เราคิดว่าหลายคนก็คงเคยเจอประสบการณ์แบบเราอ่ะ แบบที่แอบชอบรุ่นพี่ แต่ก็ไม่กล้าบอกเพราะคิดว่ายังไงก็คงเป็นไปไม่ได้ พี่เค้าหล่อเกินไป ส่วนเรามันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง เค้าคงไม่มีทางมาชอบเราหรอกม๊างงง (เสียงสูง)
และนี่คือประสบการณ์ของเรา เราก็เลยอยากจะเอามาแชร์เผื่อเพื่อนๆในนี้จะเคยเจอแบบเดียวกันบ้าง ^^
ท้าวความไปเมื่อสมัยเราอยู่ปีหนึ่ง เราเป็นเด็กบ้านนอกหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง แบบบ้านๆ เซอๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร ดีหน่อยก็ตรงที่เป็นนักกีฬานี่แหละ ยังพอจะมีจุดที่ทำให้มีคนมาสนใจบ้าง สมัยนั้นเฟรชชี่ก็พอมีรุ่นพี่มาจีบบ้างอ่ะนะ แต่เราว่าถ้าไม่ขี้เหร่มากๆยังไงก็ต้องมีรุ่นพี่มาแอ๊วอ่ะ เชื่อเหอะ โดนทุกคน ไม่ใช่เพราะหน้าตาดีหรอก แต่เพราะเป็นน้องใหม่ไง พี่ๆก็แอ๊วสนุกๆ ขำๆกันไป แอ๊วได้ก็กำไร แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรประมาณนี้ ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้วอ่ะ บอกเลย หนูไม่สวย แต่หนูก็หาได้แคร์ไม่ ฮ่าๆๆ
หลังจากเข้ามหาลัย ไอ้เรามันสายกิจกรรม เป็นนักบาสฯ วันๆก็หิ้วรองเท้าผ้าใบเข้ายิมฯ วิ่งเหงื่อท่วมตัว หน้านี่ไม่ต้องถามเลย ไม่เคยแต่งค่ะ แต่ก็จับพลัดจับผลูบังเอิญได้เข้าไปประกวดดาวเดือนกับเค้าซะงั้นอ่ะ ซึ่งบอกตรงๆไม่ใช่ทางที่ถนัดของเราเลย เราไม่เคยใส่ส้นสูง ชีวิตประจำวันก็ลากแตะกับรองเท้าผ้าใบล้วนๆ พอต้องมาเจอส้นสูงก็เดินไม่เป็นสิทีนี้ แต่สวรรค์มีตาค่ะ โชคเข้าข้างเรา เราประสบอุบัติเหตุทำให้เท้าบาดเจ็บ ก็เลยได้สละสิทธิ์ถอนตัวออกจากการแข่งขันไป อิอิ
ท้าวความไปซะไกล ไอ้ประเด็นมันก็อยู่ที่ช่วงเก็บตัวนี่ล่ะค่ะ ตอนอบรมก่อนเริ่มประกวดเราก็ได้ไปเจอกับรุ่นพี่คนนึง พี่เค้าเป็นเดือนปีที่แล้ว มาช่วยเตรียมตัวน้องๆก่อนขึ้นประกวด
คือแบบหน้าตาดีมากกกกก ออร่ามากกกกก ผิวขาว สะอาดสะอ้าน จมูกโด่ง ผมสวย ปากชมพูระเรื่อ เวลายิ้มมีเขี้ยวด้วย!
โอ้โหพ่อคุณเอ้ยยย >w<
.
.
.
.
.
