ถึงคนทางนั้น......จากคนทางนี้^^

ตอนนี้เพื่อนๆกำลังคิดถึงใครอยู่ มาฝาก"ความคิดถึง" ให้เขาคนนั้นกันเหอะ^^ หลับตาลงยังรู้สึก ท่ามกลางความอ้างว้างในหัวใจ ค่ำคืนยาวนาน กับความเดียวดาย และลมหายใจที่ว่างเปล่า อยากให้เธอได

ความจำเป็นที่เราต้องเดินทาง ฉันมีเหตุผลกี่วันสุขล้น ถึงวันต้องจากเพิ่งรู้การเฝ้ารอ นั้นมันว่างเปล่า แค่ไหนวันเวลาผ่านไปปฏิทินนับวันเปลี่ยนผันแต่ในใจฉันบอกช้าเกินไปหลับฝันยังละเมอ ถึงวันได้เจอ ที่ตรงนั

แบบว่ากำลังอินพี่หมึกกับลันดา #ข้ามขอบฟ้าอันดามัน วานสายลม ช่วยพัดพา ความห่วงใย ช่วยพัดไป ถึงใคร คนทางนั้น คนทางนี้ ห่วงหาอยู่ ทุกคืนวัน เฝ้ารอวัน ที่สองเรา จะพบเจอ หากเธอเหงา ก็จง แหงนมองฟ้า ดวงดา

ไม่เคยเข้าใจความเหงา เพราะมีเรา..ทุกคืนวัน สุขทุกข์..เรามีกัน เพียงเธอฉัน..เคียงคู่กาย มาวันนี้กลับเหว่หว้า แค่มองฟ้ายังใจหาย นี่หรือเหงา..เพิ่งเข้าใจ เพียงเธอไกล..ห่างตา ฝากลมที่พัดผ่าน โอบกอดนงครา

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเนิ่นนาน พยายามข่มตาเท่าไร ยังไม่ลืมรักของเรา และยังไม่ทำให้เหงา กลับอ้างว้างจนทนไม่ไหว ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ เธอจะหวนและคืนกลับมา หรือว่าฟ้าอยากให้เราสองแยกกัน ทำให้แค่เราสองใกล้

เป็นห่วงนัก คนอยู่ไกล ใกล้โรคร้าย มันกระจาย อยู่ทั่ว หัวระแหง พาให้เรา จิตเศร้า เฝ้าระแวง กลัวจะแฝง ใกล้เธอ เพ้อไปไกล ทุกๆวัน ทำตัว ให้เป็นห่วง กิจกรรม ทั้งปวง น้อยและใหญ่ เดี๋ยวไปนู่น มานี่ ทั้งใกล้

เหมือนจะใกล้ แต่กลับไกล กว่าใจคิด เหมือนจะชิด แต่ยิ่งเพิ่ม เติมความห่าง ระหว่างเรา เหมือนมีเงา เหงากั้นกลาง ระหว่างทาง กลับรางเลือน เหมือนห่างใจ บอกรักกัน ทุกวันเพิ่ม เติมคำรัก กลับมาหัก รักและห่วง ท

รักเจ้าเอยเอ๋ยรักประจักษ์แล้ว อย่าเพียงแผ้วผ่านเลยเอ่ยคำอ้าง หากรักห่มพรมห้อมหลอมใจวาง ความอ้างว้างเหว่ว้าพาบรรเทา จะกอบเก็บห่วงใยใส่รักอุ้ม ปลอบเร้ารุมโศกซ่อนอ่อนใจเหงา เมื่อรักวางกลางทรวงดวงใจเรา จ