นิทานสอนใจ: เด็กชายขายไม้ขีดไฟ,

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายยากจนคนหนึ่งอาศัยอยู่กับแม่ของเขา เด็กชายคนนี้มีชื่อว่า "ดาว" เขาตัวเล็กผอมโซ ใบหน้าซีดเซียว ดาวมีหน้าที่ขายไม้ขีดไฟเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว,
ในคืนวันส่งท้ายปีอากาศหนาวเหน็บ ดาวเดินขายไม้ขีดไฟบนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครซื้อไม้ขีดไฟจากเขา ดาวรู้สึกหนาวและหิว เขาจึงแอบหลบหนาวในซอกตึก,
ดาวหยิบไม้ขีดไฟก้านหนึ่งออกมาจุด ไฟลุกโชนขึ้นมา แสงไฟสว่างไสว ดาวจินตนาการว่า เขาเห็นเตาผิงที่อบอุ่น  เห็นอาหารมื้อค่ำแสนอร่อย  เห็นต้นคริสต์มาสที่ประดับประดาด้วยไฟสวยงาม  เห็นคุณยายที่เสียชีวิตไปแล้ว ยิ้มให้เขาอย่างเมตตา,
ดาวจุดไม้ขีดไฟก้านแล้วก้านเล่า  แต่ละก้านก็สร้างภาพลวงตาที่สวยงาม  ดาวรู้สึกมีความสุข  ลืมความหนาว  ลืมความหิว  แต่แล้วไฟก็ดับลง  ภาพลวงตาก็หายไป  ดาวเหลือเพียงความหนาว  ความหิว  และความเศร้า,
เช้าวันรุ่งขึ้น  ผู้คนพบดาวนอนเสียชีวิตอยู่บนถนน  มือของเขายังกำไม้ขีดไฟที่ดับแล้วแน่น  ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้ม  ราวกับว่าเขากำลังมีความสุขอยู่ในภาพลวงตา,
นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้จักเห็นอกเห็นใจผู้อื่น  ดาวเป็นเด็กยากจนที่ต้องเผชิญกับความลำบากในชีวิต  เขาไม่มีเสื้อผ้าหนาๆ  ไม่มีอาหารเพียงพอ  ไม่มีครอบครัวที่อบอุ่น  แต่ดาวก็ยังมีความฝัน  มีความหวัง  ดาวจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ  ที่เขาไม่มี  และภาพลวงตาเหล่านั้นก็ทำให้เขามีความสุข,
นิทานเรื่องนี้ยังสอนให้เรารู้ว่า  ความสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากวัตถุสิ่งของ  ไม่ได้มาจากเงินทอง  แต่มาจากความพอเพียง  มาจากการรู้จักเห็นอกเห็นใจผู้อื่น  มาจากการแบ่งปัน  มาจากการมีครอบครัวที่อบอุ่น,
เราควรช่วยเหลือเด็กยากจน  ให้พวกเขามีโอกาสในชีวิต  ให้พวกเขามีการศึกษา  ให้พวกเขามีอาหารเพียงพอ  ให้พวกเขามีครอบครัวที่อบอุ่น  เพื่อที่พวกเขาจะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ  และเป็นกำลังสำคัญของสังคมต่อไป,