ถูกค่ะ! คุณคิดถูก!! อินี่ก็แบบตาค้าง โห!! คนอะไรมันจะน่าตาดีได้ขนาดนี้วะ แต่ก็เราเก็บอาการนะ ไม่แสดงออกๆ เดี๋ยวพี่เค้ารู้ ฮ่าๆๆ แล้วคือพี่เค้าก็น่ารักมากอ่ะ เป็นกันเอง คุยเล่น หยอกล้อ ขี้แกล้ง อินี่จะทนไหวเหรอ ก็อย่างที่คุณๆคิดอีกนั่นแหละ อินี่ก็ปลื้มไปตามระเบียบค่ะ หึๆ
ก็นั่นแหละ พอเราต้องสละสิทธิ์ไป พี่เค้าก็น่ารักอ่ะ ยังมาคุยมาหยอกเล่นอะไรเหมือนปกติเลย ก็เลยรู้จักกันจากตอนนั้นนั่นแหละ
อ่ะผ่านช่วงปีหนึ่งไป พอเราเข้าปีสองอาจารย์ก็แจ้งว่าคณะเราจะมีสมาชิกเพิ่มนะ มีคนย้ายจากคณะอื่นมาอยู่คณะเรา เราก็หันหาใหญ่เลย ใครวะๆ เพราะตอนเดินเข้าคลาสเราก็ไม่ได้สังเกตุอะไร มัวแต่จะหาที่นั่งอย่างเดียว ก็หันซ้ายหันขวาหาเด็กใหม่อยู่นาน พลันสายตาดวงน้อยๆของเราก็ไปป๊ะเอาแสดงออร่าเข้าให้ อ้าวเฮ้ย!!! อิพี่อ้วน! (ขอใช้นามสมมุติแทนพี่เค้าว่าอ้วนละกันนะคะ) ตกใจมาก แต่ก็ดีใจมากด้วย อิพี่อ้วนก็ส่งยิ้มละลายมาทักทาย ประมาณว่าเออ พี่เองแหละคับน้อง สรุปอิพี่อ้วนรีรหัสลงมาเรียนคณะเราจ้าาาาาา
หลังจากนั้นก็ได้คุยกันมากขึ้น จากปลื้มเฉยๆบอกตามตรงว่ามันกลายเป็นชอบอ่ะแก แต่เราก็รู้ตัวดีนะ ว่าเราไม่คู่ควรกับพี่เค้าเลยซักกะติ๊ดอ่ะ อย่าลืมสภาพเราค่ะ นึกภาพตามอีกทีนะ เราเป็นชะนีบ้านๆ ไม่แต่งหน้า ใส่แต่ผ้าใบเล่นกีฬา หน้ามัน ตัวเมือก เก็ทมะ? แต่อิพี่อ้วนนี่ก็ชอบมาเล่นกับเรา ชอบหยอกชอบแกล้งให้ใจเราไหวหวั่นซะเหลือเกินนนน ><"
พอเข้าปีสาม ไม่รู้ไปไงมาไง พี่อ้วนกับเราก็กลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันซะงั้น แฮ่!
กลุ่มเราก็จะมีกัน 4 คนรวมพี่อ้วนด้วยอ่ะนะ ซึ่งอิพี่อ้วนมันเป็นเด็กติดเกม ที่จริงเราก็ติดแหละ แต่เราก็ไปเรียนไง แต่อิพี่อ้วนมันเล่นเกมนอนดึกละขี้เกียจตื่นไปเรียนไง เรากับเพื่อนก็ต้องโทรจิกโทรปลุก แงะจากเตียงให้ไปเรียนแทบทุกวัน มีอยู่วันนึงพี่อ้วนก็พูดกับเราว่า "น้องทำไมชอบหงุดหงิดแล้วก็ร้ายกับพี่ตลอดเลยอ่ะคับ" (ทำหน้าน่าสงสารด้วยนะ) เราก็เลยตอบไปว่า "ก็พี่อ้วนอ่ะแหละ ชอบทำให้เค้าต้องด่าอยู่เรื่อย!" (สะบัดผมหยาบกระด้าง เชิดหน้าสวยๆ)
ที่จริงเราก็ไม่รู้ตัวนะว่าเราชอบหงุดหงิดแล้วก็ร้ายใส่พี่เค้าอ่ะ แต่พอมาคิดๆดู เราว่ามันคือการป้องกันตัวเองไม่ให้ชอบอิพี่อ้วนไปมากกว่านี้แน่เลยอ่ะ ก็เลยแสดงออกไปแบบนั้น แสดงออกไปเหมือนว่าชั้นไม่ชอบนะ ชั้นรำคาญแกแล้วนะ ชั้นหงุดหงิดเวลาแกอยู่ข้างๆนะ
ซึ่งจริงๆมันหมายถึง --- ชั้นชอบแกเว้ย! อย่ามาทำให้หวั่นไหวได้มั้ย มันทำใจลำบาก แกจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย! >[]< ---
จนสุดท้ายปีสี่ เราและเพื่อนๆนึกว่าพี่อ้วนจะไม่จบ เพราะมันขี้เกียจจริงๆนะ ฮ่าๆๆ แต่ แต่ แต่... อิพี่อ้วนเรียนจบเว้ย!
