ที่บ้านมีพี่น้องสองคนค่ะ เราเป็นคนน้อง เราเรียนอยู่ ม.6 เราเรียนหนักมากก และงานเยอะมาก ใกล้สอบอีกต่างหาก
บ้านเราเปิดร้านขายของค่ะ เป็นร้านในหมู่บ้าน ไม่ใหญ่มากแต่ก็พอมีลูกค้าเรื่อยๆ เมื่อก่อนพี่เราเรียนเสาร์อาทิตย์ค่ะ
เราจึงต้องเรียน จันทร์-ศุกร์ และช่วยที่บ้าน เสาร์-อาทิตย์ คือเราเหนื่อยมากๆ งานกลุ่มอะไรก็ไม่ได้ไปทำเลย
ต้องขอเค้าก่อนจริงๆ เค้าถึงจะให้ไปทำงาน เราไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเลยค่ะ
ไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย มีบ้างก็ไปตลาดหลังเลิกเรียน (แถวบ้านมีเจริญสุดก็บิ๊กซีค่ะทั้งๆที่บ้านอยู่ในเมืองนะ)
นอกนั้นก็แทบไม่ได้ไปไหน พอมาช่วงนี้เราอยู่มอหก พี่เราเรียนจบพอดี เราขอเค้าให้แบ่งคนละวันกับพี่เพราะเรางานเยอะ
พ่อเราก็โอเคค่ะ เราก็ฟินนิดนึง ได้ดูหนังกับเค้าบ้าง ได้ไปไหนๆ กับเพื่อนบ้างแล้ว ได้นอนตื่นสายวันนึง แต่พอมาช่วงนี้คือ
ทั้งสอบทั้งติวเราเหนื่อยมากๆๆ ค่ะ เราไม่ได้เที่ยวละเอาแต่เขียนงาน คือพี่เราตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรค่ะ นั่งเฝ้าร้ายขายของเฉยๆ
เพราะเพิ่งเรียนจบค่ะ ส่วนเรื่องเรียงของจัดของก็ช่วยกันทำส่วนมากจะเป็นพ่อกับแม่ทำ ปกติพี่เราจะลงมาเปลี่ยนเราตอนสองทุ่มค่ะ
คือลงมาปิดร้าน เราก็พูดกับพ่อแม่ไปว่า "เมื่อไหร่มันจะลงมาเนี่ย เลยสองทุ่มแล้วนะ" เค้าก็เงียบค่ะ เราเลยพูดไปว่า
"เนี่ยทีหนูนะ ยังไม่ถึงเวลาก็ขึ้นไปเรียกละ" พ่อกับแม่เราก็ว่าเราใหญ่เลยค่ะ บอกว่าเราน่ะสบายที่สุดในบ้านแล้วรู้มั้ย
งานก็ไม่ต้องทำ กลับมาก็นอนแล้วก็กินแล้วก็ไป ไม่ต้องทำอะไรเลย คนอื่นเค้าทำงานพี่เค้าก็ขายของทุกวันเค้าก็เหนื่อย
ให้เค้าพักบ้างเถอะ เกินกันนิดๆหน่อยๆ วันๆไม่ได้ทำอะไรเลยแค่นี้ก็ช่วยๆพี่เค้าหน่อย ประมาณนี้ คือเราก็เคืองและเรางงมาก
ทำไมถึงคิดว่าเราสบายทั้งๆที่เราเรียนหนักมากและงานเยอะมาก เทียบกับพี่เราที่นั่งเล่นโทสับทั้งวัน เฝ้าร้านไปเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร
นี่คือเราสบายสุดแล้วหรอ ไม่เข้าใจค่ะ ผู้ใหญ่นี่คิดว่าเรียนนี่สบายจริงหรอคะ หรือสมัยก่อนเค้าเรียนกันสบายจริงๆ ?
ทำไมพ่อแม่ถึงชอบคิดว่าเราสบายคะ ทั้งๆที่เราก็เรียนหนัก
บ้านเราเปิดร้านขายของค่ะ เป็นร้านในหมู่บ้าน ไม่ใหญ่มากแต่ก็พอมีลูกค้าเรื่อยๆ เมื่อก่อนพี่เราเรียนเสาร์อาทิตย์ค่ะ
เราจึงต้องเรียน จันทร์-ศุกร์ และช่วยที่บ้าน เสาร์-อาทิตย์ คือเราเหนื่อยมากๆ งานกลุ่มอะไรก็ไม่ได้ไปทำเลย
ต้องขอเค้าก่อนจริงๆ เค้าถึงจะให้ไปทำงาน เราไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเลยค่ะ
ไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย มีบ้างก็ไปตลาดหลังเลิกเรียน (แถวบ้านมีเจริญสุดก็บิ๊กซีค่ะทั้งๆที่บ้านอยู่ในเมืองนะ)
นอกนั้นก็แทบไม่ได้ไปไหน พอมาช่วงนี้เราอยู่มอหก พี่เราเรียนจบพอดี เราขอเค้าให้แบ่งคนละวันกับพี่เพราะเรางานเยอะ
พ่อเราก็โอเคค่ะ เราก็ฟินนิดนึง ได้ดูหนังกับเค้าบ้าง ได้ไปไหนๆ กับเพื่อนบ้างแล้ว ได้นอนตื่นสายวันนึง แต่พอมาช่วงนี้คือ
ทั้งสอบทั้งติวเราเหนื่อยมากๆๆ ค่ะ เราไม่ได้เที่ยวละเอาแต่เขียนงาน คือพี่เราตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรค่ะ นั่งเฝ้าร้ายขายของเฉยๆ
เพราะเพิ่งเรียนจบค่ะ ส่วนเรื่องเรียงของจัดของก็ช่วยกันทำส่วนมากจะเป็นพ่อกับแม่ทำ ปกติพี่เราจะลงมาเปลี่ยนเราตอนสองทุ่มค่ะ
คือลงมาปิดร้าน เราก็พูดกับพ่อแม่ไปว่า "เมื่อไหร่มันจะลงมาเนี่ย เลยสองทุ่มแล้วนะ" เค้าก็เงียบค่ะ เราเลยพูดไปว่า
"เนี่ยทีหนูนะ ยังไม่ถึงเวลาก็ขึ้นไปเรียกละ" พ่อกับแม่เราก็ว่าเราใหญ่เลยค่ะ บอกว่าเราน่ะสบายที่สุดในบ้านแล้วรู้มั้ย
งานก็ไม่ต้องทำ กลับมาก็นอนแล้วก็กินแล้วก็ไป ไม่ต้องทำอะไรเลย คนอื่นเค้าทำงานพี่เค้าก็ขายของทุกวันเค้าก็เหนื่อย
ให้เค้าพักบ้างเถอะ เกินกันนิดๆหน่อยๆ วันๆไม่ได้ทำอะไรเลยแค่นี้ก็ช่วยๆพี่เค้าหน่อย ประมาณนี้ คือเราก็เคืองและเรางงมาก
ทำไมถึงคิดว่าเราสบายทั้งๆที่เราเรียนหนักมากและงานเยอะมาก เทียบกับพี่เราที่นั่งเล่นโทสับทั้งวัน เฝ้าร้านไปเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร
นี่คือเราสบายสุดแล้วหรอ ไม่เข้าใจค่ะ ผู้ใหญ่นี่คิดว่าเรียนนี่สบายจริงหรอคะ หรือสมัยก่อนเค้าเรียนกันสบายจริงๆ ?