รักอาจจบ…แต่ความผูกพันไม่จบ

"ถ้าขึ้นชื่อว่าความรัก ไม่ว่าจะ ญญ ชช ชญ ล้วนสวยงามเสมอ"
สวัสดีครับ ผมชื่อ.... เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมามาดๆ ผมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้จะเรียกร้องให้เขากลับมา แต่เขียนเพื่อเก็บเรื่องราวดีๆระหว่างเราไว้เตือนตัวเองว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีกัน
.........เรื่องราวความรักของผมมันเริ่มขึ้นเมื่อตอนปี 1 เดือนมิถุนายนนักศึกษาทุกคนต้องเข้ามาอยู่หอใน ซึ่งหอที่ผมอยู่นั้นเป็นหอชาย ที่มีทั้งพี่ปี2 3 4 อยู่รวมกันหมด มีห้องแยกแต่กั้นแค่ถึงระดับเอว ห้องน้ำรวม  ซึ่งผมอยู่ห้องใกล้ๆกับพี่ปี 3  มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด ต้องเข้ามาอยู่กับคนหมู่มาก ระบบ Senior ก็แรง แถมเดินผ่านรุ่นพี่ต้องไหว้กันตั้งแต่ตื่น ยันเข้านอน มันช่างเป้นไรที่ไม่ใช่ตัวตนผมเอาซะเลย เฮ้ยยยยยย เช้าเรียน เย็นถึงดึกรับน้อง  เข้าระเบียบ ทำไปสิ ชีวิตหดหู่ เครียด ผมใช้ชีวิตอยู่ในวงจรแบบนี้มาจนกระทั่ง..
....กลางคืนวันที่ 28 มิย 54 (วันเกิดผมเอง) ด้วยความที่มันเป็นหอใน เวลาที่เพื่อนปี1 ร้องเพลง HBD เป่าเค้กให้ผม พี่ๆในห้องก็จะรู้ว่าวันนี้เป้นวันเกิดน้อง เดินผ่านพี่ พี่เขาก็จะอวยพรวันเกิดให้ จนมีพี่ปีสามคนนึง เดินมาเกาะที่กำแพงห้องผม แล้วก็...
พี่ปีสาม : ......(ชื่อเล่น) มานี่หน่อย
ผม : ครับ มีไรป่าวพี่
พี่ปีสาม : ขอเบอร์หน่อยดิ  
ผม : เอาไปไหมอ่ะพี่ (น้องเทค น้องเถาว์ น้องรหัสก็ไม่ใช่ เริ่มคิดหนัก)
พี่ปีสาม : เออ น่ะ เอามาเถอะ
ผม : 083-..........
แล้วพี่ก็เดินกลับเข้าห้องไป  ผมก็เดินกลับมาคุยโทรศัพท์กับแฟนเหมือนเดิม(แฟนผู้หญิง เป็นรุ่นพี่ปีสอง )
.....ตื๊ดดดดดดดด  ตื๊ดดดดดด (เสียงสั่นข้อความเข้า)  ผมก็เปิดดู สิ่งที่ทำให้ตกใจคือ มันเป้นข้อความ HBD ที่เป้นรูปพี่ปีสามคนเมื่อกี้ที่มาขอเบอร์ ผมก้เลยส่งข้อความกลับไปว่า  "ขอบคุณครับ คนบ้าที่ไหนส่งหน้าตัวเองมา HBD คนอื่น  "  และหลังจากข้อความนั้น ผมกับพี่เขาก็ส่งข้อความโต้ตอบกันไปมาจนเกือบตี 2 และทุกๆวันหลังจากนั้นเขาก้จะส่งข้อความมาหาทุกคืน ผมก้ตอบกลับทุกคืนเช่นกัน ผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่เขาแล้วล่ะสิ