สรุปก็ได้รับปริญญาพร้อมกัน แล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตวัยทำงาน
ชีวิต 4 ปีในรั้วมหาลัย เราไม่เคยมีแฟนเลย (หรืออันที่จริงก็คือยังไม่เคยมีเลยในชีวิตนั่นล่ะ - -") คงเป็นเพราะไอ้ความหวังลมๆแล้งๆนั่นแหละ ถึงจะบอกตัวเองมาตลอดว่าคงเป็นไปไม่ได้ แต่มันก็เลิกหวังไม่ได้เหมือนกันอ่ะแกรรรร แกเข้าใจป๊ะ ฮ่าๆๆ
อ่ะเรียนจบละ หางานหาการทำกันไป พอทำงานแล้วเราก็โตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้จักแต่งตัวมากขึ้น รู้จักแต่งหน้าทาปากละ บอกตามตรงอย่างไม่อายว่าพอดูแลตัวเองมากขึ้น เราก็ดูดีมีเสน่ห์ใช่เล่นนะเฮ้ย! >w< พอสวยหน่อยหนุ่มๆนี่รุมจีบกันให้รึ่มเล่อะ แต่เราก็ยังไม่ได้มีใครอ่ะ เพราะเรากับพี่อ้วนก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยๆ ผ่านเฟสบุ๊คบ้าง ผ่านไลน์บ้าง อิพี่อ้วนก็ยังคงกวนตีนเราสม่ำเสมอ จนหลังๆมานี้แหละ แกชอบหยอดแบบแปลกๆอ่ะ แบบสวยขึ้นนะเนี่ย หรือแบบคิดถึงจัง หรือแบบเมื่อไหร่น้องจะมีแฟน หรือแบบถ้าไม่มีใครเอาเดี๋ยวเค้าให้แม่ไปสู่ขอมั่งล่ะ อะไรประมาณเนี๊ยะแก แอร๊ยยย~~ อินี่ก็เคยชอบอยู่แล้วไง ปลื้มสิแกเอ้ยยย #ยิ้มอ่อนกันไป
จนมาวันนึงก็คุยไลน์ถามสารทุกข์สุกดิบกวนตีนกันปกตินี่แหละ อยู่ๆอิพี่อ้วนก็เข้าโหมดจริงจังว่ะ บอกว่าน้องรู้อะไรมะ "ที่จริงอ่ะ พี่ชอบน้องมาตั้งนานละนะ"
ห๊ะ!! o[]O! เดี๋ยวๆๆ อินี่นึกว่าพี่อ้วนแกล้ง อินี่ก็เลยถามกลับอีกเพื่อความแน่ใจว่าจริงดิ!! เอาจิงง่ะ!? ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย??
