บางครั้งผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงก็ไม่ได้เป็นตามคำนิยามที่หลายๆ คนคิดเสมอไปนะ สำหรับเราถูกเรียกว่าเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาตลอด ซึ่งจริงๆ แล้วเราชอบเรียกมันว่า "พื้นที่ส่วนตัว" มากกว่า "โลกส่วนตัว" สำหรับเราแล้วการที่เราต้องการพื้นที่ส่วนตัว ก็เพื่อไว้พักใจ เพื่อใช้เวลากับตัวเอง ทบทวนตัวเอง การที่เราต้องการพื้นที่ส่วนตัวเราก็มีเหตุผลของเรานะ
- เราไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เพราะเราไม่ชอบการรอคอย เราไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา ซึ่งบางครั้งเวลานัดใครแล้วไม่ตรงเวลาเราจะรู้สึกหงุดหงิด เราเลยตัดสินใจไปไหนมาไหนคนเดียวดีกว่า
- เรากินข้าว ดูหนังคนเดียวได้ เพราะถึงแม้เราไปดูหนังกับเพื่อน หรือใครต่อใคร เราก็ไม่ชวนเค้าคุยในโรงหนังอยู่ดี
- บ่อยครั้งที่เรานัดเจอเพื่อนบ้าง มันไม่ใช่เพราะเราเหงา แต่เราต้องการพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตที่ได้พบเจอในแต่ละช่วงเวลา
- หลายๆ คนบอกว่าคนพวกนี้มักจะขึ้นคาน เพราะไม่คบกับใครหรือคุยกับใคร สักพักอายุก็จะเลยเลข 30 และขึ้นคานในที่สุด เอาจริงๆ สำหรับเรา เราก็ไม่ได้รีบนะ เราไม่เคยคิดว่าจะต้องแต่งงานก่อนอายุ 30 มันเป็นเพียงแค่ค่านิยมของสังคมเท่านั้นแหละ เพราะสำหรับเราแล้วเราคิดว่าเราเป็นแฟนที่ดีของใครสักคนหนึ่งได้แม้ว่าอายุเราจะเลยเลข 30 ไปแล้ว
เราว่าคนทุกคนก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่ว่าความต้องการของแต่ละคนจะมากหรือน้อยเท่านั้นเอง เราว่าการใช้ชีวิตคนเดียว อยู่กับตัวเองในช่วงเวลาหนึ่งมันจะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง เราว่าการรู้จักใช้ชีวิตคนเดียว อยู่กับตัวเองบ่อยๆ มันจะทำให้เราได้มีเวลาทบทวนชีวิตของตัวเอง ซึ่งการที่เราได้ทบทวนตัวเอง มันจะทำให้เรารู้ว่าเราต้องการอะไร ชอบอะไร สิ่งไหนดีสำหรับเรา สิ่งไหนไม่ดีสำหรับเรา ซึ่งมันจะทำให้เราดำเนินชีวิตแบบไม่ยึดติดกับใคร หรือยึดติดกับอะไรมากจนเกินไป ....
บางครั้งคนที่มีโลกส่วนตัวสูง หรือต้องการพื้นที่ส่วนตัวมากๆ เค้าไม่ได้ปิดกั้นอะไรหรอก เพียงแค่เค้ายังไม่พร้อมจะเปิดใจรับอะไรเข้ามาในชีวิตในจังหวะเวลานั้นมากกว่า
เคยมีคนถามเราว่าทำไมถึงไม่เปิดใจคบใคร ซึ่งเราก็จะหันกลับมาถามตัวเองทุกครั้งว่า เราพร้อมมั้ยที่จะให้ใครสักคนมาแชร์พื้นที่ส่วนตัวของเรา เราไม่อยากคบใครพร่ำเพรื่อ หรือคบใครเพื่อมาแทนใคร เราแค่อยากมั่นใจว่าเราพร้อมสำหรับการที่จะไปยืน ณ พื้นที่ตรงนั้นร่วมกับใครสักคน บางครั้งการที่รับใครสักคนเข้ามาแล้วเค้าคนนั้นไม่ใช่หรือไปด้วยกันไม่ได้ มันทำให้เราต้องหยุดความสัมพันธ์ ก่อนที่จะต้องเสียใจ เพราะเมื่อเราต้องมาเสียใจ ก็ไม่ได้มีใครมารับผิดชอบความรุ้สีกนั้นร่วมกับเรา สุดท้ายเราก็ต้องเป็นคนรักษาความรู้สึกของตัวเราเองอยู่ดี
จริงๆ แล้วคนที่เป็นแบบเดียวกับเราเค้าไม่ได้สร้างกำแพงนะ เราสร้างแค่เกราะ แค่ล้อมพื้นที่ของเราไว้ แต่เมื่อเจอคนที่ใช่ หรือเมื่อถึงเวลาแล้วเราก็พร้อมที่จะเปิดให้ใครสักคนเข้ามาเองแหละ
เราเรียกมันว่า "พื้นที่ส่วนตัว" แทน "โลกส่วนตัว" ดีกว่ามั้ย?
- เราไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เพราะเราไม่ชอบการรอคอย เราไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา ซึ่งบางครั้งเวลานัดใครแล้วไม่ตรงเวลาเราจะรู้สึกหงุดหงิด เราเลยตัดสินใจไปไหนมาไหนคนเดียวดีกว่า
- เรากินข้าว ดูหนังคนเดียวได้ เพราะถึงแม้เราไปดูหนังกับเพื่อน หรือใครต่อใคร เราก็ไม่ชวนเค้าคุยในโรงหนังอยู่ดี
- บ่อยครั้งที่เรานัดเจอเพื่อนบ้าง มันไม่ใช่เพราะเราเหงา แต่เราต้องการพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตที่ได้พบเจอในแต่ละช่วงเวลา
- หลายๆ คนบอกว่าคนพวกนี้มักจะขึ้นคาน เพราะไม่คบกับใครหรือคุยกับใคร สักพักอายุก็จะเลยเลข 30 และขึ้นคานในที่สุด เอาจริงๆ สำหรับเรา เราก็ไม่ได้รีบนะ เราไม่เคยคิดว่าจะต้องแต่งงานก่อนอายุ 30 มันเป็นเพียงแค่ค่านิยมของสังคมเท่านั้นแหละ เพราะสำหรับเราแล้วเราคิดว่าเราเป็นแฟนที่ดีของใครสักคนหนึ่งได้แม้ว่าอายุเราจะเลยเลข 30 ไปแล้ว
เราว่าคนทุกคนก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่ว่าความต้องการของแต่ละคนจะมากหรือน้อยเท่านั้นเอง เราว่าการใช้ชีวิตคนเดียว อยู่กับตัวเองในช่วงเวลาหนึ่งมันจะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง เราว่าการรู้จักใช้ชีวิตคนเดียว อยู่กับตัวเองบ่อยๆ มันจะทำให้เราได้มีเวลาทบทวนชีวิตของตัวเอง ซึ่งการที่เราได้ทบทวนตัวเอง มันจะทำให้เรารู้ว่าเราต้องการอะไร ชอบอะไร สิ่งไหนดีสำหรับเรา สิ่งไหนไม่ดีสำหรับเรา ซึ่งมันจะทำให้เราดำเนินชีวิตแบบไม่ยึดติดกับใคร หรือยึดติดกับอะไรมากจนเกินไป ....
บางครั้งคนที่มีโลกส่วนตัวสูง หรือต้องการพื้นที่ส่วนตัวมากๆ เค้าไม่ได้ปิดกั้นอะไรหรอก เพียงแค่เค้ายังไม่พร้อมจะเปิดใจรับอะไรเข้ามาในชีวิตในจังหวะเวลานั้นมากกว่า
เคยมีคนถามเราว่าทำไมถึงไม่เปิดใจคบใคร ซึ่งเราก็จะหันกลับมาถามตัวเองทุกครั้งว่า เราพร้อมมั้ยที่จะให้ใครสักคนมาแชร์พื้นที่ส่วนตัวของเรา เราไม่อยากคบใครพร่ำเพรื่อ หรือคบใครเพื่อมาแทนใคร เราแค่อยากมั่นใจว่าเราพร้อมสำหรับการที่จะไปยืน ณ พื้นที่ตรงนั้นร่วมกับใครสักคน บางครั้งการที่รับใครสักคนเข้ามาแล้วเค้าคนนั้นไม่ใช่หรือไปด้วยกันไม่ได้ มันทำให้เราต้องหยุดความสัมพันธ์ ก่อนที่จะต้องเสียใจ เพราะเมื่อเราต้องมาเสียใจ ก็ไม่ได้มีใครมารับผิดชอบความรุ้สีกนั้นร่วมกับเรา สุดท้ายเราก็ต้องเป็นคนรักษาความรู้สึกของตัวเราเองอยู่ดี
จริงๆ แล้วคนที่เป็นแบบเดียวกับเราเค้าไม่ได้สร้างกำแพงนะ เราสร้างแค่เกราะ แค่ล้อมพื้นที่ของเราไว้ แต่เมื่อเจอคนที่ใช่ หรือเมื่อถึงเวลาแล้วเราก็พร้อมที่จะเปิดให้ใครสักคนเข้ามาเองแหละ