๆ แล้วเขียน เขียน เขียน เขียนรายงานเป็นเล่ม
พอมีสตางค์ก็ซื้อเครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าค่ะ
ก็จบมาได้ด้วยดี 4.00
ซึ่งถ้ายุคพี่ โซเชียลเค้าฮิต ๆ กันแบบยุคนี้ ก็อาจจะไม่จบก็ได้ค่ะ
แบบหลงระเริง!
เลยถือว่าทำบุญมาดี ได้อยู่ในบรรยากาศแบบท้องไร่ ท้องนา และนั่งอ่านหนังสือริมคลอง
สปาเก็ตตี้เส้นเหลี่ยม ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 970691 ถูกใจ, GLASS SPIDER ถูกใจ, Kaew123 ถูกใจ, gloomie ถูกใจ, Orange Jasmin ถูกใจ, พิราบIT ถูกใจ, สุขจิต ถูกใจ, AnnoyinglyHappy ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2591510 ถูกใจรวมถึงอีก 29 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 67
ผมขอแชร์ประสบการ์การเนรียนของผมดังต่อไปนี้
ผมเข้าเรียนปริญญาตรีในปี 2527
การเรียน :
- ใช้การฟังและจดเล็ดเชอร์ และอ่านหนังสือที่อาจารย์แนะนำ และ text sheet (ผลิตแบบโรเนียว) ที่คณะ บางคนใฝ่รู้ก็อ่านเพิ่มเติมแล้วมาสอบถามอาจารย์
- สมัยนั้นจนถึงสมัยนี้น่าจะมีบางอย่างที่เหมือนกัน กล่าวคือเด็กเก่งชอบนั่งแถวหน้า มีคำถามกับอาจารย์เสมอ เด็กไม่เก่งหรือปานกลางจะแย่งกันนั่งแถวหลัง และมักจะเรียนไปหลับไป บางคนมีกรน และตอนท้ายชั่วโมงหากใครถามมากๆ เพื่อนๆ แถวหลังจะหมั่นไส้ แต่อาจารย์มักอนุญาตให้ออกไปก่อน เพราะหมดคาบแล้ว
- วิชาที่เป็น class เล็ก คือ จำนวนผู้ลงทะเบียนเรียนไม่เยอะ อาจารย์บางท่านมีการเช็คชื่อผู้เข้าเรียน โดยให้เซ็นชื่อ ก็มีการเซ็นแทนกันบ่อย มีกรณีที่อาจารย์ดูรายชื่อแล้วเรียกถาม ปรากฏว่าเจ้าตัวไม่อยู่ ท่านก็ไม่ว่าไร แต่คงนึกเสียดายเงินแทนพ่อ-แม่
- ที่ขายข้าวส่งให้ควาย (รวมถึงตัวผม) เรียน
- อาจารย์บางท่านแนะนำว่า หากไม่อยากเข้าเรียน ก็ไม่ควรอ่านหนังสือและเลคเชอร์อย่างเดียว ควรค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเติมด้วย
มีประเภทที่ชอบโดดเรียน แล้วไปขอสมุดเล็กเชอร์เพื่อนมาถ่ายเอกสาร หากเพื่อนใช้ปากกาหมึกสี ก็จะโดนด่า เพราะถ่านเอกสารแล้วสีจางมาก (เนรคุณจริงๆ) มีเรื่องขำขำว่า บางคนตอนวันรับปริญญาก็ไปไหว้เครื่องถ่ายเอกสาร และขอบคุณพนักงานถ่ายเอกสาร
การบ้าน :
- class ใหญ่ คือ จำนวนผู้ลงทะเบียนเรียนเยอะ ส่วนใหญ่อาจารย์จะ assigned ให้ไปค้นหาข้อมูลจากหนังสือ, text sheets และไปเยี่ยมชมสถานที่ (หากเป็นวิชาที่เกี่ยวข้องกับ อารยะธรรม, ประวัติศาสตร์ และ ศิลปะ