พี่อ้วนก็เล่าให้ฟังว่าตั้งแต่ปีสามแล้ว อยู่ๆพี่เค้าก็รู้สึกชอบไปเอง แต่คิดว่าเราคงไม่ชอบพี่เค้าแน่ๆเพราะเราชอบด่าแล้วก็หงุดหงิดใส่พี่เค้าตลอด นี่ก็รวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะกล้าบอกว่าชอบเราอ่ะ อ้าว! กำ!! ผิดที่ตรูซะงั้น T^T
แต่เราก็ไม่ได้บอกชอบพี่เค้ากลับนะ ต้องขอหยั่งเชิงไว้ก่อน ตอนนี้สวยแล้ว เลือกได้ละ ฮ่าๆๆ ช่วงนั้นชีวิตดี๊ดีย์มากอ่ะ แฮปปี้ มีความสุขทุกวัน ^[]^
แต่ยัง! ยังค่ะ!! มันยังไม่จบเพียงเท่านี้นะคะคุณผู้ชมขาาาาาาา
หลังจากที่พี่อ้วนบอกชอบเรา เรากับพี่อ้วนก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ก็มีอยู่ช่วงนึงที่อิพี่อ้วนหายไป ปล่อยให้เรานั่งเฝ้านอนเฝ้า รอหน้าจอโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่ไลน์จะเด้งขึ้นมา เราเห็นท่าไม่ดีละ นางหายไปนานผิดปกติ เราก็เลยต้องปฏิบัติภารกิจฟิชโช่ เปลี่ยนตัวเองเป็นโคนันยอดนักสืบ เข้าไปส่องเฟสพี่เค้า ส่องไปส่องมา ก็ไปเจอผู้หญิงคนนึงที่พี่เค้ากดไลค์ตลอด คอมเม้นให้ตลอด และเธอคนนั้นก็คือแฟนเก่าของพี่เค้านั่นเอง
มันก็เลยเกิดเป็นสมมุตฐานว่า ที่พี่เค้าเข้ามาบอกชอบเราอาจเป็นเพราะพี่เค้าเหงาอยากมีใครอยู่ข้างๆรึเปล่านะ หลังจากนั้นก็เป็นแบบนี้มาตลอด คืออิพี่อ้วนจะมาๆหายๆ คิดจะมาก็มา คิดจะหายก็หาย ส่วนเราพอมีคนเข้ามา ก็ไม่เลือกที่จะคบใคร พูดกันตรงๆเพราะใจยังรอให้อิพี่อ้วนขอเป็นแฟนอยู่น่ะสิ โอ๊ยยย การรอคอยที่แสนทรมาณ ฮือออ
แต่เอาน่ะ หลังจากนี้เราคงไม่ต้องรู้สึกทรมาณแล้วก็อึดอัดแบบนี้แล้วล่ะ เพราะการกลับมาครั้งล่าสุดของอิพี่อ้วน เราก็คุยกันปกติเหมือนที่เคยคุยกันนี่ล่ะ แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงของการสนทนา เราแอบแซวเชิงเล่นเชิงจริงกะพี่อ้วนว่ายังคิดถึงน้องเค้าอยู่ใช่มั้ยคะ (แฟนเก่า) ยังหวังว่าน้องเค้าจะกลับมาอ่ะดิ๊! อะไรประมาณนี้อ่ะ ซึ่งคำตอบที่ได้ก็ค่อนข้างจะตรงกับที่ใจเราคิดไว้จริงๆด้วยล่ะ ^^"
สุดท้ายแล้ว..ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้จบแบบ Happy Ending
สุดท้ายแล้ว..ถึงแม้เราจะไม่ได้บอกชอบพี่เค้ากลับไป แต่มันก็ทำให้เราสามารถลดความรู้สึกที่มีต่อพี่เค้าลงมาอยู่ในสถานะพี่น้องได้ซะที เราไม่ต้องมานั่งหวังลมๆแล้งๆแล้วอ่ะ และมันก็รู้สึกโล่งแบบบอกไม่ถูกเลยนะ มันรู้สึกเหมือนจากนี้เราก็ไม่ต้องยึดติดกับความรู้สึกชอบพี่เค้าอีกแล้ว จากนี้เราจะได้เปิดโอกาสให้ตัวเองและคนใหม่ๆที่จะก้าวเข้ามาซะที