วันนึงผมก็ตัดสินใจโทรศัพท์คุยกับพี่เขา เราคุยกันด้วยเรื่องทั่วๆไป จนกระทั่งดึก
ผม:พี่ผมไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไป กทม แต่เช้า (ผมเรียนอยู่โคราช จะเข้ามางานรับทุนที่ กทม )
พี่ปีสาม : อ้าว ทำไมไม่บอก  แล้วไปไงอ่ะ  
ผม:บอกแล้วจะไปส่งรึไง  
พี่ปีสาม : อืม เดี๋ยวไปส่ง
ผม: เฮ้ยไม่เป้นไรพี่  เดี๋ยวกระโดดข้ามรั้วโรงบาล แล้วเดินต่อไปขึ้นรถที่ บขส นิดเดียว ใกล้ๆๆ ไม่ต้องไปส่งหรอก  
พี่ปีสาม : ไม่เป้นไร เดี๋ยวไปส่ง จะไปตอนไหนโทรมาบอกแล้วกัน
ผม : ครับ
เช้าวันต่อมา ประมาณ ตี 4 ผมอาบน้ำแต่งตัว โดยที่ทุกคนในหอต่างหลับไหล ผมก็เลยตัดสินใจโทรไปหาพี่ปีสามคนนั้น
ผม : ผมไปล่ะพี่  
พี่ปีสาม : เฮ้ย รอก่อน เดี๋ยวไปส่ง
ผม : จะไปส่งยังไง
พี่ปีสาม : เดินไง
ผม : เอา จริงดิ
พี่ปีสาม : อืม ไป เอากระเป๋ามาเดี๋ยวสะพายให้ (แล้วก็คว้ากระเป่าเสื้อผ้าจากผมไป) แล้วไปกี่วันอ่ะ
ผม : 3 วันอ่ะพี่
พี่ปีสาม : โห นานจัง.....
เราสองคนเดินไป บขส ซึ่งห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 600 เมตร แต่ที่โหดกว่านั้น เราต้องกระโดดกำแพงโรงพยาบาลเสียก่อน 555 พี่เขาถือของให้ผมแล้วให้ผมกระโดดข้ามไปก่อน  ผมกับพี่เขาเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึง บขส
ผม : ขอบคุณมากนะพี่
พี่ปีสาม : โอเค ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย
ผม : ครับๆ แล้วพี่กลับไไง
พี่ปีสาม : เดิน
ผม : กลับดีๆนะพี่  
พี่ปีสาม :อืม บาย
ผมรอรถสักประมาณครึ่ง ชม ได ก็เลยโทรไปหาพี่ปีสาม    
พี่ปีสาม :ฮัลโหลลลล เสียงงัวเงี่ย มาก
ผม : รถออกล่ะนะพี่
พี่ปีสาม :ครับๆ แล้วหลับไป** ผมมารู้ทีหลังว่าตอนเช้าพี่เขาต้องตื่นไปฝึกงานบนวอร์ด ******
ทุกคืน ขณะที่ผมอยู่ กทม เราโทรคุยกันตลอด จนคืนวันที่ 9 กค 54 ผมตัดสินใจถามพี่เขาตรงๆ ว่า
ผม : พี่ พี่คืดไรกับผมป่ะเนี่ย ทำไมต้องทำดีกับผม โทรคุยกันทุกวัน   
พี่ปีสาม : ก็รู้สึกดี
ผม : งั้นเรามาเป้นแฟนกันป่ะ   
พี่ปีสาม : เอาดิ
ผม : จริงดิ  
พี่ปีสาม : อืม (มันเป้นการตกลงเป้นแฟนกันที่ดุเรียบง่ายๆมากๆ)
