ตอบคุณพ่อทีละข้อก่อนนะครับ

1. เรื่องเงิน
จริงๆ "ลูกวัยเรียน" เขายังทำงานหาเงินเองไม่ได้ หน้าที่เขาคือเรียน ไม่ใช่หาเงิน
คุณพ่อก็ไม่ควรเอาเรื่องเขาขอเงินเดือนจากคุณมาเป็นอารมณ์นะครับ
สมมติเขาเข้าวัยทำงานแล้วเงินไม่เคยพอต้องขอคุณพ่อ แบบนี้คุณพ่อจะอ้างประโยคนี้ก็มีเหตุผลครับ
แต่ถ้าเขายังเรียน คุณพ่ออ้างไม่ได้นะครับ

2. เรื่องเถียง
ผมเป็นคุณพ่อผมคงเจ็บอึ้ก  แต่...ในฐานะผู้ใหญ่กว่าเราลองทบทวนดูไหม ว่าวิธีการ"สอน"ของเราทำให้เขาเจ็บใจเสียใจหรือไม่
เราสอนแบบ "ดูถูกเขา กดเขา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโง่มาก หรือว่าใช้วาจาเสียดแทงใจหรือไม่"
การสอนคนเป็นสิ่งดี แต่ถ้าไม่สอนด้วยจิตเมตตา คนถูกสอนจะรู้สึกแย่มากๆเลยครับ

การที่ลูกเถียงว่าโตแล้วไม่ต้องมาสอน มันเป็นสัญญาณบอก 2 เรื่องนะครับคุณพ่อ
1. เขาโกรธ (anger)
2. เขาเจ็บปวด (hurt)

ผมไม่ทราบที่มาเบื้องหลังการโต้เถียง ผมก็เลยบอกได้แค่นี้ว่าคำพูดกระแทกกลับแรงๆมันมี 2 เหตุนี่แหละ
โกรธกับเจ็บ

ในฐานะพ่อเราก็ต้องไปหาว่าเพราะอะไรครับ

ผมมองว่าพ่อแม่ที่เอาเรื่องเงินมาเถียงลูกกลับเป็นอะไรที่ทุเรศนะครับ เพราะไม่ได้ใช้เหตุผลที่ดีเหมือนกัน

การที่ลูกว่ามาแบบนี้มีสองกรณีคือหัวดื้อกับมีเหตุผลจริงๆ แต่คุณไม่รับฟังก็ใช้เหตุผลต้อนไปครับ เถียงมีเหตุผลก็ดี ไม่มีก็แพ้ไปเอง

ูฟังเหตุผลเค้าค่ะ แล้วเอามาเทียบกับของเรา

บางทีเราก็อาจจะไม่ได้ถูกเสมอไปก็ได้ค่ะ

เห็นพ่อแม่ไทยๆหลายคนตอบง่ายๆว่าไม่ต้องให้ตังมันใช้ แล้วผมได้แต่ส่ายหัว พูดมาเหมือนตัวเองไม่เคยเป็นเด็กมาก่อน เป็นผู้ใหญ่ที่เหนือกว่าเด็กด้วยอายุ/เงินทองแทนที่จะรู้จักอดทนรับฟัง ใช้เหตุผล ตรรกะ ค่อยๆปรับทำความเข้าใจตามประสบการณ์ที่มีมากกว่าเขาสิครับ