และอย่างน้อยๆ ผู้หญิงธรรมดาๆคนนี้ก็เคยได้รับความรู้สึกดีๆจากพี่เค้าเช่นกัน ^^
มาเลยค่ะ ชะนีสวยและกำลังจะรวยมาก
โสดโปรดจีบอยู่ทางนี้ หลับตา อ้าแขน และยิ้มอ่อน ฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่นั่งอ่านเรื่องของชะนีน้อยคนนึงนะคะ
รักใครชอบใครขอให้รีบบอกนะ คำตอบจะเป็นไงก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกดีๆออกไป และจะได้ไม่ต้องอึดอัดหรือคิดไปเองด้วยจ้า ^^
แชร์ประสบการณ์ "แอบชอบรุ่นพี่" มานานเกือบ 10 ปี >w<
และนี่คือประสบการณ์ของเรา เราก็เลยอยากจะเอามาแชร์เผื่อเพื่อนๆในนี้จะเคยเจอแบบเดียวกันบ้าง ^^
ท้าวความไปเมื่อสมัยเราอยู่ปีหนึ่ง เราเป็นเด็กบ้านนอกหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง แบบบ้านๆ เซอๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร ดีหน่อยก็ตรงที่เป็นนักกีฬานี่แหละ ยังพอจะมีจุดที่ทำให้มีคนมาสนใจบ้าง สมัยนั้นเฟรชชี่ก็พอมีรุ่นพี่มาจีบบ้างอ่ะนะ แต่เราว่าถ้าไม่ขี้เหร่มากๆยังไงก็ต้องมีรุ่นพี่มาแอ๊วอ่ะ เชื่อเหอะ โดนทุกคน ไม่ใช่เพราะหน้าตาดีหรอก แต่เพราะเป็นน้องใหม่ไง พี่ๆก็แอ๊วสนุกๆ ขำๆกันไป แอ๊วได้ก็กำไร แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรประมาณนี้ ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้วอ่ะ บอกเลย หนูไม่สวย แต่หนูก็หาได้แคร์ไม่ ฮ่าๆๆ
หลังจากเข้ามหาลัย ไอ้เรามันสายกิจกรรม เป็นนักบาสฯ วันๆก็หิ้วรองเท้าผ้าใบเข้ายิมฯ วิ่งเหงื่อท่วมตัว หน้านี่ไม่ต้องถามเลย ไม่เคยแต่งค่ะ แต่ก็จับพลัดจับผลูบังเอิญได้เข้าไปประกวดดาวเดือนกับเค้าซะงั้นอ่ะ ซึ่งบอกตรงๆไม่ใช่ทางที่ถนัดของเราเลย เราไม่เคยใส่ส้นสูง ชีวิตประจำวันก็ลากแตะกับรองเท้าผ้าใบล้วนๆ พอต้องมาเจอส้นสูงก็เดินไม่เป็นสิทีนี้ แต่สวรรค์มีตาค่ะ โชคเข้าข้างเรา เราประสบอุบัติเหตุทำให้เท้าบาดเจ็บ ก็เลยได้สละสิทธิ์ถอนตัวออกจากการแข่งขันไป อิอิ
ท้าวความไปซะไกล ไอ้ประเด็นมันก็อยู่ที่ช่วงเก็บตัวนี่ล่ะค่ะ ตอนอบรมก่อนเริ่มประกวดเราก็ได้ไปเจอกับรุ่นพี่คนนึง พี่เค้าเป็นเดือนปีที่แล้ว มาช่วยเตรียมตัวน้องๆก่อนขึ้นประกวด
คือแบบหน้าตาดีมากกกกก ออร่ามากกกกก ผิวขาว สะอาดสะอ้าน จมูกโด่ง ผมสวย ปากชมพูระเรื่อ เวลายิ้มมีเขี้ยวด้วย!
โอ้โหพ่อคุณเอ้ยยย >w<
.
.
.
.
.