- class เล็ก ก็จะขอให้ทำสรุปสั้นๆ มาส่ง และนำมาแชร์หรืออภิปรายกัน
รายงาน :
ค้นหาข้อมูลจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ในบางเรื่องอาจต้องไปที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยอื่น text books ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ
บ้างเขียนด้วยลายมือ บ้างพิมพ์ดีด ผมใช้วิธีเขียวด้วยมือ เพราะไม่มีเงินไปจ้างเขาพิมพ์ บางคนที่บ้านมีเครื่องพิมพ์ดีด ก็ใช้การพิมพ์ บ้างก็ให้แฟนช่วยพิมพ์ หากมีเงินก็ไปจ้างเขาพิมพ์ หน้าละสิบบาท (ก๋วยเตี๋ยวและข้าวราดแกงที่แคนที่ชามละห้าบาท) ไม่ก็ไปขอใช้เครื่องของชมรม/ชุมนุมที่เป็นสมาชิก รูปภาพก็ถ่ายเอกสารแล้วเอามาแปะ
นิพนธ์/โป รเจ็ค/วิจัย :
- ค้นหาข้อมูล text, งานวิจัย และตัวอย่างวิทยานิพนธ์ที่อาจารย์แนะนำ แล้วไปค้นหาสืบเสาะจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัย, สำนักหอสมุด และสถานที่ต่างๆ สมัยนั้นไม่มี internet และ search engines ต่างๆ
- หากเป็นงานวิจัย ก็ต้องทำแบบสอบถามตาม research methodology และลงพื้นที่ จะเขียนด้วยลายมือ หรือพิมพ์ดีดก็ได้ แต่ส่วนใหญ่จะใช้การพิมพ์ ไม่ว่าจะจิ้มเอง ให้แฟนพิมพ์ให้ หรือจ้างเขาพิมพ์ กลุ่มผมวิธีจ้างเขาพิมพ์
การสอบ
- มหาวิทยาลัยจะออกปฏิทินการสอบตั้งแต่ต้นปีการศึกษา
- พวกอัจฉริยะจะเข้าใจในสิ่งที่เรียน แค่เข้าเรียน และอ่านค้นคว้าเพิ่มเติม ก็สอบผ่าน ได้คะแนนสูงลิ่ว
- พวกปานกลางแต่ขยัน จะทบทวนสิ่งที่เรียนอย่างสม่ำเสมอ และเตรียมตัวก่อนสอบเป็นเวลานาน คะแนนอาจจะออกมาดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แล้วแต่ capacity
- พวกปานกลางแต่ขี้เกียจ พวกนี้จะแม่นปฏิทินสอบมา จะโหมอ่านหนังสือทั้งคืน เพื่อไปสอบในวันถัดไป บางทีเจอสอบเช้า-บ่าย ก็เหนื่อย พวกนี้คะแนนออกว่าสวิง ตั้งแต่ A - D แต่น้อยรายจะได้ F ซึ่งส่วนใหญ่จะเพราะจำเวลาสอบผิด เช่น เขาสอบเช้า แต่ดันมาตอนบ่าย
- พวกที่ไม่รู้หน้าที่ของตัวเอง พวกนี้อ้างแต่สิทธิ แต่ไม่รู้หน้าที่ เห็นว่าการเรียนการสอนเป็นสิ่งที่คร่ำครึงมงาย ชอบไป copy ความคิดจากปรัชญาต่างๆ ตำรา Marxist (ไม่ใช่ Communist นะครับ) แล้วเอามาปรับใช้แบบเข้าข้างตนเอง ไม่เข้าเรียน ไม่ส่งการบ้าน ไม่ทำรายงาน ไม่ทำนิพนธ์/โปรเจ็ค/วิจัย และไม่ร่วมกิจกรรมนักศักษาด้วยกัน เพราเห็นว่า “ไม่ใช่” แต่ ก็ยังผลาญเงินพ่อแม่ต่อไป (ผมขอกราบขออภัยคนที่เป็นแบบนี้ - แต่หาเลี้ยงส่งเสียตนเอง)