หลังจากผมกลับมาจาก กทม ผมก็ตัดสินใจไปบอกเลิกแฟนผมที่เป้นผู้หญิง(อันที่จริงเรียกแฟนก็คงไม่เหมาะ ต้องเรียกกิ๊กสิถึงจะใช่ ไม่ใช่พี่เขาเป้นกิ๊กผมนะ  แต่ผมสิเป้นกิ๊กพี่เขาเพราะพี่เขาก้มีแฟนอยู่แล้ว)
  หลังจากบอกเลิกพี่ผู้หญิง ผมกับพี่ปีสามก็คบกันอย่างจริงจัง ไม่ได้ปิดบังไม่ให้ใครรู้  แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ วันดีคืนดี
พี่เขาก็เรียกผมว่า "หมาหยอง" บ้าง หยอง บ้าง (จนทุกวันนี้ก้ยังคงเรียกเช่นนี้ และผมก้ติดเรียกตัวเองว่าหยองตอนอยุ่กับพี่เขาซะแล้วสิ)
ผมก็เรียกพี่เขาว่า "ไอ้อ้วน" บ้างก็ "อ้วน" เฉยๆ
มันเป็นช่วงความรักนึงที่ผมรู้สึกดีเลยล่ะ ทุกคืนพี่เขาจะไปเซเว่นแล้วซื้อยาคูลย์มาวางไว้ที่โต๊ะทุกคืน เราโทรคุยกันทุกคืน ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ไปดูหนังด้วยกันบ้าง คนในหอเริ่มสงสัยว่าทำไมเราไปด้วยกันบ่อยจังและก็รู้ความจริงนะที่สุดว่าเราทั้งคู่เป้นแฟนกัน  
เรางอนกันบ้าง ก็คนนึ่งเรียนปี1 โคตรสบาย อีกคนเรียนปีสามทั้งฝึกงานทั้งทำการบ้าน เวลาไม่ตรงกันก็งอนกันบ้างแหละ ไหนจะเวลาที่พี่อ้วนเขาออกไปฝึกงานที่โรงพยาบาลต่างอำเภออีก
...วันวาเลนไทน์ปีแรก ผมงอนมาก พี่เขาทำงานกลุ่มจนดึก พอมาที่หอก้ไม่เดินมาหา แถมเดินมาบอกผมว่า
อ้วน : หยอง อ้วนพาเพื่อนไปซื้อหมูปิ้งหน้า รพ นะ (เพื่อนที่ไปด้วยเป้นเกย์ซะด้วยสิ)
หยอง : อืม (ในใจแทบร้องล่ะ วันวาเลนไทน์ทั้งทีไม่เห้นจะมีเวลาให้เลย )
ผมตัดสินใจแอบเดินตามหลังไปดู แหม่บอกว่าจะไปซ์้อหมูปิ้งหน้าโรงบาล ทำไมเดินไปหลังโรงพยาบาลหว่า  ผมนี่โกรธมาก ไม่มีเวลาให้ยังโกหกอีก
เวลาผ่านไปซักครึ่งชั่วโมง พี่เขาโทรมาหา
อ้วน : หยอง หยองอยู่ไหน ลงมาหาหน่อย รออยู่ใต้หอ
หยอง : ทำไม มีไร จะนอนแล้ว (งอน)
อ้วน : ถ้าไม่ลงมา จะขึ้นไปหานะ
หยอง : ไม่ต้องขึ้นมา เดี๋ยวลงไป
พอผมลงมาสิ เห้นตุ๊กตามาตัวนึงมันนั่งอยู่ใต้หอ
อ้วน : อ่ะ ให้
หยอง : ขอบคุณครับ (ร้องไห้เลย ) นึกว่าแต่จะไม่สนใจหยองแล้ว
อ้วน : โอ๋ โอ มากอดหน่อย  จุปทีนึง ไอ้ขี้แง(เรายืนกอดกันใต้หอดีนะที่ไม่มีคนผ่านมาเจอ  )
หยอง : แล้วเมื่อกี้อ้วนไปไหนมา เห้นไปทางหลังโรงบาล
อ้วน : ก้ไปซ์้อตุ๊กตามาให้หมานี่แหละ
หยอง : ขอบคุณนะอ้วน  
ความรักเรามันดูเหมือนจะดี แต่ก้มีครั้งนึงเราเห็นเขาคุยกับเกย์ในแชท เราโมโหมาก เราโกรธมากโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ นั่งรอพี่เขาลงมาจากฝึกงาน พอพี่เขาลงมาเท่านั้นแหละ
