สวัสดีเพื่อนๆทุกคนนะครับ เหตุการณ์ที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นความจริง ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น เป็นประสบการณ์จริงที่ผมอยากจะแชร์ให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ซึ้งถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวผมอีก เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นผี จนทุกวันนี้ ยังไม่เคยเห็นอีกเลย [มันก็ดีแล้ว] ลองอ่านดูครับ
สมัยเรียนที่พาณิชแห่งนึงย่านอนุเสาวรีย์ชัย ทุกๆเลิกเรียนผมจะไปฝึกเต้น B-Boy ที่มหาวิทยาลัยแห่งนึง แถวๆนั้น ปกติก็จะไปฝึกเต้นเป็นประจำ ตั้งแต่เลิกเรียนถึงประมาณ 3-4 ทุ่ม แล้วก็กลับบ้าน ซึ้งบ้านผมเนี่ยจะอยู่ค่อนข้างจะไกลจากโรงเรียนมากๆ กว่าจะถึงบ้านใช้เวลาประมาณ 2 ชม. แต่ด้วยความที่อยากเต้นเป็นเพราะมันดูเท่ แล้วก็ชอบเป็นการส่วนตัว ฝึกไป 1 เดือนกว่าๆ จนวันนึงก็ได้เจอดีเข้า วันนั้นก็เป็นเหมือนปกติ ผมก็ไปฝึกเต้นกับเพื่อนๆที่ไปกันเป็นประจำ ก็ซ้อมไปจนดึก ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากี่ทุ่ม แต่ถ้าจำไม่ผิด อยู่ประมาณ 2-3 ทุ่ม ผมก็เลยเรียกเพื่อนให้ไปกรอกน้ำด้วยกัน เหตุผลเพราะผมเป็นคนกลัวผีและมันก็มีเรื่องเล่าในมหาลัยนี้อยู่เหมือนกัน ผมจึงไปกรอกน้ำกับเพื่อนเป็นประจำไม่เคยไปคนเดียว ก็เดินไปกับเพื่อนครับ อยู่ไม่ไกลจากที่ซ้อมเต้นมาก แต่ก็มืดพอสมควร ตรงนั้นจะมีที่นั่งกินข้าวหรือเอาไว้นั่งเล่นทำงานก็ได้ แล้วก็มีทางเข้าอาคาร แต่ที่สำคัญคือจะมีชิงช้าอยู่ตัวนึง เป็นไม้ ใหญ่มาก ห้อยอยู่ ผมก็สงสัยนะ ว่าเค้าทำไว้ทำไม เพราะตั้งแต่ผมมาที่นี้ ยังไม่เคยเห็นใครไปนั่งเล่นตรงนั้นสักที ก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ เพราะผมมีความเชื่อมาตลอดว่าอยู่กับคนอื่นพี่หลอกเราไม่ได้หลอก อย่างน้อยเราก็มีเพื่อน แต่บังเอิญตู้กดน้ำมันถูกย้ายที่ไปอยู่ใกล้ๆ กับทางเข้าอาคาร ซึงปกติมันจะอยู่ด้านนอกใกล้ที่นั่งเล่น เพื่อนก็ถามว่าจะเอาไง จะเข้าไปด้วยกันไหม ผมก็ตอบว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวรอตรงนี้แหละ แปบเดียวคงไม่เป็นไรหลอก เพื่อนผมมันเป็นคนใจแข็งมากไม่ค่อยกลัวอะไร มันเลยชิวๆก็เดินเข้าไปจะกดน้ำ ผมก็ยืนรออยู่บริเวณด้านหน้าอาคารใกล้ๆกับชิงช้า ผมก็มองดูชิงช้า แล้วคิดในใจว่าเค้าจะสร้างมาไว้ทำไม คนเล่นก็ไม่เห็นจะมี ระวังที่ผมกำลังมองอยู่ที่ชิงช้า หางตาผมมันก็เหมือนจะเห็นอะไร รูปร่างคล้ายๆคนยืนอยู่ ผมก็หันไปมอง ทางข้างหน้าสามารถเดินไปได้ขยับขวามาหน่อยเป็นบรรได แล้วก็จะมีซอกเล็กๆระหว่างบรรไดกับทางเดิน ซอกนั้นแหละครับ ผมเห็นผู้หญิงผมยาวมากๆ ใส่ชุดสีออกดำๆ ยืนอยู่ ผมปิดหน้าแค่ซีกเดี๋ยว เหมือนเธอมองผมอยู่ ผมก็ตกใจ แต่นะตอนนั้น ด้วยความที่ว่ามันเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมทำใจดีสู้เสือ คิดในใจ เอาวะถ้าเป็นผีจริงขอพิสูจน์หน่อย ผมก็สังเกตุว่าทำไมดูเธอสูงๆแปลกๆ ผมเลยก้มลงไปมองข้างล่างที่เธอยืน สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอลอยอยู่ ชุดที่เธอใส่มันลอยจากพื้นสูงพอสมควร จนเห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีขา ผมตกใจสุดชีวิต รีบเงยหน้าขึ้นมาดู เธอกำลังยืนชี้หน้าผมอยู่แล้วมองด้วยสายตาไม่พอใจ หลังจากนั้นผมหลับหูหลับตาวิ่งอย่างเดียว วิ่งสุดชีวิต วิ่งไปไหนไม่รู้แต่วิ่งก่อน เพื่อนผมก็ตะโกนตามมาว่าเห้ยจะไปไหนรอด้วย จนมาหยุดอยู่ตรงที่ที่นึง ผมเหนื่อยและตกใจมาก พูดอะไรไม่ออกเลย ไม่ตั้งตัวจริงๆ เพื่อนผมก็วิ่งตามมาถึงแล้วบอกว่า เป็นอะไร วิ่งทำไมวะ ผมก็บอกแค่ว่า กูเจอวะ เพื่อนมันก็รับรู้ได้ทันที และผมบอกว่ายังไม่อยากเล่ากลับไปถึงที่ซ้อมเต้นแล้วจะเล่าให้ฟังอีกที เพื่อนก็บอกผมว่าพอดีเลย ตรงนั้นกรอกน้ำไม่ได้ตู้มันเสีย และที่ที่ผมวิ่งมาดันมาหยุดตรงตู้น้ำพอดี ตอนนั้นผมกินน้ำไปเยอะมากจริงๆ เพราะมันเหนื่อยสุดๆ แต่ปัญหามันก็ไม่จบแค่นั้นครับ ปัญหาคือทางกลับมีแค่ 2 ทาง ทางเดิมกับทางใหม่ ซึ้งทางใหม่เนี่ย ผมได้ยินมาจากคนอื่นว่า เคยมีคนโดดตึกเสียชีวิต ถ้าปกติจะมีคนซ้อมเชียร์หรือซ้อมเต้นอะไรสักอย่างอยู่ แต่ตอนนั้นดึกแล้วไม่มีใครเลย แล้วมืดกว่าทางเมื่อกี้ซะอีก แต่จะให้ผมกลับทางเดิมผมก็ไม่เอาหลอก ผมบอกตรงๆว่ากลัวจริงๆ ผมเลยตัดสินใจไปอีกทางเพราะคิดว่าคงไม่ซวยขนาดนั้นหลอก ผมก็เดินเกาะแขนเพื่อนไปเลย ใจตุ๊ดมากครับตอนนั้นพูดเลย คือกลัวจริงๆ พอเดินไปถึงอาคารที่มีเรื่องเล่า ลักษณะชั้น 2 จะเป็นระเบียงยื้นออกมาจากอาคาร ค่อนข้างจะกว้างมากๆ เพื่อนผมก็บอกว่า รู้สึกอะไรก็ไม่ต้องไปสนใจ ค่อยๆเดินไป เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว ผมก็เดินเกาะเพื่อนไป ระหว่างที่เดินจนมาถึงกลางอาคารผมรู้สึกเหมือนโดนดึงดูดจากอะไรสักอย่างด้านบน ซึ้งผมพยายามที่จะไม่สนใจ แต่มันก็ดึงดูดผมจริงๆ ผมทนไม่ไหว จนสุดท้ายผมก็เงยหน้าไปมองข้างบน