"ถ้าขึ้นชื่อว่าความรัก ไม่ว่าจะ ญญ ชช ชญ ล้วนสวยงามเสมอ"
สวัสดีครับ ผมชื่อ.... เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมามาดๆ ผมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้จะเรียกร้องให้เขากลับมา แต่เขียนเพื่อเก็บเรื่องราวดีๆระหว่างเราไว้เตือนตัวเองว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีกัน
.........เรื่องราวความรักของผมมันเริ่มขึ้นเมื่อตอนปี 1 เดือนมิถุนายนนักศึกษาทุกคนต้องเข้ามาอยู่หอใน ซึ่งหอที่ผมอยู่นั้นเป็นหอชาย ที่มีทั้งพี่ปี2 3 4 อยู่รวมกันหมด มีห้องแยกแต่กั้นแค่ถึงระดับเอว ห้องน้ำรวม ซึ่งผมอยู่ห้องใกล้ๆกับพี่ปี 3 มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด ต้องเข้ามาอยู่กับคนหมู่มาก ระบบ Senior ก็แรง แถมเดินผ่านรุ่นพี่ต้องไหว้กันตั้งแต่ตื่น ยันเข้านอน มันช่างเป้นไรที่ไม่ใช่ตัวตนผมเอาซะเลย เฮ้ยยยยยย เช้าเรียน เย็นถึงดึกรับน้อง เข้าระเบียบ ทำไปสิ ชีวิตหดหู่ เครียด ผมใช้ชีวิตอยู่ในวงจรแบบนี้มาจนกระทั่ง..
....กลางคืนวันที่ 28 มิย 54 (วันเกิดผมเอง) ด้วยความที่มันเป็นหอใน เวลาที่เพื่อนปี1 ร้องเพลง HBD เป่าเค้กให้ผม พี่ๆในห้องก็จะรู้ว่าวันนี้เป้นวันเกิดน้อง เดินผ่านพี่ พี่เขาก็จะอวยพรวันเกิดให้ จนมีพี่ปีสามคนนึง เดินมาเกาะที่กำแพงห้องผม แล้วก็...
พี่ปีสาม : ......(ชื่อเล่น) มานี่หน่อย
ผม : ครับ มีไรป่าวพี่
พี่ปีสาม : ขอเบอร์หน่อยดิ
ผม : เอาไปไหมอ่ะพี่ (น้องเทค น้องเถาว์ น้องรหัสก็ไม่ใช่ เริ่มคิดหนัก)
พี่ปีสาม : เออ น่ะ เอามาเถอะ
ผม : 083-..........
แล้วพี่ก็เดินกลับเข้าห้องไป ผมก็เดินกลับมาคุยโทรศัพท์กับแฟนเหมือนเดิม(แฟนผู้หญิง เป็นรุ่นพี่ปีสอง )
.....ตื๊ดดดดดดดด ตื๊ดดดดดด (เสียงสั่นข้อความเข้า) ผมก็เปิดดู สิ่งที่ทำให้ตกใจคือ มันเป้นข้อความ HBD ที่เป้นรูปพี่ปีสามคนเมื่อกี้ที่มาขอเบอร์ ผมก้เลยส่งข้อความกลับไปว่า "ขอบคุณครับ คนบ้าที่ไหนส่งหน้าตัวเองมา HBD คนอื่น " และหลังจากข้อความนั้น ผมกับพี่เขาก็ส่งข้อความโต้ตอบกันไปมาจนเกือบตี 2 และทุกๆวันหลังจากนั้นเขาก้จะส่งข้อความมาหาทุกคืน ผมก้ตอบกลับทุกคืนเช่นกัน ผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่เขาแล้วล่ะสิ
วันนึงผมก็ตัดสินใจโทรศัพท์คุยกับพี่เขา เราคุยกันด้วยเรื่องทั่วๆไป จนกระทั่งดึก
ผม:พี่ผมไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไป กทม แต่เช้า (ผมเรียนอยู่โคราช จะเข้ามางานรับทุนที่ กทม )
พี่ปีสาม : อ้าว ทำไมไม่บอก แล้วไปไงอ่ะ
ผม:บอกแล้วจะไปส่งรึไง
พี่ปีสาม : อืม เดี๋ยวไปส่ง
ผม: เฮ้ยไม่เป้นไรพี่ เดี๋ยวกระโดดข้ามรั้วโรงบาล แล้วเดินต่อไปขึ้นรถที่ บขส นิดเดียว ใกล้ๆๆ ไม่ต้องไปส่งหรอก
พี่ปีสาม : ไม่เป้นไร เดี๋ยวไปส่ง จะไปตอนไหนโทรมาบอกแล้วกัน
ผม : ครับ
เช้าวันต่อมา ประมาณ ตี 4 ผมอาบน้ำแต่งตัว โดยที่ทุกคนในหอต่างหลับไหล ผมก็เลยตัดสินใจโทรไปหาพี่ปีสามคนนั้น
ผม : ผมไปล่ะพี่
พี่ปีสาม : เฮ้ย รอก่อน เดี๋ยวไปส่ง
ผม : จะไปส่งยังไง
พี่ปีสาม : เดินไง
ผม : เอา จริงดิ
พี่ปีสาม : อืม ไป เอากระเป๋ามาเดี๋ยวสะพายให้ (แล้วก็คว้ากระเป่าเสื้อผ้าจากผมไป) แล้วไปกี่วันอ่ะ
ผม : 3 วันอ่ะพี่
พี่ปีสาม : โห นานจัง.....