ถูกค่ะ! คุณคิดถูก!! อินี่ก็แบบตาค้าง โห!! คนอะไรมันจะน่าตาดีได้ขนาดนี้วะ แต่ก็เราเก็บอาการนะ ไม่แสดงออกๆ เดี๋ยวพี่เค้ารู้ ฮ่าๆๆ แล้วคือพี่เค้าก็น่ารักมากอ่ะ เป็นกันเอง คุยเล่น หยอกล้อ ขี้แกล้ง อินี่จะทนไหวเหรอ ก็อย่างที่คุณๆคิดอีกนั่นแหละ อินี่ก็ปลื้มไปตามระเบียบค่ะ หึๆ
ก็นั่นแหละ พอเราต้องสละสิทธิ์ไป พี่เค้าก็น่ารักอ่ะ ยังมาคุยมาหยอกเล่นอะไรเหมือนปกติเลย ก็เลยรู้จักกันจากตอนนั้นนั่นแหละ
อ่ะผ่านช่วงปีหนึ่งไป พอเราเข้าปีสองอาจารย์ก็แจ้งว่าคณะเราจะมีสมาชิกเพิ่มนะ มีคนย้ายจากคณะอื่นมาอยู่คณะเรา เราก็หันหาใหญ่เลย ใครวะๆ เพราะตอนเดินเข้าคลาสเราก็ไม่ได้สังเกตุอะไร มัวแต่จะหาที่นั่งอย่างเดียว ก็หันซ้ายหันขวาหาเด็กใหม่อยู่นาน พลันสายตาดวงน้อยๆของเราก็ไปป๊ะเอาแสดงออร่าเข้าให้ อ้าวเฮ้ย!!! อิพี่อ้วน! (ขอใช้นามสมมุติแทนพี่เค้าว่าอ้วนละกันนะคะ) ตกใจมาก แต่ก็ดีใจมากด้วย อิพี่อ้วนก็ส่งยิ้มละลายมาทักทาย ประมาณว่าเออ พี่เองแหละคับน้อง สรุปอิพี่อ้วนรีรหัสลงมาเรียนคณะเราจ้าาาาาา
หลังจากนั้นก็ได้คุยกันมากขึ้น จากปลื้มเฉยๆบอกตามตรงว่ามันกลายเป็นชอบอ่ะแก แต่เราก็รู้ตัวดีนะ ว่าเราไม่คู่ควรกับพี่เค้าเลยซักกะติ๊ดอ่ะ อย่าลืมสภาพเราค่ะ นึกภาพตามอีกทีนะ เราเป็นชะนีบ้านๆ ไม่แต่งหน้า ใส่แต่ผ้าใบเล่นกีฬา หน้ามัน ตัวเมือก เก็ทมะ? แต่อิพี่อ้วนนี่ก็ชอบมาเล่นกับเรา ชอบหยอกชอบแกล้งให้ใจเราไหวหวั่นซะเหลือเกินนนน ><"
พอเข้าปีสาม ไม่รู้ไปไงมาไง พี่อ้วนกับเราก็กลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันซะงั้น แฮ่!
กลุ่มเราก็จะมีกัน 4 คนรวมพี่อ้วนด้วยอ่ะนะ ซึ่งอิพี่อ้วนมันเป็นเด็กติดเกม ที่จริงเราก็ติดแหละ แต่เราก็ไปเรียนไง แต่อิพี่อ้วนมันเล่นเกมนอนดึกละขี้เกียจตื่นไปเรียนไง เรากับเพื่อนก็ต้องโทรจิกโทรปลุก แงะจากเตียงให้ไปเรียนแทบทุกวัน มีอยู่วันนึงพี่อ้วนก็พูดกับเราว่า "น้องทำไมชอบหงุดหงิดแล้วก็ร้ายกับพี่ตลอดเลยอ่ะคับ" (ทำหน้าน่าสงสารด้วยนะ) เราก็เลยตอบไปว่า "ก็พี่อ้วนอ่ะแหละ ชอบทำให้เค้าต้องด่าอยู่เรื่อย!" (สะบัดผมหยาบกระด้าง เชิดหน้าสวยๆ)
ที่จริงเราก็ไม่รู้ตัวนะว่าเราชอบหงุดหงิดแล้วก็ร้ายใส่พี่เค้าอ่ะ แต่พอมาคิดๆดู เราว่ามันคือการป้องกันตัวเองไม่ให้ชอบอิพี่อ้วนไปมากกว่านี้แน่เลยอ่ะ ก็เลยแสดงออกไปแบบนั้น แสดงออกไปเหมือนว่าชั้นไม่ชอบนะ ชั้นรำคาญแกแล้วนะ ชั้นหงุดหงิดเวลาแกอยู่ข้างๆนะ
ซึ่งจริงๆมันหมายถึง --- ชั้นชอบแกเว้ย! อย่ามาทำให้หวั่นไหวได้มั้ย มันทำใจลำบาก แกจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย! >[]< ---
จนสุดท้ายปีสี่ เราและเพื่อนๆนึกว่าพี่อ้วนจะไม่จบ เพราะมันขี้เกียจจริงๆนะ ฮ่าๆๆ แต่ แต่ แต่... อิพี่อ้วนเรียนจบเว้ย!