หยอง : อ้วน หยองขอต่อยอ้วนทีนึงได้ไหม
อ้วน : เรื่องไร  
หยอง : อ้วนนอกใจหยอง  ( แล้วก้ต่อยไปนึงที ) ก็ไม่รู้ว่าแรงแค่ไหน แต่ก็ร้องไห้ทั้งเขาและเรา (เขาอาจจะร้องไห้ที่เจ็บตัว แต่เราสิร้องไห้เพราะเห้นเขาเจ็บ)
อ้วน : หยอง ออกไปเลย ออกไป อย่ามายุ่งกะอ้วน  (เขาร้องไห้พร้อมไล่เราออกไปจากห้องเขา)
เย็นวันนั้นเอง ผมก้ชวนสาวปีสองไปกินข้าว (ผมคิดว่าผมกับอ้วนคงเลิกกันจริงๆแน่ครั้งนั้นก็เลยตัดสินใจไปกินข้าวกับพี่ปีสอง) ระหว่างทางที่ผมเดินไปกับสาว ผมก็สวนทางกับอ้วนพอดี อ้วนเห็นทั้งหมดว่าผมมาเดินกับสาว แต่เราไม่ได้คุยไรกันเลย จนกระทั่งตอนกลางคืน อ้วนก็ส่งข้อความมาบอกหยองว่า "ยังไม่ทันเลิกกันเลย ก็ไปเดินกับสาวล่ะ " ผมไม่ได้ตอบกลับอะไร  เรางอนไม่คุยกันประมาณสามวัน แต่ทุกคืนพี่เขาจะเดินผ่านห้องผม เขาจะมองผมตลอด และทุกคืนผมจะเดินไปจุปเขาก่อนนอนที่ห้องเขาทุกวันแล้วกลับมานอนห้องตัวเอง จนกระททั่งคืนที่สามที่งอนกัน  ผมตัดสินใจเดินไปหาเขาที่ห้อง ในขณะที่คนในหอคนอื่นหลับหมดแล้ว  
หยอง : อ้วน อ้วน หลับยัง หยองขอโทษนะ
อ้วน : หยอง อ้วนจะนอน
หยอง : อ้วน หยองขอโทษจริงๆ (ร้องไห้ด้วย ก็มันรักเขานิ)
อ้วน : เดี๋ยวค่อยคุย อ้วนจะนอน พรุ่งนี้อ้วนขึ้นวอร์ด
หยอง : หยองขอโทษ
อ้วน : อืม (แล้วเขาก้ขยับให้ผมนอนข้างๆเขา เขากอดผม แล้วจุปหน้าผากผม แล้วนอนหลับไป)
หลังจากนั้นเราก็ดีกัน รักของเราเดินทางมาถึง 2 ปี เขาจบปี4 และต้องออกไปทำงานต่างอำเภอ ผมขึ้นปี3 แต่ยังอยู่ที่เดิม เรารักกัน เวลาเรามีเวลาว่างเราจะมาเจอกัน บางครั้งเขาก้มาหาผม บางครั้งผมก็ไปหาเขาบ้าง
จนกระทั่งวันนึง ผมรู้สึกว่ามีอะไรระหว่างเราเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นอะไรก้ตาม แต่มันก้เปลี่ยนไปแล้ว เราสองคนคุยกัน และตัดสินใจ เลิกกัน เราไม่ได้เป้นแฟนกัน เราเคยคุยกันว่า ถ้าวันนึงคนใดคนนึงไปเจอผู้หญิงที่เหมาะกับตัวเองก็ให้เลือกผู้หญิงไม่ต้องสนใจอีกฝ่าย เพราะวันที่เราโตขึ้นเราก็ต้องมีครอบครัวของเรา และวันนั้นเองวันที่พี่เขามีผู้หญิงมาจีบ เราเลิกกัน แต่เรายังคงคุยกันเป็นพี่น้อง ทำทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เป้นแฟนกัน  เขาทำทุกอย่างเรารู้ เราทำอะไรเขาก็รู้ เราคุยกันตลอด
