เก้าอี้โยกในอุรุกวัย
ตอนที่ 1: การเดินทางสู่เมืองเงียบ
ในเมืองเล็กๆ ชื่อปุนตาเดลเอสเตของอุรุกวัย ที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยกลิ่นเค็มของทะเล มีบ้านร้างหลังหนึ่งตั้งอยู่ปลายถนนลูซิโอ มันเป็นบ้านไม้เก่าแก่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ชาวเมืองเล่ากันว่าในบ้านนั้นมี "เก้าอี้โยก" ที่โยกเองได้ในยามค่ำคืน พร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆ ที่ดังมาจากห้องใต้หลังคา
ลินดา นักเขียนนิยายสยองขวัญจากเมืองไทย เดินทางมาถึงเมืองนี้เพื่อหาแรงบันดาลใจให้กับนิยายเล่มใหม่ของเธอ เธอได้ยินเรื่องเล่าของบ้านร้างจากเจ้าของเกสต์เฮาส์ คุณป้าโรซ่า ผู้เตือนว่า "อย่าเข้าไปในบ้านนั้นเด็ดขาด โดยเฉพาะตอนดึก" แต่ความอยากรู้และความท้าทายทำให้ลินดาตัดสินใจเช่าบ้านหลังนั้นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ โดยไม่สนใจคำเตือน
ตอนที่ 2: เสียงในความมืด
คืนแรก ลินดานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านร้าง ตรงหน้าเธอคือเก้าอี้โยกตัวเก่า ทำจากไม้โอ๊คที่ผุพัง มีรอยขีดข่วนเหมือนรอยเล็บครูดอยู่ด้านข้าง เธอจุดเทียนวางไว้รอบห้อง เพราะไฟฟ้าในบ้านใช้งานไม่ได้ และเริ่มจดบันทึกไอเดียลงในสมุดของเธอ
ราวเที่ยงคืน ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท และเก้าอี้โยกเริ่มขยับช้าๆ เสียงไม้ลั่นดัง "ก๊อก...ก๊อก..." ลินดาหยุดเขียน มองไปที่เก้าอี้ด้วยความงุนงง เธอคิดว่ามันอาจเป็นลม แต่เมื่อลมหยุด เก้าอี้ยังคงโยกต่อไป และมีเสียงกระซิบเบาๆ ดังจากมุมมืดของห้อง "ลูซิโอ...ลูซิโอ..."
ลินดารู้สึกหนาวสะท้าน เธอคว้าโทรศัพท์เพื่อถ่ายวิดีโอ แต่หน้าจอเริ่มกะพริบและดับลงอย่างไม่มีสาเหตุ เสียงกระซิบนั้นดังชัดขึ้น และตอนนี้มันไม่ใช่แค่ชื่อ "ลูซิโอ" แต่เป็นประโยคเต็มว่า "เธอไม่ควรมาที่นี่"
ตอนที่ 3: ต้นกำเนิดของคำสาป
วันรุ่งขึ้น ลินดาไปที่ห้องสมุดท้องถิ่นเพื่อค้นหาประวัติของบ้าน เธอพบเอกสารเก่าแก่ที่เล่าว่าในปี 1972 มีครอบครัวหนึ่งชื่อครอบครัวลูซิโออาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น พ่อของครอบครัว อันโตนิโอ ลูซิโอ เป็นช่างไม้ที่ทำเก้าอี้โยกตัวนั้นด้วยมือของเขาเอง แต่หลังจากโศกนาฏกรรมที่ภรรยาและลูกสาวของเขาหายตัวไปอย่างลึกลับ อันโตนิโอกลายเป็นคนสติแตก เขานั่งบนเก้าอี้โยกทุกคืน พูดกับตัวเองว่า "พวกเธอยังอยู่ที่นี่" จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็หายตัวไปเช่นกัน
ในเอกสารระบุว่า ชาวบ้านเชื่อว่าอันโตนิโอทำพิธีกรรมบางอย่างในบ้านเพื่อพยายามเรียกวิญญาณของภรรยาและลูกสาวกลับมา โดยใช้เก้าอี้โยกเป็นสื่อกลาง แต่พิธีนั้นผิดพลาด ทำให้วิญญาณที่ถูกเรียกมาไม่ใช่ครอบครัวของเขา แต่เป็นสิ่งที่มืดมิดและร้ายกาจ
ตอนที่ 4: การเผชิญหน้า
คืนที่สาม ลินดาตัดสินใจเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ในบ้าน เธอนั่งบนเก้าอี้โยกและพูดออกไปในความมืดว่า "ฉันรู้เรื่องของนาย อันโตนิโอ บอกฉันว่าต้องการอะไร" ทันใดนั้น อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว เงาดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่มุมห้อง มันไม่มีใบหน้า แต่มีดวงตาสีแดงที่จ้องมองลินดาเขม็ง