สรุปก็ได้รับปริญญาพร้อมกัน แล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตวัยทำงาน
ชีวิต 4 ปีในรั้วมหาลัย เราไม่เคยมีแฟนเลย (หรืออันที่จริงก็คือยังไม่เคยมีเลยในชีวิตนั่นล่ะ - -") คงเป็นเพราะไอ้ความหวังลมๆแล้งๆนั่นแหละ ถึงจะบอกตัวเองมาตลอดว่าคงเป็นไปไม่ได้ แต่มันก็เลิกหวังไม่ได้เหมือนกันอ่ะแกรรรร แกเข้าใจป๊ะ ฮ่าๆๆ
อ่ะเรียนจบละ หางานหาการทำกันไป พอทำงานแล้วเราก็โตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้จักแต่งตัวมากขึ้น รู้จักแต่งหน้าทาปากละ บอกตามตรงอย่างไม่อายว่าพอดูแลตัวเองมากขึ้น เราก็ดูดีมีเสน่ห์ใช่เล่นนะเฮ้ย! >w< พอสวยหน่อยหนุ่มๆนี่รุมจีบกันให้รึ่มเล่อะ แต่เราก็ยังไม่ได้มีใครอ่ะ เพราะเรากับพี่อ้วนก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยๆ ผ่านเฟสบุ๊คบ้าง ผ่านไลน์บ้าง อิพี่อ้วนก็ยังคงกวนตีนเราสม่ำเสมอ จนหลังๆมานี้แหละ แกชอบหยอดแบบแปลกๆอ่ะ แบบสวยขึ้นนะเนี่ย หรือแบบคิดถึงจัง หรือแบบเมื่อไหร่น้องจะมีแฟน หรือแบบถ้าไม่มีใครเอาเดี๋ยวเค้าให้แม่ไปสู่ขอมั่งล่ะ อะไรประมาณเนี๊ยะแก แอร๊ยยย~~ อินี่ก็เคยชอบอยู่แล้วไง ปลื้มสิแกเอ้ยยย #ยิ้มอ่อนกันไป
จนมาวันนึงก็คุยไลน์ถามสารทุกข์สุกดิบกวนตีนกันปกตินี่แหละ อยู่ๆอิพี่อ้วนก็เข้าโหมดจริงจังว่ะ บอกว่าน้องรู้อะไรมะ "ที่จริงอ่ะ พี่ชอบน้องมาตั้งนานละนะ"
ห๊ะ!! o[]O! เดี๋ยวๆๆ อินี่นึกว่าพี่อ้วนแกล้ง อินี่ก็เลยถามกลับอีกเพื่อความแน่ใจว่าจริงดิ!! เอาจิงง่ะ!? ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย??
