คนกรุงเทพได้ยินคนต่างจังหวัดเผลอพูดภาษาของเขาแล้วรู้สึกยังไงบ้างครับ ?

อยากรู้ว่าคนในเมืองหลวงรู้สึกยังไง น่ารัก ? ชอบ ? แปลก ๆ ? คือผมก็เป็นคนสุโขทัยอะครับ ไปกรุงเทพไปเจอป้าขายลูกชิ้นผมก็บอก "ป้า เอาลูกซิ้นไม้อั๋นโด๊ะ" มันหมายถึงเอาลูกชิ้นหนึ่งไม้ ป้าเขาอึ้งไปพวกหนึ่งก่อนจะตอบกลับว่าเอาอะไรนะไอ้หนู ผมก็บอกลูกชิ้นครับ 1 ไม้ (เริ่มรู้ตัวว่าเขาฟังไม่รู้เรื่องเลยพูดภาษากลาง 55555) ผมก็หันไปหาเพื่อนว่า "มีเหรี่ยญสิ๊บเมาะ" คือมีเหรียญสิบไหม นั่นแหละ ป้าเขาจะยิ้มให้ผมแล้วบอกยี่ก็ได้จ้าเดี๋ยวป้าทอนให้ ผมก็หัวเราะแต่ป้าเขาใจดีมากเลยนะ คนกรุงใช่จะใจดำไปหมดคนดีกับไม่ดีก็ต้องคู่กันไปในสังคม แต่เรื่องภาษานี่สำคัญมาก ไปเจอร้านเค้กอีกแล้วมากรุงเทพก็อยากจะมาตระเวนกิน ผมบอกไปว่าเอา "เค้กสี" พนักงานก็ตอบมาว่า เค้กสีอะไรคะ ผมก็บอกว่าเอาสีชิ้น ซักพักพนักงานก็อ๋อขึ้นมาแล้วพึมพำว่า "อ๋อ เขาเอาเค้กสี่ชิ้น ไอ้เราก็ฟังตั้งนาน มันภาษาอะไรวะ" ผมก็หัวเราะกับเพื่อน คือแบบคนหลายคนในกรุงเทพไม่ค่อยจะคุ้น ๆ กับภาษาเหล่านี้เลย ภาษาสุโขทัยของผม มันจะมีเสียงจัตวาเยอะมากเลย แล้วบางคำความหมายมันก็จะตรงข้ามกับแบบฮา ๆ เช่น สี = 4 สี่ = สี เสื่อ = เสือ เสือ = เสื่อ เขา = หัวเข่า เข่า = เขา คือมันจะสับสนกันมาก ตัว ช.ช้าง มันหก็จะกลายเป็น ซ.โซ่ เช่น ซ้าง เซ่น เซียงใหม่  ตัวเลขนี่ไปใหญ่เลย หนึง ส่อง ส่าม สี ห้า ห๊ก เจ๊ด แปด เก้า สิ๊บ สิบเบ็ด คุณพนักงานผมฟังสิบเบ็ดกลายเป็นอะไรไปไม่รู้  พนักงานบอก "อะไรนะคะ อะไรเบ็ด ๆ " 555555 ว่าแต่เพื่อนมีเรื่องราวแบบนี้ไหมครับ