ทำยังไงจะมีแรงสู้เพื่อความฝันของตัวเองต่อไป

ตอนเด็กๆ มีความฝันอยากเป็นครู พอโตขึ้นมาก็ยังคงเช่นเดิม เลยมุ่งเรียนครูตามที่ตัวเองตั้งใจ ตอนเรียนก็เรียนหนักค่ะ เพราะต้องเรียนตั้ง 166 หน่วยกิต แต่สู้ไหวค่ะ เป็นเด็กกิจกรรมด้วย ปี 3 เราเป็นนายกสโมคณะครุศาสตร์ ทำกิจกรรมไปด้วย เรียนไปด้วย สนุกจริงๆนะ ที่สุกเพราะทีมเราที่ทำกิจกรรมเป็นทีมที่น่ารัก และอาจารย์ที่น่ารักด้วยเช่นกัน ไปไหนไปกัน เอาไหนเอากัน ร่วมกันประชุมวางแผน ขึ้นโครงการ ทำเรื่องต่างๆด้วยกัน ช่วงนั้นแม้จะเหนื่อย แต่มันเป็นช่วงเวลาที่เยี่ยมที่สุด และแล้วเวลาที่ต้องอำลาความสนุกก็มาถึง เพื่อก้าวไปอีกขั้นที่จะตามหาความฝันของเรา ฝึกสอนค่ะ ปี 5 แล้วนินา เราก็เลือกลง รร เอง ไม่กลับบ้านค่ะ เพราะคิดว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ได้ประสบการณ์มากเท่าไหร่ ตอนนี้อยู่ต่างถิ่นค่ะ อยู่ไกลบ้าน เช่าบ้านอยู่ใกล้ๆ รร เลยค่ะ เพราะ รร ไม่มีบ้านพัก เป็นช่วงเปิดอาเซียน ไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยค่ะ เรียน สอบ อบรม ทำแผน ออกฝึกสอน มีเวลาหยุด 3 วัน ที่หยุดนี่ให้เตรียมตัวลง รร นะคะ อาทิตย์แรกไปก็เจอเลย ปั้ง เป็นต่อมาเรื่อยๆจนบัดนี้ ตอนแรกๆที่โดนก็ร้องไห้ค่ะ อยากกลับบ้าน 555 (เหมือนเด็ก) พ่อแม่ก็ให้กำลังใจ เพื่อนที่แยกย้ายกันไปก็ให้กำลังใจ เจอหนักมากกกกกก ไม่ขออธิบายละกันนะคะ ที่อยากเป็นครูเพราะตอนเด็กมักโดนทำโทษแบบไร้เหตุผล เพียงเพราะเราดื้อ โตมาเลยอยากเป็นครูที่เข้าใจ นร มาที่นี่เด็กก็ดื้อค่ะ แต่พื้นฐานเด็กไม่ได้ดื้อจริงๆหรอกค่ะ เขาทำเพื่อต่อต้าน เด็กที่นี่มีความน่ารักในตัวของเขาเอง แม้จะดื้อ ม. บอกว่าอย่ามีปัญหากับครูพี่เลี้ยงนะ แต่เรามีอ่าาาาา เป้าหมายของเรากับเขามันเหมือนกันคือให้เด็กได้ดี แต่วิธีการมันสวนทางอ่ะค่ะ อย่างการสอนเราจะเน้นกิจกรรม เช่นพวกฟังเพลง ดูหนัง  มีสื่อการเรียน สอดแทรกเนื้อหาเข้าไป  แล้วตอบคำถาม ทำนองนี้ มีใบงานบ้าง เป็นบางครั้ง แต่ครูพี่เลี้ยงเขาเน้นแค่ใบงานและต้องสอนตามในหนังสือค่ะ เราเลยไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เพราะเราไม่ทำตามที่แกอยากให้เป็น ครูที่ รร นี้เขาก็บอกว่าครูพี่เลี้ยงอยากให้ทำยังไงก็ทำไป เพราะเขาก็พูดในฐานะครูพี่เลี้ยง เราพยายามปรับเข้าหาครูเขาให้มากที่สุด ตรวจงานตามที่ครูเขาบอก มีใบงานตามที่ครูเขาบอก เพราะถ้าไม่ถูกใจแกจะเอาไปลงกับเด็กค่ะ ไม่ได้ลงกับเรา เราก็สงสารเด็ก เลยพยามปรับให้ได้มากที่สุด เยอะแยะมากมายค่ะ โดนด่าจนชิน จะเดินเอางานไปส่งได้ยินเรียก "นัง....." ต่อหน้าเด็กๆ เราก็เดินกลับเลยค่ะ เด็กก็เห็นใจเราเลยพยามทำทุกอย่างที่ครูเขาบอกให้เราทำค่ะ เพราะไม่อยากให้เราโดนด่าอีก ยิ่งอยู่ไปนานวันยิ่งรู้สึกเหนื่อย มากๆ โดนด่า ทำงานก็ด่า ไม่ทำก็ด่า แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ แต่คำด่ามันมักมาบั่นทอนจิตใจ จนตอนนี้รู้สึกไม่ศรัทธาในการเป็นข้าราชการ รู้สึกความฝันเริ่มเลือนๆ แต่ที่ยังฝึกอยู่ที่นี่ต่อ เพราะเด็ก นร ค่ะ เพียงเพราะเด็กเท่านั้นที่คิดถึง จบแล้วเลยไม่แน่ใจว่าเราจะยังทำต่อไหม ช่วยแนะนำวิธีทำให้ความฝันกลับมาแจ่มชัดหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้คิดว่า ได้รับประสบการณ์มากเกินกว่าที่อยากได้ค่ะ 5555