ไม่ใช่ตรงนั้นที่เดียวที่เงียบงัน ตรงนี้ก็เหงาจับใจ

นาเดีย’ ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาไขลานตัวหนึ่ง ชีวิตของเธอขับเคลื่อนด้วยแรงที่มองไม่เห็น แรงนั้นคือ ‘เขา’ ชายที่เธอรักสุดหัวใจ แต่กลับเป็นดั่งเงาที่เธอต้องเลียนแบบ ตามติดทุกย่

บนเตียงนอน คืนนี้ มีเพียงเรา กับหมอนข้าง ใบเก่า เพียงเท่านั้น เมื่อไม่มี  เธออยู่ ดูเงียบงัน คืนนี้ฉัน เคว้้งคว้าง วังเวงใจ ราตรีกาล เคลื่อนผ่าน เนิ่นนานช้า คิดถึงเธอ จนลืมว่า เวลาไหน กอดหมอนข้า

พึ่งเคยลองเขียนนิยายครั้งแรกค่ะ คิดอยู่ว่าจะเขียนต่อหรือพอแต่นี้ ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยค่ะ ควรเลิกดีมั้ย

ยามราตรี ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลับ ความเงียบงัน เยือกเย็นยากทานไหว ความคิดถึง ท่วมท้นเกินบรรยาย น้ำตาไหล รินรดหมอนเปียกปอน ภาพอดีต หวนคืนมาหลอกหลอน ความทรงจำ ย้ำเตือนให้ใจสั่น ความรักเรา จบลงอย่าง

http://www.youtube.com/watch?v=sFlB1d9TmlU เพลงที่เธอชมว่าเพราะทุกที ดอยที่เธอนั้นเคยชี้ให้มอง ไม่เข้าใจว่าเมื่อก่อน ฉันมองข้ามได้ยังไง ตอนนั้นมีเธอข้างกายไม่แคร์ คิดว่าแม้คัทก็ไม่เป็นไร นาทีนี้เธอผ

เคยมีฝัน…แต่ฝันนั้นเงียบงันเหลือเกิน เคยเขียนกลอนเพลินเพ้อพาราตรีเหงา ร้อยคำรักฝากลมพัดกระซิบเบา แต่ไม่เคยมีใครเฝ้ามองอย่างเข้าใจ ฉันจึงเขียน…ให้แสงจันทร์เป็นพยาน ให้ลมหวานพาความคิดถึงไ

หมายเหตุ เรื่องนี้เป็นจินตนาการรั่วๆที่คิดขึ้นมานะครับ ไม่เกี่ยวกับใครเลยในโลกใบนี้ เดินเข้ามาในงานตระการล้ำ ลำโพงนำดังลั่นสนั่นไหว ถึงจะดังแต่ดูเงียบในหัวใจ ถึงดังไป แต่ใจเงียบเชียบจริงๆ ดูเขาเต้น