ความรัก กับ ครอบครัว เหนื่อยไปมั้ย..ถ้ามีใครลองมาเป็นแบบเรา

คือ เรามีแฟน คบกันก็นาน ทางบ้านเรากะบ้านแฟนก็รู้จักและเห็นหน้าเห็นตากัน ป๊าเรากะพ่อของแฟนเป็นเพื่อนกัน เค้าก็เรยเห็นดีเห็นงามที่เรามาคบกัน บ้านเรามีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตมากละก็มีทำงานส่วนตัวอีกนิดหน่อย ก็ถือว่าไม่ได้ขัดสนอ่ะไรละก็มีฐานะที่มั่นคงละเราก็สืบทอดธุรกิจนั้นจากป๊าเรา ส่วนบ้านแฟนเค้าก็มีฐานพ่อเค้ารับราชการทหารละก็มีธุรกิจเหมือนกัน ครอบครัวทางเรากะทางแฟนยินดีให้เราคบกันละเราก็รักกันมาก เราจะเจอกันอาทิตย์ละ 2-3 วันเพราะต่างคนก็ต่างมีงานที่รับผิดชอบ เราคบกันในสายตาของผู้ใหญ่เสมอ เราไปไหนแม่เราก็จะไปด้วยทุกครั้งเพราะป๊าจะค่อนข้างหวงลุกสาวแต่ที่ยอมให้คบเพราะว่าเป็นลูกชายของเพื่อนสนิท แต่มันก็มีบ้างที่เราจะมีเวลาส่วนตัวซึ่งเป็นปกติของคนเป็นแฟนกัน ในระหว่างที่เราคบกันแฟนก็มีคุยวางแผนเรื่องแต่งงานตลอดแต่เราก็ยังปฏิเสธเพราะอยากดูไปนานๆกว่านี้อีกอย่างเราก็อยากอยู่อยากช่วยงานครอบครัวก่อนเราก็บอกเหตุผลไปซึ่งแฟนเราก้เข้าใจ เรามีปัญหาเราก็คุยกัน ให้กำลังใจกันตลอดจนเรารู้สึกว่ายังไงเราก็ต้องแต่งงานกะผู้ชายคนนี้แน่ๆ แต่เรื่องก็เกิดขึ้นจนได้..เราไม่รู้เกิดขึ้นตอนไหนจู่ๆ เราก็รู้ว่าทางบ้านเราไปเป็นหนี้ทางพ่อของแฟนละก็ทางอาของแฟน ซึ่งมันมากก มากที่สุดจนเราคิดว่าเราคงไม่มีปัญญาหาใช้ได้ละทางอาเค้าก็พุดว่าถ้าหาเงินมาให้ไม่ได้ภายในวันที่เค้ากำหนดเค้าก็จะเข้ามาเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจของเราที่เราทำอยู่ ส่วนทางพ่อของแฟนก็ไม่ได้พุดไรมากเราก็ไปคุยกะเค้า เค้าก็คงสงสารเรา เค้าให้เราผ่อนใช้ตามที่เค้ากำหนดเราก็รับปากเค้า(เรื่องที่จู่ๆ เป็นหนี้เราก็ได้ถามป๊าแล้วแต่เราจะไม่ขอเอามาเล่านะค่ะ)  ส่วนทางแฟนเราพอรู้เรื่องเค้าก็ได้คุยกะเราเค้าให้เราแต่งงานกะเค้าทางพ่อแฟนเค้าให้แต่งเพราะถ้าแต่งเค้าก็จะคุยเรื่องหนี้สินใหม่เพราะว่าเราก็ได้เป็นลูกเค้าอีกคนไปแล้ว  เราก็กลับมานอนคิด เราคิดมาก เราจะเอาเงินที่ไหนมากมายขนาดนั้น จริงอยู่ที่ว่าบ้านเราทำธุรกิจแต่เราก็มีลูกน้องมีคนงาน เราก็ต้องหมุนเวียน แต่เราก็ยังโชคดีบ้างที่เรายังพอมีเงินเก็บ มีมรดกที่ทางป๊าเราแบ่งให้ เราก็เอาส่วนนั้นมาใช้หนี้ รถเรามีสองคัน เราก็ขายไป1คัน ทุกอย่างที่เรามีเราไปแปลงเป็นเงินเพื่อไปใช้หนี้เค้าทั้งหมด แต่มันก็ไม่ได้พอ แฟนเราก็หาทางช่วยเราทุกช่องทาง แต่เราก็ปิดความช่วยเหลือของเค้าทุกทางเช่นกัน หลังจากที่เรามีปันหา เราก็ห่างกะแฟน ไม่ได้คุยไรมากมาย เพราะเราเครียดเรื่องใช้หนี้ เราไม่อยากให้เค้ามาเป็นหุ้นส่วนของธุรกิจเพราะเราทำกันมานานเลี้ยงเรามาจนเรามีทุกอย่าง เราเรยไม่มีเวลาคุยกะแฟน สุดท้ายเราก็ได้บอกเลิกเค้า ซึ่งแน่นอนเค้าไม่เข้าใจหร่อกว่าทำไมเราต้องเลิก ทั้งๆ ที่เค้าอยู่ข้างเราและพร้อมจะช่วยเราได้เสมอ แต่เราก็ได้อธิบายเหตุผลให้แฟนเข้าใจว่าเราคิดแบบนี้นะ ซึ่งสุดท้ายเค้ายอม และเคารพการตัดสินใจของเรา ซึ่งมันแน่นอนอ่ะ ว่าทั้งเค้าและเรา มันทำใจไม่ได้กันทั้งคู่ ถามว่ามันอยู่ได้มั้ย ก็อยุ่ได้ แต่มันอยู่ยากมากก  ถามว่าเราเจ็บมั้ยที่บอกเลิก ตอบว่าเจ็บมาก เลิกทั้งๆ ที่ยังรัก ซึ่งเราไม่ได้มีปัญหาไรกัน แต่หลังจากนั้นเราก็ต้องอยู่ให้ได้ เค้าก็ยังคอยถาม อยุ่ห่างๆ  เค้ายังขอโอกาสที่จะกลับมาคบกับเราตลอด
... เพื่อนๆ คงสงสัยใช่มั้ยค่ะ ว่าทำไมเราต้องบอกเลิก เราโง่มากมั้ย ทั้งๆ ที่ เค้าก็พร้อมจะช่วยเหลือเรา ทั้งที่เค้าขอเราแต่งงาน เผื่อมันจะดีขึ้น  เรามีเหตุผลค่ะ
1. เราไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าแต่งงานเพื่อใช้หนี้ เพราะถ้าวันนึงมันมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ละเค้ามาพูดคำนี้กะเรา เราเจ็บมั้ยค่ะ ละเราก็คงทุกข์ใจมาก
2. เราคิดว่าเรายังมีญาติพี่น้องค่ะ ต้นตระกูลของเราก็พอจะมีหน้ามีตา เรายังพอมีศักดิ์ศรี
...ตอนนี้เราก็ได้แต่ทำงาน อะไรที่มันจะได้เงินเราก็ทำ จากที่เราเคยเที่ยวสนุก กินเหล้า เราก็เปลี่ยน ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก ครอบครัวเราเคยมีความสุขตอนนี้ไม่ได้อยุ่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ป๊าเราหลังจากมีปัญหาก็ต้องไปอยู่อีกที่นึง เหลือเรากะแม่ ที่อยู่ในบ้าน พี่ชายก็มีส่วนของเค้าเค้าก็ช่วยได้เท่าที่จะช่วยซึ่งเราก็เห็นใจเค้า เราโคดเหนื่อยอ่ะ เราไม่คิดเรยว่าระยะเวลาไม่กี่เดือน เราจะเจออ่ะไรร้ายๆ พร้อมๆ กัน เราจะเสียของ เสียเงินเสียทองมากมาย เพื่อนๆ คิดดูนะเราแย่ในเรื่องการงานเรื่องครอบครัวหนี้สิน ละเรายังหมดกำลังใจจากคนที่เรารักอีก แต่มันก็เป็นสิ่งที่เราเลือกเอง ทุกวันนี้เราก็ทำแต่งาน เราไม่ได้คุยไม่ได้สนใจใครแม้กระทั่งเราเลิกกะแฟนแล้วก็มีคนมาคุยกะเราหลายคน แต่เราก็คิดว่าแค่ทำให้เราคลายเครียดเท่านั้น เราเคยเบื่อ จนเราอยากไปเที่ยว นัดกะผุ้ชายที่มาคุยกะเราแล้วว่าเราจะไปเที่ยวด้วย ไปกินเหล้าด้วยน้ะ แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปเราทำไม่ได้ เราคิดถึงแฟนเราตลอด ถึงเราจะเลิกกันแล้ว เราก็ยังนึกถึงตลอด ส่วนเค้า เค้าอาจจะเหงา ไม่มีใคร รึเค้าอาจจะไปมีใครแล้วเราก็ไม่รู้ได้ แต่เราก็ไม่ว่าไรเค้าหร่อก เพราะเราเข้าใจ แต่เราอยากให้เค้ารู้ไว้ว่าถึงเราจะเลิกกันแล้ว ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ เวลามันก็ผ่านมาหลายเดือน  เราไม่ได้มีใครน้ะ เราไม่เคยเหลวไหล เราตั้งใจทำงาน และเราก็ยังซื่อสัตย์กับเค้า ทั้งต่อหน้าและลับหลัง เพราะเราคิดว่า ถ้าเราคู่กันจิงๆ วันนึงเราคงได้อยุ่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน เรารักเธอมากน้ะ  ..
  ..เราอยากได้กำลังใจ มันจะมีวิธีไหนบ้างที่เราจะลืม ไม่ต้องคิดมาก  ถ้าใครเคยเป็นแบบเรา เราขอคำแนะนำหน่อย ว่าเราจะผ่านช่วงนี้ไปได้ยังไง^^