เราสองคนเดินไป บขส ซึ่งห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 600 เมตร แต่ที่โหดกว่านั้น เราต้องกระโดดกำแพงโรงพยาบาลเสียก่อน 555 พี่เขาถือของให้ผมแล้วให้ผมกระโดดข้ามไปก่อน ผมกับพี่เขาเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึง บขส
ผม : ขอบคุณมากนะพี่
พี่ปีสาม : โอเค ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย
ผม : ครับๆ แล้วพี่กลับไไง
พี่ปีสาม : เดิน
ผม : กลับดีๆนะพี่
พี่ปีสาม :อืม บาย
ผมรอรถสักประมาณครึ่ง ชม ได ก็เลยโทรไปหาพี่ปีสาม
พี่ปีสาม :ฮัลโหลลลล เสียงงัวเงี่ย มาก
ผม : รถออกล่ะนะพี่
พี่ปีสาม :ครับๆ แล้วหลับไป** ผมมารู้ทีหลังว่าตอนเช้าพี่เขาต้องตื่นไปฝึกงานบนวอร์ด ******
ทุกคืน ขณะที่ผมอยู่ กทม เราโทรคุยกันตลอด จนคืนวันที่ 9 กค 54 ผมตัดสินใจถามพี่เขาตรงๆ ว่า..........
ชาย-ชาย เพราะเราผูกพันกันมากกว่า
สวัสดีครับ ผมชื่อ.... เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมามาดๆ ผมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้จะเรียกร้องให้เขากลับมา แต่เขียนเพื่อเก็บเรื่องราวดีๆระหว่างเราไว้เตือนตัวเองว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีกัน
.........เรื่องราวความรักของผมมันเริ่มขึ้นเมื่อตอนปี 1 เดือนมิถุนายนนักศึกษาทุกคนต้องเข้ามาอยู่หอใน ซึ่งหอที่ผมอยู่นั้นเป็นหอชาย ที่มีทั้งพี่ปี2 3 4 อยู่รวมกันหมด มีห้องแยกแต่กั้นแค่ถึงระดับเอว ห้องน้ำรวม ซึ่งผมอยู่ห้องใกล้ๆกับพี่ปี 3 มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด ต้องเข้ามาอยู่กับคนหมู่มาก ระบบ Senior ก็แรง แถมเดินผ่านรุ่นพี่ต้องไหว้กันตั้งแต่ตื่น ยันเข้านอน มันช่างเป้นไรที่ไม่ใช่ตัวตนผมเอาซะเลย เฮ้ยยยยยย เช้าเรียน เย็นถึงดึกรับน้อง เข้าระเบียบ ทำไปสิ ชีวิตหดหู่ เครียด ผมใช้ชีวิตอยู่ในวงจรแบบนี้มาจนกระทั่ง..
....กลางคืนวันที่ 28 มิย 54 (วันเกิดผมเอง) ด้วยความที่มันเป็นหอใน เวลาที่เพื่อนปี1 ร้องเพลง HBD เป่าเค้กให้ผม พี่ๆในห้องก็จะรู้ว่าวันนี้เป้นวันเกิดน้อง เดินผ่านพี่ พี่เขาก็จะอวยพรวันเกิดให้ จนมีพี่ปีสามคนนึง เดินมาเกาะที่กำแพงห้องผม แล้วก็...
