จากใจผมที่ตอนนี้สำนึกกับสิ่งที่ทำผิดต่อภรรยาแล้ว

วันนี้คงเป็นอีกวันที่ผมกลับบ้านมาโดยที่ไม่มีลูกและเมียอยู่อีกเหมือนเคย ผมรู้แล้วจริงๆว่าการที่ผมไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตมันเป็นยังไง
ชีวิตผมเหมือนขาดหายสิ่งที่สำคัญไป เหมือนผมอยู่โดยไร้ความสุข ไร้คนข้างกาย ผมไม่มีแม้แต่สิ่งของอะไรของเค้าเหลือให้เก็บ
ผมได้แต่คิดถึงในสิ่งที่เราทำด้วยกัน มองไปตรงไหนของบ้านก็เห็นภาพเค้ากับลูก แต่มันก็เป็นแค่ภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นมาหลอกตัวเอง
ผมเหมือนคนเห็นภาพหลอนที่มีแต่ความสุขในวันเก่า เห็นแต่หน้าเมียกับลูกลอยเข้ามาอยู่แต่ในหัว จะทำงานหรือจะทำอะไรภาพเค้าสองคนก็ลอยมาตลอด
หรือแม้แต่จะหยิบจับสิ่งของ ใจผมไม่ได้อยู่ที่ตัวเองเลย คิดถึงเค้าและลูก เป็นห่วงเค้าทั้งสองคน แล้วก้อีกคนในท้อง
   ผมไม่น่าเข้ามาชีวิตเค้า ไม่น่ามาทำให้เค้าเปนแบบนี้ ผมละอายใจ ผมไม่รู้จะเปรียบเทียบตัวเองยังไงเพราะสิ่งอื่นที่ว่าเลวก็คงเทียบไม่ได้
ทุกคืนไม่เคยหลับสนิท ทุกมื้อไม่เคยอร่อย ชีวิตผมเปลี่ยนไป มันเหมือนผมหล่นจากที่สูงลงมา จากที่เคยมีความสุข ตอนนี้ความสุขของผมคืออะไรผมก็ยังไม่รู้
ผมทั้งเหงา ทั้งว่างเปล่า ทั้งเคว้งคว้างเหมือนเดินอยู่ในโลกคนเดียวก็ว่าได้.. เค้าไม่เปิดช่องทางให้ผมติดต่อ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าไปอยู่ที่ไหน
ตอนนี้ผมแค่อยากจะขอให้เค้าและลูกมีความสุขดี อยากให้เค้าลืมเรื่องของผมไป แล้วไม่ต้องเสียใจ อยากให้เค้าสองคนและอีกคนที่กำลังจะเกิดได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ.....

ผมทำถูกแล้วใช่ไหม ?? ที่ปล่อยเขาไป