มีผู้หญิงผมปิดหน้ามองลงมาจากระเบียง ผมไม่เห็นหน้าเห็นแค่เป็นหัวยื้นออกมาแล้วก็มีผมปิดไว้ ผมมั่นใจเลยว่าไม่ใช่คน เพราะอาคารมันปิดไปแล้วจะมีใครไปอยู่บนนั้นได้ไง เหมือนเดิมครับ ผมวิ่งสุดชีวิต รองเท้ากระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ วิ่งจนมาถึงที่ซ้อมบีบอย เพื่อนๆก็พักกันอยู่ แล้วก็เดินหัวเราะกันมาแล้วถามว่าเล่นไรกันวิ่งซะขนาดนี้ เดี๋ยวก็ซ้อมไม่ไหวหลอก ผมไม่พูดอะไรกับใครทั้งนั้น เครียดมาก เครียดจริงๆครับ ผมดูดบุหรี่ไป 5 ตัวติดๆกัน จนเพื่อนถาม เห้ยเป็นไร พูดดิ ใจเย็นๆ สุดท้ายเพื่อนที่ไปกะผมก็เดินมาถึง มันเดินมาแบบปกติ ถือร้องเท้ากับขวดน้ำมาให้ผมด้วย แล้วเพื่อนที่ซ้อมเต้นก็ถามว่ามีอะไรวะ มันเครียดอะไรทำไมมันไม่พูดอะไรเลย เพื่อนที่ไปกรอกน้ำด้วยกัน ก็เล่าให้ฟังว่าผมอะเจอดีมา เพื่อนที่ซ้อมเต้นก็ถามว่าแล้วไม่เจอหลอเดินมาปกติ มันก็บอกว่าไม่เจอนะ แต่ก็กลัว แต่ไม่อยากให้ตัวเองใจเสีย เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น [มันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง] หลังจากที่ผมสติเริ่มดีขึ้น ก็เล่าให้คนอื่นฟังทุกคนพากันรีบกลับบ้าน วันนั้นผมก็ไม่กลับบ้าน ขอไปนอนบ้านเพื่อนเพราะถ้ากลับบ้าน แล้วเจออีก ผมตายแน่ๆ กว่าจะถึงประมาณเที่ยงคืน แล้วทางเข้าหลังหมู่บ้านผมเป็นป่า และมีวัดอีก ผมเลยขอนอนบ้านเพื่อน คืนแรกก็จบไป
เดี๋ยวมาเล่าต่อคืนที่สองนะครับ ปวดตามาก
เจอผี 3 วันติด เป็นคุณ คุณจะบ้าแบบผมไหม
สมัยเรียนที่พาณิชแห่งนึงย่านอนุเสาวรีย์ชัย ทุกๆเลิกเรียนผมจะไปฝึกเต้น B-Boy ที่มหาวิทยาลัยแห่งนึง แถวๆนั้น ปกติก็จะไปฝึกเต้นเป็นประจำ ตั้งแต่เลิกเรียนถึงประมาณ 3-4 ทุ่ม แล้วก็กลับบ้าน ซึ้งบ้านผมเนี่ยจะอยู่ค่อนข้างจะไกลจากโรงเรียนมากๆ กว่าจะถึงบ้านใช้เวลาประมาณ 2 ชม. แต่ด้วยความที่อยากเต้นเป็นเพราะมันดูเท่ แล้วก็ชอบเป็นการส่วนตัว ฝึกไป 1 เดือนกว่าๆ จนวันนึงก็ได้เจอดีเข้า วันนั้นก็เป็นเหมือนปกติ ผมก็ไปฝึกเต้นกับเพื่อนๆที่ไปกันเป็นประจำ ก็ซ้อมไปจนดึก ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากี่ทุ่ม แต่ถ้าจำไม่ผิด อยู่ประมาณ 2-3 ทุ่ม ผมก็เลยเรียกเพื่อนให้ไปกรอกน้ำด้วยกัน เหตุผลเพราะผมเป็นคนกลัวผีและมันก็มีเรื่องเล่าในมหาลัยนี้อยู่เหมือนกัน ผมจึงไปกรอกน้ำกับเพื่อนเป็นประจำไม่เคยไปคนเดียว ก็เดินไปกับเพื่อนครับ อยู่ไม่ไกลจากที่ซ้อมเต้นมาก แต่ก็มืดพอสมควร