....และวันนึงเรื่องราวก็ไม่ได้เป็นอย่างฝัน เรามารู้ว่าเขามีแฟนเป้นผุ้ชาย เราเริ่มสืบไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าคนนั้นเป้นใคร เราโกรธมาก เราวางแผนทำลายความรักของเขาทั้งสองคนลง รวมถึงความรักของผมกับเขาด้วย มันไม่เหลืออะไรเลย โทรศัพท์ไม่รับ ไม่ติดต่อกันเลย อันเฟรน บล็อกไลน์ ไม่มีทางติดต่อกันได้เลย เขาทั้งสองคนเจ้บ และที่แย่ไปกว่านั้นผมก็เจ็บเช่นกัน  
....ตลอดเวลาผมไม่เคยลืมเขา เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่ารักนั่นเป็นเช่นไร รักไม่ใช่การทำลาย รักไม่ใช่การได้มาครอบครอง และรักก็ไม่ใช่ทุกอย่าง คนนึงคนไม่ได้เป้นเจ้าของของอีกคน มีเพียงความรู้สึกที่ยังคงฝากไว้กับอีกคน
....เวลาผ่านไป 1 ปี ผมยังอยู่ตัวคนเดียว และเรียนจบปริญญาตรี และเตรียมที่จะออกไปทำงาน และในวันนั้นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วจะแวะเวียนมาแสดงความยินดีกับน้องๆ และวันนั้นเอง เขาก็มาแสดงความยินดีกับน้องๆ วันนั้นเป้นวันแรกที่เขาโทรมาหาผม แต่ผมกลับวางมือถือไว้ที่หอแล้วออกมากินเลี้ยงกับเพื่อนๆพี่น้องบริเวณงานเลี้ยง เพื่อนหอชายที่เจอพี่เขา ก็บอกผมว่า หยองๆพี่...ถามหาหยองอ่ะ เราดีใจมาก รีบวิ่งกลับมาหอ สิ่งที่เจอคือกล่องของขวัญอยู่บนเตียง ที่เขียนไว้ว่า
.
"ยินดีด้วยเด้อบักหมาน้อย"
.    
แกะกล่องดูข้างใน "มันเป้นตุ๊กตาหมาใส่หมวกรับปริญญา "ผมน้ำตาร่วงเลย เลยหยิบมือถือขึ้นมาดู "5 สายไม่ได้รับ ล้วนเป้นเบอร์เขาทั้งหมด" (นั่นเป็นการโทรเข้าครั้งแรกหลังจากเราไม่ได้ติดต่อกันมา) ผมรีบโทรกลับหาเขา แล้วบอกกับเขาว่า
.
"ขอบคุณนะอ้วน ขอบคุณที่ไม่ลืมหยอง"  
.
หลังจากนั้นผมก็ออกมาใช้ชีวิตทำงาน เขาก็มีความสุขกับงานและคนรักใหม่ ผมเรียนรู้ว่าผมจะไม่ทำลายความรักของคนที่ผมรักอีกแล้ว ถึงแม้วันนี้เราจะไม่ได้รักกันแล้วก็ตาม ผมทำงานไปได้ 2 เดือน รู้สึกเหนื่อย ท้อ อยากกลับบ้าน จึงลาออกจากงาน แต่พอลาออกไปก็ไม่รู้จะไปทางไหน เลยโทรไปหาเขา เขารับโทรศัพท์ และฟังสิ่งที่ผมพูดระบาย และก่อนจบบทสนทนา เขาบอกกับผมว่า
.
สู้ๆนะหยอง มีไรก็โทรมา อ้วนอยู่ตรงนี้