พอจะมีกำลังใจเรียนหรือยังครับ
อุปกรณ์การเรียน
- สมุดเลคเชอร์ และปากกาหรือดินสอ บางคนอาจปากกา highlight เขาไว้เน้นข้อความให้ตัวเองงงเล่น
- เครื่องคิดเลข Casio ธรรมดาก็สุดเท่ห์แล้ว ส่วนเครื่องที่มี function SIN/COS/TAN, statistics และ finance นั้น จะเป็นของพวกเรียนสายวิทยาศาสตร์ วิศวกรรม สถิติ คอมพิวเตอร์ และบัญชี-การเงิน
- PC ตอนนั้นผมยังไม่รู้จัก แต่เพื่อที่เรียน business computer จะมีโอกาสได้ใช้ ครั้งละ 30 – 60 นาที ต้องจองเวลา ผมเรียนภาษา Fortran 77 (NASA ใช้ในการส่งจรวดไปอวกาศ นะ จะบอกให้) เป็น classroom training จะใช้เครื่องเพื่อเขียนโปรแกรมลงแผ่น disk ขนาด 8 นิ้ว ก็เพื่อส่งการบ้าน ก็ต้องไปจองคิว ได้ครั้งละ 30 นาที แล้วส่งให้เขา process อีก 3 จึงจะทราบผล แรกๆ จะออกมาสมัยนั้น
- เครื่องพิมพ์ดีด สมัยนั้น ราคา 3,000 – 8,000 บาท (ค่าลงทะเบียน+ค่าบำรุง 4 ปี ไม่นับค่าใช้จ่ายอื่นๆ ไม่เกิน 25,000 บาท) ใครมีใช้เป็นส่วนตัวนี่เท่ห์เหมือนคนมี MacBook เลยครับ รุ่นหัวกอล์ฟนี่แพงมาก แพงจนผมไม่คิดจะทราบราคา ส่วนพิมพ์ดีดไฟฟ้า ผมมารู้จักเมื่อทำงาน ผมทึ่งและมหัศจรรย์ใจกว่าเห็น iPhone และ iPad เสียอีก
- เวลาไปสมัครงาน เขาจะถามว่า พิมพ์ดีดได้ไหม ความเร็วเท่าไร
ผมเข้าเรียนปริญญาตรีในปี 2527
การเรียน :
- ใช้การฟังและจดเล็ดเชอร์ และอ่านหนังสือที่อาจารย์แนะนำ และ text sheet (ผลิตแบบโรเนียว) ที่คณะ บางคนใฝ่รู้ก็อ่านเพิ่มเติมแล้วมาสอบถามอาจารย์
- สมัยนั้นจนถึงสมัยนี้น่าจะมีบางอย่างที่เหมือนกัน กล่าวคือเด็กเก่งชอบนั่งแถวหน้า มีคำถามกับอาจารย์เสมอ เด็กไม่เก่งหรือปานกลางจะแย่งกันนั่งแถวหลัง และมักจะเรียนไปหลับไป บางคนมีกรน และตอนท้ายชั่วโมงหากใครถามมากๆ เพื่อนๆ แถวหลังจะหมั่นไส้ แต่อาจารย์มักอนุญาตให้ออกไปก่อน เพราะหมดคาบแล้ว
- วิชาที่เป็น class เล็ก คือ จำนวนผู้ลงทะเบียนเรียนไม่เยอะ อาจารย์บางท่านมีการเช็คชื่อผู้เข้าเรียน โดยให้เซ็นชื่อ ก็มีการเซ็นแทนกันบ่อย มีกรณีที่อาจารย์ดูรายชื่อแล้วเรียกถาม ปรากฏว่าเจ้าตัวไม่อยู่ ท่านก็ไม่ว่าไร แต่คงนึกเสียดายเงินแทนพ่อ-แม่
- ที่ขายข้าวส่งให้ควาย (รวมถึงตัวผม) เรียน
- อาจารย์บางท่านแนะนำว่า หากไม่อยากเข้าเรียน ก็ไม่ควรอ่านหนังสือและเลคเชอร์อย่างเดียว ควรค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเติมด้วย
