หมดเวลา

ไม่เคยรู้ เหตุผล ดลพันผูก ต้นรักปลูกแตกหน่อ รอวันหวาน หากเมื่อใด มีดอก ออกผลิบาน คงเหมือนอยู่ ทิพย์สถาน สำราญรมย์ เฝ้าครุ่นคิด พิศวัน ที่หวานฉ่ำ ระรินร่ำ คำร้อย คอยสุขสม โอ้รักเอย...เอ่ยรอ ขอชื่นชม จ

ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันต้อง น้ำตานองหลั่งท้นสุดทนไหว เมื่อพี่เอ่ยวาจาอำลาไป มิรู้อีกคราใดได้พบกัน อย่าลืมคำสัญญาก่อนลาห่าง จะมิร้างเลือนลบจบสิ้นฝัน ว่ายังคงเชื่อมในสายสัมพันธ์ ตราบนิรันดร์ มีเราแนบเน

ปิดประตูหัวใจใส่กลอนเศร้า ยามดายเดียวเปลี่ยวเหงาเฝ้าหม่นหมอง แหงนหน้ามองฟากฟ้าน้ำตานอง ขาดเขาครองเคลียเคล้าปวดร้าวใจ ปิดประตูลงกลอนยากถอนถอด อยากอ้อนออดพลอดคำให้หวามไหว แต่ก็สุดพร่ำเผยเอื้อนเอ่ยไป หา

ฉันมีเรื่องจะเอ่ย ไอ้เพื่อนเจ้าเอยอย่ามาเยาะเย้ย ทุกเรื่องที่มาเปิดเผย ไอ้เพื่อนเจ้าเอยอย่ามองว่าเชย.. **ให้ฉันได้พูด! เธอเหมือนแว่นตา **ให้ฉันได้พูด!เธอเหมือนพารา ที่ขาดไม่ได้..(ลากยาว) ตอนป่วยฉัน

วันเวลาไหลไปไม่เคยหยุด รีบเร็วรุดไม่รั้งรอใครหน้าไหน อันสิ่งนี้มีค่ากว่าสิ่งใด มันไหลไปมิรู้หลักจักหวนมา หนึ่งความจริงสอนใจใครทั้งผอง จงตรึกตรองใจตนให้ค้นหา เปรียบสายน้ำดั่งเป็นเช่นเวลา ดุจธาราไหลไ