หมดเวลา

ไม่เคยรู้ เหตุผล ดลพันผูก ต้นรักปลูกแตกหน่อ รอวันหวาน หากเมื่อใด มีดอก ออกผลิบาน คงเหมือนอยู่ ทิพย์สถาน สำราญรมย์ เฝ้าครุ่นคิด พิศวัน ที่หวานฉ่ำ ระรินร่ำ คำร้อย คอยสุขสม โอ้รักเอย...เอ่ยรอ ขอชื่นชม จ

ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันต้อง น้ำตานองหลั่งท้นสุดทนไหว เมื่อพี่เอ่ยวาจาอำลาไป มิรู้อีกคราใดได้พบกัน อย่าลืมคำสัญญาก่อนลาห่าง จะมิร้างเลือนลบจบสิ้นฝัน ว่ายังคงเชื่อมในสายสัมพันธ์ ตราบนิรันดร์ มีเราแนบเน

ปิดประตูหัวใจใส่กลอนเศร้า ยามดายเดียวเปลี่ยวเหงาเฝ้าหม่นหมอง แหงนหน้ามองฟากฟ้าน้ำตานอง ขาดเขาครองเคลียเคล้าปวดร้าวใจ ปิดประตูลงกลอนยากถอนถอด อยากอ้อนออดพลอดคำให้หวามไหว แต่ก็สุดพร่ำเผยเอื้อนเอ่ยไป หา

วันเวลาไหลไปไม่เคยหยุด รีบเร็วรุดไม่รั้งรอใครหน้าไหน อันสิ่งนี้มีค่ากว่าสิ่งใด มันไหลไปมิรู้หลักจักหวนมา หนึ่งความจริงสอนใจใครทั้งผอง จงตรึกตรองใจตนให้ค้นหา เปรียบสายน้ำดั่งเป็นเช่นเวลา ดุจธาราไหลไ

ดวงบุหลันขวัญฟ้าจารวี ร่ายวลีวาบไหวดั่งไฟฝัน เห่บทตอนอ้อนคำมาจำนรรจ์ กานท์กลอนกลั่นสรรสร้อยถ้อยหลั่งริน จะกอบเมฆม่านฟ้ามาประดิษฐ์ เนรมิตสกาวหาวห้วงศิลป์ โปรยน้ำค้างต่างเพชรพลอยไพลิน เบื้องบุรินทร์ถวิ

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

เพียงเธอร้อยถ้อยรักสลักฝัน หรือยืนยันมั่นหมายมิถ่ายถอน จะมีฉันร่วมเรียงคู่เคียงกลอน ร่ายอักษรรินรสพจนา ฉันจะไม่ห่างเหินหรือเดินผ่าน ส่งคำขานหวานพร่ำลำนำหา ด้วยดวงใจเสมอมั่นเหมือนผ่านมา สื่อภาษาคำรักคอ