มีประเภทที่ชอบโดดเรียน แล้วไปขอสมุดเล็กเชอร์เพื่อนมาถ่ายเอกสาร หากเพื่อนใช้ปากกาหมึกสี ก็จะโดนด่า เพราะถ่านเอกสารแล้วสีจางมาก (เนรคุณจริงๆ) มีเรื่องขำขำว่า บางคนตอนวันรับปริญญาก็ไปไหว้เครื่องถ่ายเอกสาร และขอบคุณพนักงานถ่ายเอกสาร
การบ้าน :
- class ใหญ่ คือ จำนวนผู้ลงทะเบียนเรียนเยอะ ส่วนใหญ่อาจารย์จะ assigned ให้ไปค้นหาข้อมูลจากหนังสือ, text sheets และไปเยี่ยมชมสถานที่ (หากเป็นวิชาที่เกี่ยวข้องกับ อารยะธรรม, ประวัติศาสตร์ และ ศิลปะ
- class เล็ก ก็จะขอให้ทำสรุปสั้นๆ มาส่ง และนำมาแชร์หรืออภิปรายกัน
รายงาน :
ค้นหาข้อมูลจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ในบางเรื่องอาจต้องไปที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยอื่น text books ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ
บ้างเขียนด้วยลายมือ บ้างพิมพ์ดีด ผมใช้วิธีเขียวด้วยมือ เพราะไม่มีเงินไปจ้างเขาพิมพ์ บางคนที่บ้านมีเครื่องพิมพ์ดีด ก็ใช้การพิมพ์ บ้างก็ให้แฟนช่วยพิมพ์ หากมีเงินก็ไปจ้างเขาพิมพ์ หน้าละสิบบาท (ก๋วยเตี๋ยวและข้าวราดแกงที่แคนที่ชามละห้าบาท) ไม่ก็ไปขอใช้เครื่องของชมรม/ชุมนุมที่เป็นสมาชิก รูปภาพก็ถ่ายเอกสารแล้วเอามาแปะ
นิพนธ์/โป รเจ็ค/วิจัย :
- ค้นหาข้อมูล text, งานวิจัย และตัวอย่างวิทยานิพนธ์ที่อาจารย์แนะนำ แล้วไปค้นหาสืบเสาะจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัย, สำนักหอสมุด และสถานที่ต่างๆ สมัยนั้นไม่มี internet และ search engines ต่างๆ
- หากเป็นงานวิจัย ก็ต้องทำแบบสอบถามตาม research methodology และลงพื้นที่ จะเขียนด้วยลายมือ หรือพิมพ์ดีดก็ได้ แต่ส่วนใหญ่จะใช้การพิมพ์ ไม่ว่าจะจิ้มเอง ให้แฟนพิมพ์ให้ หรือจ้างเขาพิมพ์ กลุ่มผมวิธีจ้างเขาพิมพ์
การสอบ
- มหาวิทยาลัยจะออกปฏิทินการสอบตั้งแต่ต้นปีการศึกษา
- พวกอัจฉริยะจะเข้าใจในสิ่งที่เรียน แค่เข้าเรียน และอ่านค้นคว้าเพิ่มเติม ก็สอบผ่าน ได้คะแนนสูงลิ่ว
- พวกปานกลางแต่ขยัน จะทบทวนสิ่งที่เรียนอย่างสม่ำเสมอ และเตรียมตัวก่อนสอบเป็นเวลานาน คะแนนอาจจะออกมาดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แล้วแต่ capacity
- พวกปานกลางแต่ขี้เกียจ พวกนี้จะแม่นปฏิทินสอบมา จะโหมอ่านหนังสือทั้งคืน เพื่อไปสอบในวันถัดไป บางทีเจอสอบเช้า-บ่าย ก็เหนื่อย พวกนี้คะแนนออกว่าสวิง ตั้งแต่ A - D แต่น้อยรายจะได้ F ซึ่งส่วนใหญ่จะเพราะจำเวลาสอบผิด เช่น เขาสอบเช้า แต่ดันมาตอนบ่าย
