วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องเผชิญกับปัญหาชีวิตที่หนักหนาสาหัส อายุ 27 ปี แต่ไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อข้าวกิน ขณะที่คนอื่นนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ผมได้แต่นั่งมอง และพยายามบอกเพื่อนว่า “ยังไม่หิว” ทั้งที่ในใจมันหิวจนแทบจะทนไม่ไหว
ความรู้สึกเคว้งคว้างมันโถมเข้ามาเหมือนคลื่นทะเลที่ไม่มีวันสงบ ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรต่อไป ไม่รู้ว่าชีวิตควรจะเดินไปทางไหน ไม่มีหนทาง ไม่มีแผนสำรอง มีแต่ความว่างเปล่า และความกลัวที่ก่อตัวขึ้นมาเรื่อย ๆ
ผมย้อนคิดถึงอดีต ถึงช่วงเวลาที่เคยมีความฝัน เคยมีแรงบันดาลใจ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนพังทลายไปหมด ผมถามตัวเองซ้ำๆ ว่า “ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้?” “ทำไมเราถึงต้องมาอยู่ในจุดนี้?”
แต่สุดท้าย ต่อให้จมอยู่กับคำถามเหล่านี้มากแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้ผมมีข้าวกิน ไม่ช่วยให้ชีวิตดีขึ้น ผมต้องลุกขึ้น ผมต้องหาทางออก แม้จะไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ผมรู้ว่าถ้าผมยอมแพ้ ชีวิตผมจะไม่มีวันดีขึ้นเลย
บางที ชีวิตก็เหมือนบททดสอบที่โหดร้าย และผมเองก็ยังไม่รู้ว่าผมจะผ่านมันไปได้อย่างไร แต่สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ คือก้าวไปข้างหน้า แม้ว่าจะไม่มีแม้แต่แสงไฟนำทางก็ตาม