ลูกจะเจริญก้าวหน้าได้ไหม ถ้าแม่มีแต่คำสาปแช่งให้ ไม่เคยให้อวยพรให้ซักที

อยากถามคนที่มีครอบครัวแตกแยก พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กว่า มีใครประสบความสำเร็จบ้างค่ะ เรามีแต่อุปสรรค ปัญหามาตลอด เลย พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา4-5 ขวบ  ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่มีลูกใหม่ เราได้ยุกับแม่ แต่เราอยากยุกับยายมากกว่า แต่แม่ไม่ยอมมาเอาเราไปยุด้งยตอน7ขวบ เราอายุแค่นั้นเราต้องทำทุกอย่างเมื่อก่อนน้ำปะปาไม่มีนะ ต้องไปเข็นแล้วตักจากบ่อปูนระยะทางก็ไกลวันละ2-3เที่ยวรถ ก่อไฟหุงข้าวเตาถ่านนะ ทำทุกอย่าง ไม่เคยได้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ได้แต่นั่งมองเขาเล่นกัน ส่วนเรานะหรอเสร็จงานต้องไปนั่งเลี้ยงควายยุกลางทุ่งนา  แล้วพ่อเลี้ยงมีลูกติด2คนอายุเท่ากันกะเราผูชาย มันไม่เคยช่วยเราทำงาน แต่เวลาพ่อแม่กลับจากทำงานตอนเย็น มันจะรีบไปรายงานเลย ว่าเราไม่ช่วยมันทำงานซักอย่าง พวกมันทำกัน2คน เราอึ้งค่ะแค่นั้นแหละแม่เราคว้าไปตีด้ามไม้กวาดแตกหมดส่วนขานะหรอแตกยิ่งกว่า ตั้งแต่นั้นมาเราพูดอะไรแม่ไม่เคยฟังเราเลย พอพูดแม่จะหาว่าเราโกหกแล้วก็โดนตีอีก ตีเราแต่ละครั้งเลือดเราต้องออกไม่งั้นไม่หยุดค่ะ สุดท้ายเรากลายเป็นเด็กเก็บกด เราไม่เคยได้ไปไหน ไม่เคยพาเราไปด้วยซักครั้ง พอขึ้นป2เราหนีออกจากบ้านค่ะ จะไปหายายแต่ยุคนล่ะหมู่บ้านนะเดินลัดทุ่งนาลัดป่าไป แบบยอมออกไปตายอ่ะ หนีออกตอนเช้าไปในชุดนักเรียนเลย กว่าแม่จะรู้ตัวก็ตอนโรงเรียนเลิก ก็ออกตามหาเราพอยายรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยายเราก็มาด้วย พอเจอเราวิ่งกอดยาย ไม่มองหน้าแม่ด้วยซ้ำ พอยายรู้ว่าแม่ตีเรามากยายเราร้องไห้เลยเห็นหลานขาลาย เพราะยายไม่เคยตี พอขึ้นป4 เราเป็นไข้แกก็ไม่สนใจพาไปหาหมอเราซมยุหลายวัน พอดีน้าสาวแวะมาเที่ยว มาเจอเรานอนซม น้ามาจับตัวเราแล้วถาม เราป่วยมาหลายวันแล้ว น้ากลัวเราเป็นไข้เลือกออกเลยบอกให้แม่เราพาเราไปหาหมอเลย แม่เราบอกน้าว่าเรากระแดะ ป่วยจะได้ไม่ต้องทำงานไง น้าเลยพาไปโรงบาลแล้วบอกยายๆก็มาหาที่ร.พ หมอเจาะเลือกเราไปตรวจ รอพักใหญ่หมอออกมาต่อว่าน้าเรา ว่าทำไหมปล่อยให้เราเป็นขนาดนี้ถ้ามาช้ากว่านี้ไม่รอดแน่ ยายร้องไห้โฮเลย เรายุร.