- พวกที่ไม่รู้หน้าที่ของตัวเอง พวกนี้อ้างแต่สิทธิ แต่ไม่รู้หน้าที่ เห็นว่าการเรียนการสอนเป็นสิ่งที่คร่ำครึงมงาย ชอบไป copy ความคิดจากปรัชญาต่างๆ ตำรา Marxist (ไม่ใช่ Communist นะครับ) แล้วเอามาปรับใช้แบบเข้าข้างตนเอง ไม่เข้าเรียน ไม่ส่งการบ้าน ไม่ทำรายงาน ไม่ทำนิพนธ์/โปรเจ็ค/วิจัย และไม่ร่วมกิจกรรมนักศักษาด้วยกัน เพราเห็นว่า “ไม่ใช่” แต่ ก็ยังผลาญเงินพ่อแม่ต่อไป (ผมขอกราบขออภัยคนที่เป็นแบบนี้ - แต่หาเลี้ยงส่งเสียตนเอง)
พอจะมีกำลังใจเรียนหรือยังครับ
อุปกรณ์การเรียน
- สมุดเลคเชอร์ และปากกาหรือดินสอ บางคนอาจปากกา highlight เขาไว้เน้นข้อความให้ตัวเองงงเล่น
- เครื่องคิดเลข Casio ธรรมดาก็สุดเท่ห์แล้ว ส่วนเครื่องที่มี function SIN/COS/TAN, statistics และ finance นั้น จะเป็นของพวกเรียนสายวิทยาศาสตร์ วิศวกรรม สถิติ คอมพิวเตอร์ และบัญชี-การเงิน
- PC ตอนนั้นผมยังไม่รู้จัก แต่เพื่อที่เรียน business computer จะมีโอกาสได้ใช้ ครั้งละ 30 – 60 นาที ต้องจองเวลา ผมเรียนภาษา Fortran 77 (NASA ใช้ในการส่งจรวดไปอวกาศ นะ จะบอกให้) เป็น classroom training จะใช้เครื่องเพื่อเขียนโปรแกรมลงแผ่น disk ขนาด 8 นิ้ว ก็เพื่อส่งการบ้าน ก็ต้องไปจองคิว ได้ครั้งละ 30 นาที แล้วส่งให้เขา process อีก 3 จึงจะทราบผล แรกๆ จะออกมาสมัยนั้น
- เครื่องพิมพ์ดีด สมัยนั้น ราคา 3,000 – 8,000 บาท (ค่าลงทะเบียน+ค่าบำรุง 4 ปี ไม่นับค่าใช้จ่ายอื่นๆ ไม่เกิน 25,000 บาท) ใครมีใช้เป็นส่วนตัวนี่เท่ห์เหมือนคนมี MacBook เลยครับ รุ่นหัวกอล์ฟนี่แพงมาก แพงจนผมไม่คิดจะทราบราคา ส่วนพิมพ์ดีดไฟฟ้า ผมมารู้จักเมื่อทำงาน ผมทึ่งและมหัศจรรย์ใจกว่าเห็น iPhone และ iPad เสียอีก
- เวลาไปสมัครงาน เขาจะถามว่า พิมพ์ดีดได้ไหม ความเร็วเท่าไร
สมาชิกหมายเลข 2027886 ถูกใจ, beautystone ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 802213 ทึ่ง, jeafish ถูกใจ, CNXek ถูกใจ, daisy_deer ถูกใจ, เมืองไทย อยังไง ก็ น่าอยู่ ถูกใจ
ความคิดเห็นที่ 1
ไม่มีคอม ก็มีพิมพ์ดีด ไม่มีพิมพ์ดีด ก็เขียนเอาครับ...
ไม่มีเน็ตไว้หาข้อมูล ก็เข้าห้องสมุดครับ....
ไม่มีเน็ตไว้หาข้อมูล ก็เข้าห้องสมุดครับ....
แม่น้องหยง ถูกใจ, แม่ค้าลูกชิ้นนึ่ง ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1930347 ถูกใจ, ด.ญ.แต้มสี ถูกใจ, nanvanvan ถูกใจ, พี่เต๋าศิษย์เสม็ด ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
พวกพี่ๆเรียนจบกันมาได้ยังไงครับ ในยุคที่ไม่มีคอมฯและเน็ต?