พี่ปีสาม : ......(ชื่อเล่น) มานี่หน่อย
ผม : ครับ มีไรป่าวพี่
พี่ปีสาม : ขอเบอร์หน่อยดิ
ผม : เอาไปไหมอ่ะพี่ (น้องเทค น้องเถาว์ น้องรหัสก็ไม่ใช่ เริ่มคิดหนัก)
พี่ปีสาม : เออ น่ะ เอามาเถอะ
ผม : 083-..........
แล้วพี่ก็เดินกลับเข้าห้องไป ผมก็เดินกลับมาคุยโทรศัพท์กับแฟนเหมือนเดิม(แฟนผู้หญิง เป็นรุ่นพี่ปีสอง )
.....ตื๊ดดดดดดดด ตื๊ดดดดดด (เสียงสั่นข้อความเข้า) ผมก็เปิดดู สิ่งที่ทำให้ตกใจคือ มันเป้นข้อความ HBD ที่เป้นรูปพี่ปีสามคนเมื่อกี้ที่มาขอเบอร์ ผมก้เลยส่งข้อความกลับไปว่า "ขอบคุณครับ คนบ้าที่ไหนส่งหน้าตัวเองมา HBD คนอื่น " และหลังจากข้อความนั้น ผมกับพี่เขาก็ส่งข้อความโต้ตอบกันไปมาจนเกือบตี 2 และทุกๆวันหลังจากนั้นเขาก้จะส่งข้อความมาหาทุกคืน ผมก้ตอบกลับทุกคืนเช่นกัน ผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่เขาแล้วล่ะสิ
วันนึงผมก็ตัดสินใจโทรศัพท์คุยกับพี่เขา เราคุยกันด้วยเรื่องทั่วๆไป จนกระทั่งดึก
ผม:พี่ผมไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไป กทม แต่เช้า (ผมเรียนอยู่โคราช จะเข้ามางานรับทุนที่ กทม )
พี่ปีสาม : อ้าว ทำไมไม่บอก แล้วไปไงอ่ะ
ผม:บอกแล้วจะไปส่งรึไง
พี่ปีสาม : อืม เดี๋ยวไปส่ง
ผม: เฮ้ยไม่เป้นไรพี่ เดี๋ยวกระโดดข้ามรั้วโรงบาล แล้วเดินต่อไปขึ้นรถที่ บขส นิดเดียว ใกล้ๆๆ ไม่ต้องไปส่งหรอก
พี่ปีสาม : ไม่เป้นไร เดี๋ยวไปส่ง จะไปตอนไหนโทรมาบอกแล้วกัน
ผม : ครับ
เช้าวันต่อมา ประมาณ ตี 4 ผมอาบน้ำแต่งตัว โดยที่ทุกคนในหอต่างหลับไหล ผมก็เลยตัดสินใจโทรไปหาพี่ปีสามคนนั้น
ผม : ผมไปล่ะพี่
พี่ปีสาม : เฮ้ย รอก่อน เดี๋ยวไปส่ง
ผม : จะไปส่งยังไง
พี่ปีสาม : เดินไง
ผม : เอา จริงดิ
พี่ปีสาม : อืม ไป เอากระเป๋ามาเดี๋ยวสะพายให้ (แล้วก็คว้ากระเป่าเสื้อผ้าจากผมไป) แล้วไปกี่วันอ่ะ
ผม : 3 วันอ่ะพี่
พี่ปีสาม : โห นานจัง.....
เราสองคนเดินไป บขส ซึ่งห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 600 เมตร แต่ที่โหดกว่านั้น เราต้องกระโดดกำแพงโรงพยาบาลเสียก่อน 555 พี่เขาถือของให้ผมแล้วให้ผมกระโดดข้ามไปก่อน ผมกับพี่เขาเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึง บขส
ผม : ขอบคุณมากนะพี่
พี่ปีสาม : โอเค ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย
ผม : ครับๆ แล้วพี่กลับไไง
พี่ปีสาม : เดิน
ผม : กลับดีๆนะพี่
พี่ปีสาม :อืม บาย
ผมรอรถสักประมาณครึ่ง ชม ได ก็เลยโทรไปหาพี่ปีสาม
พี่ปีสาม :ฮัลโหลลลล เสียงงัวเงี่ย มาก
ผม : รถออกล่ะนะพี่
พี่ปีสาม :ครับๆ แล้วหลับไป** ผมมารู้ทีหลังว่าตอนเช้าพี่เขาต้องตื่นไปฝึกงานบนวอร์ด ******
ทุกคืน ขณะที่ผมอยู่ กทม เราโทรคุยกันตลอด จนคืนวันที่ 9 กค 54 ผมตัดสินใจถามพี่เขาตรงๆ ว่า..........