พ อาทิตย์นึงยายมาเฝ้า แม่เราโผล่มาแค่วันเดียวแค่นั้น แม่เราไม่เคยพูดดีๆกับเรา ไม่เคยถาม จนคนในหมู่บ้านสงสารเรา วันนึงแม่เราตีเราตอนเย็นเราก็วิ่งหนีเข้าป่าเลย แต่ป้าหลังบ้านเห็นเราเลยพาเราไปแอบไว้ในบ้านในห้องแก จนเช้า แม่เรามาถามแกบอกไม่รู้ไม่เห็น เราได้ยินหมดไง ที่เขาสงสารเราเพราะเขารู้ว่าเราเป็นเด็กยังไง มีแต่แม่เราที่ไม่รู้ หลายๆอย่างมันฝังใจค่ะ พอขึ้นมัธยม เราเรียนได้แค่ม2 แม่ก็ให้ออก ที่เเกให้เรียนมัธยมเพราะกลัวอายชาวบ้านเพราะรุ่นเดียวกันเรียนหมด แกจะหาเรื่องด่าเราตลอด เรียนมัธยมบางวันมีกิจกรรมเลิกช้า แกจะหาว่าเรามัวไปนั่งคุยกะหนุ่ม อยากมีผัวไปโน้น เราไม่ใช่แบบนั้น เรายอมออกตัดปัญหา แกให้เรามายุกทม  ทำงานค่ะ จุดเปลี่ยนชีวิต จากที่ตอนเป็นเด็กเราอยากได้ไม่เคยได้ เราทำงานมีตังเราซื้อค่ะ สมุดปากกาหนังสือ จะซื้อตลอดสะสมเลย เราชอบค่ะเขียนๆ เราไม่ค่อยพูดเวลาเครียดระบายลงในสมุด ออกจากบ้านมาเราทำงานทุกอย่าง เจอทั้งดีและร้าย มีปํญหาไม่มีใครให้ปรึกษา คิดเองแก้เอง ส่วนแม่เรา แกไม่เคยอวยพรให้เราซักครั้งหลุดออกจากปากได้มีแต่คำด่าสาปแช่งให้เราตกต่ำลืมตาอ้าปากไม่ได้ ไม่มีทางทำอะไรเจริญ ขนาดเราประสบอุบัติเหตุอาการสาหัสเป็นตายเท่ากัน แกยังไม่มาดูเราเลย จนเพื่อนเราร้องไห้แทน เพราะสงสารเราเพราะเพื่อนเราก็เคยคิดว่าแม่ไม่รัก พอมาเจอชีวิตเรายิ่งกว่าอีก  ขนาดหมอยังไม่คิดว่าเราจะรอดเลย ยังไงก็ตายแน่ๆ แต่เราสู้ไงจิตใจเรามันเข้มแข็ง หมอบอกนะ หมอยอมใจเราเลย เราหายใจไม่ได้หมอจะเจาะคอ เอาเครื่องมือมาแล้ว เราไม่ให้เจาะ ค่ะ  หมอบอกต้องพยายาม หายใจเองให้ได้ เราก็พยายามค่ะ ที่หนักเพราะตับไตไส้พุงนี่แตกเสียหายหนักมากๆ  แต่เรารอดอ่ะ ถ้าเราตายหมอคงโดนอ่ะนะ เพราะไม่มีใครเซ็นอนุญาติให้ผ่าตัด  หมอบอกกะเราว่าต้องรอดนะ เด๋วหมอลำบาก หมอคนที่ผ่าเราท่านจะแวะมาแหย่เราทุกวัน หมอบอกเราฟื้นตัวเร็วมากอาทิตเดียวได้ออกจากร.พ ทั้งๆที่อาการโคม่า ต้องยุ2-3อาทิตย์ พักเกือบสองเดือนเพราะข้างในบอบช้ำมาก  พ่อเรากะแม่เลี้ยงเป็นคนมาเอาเราออกจากรพ  ยังไม่หายดี ก็ต้องผจญภัยต่อ น้อยใจท้อแท้นะ เครียดเคยคิดฆ่าตัวตาย  ไม่รุ้จะยุทำไม เพื่อใคร พอเครียดเพื่อนที่ทำงานก็แนะนำเลย รู้ว่ามันผิดและไม่ดีแต่ก็ทำนะหัดเสพ จากเสพเป็นขาย โดนจับไปฮ่องกง2ปี  ก็ออกมาจนทุกวันนี้ออกมาได้7-8ปีแระ มีลูกมีครอบครัว แล้วเชื่อไหม17-18ปี แล้วที่เราไม่กลับบ้านนอกเลย อยากกลับแต่พอโทรหาแม่แล้ว โดนด่าเจ็บๆทุกครั้งชีวิตเราไม่มีความผูกพันกะพ่อแม่เลย เหมือนไม่มีใคร  เคว้งคว้าง  เหมือนยุไปวันๆ แค่นั้นเอง แต่ก็ยังมีความโชคดีหน่อยนึงได้เจอพ่อแม่สามีที่แสนดีกับเรา มันอบอุ่นค่ะ เรารักและผูกพันกับพ่อแม่ของสามี มากกว่าพ่อแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ จนบางทีนึกอิจฉาแฟนของตัวเองเลย อิจฉาค่ะ ที่พ่อแม่ไม่เคยทิ้งหรือซ้ำเติมเวลาทำผิด มีแต่ให้กำลังใจ ถ้าเป็นแม่เราน่ะหรอ ล้มแล้วเหยียบซ้ำเลย เคยโดนมาแระ