พี่อ้วนก็เล่าให้ฟังว่าตั้งแต่ปีสามแล้ว อยู่ๆพี่เค้าก็รู้สึกชอบไปเอง แต่คิดว่าเราคงไม่ชอบพี่เค้าแน่ๆเพราะเราชอบด่าแล้วก็หงุดหงิดใส่พี่เค้าตลอด นี่ก็รวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะกล้าบอกว่าชอบเราอ่ะ อ้าว! กำ!! ผิดที่ตรูซะงั้น T^T
แต่เราก็ไม่ได้บอกชอบพี่เค้ากลับนะ ต้องขอหยั่งเชิงไว้ก่อน ตอนนี้สวยแล้ว เลือกได้ละ ฮ่าๆๆ ช่วงนั้นชีวิตดี๊ดีย์มากอ่ะ แฮปปี้ มีความสุขทุกวัน ^[]^
แต่ยัง! ยังค่ะ!! มันยังไม่จบเพียงเท่านี้นะคะคุณผู้ชมขาาาาาาา
หลังจากที่พี่อ้วนบอกชอบเรา เรากับพี่อ้วนก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ก็มีอยู่ช่วงนึงที่อิพี่อ้วนหายไป ปล่อยให้เรานั่งเฝ้านอนเฝ้า รอหน้าจอโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่ไลน์จะเด้งขึ้นมา เราเห็นท่าไม่ดีละ นางหายไปนานผิดปกติ เราก็เลยต้องปฏิบัติภารกิจฟิชโช่ เปลี่ยนตัวเองเป็นโคนันยอดนักสืบ เข้าไปส่องเฟสพี่เค้า ส่องไปส่องมา ก็ไปเจอผู้หญิงคนนึงที่พี่เค้ากดไลค์ตลอด คอมเม้นให้ตลอด และเธอคนนั้นก็คือแฟนเก่าของพี่เค้านั่นเอง
มันก็เลยเกิดเป็นสมมุตฐานว่า ที่พี่เค้าเข้ามาบอกชอบเราอาจเป็นเพราะพี่เค้าเหงาอยากมีใครอยู่ข้างๆรึเปล่านะ หลังจากนั้นก็เป็นแบบนี้มาตลอด คืออิพี่อ้วนจะมาๆหายๆ คิดจะมาก็มา คิดจะหายก็หาย ส่วนเราพอมีคนเข้ามา ก็ไม่เลือกที่จะคบใคร พูดกันตรงๆเพราะใจยังรอให้อิพี่อ้วนขอเป็นแฟนอยู่น่ะสิ โอ๊ยยย การรอคอยที่แสนทรมาณ ฮือออ
แต่เอาน่ะ หลังจากนี้เราคงไม่ต้องรู้สึกทรมาณแล้วก็อึดอัดแบบนี้แล้วล่ะ เพราะการกลับมาครั้งล่าสุดของอิพี่อ้วน เราก็คุยกันปกติเหมือนที่เคยคุยกันนี่ล่ะ แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงของการสนทนา เราแอบแซวเชิงเล่นเชิงจริงกะพี่อ้วนว่ายังคิดถึงน้องเค้าอยู่ใช่มั้ยคะ (แฟนเก่า) ยังหวังว่าน้องเค้าจะกลับมาอ่ะดิ๊! อะไรประมาณนี้อ่ะ ซึ่งคำตอบที่ได้ก็ค่อนข้างจะตรงกับที่ใจเราคิดไว้จริงๆด้วยล่ะ ^^"
สุดท้ายแล้ว..ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้จบแบบ Happy Ending
สุดท้ายแล้ว..ถึงแม้เราจะไม่ได้บอกชอบพี่เค้ากลับไป แต่มันก็ทำให้เราสามารถลดความรู้สึกที่มีต่อพี่เค้าลงมาอยู่ในสถานะพี่น้องได้ซะที เราไม่ต้องมานั่งหวังลมๆแล้งๆแล้วอ่ะ และมันก็รู้สึกโล่งแบบบอกไม่ถูกเลยนะ มันรู้สึกเหมือนจากนี้เราก็ไม่ต้องยึดติดกับความรู้สึกชอบพี่เค้าอีกแล้ว จากนี้เราจะได้เปิดโอกาสให้ตัวเองและคนใหม่ๆที่จะก้าวเข้ามาซะที
และอย่างน้อยๆ ผู้หญิงธรรมดาๆคนนี้ก็เคยได้รับความรู้สึกดีๆจากพี่เค้าเช่นกัน ^^
มาเลยค่ะ ชะนีสวยและกำลังจะรวยมาก
โสดโปรดจีบอยู่ทางนี้ หลับตา อ้าแขน และยิ้มอ่อน ฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่นั่งอ่านเรื่องของชะนีน้อยคนนึงนะคะ
รักใครชอบใครขอให้รีบบอกนะ คำตอบจะเป็นไงก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกดีๆออกไป และจะได้ไม่ต้องอึดอัดหรือคิดไปเองด้วยจ้า ^^