ตรงนั้นจะมีที่นั่งกินข้าวหรือเอาไว้นั่งเล่นทำงานก็ได้ แล้วก็มีทางเข้าอาคาร แต่ที่สำคัญคือจะมีชิงช้าอยู่ตัวนึง เป็นไม้ ใหญ่มาก ห้อยอยู่ ผมก็สงสัยนะ ว่าเค้าทำไว้ทำไม เพราะตั้งแต่ผมมาที่นี้ ยังไม่เคยเห็นใครไปนั่งเล่นตรงนั้นสักที ก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ เพราะผมมีความเชื่อมาตลอดว่าอยู่กับคนอื่นพี่หลอกเราไม่ได้หลอก อย่างน้อยเราก็มีเพื่อน แต่บังเอิญตู้กดน้ำมันถูกย้ายที่ไปอยู่ใกล้ๆ กับทางเข้าอาคาร ซึงปกติมันจะอยู่ด้านนอกใกล้ที่นั่งเล่น เพื่อนก็ถามว่าจะเอาไง จะเข้าไปด้วยกันไหม ผมก็ตอบว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวรอตรงนี้แหละ แปบเดียวคงไม่เป็นไรหลอก เพื่อนผมมันเป็นคนใจแข็งมากไม่ค่อยกลัวอะไร มันเลยชิวๆก็เดินเข้าไปจะกดน้ำ ผมก็ยืนรออยู่บริเวณด้านหน้าอาคารใกล้ๆกับชิงช้า ผมก็มองดูชิงช้า แล้วคิดในใจว่าเค้าจะสร้างมาไว้ทำไม คนเล่นก็ไม่เห็นจะมี ระวังที่ผมกำลังมองอยู่ที่ชิงช้า หางตาผมมันก็เหมือนจะเห็นอะไร รูปร่างคล้ายๆคนยืนอยู่ ผมก็หันไปมอง ทางข้างหน้าสามารถเดินไปได้ขยับขวามาหน่อยเป็นบรรได แล้วก็จะมีซอกเล็กๆระหว่างบรรไดกับทางเดิน ซอกนั้นแหละครับ ผมเห็นผู้หญิงผมยาวมากๆ ใส่ชุดสีออกดำๆ ยืนอยู่ ผมปิดหน้าแค่ซีกเดี๋ยว เหมือนเธอมองผมอยู่ ผมก็ตกใจ แต่นะตอนนั้น ด้วยความที่ว่ามันเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมทำใจดีสู้เสือ คิดในใจ เอาวะถ้าเป็นผีจริงขอพิสูจน์หน่อย ผมก็สังเกตุว่าทำไมดูเธอสูงๆแปลกๆ ผมเลยก้มลงไปมองข้างล่างที่เธอยืน สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอลอยอยู่ ชุดที่เธอใส่มันลอยจากพื้นสูงพอสมควร จนเห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีขา ผมตกใจสุดชีวิต รีบเงยหน้าขึ้นมาดู เธอกำลังยืนชี้หน้าผมอยู่แล้วมองด้วยสายตาไม่พอใจ หลังจากนั้นผมหลับหูหลับตาวิ่งอย่างเดียว วิ่งสุดชีวิต วิ่งไปไหนไม่รู้แต่วิ่งก่อน เพื่อนผมก็ตะโกนตามมาว่าเห้ยจะไปไหนรอด้วย จนมาหยุดอยู่ตรงที่ที่นึง ผมเหนื่อยและตกใจมาก พูดอะไรไม่ออกเลย ไม่ตั้งตัวจริงๆ เพื่อนผมก็วิ่งตามมาถึงแล้วบอกว่า เป็นอะไร วิ่งทำไมวะ ผมก็บอกแค่ว่า กูเจอวะ เพื่อนมันก็รับรู้ได้ทันที และผมบอกว่ายังไม่อยากเล่ากลับไปถึงที่ซ้อมเต้นแล้วจะเล่าให้ฟังอีกที เพื่อนก็บอกผมว่าพอดีเลย ตรงนั้นกรอกน้ำไม่ได้ตู้มันเสีย และที่ที่ผมวิ่งมาดันมาหยุดตรงตู้น้ำพอดี ตอนนั้นผมกินน้ำไปเยอะมากจริงๆ เพราะมันเหนื่อยสุดๆ แต่ปัญหามันก็ไม่จบแค่นั้นครับ ปัญหาคือทางกลับมีแค่ 2 ทาง ทางเดิมกับทางใหม่ ซึ้งทางใหม่เนี่ย ผมได้ยินมาจากคนอื่นว่า เคยมีคนโดดตึกเสียชีวิต ถ้าปกติจะมีคนซ้อมเชียร์หรือซ้อมเต้นอะไรสักอย่างอยู่ แต่ตอนนั้นดึกแล้วไม่มีใครเลย แล้วมืดกว่าทางเมื่อกี้ซะอีก แต่จะให้ผมกลับทางเดิมผมก็ไม่เอาหลอก ผมบอกตรงๆว่ากลัวจริงๆ ผมเลยตัดสินใจไปอีกทางเพราะคิดว่าคงไม่ซวยขนาดนั้นหลอก ผมก็เดินเกาะแขนเพื่อนไปเลย ใจตุ๊ดมากครับตอนนั้นพูดเลย คือกลัวจริงๆ พอเดินไปถึงอาคารที่มีเรื่องเล่า ลักษณะชั้น 2 จะเป็นระเบียงยื้นออกมาจากอาคาร ค่อนข้างจะกว้างมากๆ เพื่อนผมก็บอกว่า รู้สึกอะไรก็ไม่ต้องไปสนใจ ค่อยๆเดินไป เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว ผมก็เดินเกาะเพื่อนไป ระหว่างที่เดินจนมาถึงกลางอาคารผมรู้สึกเหมือนโดนดึงดูดจากอะไรสักอย่างด้านบน ซึ้งผมพยายามที่จะไม่สนใจ แต่มันก็ดึงดูดผมจริงๆ ผมทนไม่ไหว จนสุดท้ายผมก็เงยหน้าไปมองข้างบน มีผู้หญิงผมปิดหน้ามองลงมาจากระเบียง ผมไม่เห็นหน้าเห็นแค่เป็นหัวยื้นออกมาแล้วก็มีผมปิดไว้ ผมมั่นใจเลยว่าไม่ใช่คน เพราะอาคารมันปิดไปแล้วจะมีใครไปอยู่บนนั้นได้ไง เหมือนเดิมครับ ผมวิ่งสุดชีวิต รองเท้ากระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ วิ่งจนมาถึงที่ซ้อมบีบอย เพื่อนๆก็พักกันอยู่ แล้วก็เดินหัวเราะกันมาแล้วถามว่าเล่นไรกันวิ่งซะขนาดนี้ เดี๋ยวก็ซ้อมไม่ไหวหลอก ผมไม่พูดอะไรกับใครทั้งนั้น เครียดมาก เครียดจริงๆครับ ผมดูดบุหรี่ไป 5 ตัวติดๆกัน จนเพื่อนถาม เห้ยเป็นไร พูดดิ ใจเย็นๆ สุดท้ายเพื่อนที่ไปกะผมก็เดินมาถึง มันเดินมาแบบปกติ ถือร้องเท้ากับขวดน้ำมาให้ผมด้วย แล้วเพื่อนที่ซ้อมเต้นก็ถามว่ามีอะไรวะ มันเครียดอะไรทำไมมันไม่พูดอะไรเลย เพื่อนที่ไปกรอกน้ำด้วยกัน ก็เล่าให้ฟังว่าผมอะเจอดีมา เพื่อนที่ซ้อมเต้นก็ถามว่าแล้วไม่เจอหลอเดินมาปกติ มันก็บอกว่าไม่เจอนะ แต่ก็กลัว แต่ไม่อยากให้ตัวเองใจเสีย เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น [มันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง] หลังจากที่ผมสติเริ่มดีขึ้น ก็เล่าให้คนอื่นฟังทุกคนพากันรีบกลับบ้าน วันนั้นผมก็ไม่กลับบ้าน ขอไปนอนบ้านเพื่อนเพราะถ้ากลับบ้าน แล้วเจออีก ผมตายแน่ๆ กว่าจะถึงประมาณเที่ยงคืน แล้วทางเข้าหลังหมู่บ้านผมเป็นป่า และมีวัดอีก ผมเลยขอนอนบ้านเพื่อน คืนแรกก็จบไป
เดี๋ยวมาเล่าต่อคืนที่สองนะครับ ปวดตามาก