เก้าอี้โยกเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ลินดารู้สึกเหมือนมีมือเย็นเฉียบจับไหล่ของเธอ เสียงกระซิบกลายเป็นเสียงกรีดร้อง "ออกไป! เธอไม่ใช่ลูซิโอ!" ลินดาคว้าไม้กางเขนที่เธอพกมาเผื่อฉุกเฉินและตะโกนว่า "ฉันจะช่วยนายปลดปล่อยวิญญาณเหล่านี้!" แต่เงาดำนั้นหัวเราะอย่างน่าสยดสยอง และพื้นบ้านเริ่มสั่นสะเทือน
ตอนที่ 5: การปลดปล่อย
ลินดานึกถึงคำแนะนำของป้าโรซ่าที่บอกว่า "ถ้าจะหยุดคำสาป ต้องทำลายสิ่งที่เป็นสื่อกลาง" เธอตัดสินใจลากเก้าอี้โยกออกไปที่ลานหน้าบ้าน แม้ว่ามันจะหนักราวกับมีคนนั่งอยู่ เธอราดน้ำมันที่หามาจากครัวและจุดไฟเผาเก้าอี้
ขณะที่เปลวไฟลุกโชน เสียงกรีดร้องดังก้องจากภายในบ้านราวกับมีวิญญาณนับสิบถูกปลดปล่อย เงาดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันอ่อนแอลง มันพูดด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวังว่า "ลูซิโอ...ขอโทษ..." ก่อนจะสลายไปพร้อมกับควัน
ตอนจบ
เช้าวันต่อมา ชาวเมืองพบว่าบ้านร้างดูเหมือน "สงบลง" เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี ลินดาตัดสินใจเขียนนิยายจากประสบการณ์นี้ แต่เธอเลือกที่จะไม่เผยแพร่ เพราะกลัวว่าการเล่าเรื่องนี้อาจปลุกบางสิ่งที่หลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ก่อนกลับเมืองไทย ลินดาไปที่หลุมศพของครอบครัวลูซิโอที่สุสานท้องถิ่น เธอวางดอกไม้และกล่าวคำอธิษฐานให้วิญญาณของพวกเขาได้พักผ่อนอย่างสงบ ส่วนเก้าอี้โยกนั้น เหลือเพียงเถ้าถ่านที่ถูกสายลมแห่งปุนตาเดลเอสเตพัดพาไป
(AI) นิยายสยองสั้น " หลอน.....เก้าอี้โยกในอุรุกวัย "
ตอนที่ 1: การเดินทางสู่เมืองเงียบ
ในเมืองเล็กๆ ชื่อปุนตาเดลเอสเตของอุรุกวัย ที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยกลิ่นเค็มของทะเล มีบ้านร้างหลังหนึ่งตั้งอยู่ปลายถนนลูซิโอ มันเป็นบ้านไม้เก่าแก่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ชาวเมืองเล่ากันว่าในบ้านนั้นมี "เก้าอี้โยก" ที่โยกเองได้ในยามค่ำคืน พร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆ ที่ดังมาจากห้องใต้หลังคา
ลินดา นักเขียนนิยายสยองขวัญจากเมืองไทย เดินทางมาถึงเมืองนี้เพื่อหาแรงบันดาลใจให้กับนิยายเล่มใหม่ของเธอ เธอได้ยินเรื่องเล่าของบ้านร้างจากเจ้าของเกสต์เฮาส์ คุณป้าโรซ่า ผู้เตือนว่า "อย่าเข้าไปในบ้านนั้นเด็ดขาด โดยเฉพาะตอนดึก" แต่ความอยากรู้และความท้าทายทำให้ลินดาตัดสินใจเช่าบ้านหลังนั้นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ โดยไม่สนใจคำเตือน
ตอนที่ 2: เสียงในความมืด
คืนแรก ลินดานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านร้าง ตรงหน้าเธอคือเก้าอี้โยกตัวเก่า ทำจากไม้โอ๊คที่ผุพัง มีรอยขีดข่วนเหมือนรอยเล็บครูดอยู่ด้านข้าง เธอจุดเทียนวางไว้รอบห้อง เพราะไฟฟ้าในบ้านใช้งานไม่ได้ และเริ่มจดบันทึกไอเดียลงในสมุดของเธอ
ราวเที่ยงคืน ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท และเก้าอี้โยกเริ่มขยับช้าๆ เสียงไม้ลั่นดัง "ก๊อก...ก๊อก..." ลินดาหยุดเขียน มองไปที่เก้าอี้ด้วยความงุนงง เธอคิดว่ามันอาจเป็นลม แต่เมื่อลมหยุด เก้าอี้ยังคงโยกต่อไป และมีเสียงกระซิบเบาๆ ดังจากมุมมืดของห้อง "ลูซิโอ...ลูซิโอ..."
ลินดารู้สึกหนาวสะท้าน เธอคว้าโทรศัพท์เพื่อถ่ายวิดีโอ แต่หน้าจอเริ่มกะพริบและดับลงอย่างไม่มีสาเหตุ เสียงกระซิบนั้นดังชัดขึ้น และตอนนี้มันไม่ใช่แค่ชื่อ "ลูซิโอ" แต่เป็นประโยคเต็มว่า "เธอไม่ควรมาที่นี่"
ตอนที่ 3: ต้นกำเนิดของคำสาป
วันรุ่งขึ้น ลินดาไปที่ห้องสมุดท้องถิ่นเพื่อค้นหาประวัติของบ้าน เธอพบเอกสารเก่าแก่ที่เล่าว่าในปี 1972 มีครอบครัวหนึ่งชื่อครอบครัวลูซิโออาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น พ่อของครอบครัว อันโตนิโอ ลูซิโอ เป็นช่างไม้ที่ทำเก้าอี้โยกตัวนั้นด้วยมือของเขาเอง แต่หลังจากโศกนาฏกรรมที่ภรรยาและลูกสาวของเขาหายตัวไปอย่างลึกลับ อันโตนิโอกลายเป็นคนสติแตก เขานั่งบนเก้าอี้โยกทุกคืน พูดกับตัวเองว่า "พวกเธอยังอยู่ที่นี่" จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็หายตัวไปเช่นกัน
ในเอกสารระบุว่า ชาวบ้านเชื่อว่าอันโตนิโอทำพิธีกรรมบางอย่างในบ้านเพื่อพยายามเรียกวิญญาณของภรรยาและลูกสาวกลับมา โดยใช้เก้าอี้โยกเป็นสื่อกลาง แต่พิธีนั้นผิดพลาด ทำให้วิญญาณที่ถูกเรียกมาไม่ใช่ครอบครัวของเขา แต่เป็นสิ่งที่มืดมิดและร้ายกาจ
ตอนที่ 4: การเผชิญหน้า
คืนที่สาม ลินดาตัดสินใจเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ในบ้าน เธอนั่งบนเก้าอี้โยกและพูดออกไปในความมืดว่า "ฉันรู้เรื่องของนาย อันโตนิโอ บอกฉันว่าต้องการอะไร" ทันใดนั้น อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว เงาดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่มุมห้อง มันไม่มีใบหน้า แต่มีดวงตาสีแดงที่จ้องมองลินดาเขม็ง
เก้าอี้โยกเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ลินดารู้สึกเหมือนมีมือเย็นเฉียบจับไหล่ของเธอ เสียงกระซิบกลายเป็นเสียงกรีดร้อง "ออกไป! เธอไม่ใช่ลูซิโอ!" ลินดาคว้าไม้กางเขนที่เธอพกมาเผื่อฉุกเฉินและตะโกนว่า "ฉันจะช่วยนายปลดปล่อยวิญญาณเหล่านี้!" แต่เงาดำนั้นหัวเราะอย่างน่าสยดสยอง และพื้นบ้านเริ่มสั่นสะเทือน
ตอนที่ 5: การปลดปล่อย
ลินดานึกถึงคำแนะนำของป้าโรซ่าที่บอกว่า "ถ้าจะหยุดคำสาป ต้องทำลายสิ่งที่เป็นสื่อกลาง" เธอตัดสินใจลากเก้าอี้โยกออกไปที่ลานหน้าบ้าน แม้ว่ามันจะหนักราวกับมีคนนั่งอยู่ เธอราดน้ำมันที่หามาจากครัวและจุดไฟเผาเก้าอี้
ขณะที่เปลวไฟลุกโชน เสียงกรีดร้องดังก้องจากภายในบ้านราวกับมีวิญญาณนับสิบถูกปลดปล่อย เงาดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันอ่อนแอลง มันพูดด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวังว่า "ลูซิโอ...ขอโทษ..." ก่อนจะสลายไปพร้อมกับควัน
ตอนจบ
เช้าวันต่อมา ชาวเมืองพบว่าบ้านร้างดูเหมือน "สงบลง" เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี ลินดาตัดสินใจเขียนนิยายจากประสบการณ์นี้ แต่เธอเลือกที่จะไม่เผยแพร่ เพราะกลัวว่าการเล่าเรื่องนี้อาจปลุกบางสิ่งที่หลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ก่อนกลับเมืองไทย ลินดาไปที่หลุมศพของครอบครัวลูซิโอที่สุสานท้องถิ่น เธอวางดอกไม้และกล่าวคำอธิษฐานให้วิญญาณของพวกเขาได้พักผ่อนอย่างสงบ ส่วนเก้าอี้โยกนั้น เหลือเพียงเถ้าถ่านที่ถูกสายลมแห่งปุนตาเดลเอสเตพัดพาไป