สวัสดีครับ เหตุการณ์นี้พึ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆกับผม
ผมคบกับแฟน ตกลงคบกันตั้งแต่ 13 ก.ค. 57 ตอนนี้ ปีนึงแล้วครับ
ตอนนั้ผมเรียนอยู่ปี 4 อีกหนึ่งเทอมก็จบ เธออยู่ปี 2
เธอเป็นคนตัวเล็ก สูง 150 กว่า เธอเป็นคนแรกของผม และเธอเคยมีประสบการณ์ร้ายๆกับเรื่องนั้น แต่ไม่ได้เป็นปัญหากันผมเลย
เธอเป็นคนชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ ที่ห้องเธอมีนิยายกองเป็นภูเขาเลยครับ ตอนเธออ่านนิยายเหมือนโลกทั้งใบมีเธอคนเดียว ใครเข้าไปกวนเธอจะต้องโดนเหวี่ยงเสียหลัก ซึ่งทำให้ผมโดนเหวี่ยงอยู่บ่อยๆ
ส่วนผมเป็นหนุ่มแว่นหน้าตาเสล่อๆ สูงกว่าเธอ10กว่าซม. ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เรื่องความรักแทบเป็นไปไม่ได้กับผมเลย จนได้พบกับเธอ
ผมทำให้เธอได้ทุกอย่างตั้งแต่รับ-ส่งเธอไปเรียน ไปทำงาน ซักผ้ากางเกงใน ทำอาหาร ซื้อผ้าอนามัย แม้กระทั้งนวดเท้าโดยไม่รังเกียจเลย (รองจากแม่)
ว่างๆก็ไปเที่ยวตจว.กัน พาไปเที่ยวที่บ้านบ้างพบพ่อกับแม่ของผม
ชีวิตผมมีความสุขมากตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน (ถึงแม้ว่าเธอจะอ่านนิยาย ผมอยู่ข้างๆเธอก็มีความสุขแล้ว)
จนผมเรียนจบ ผมก็เริ่มหางานทำ ที่แรกที่เชียงใหม่ และเกิดปัญหากัน คือผมไม่ทันไปรับเธอที่อาเขต ผมปล่อยให้เธอนั่งรอ 2 ชั่วโมงกว่า เพราะผมเลิกงานดึก (รู้สึกผิดและเสียใจมาก) ตอนนั้นผมง้อเธอเต็มที่ จนเธอหายงอล
ส่วนที่ล่าสุดนี้ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ ตรงกับช่วงรับน้องพอดี เธอขึ้นไปดูรับน้องที่เชียงใหม่ ด้วยความเป็นห่วงและคิดมาก กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจึงโทรหาเธอทุกวันโทรหาเพื่อนของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังสบายดีอยู่ และนี่อาจจะให้เธออึดอัด
แล้ววันนั้นก็มาถึง คืนนั้นผมเลิกงาน 4 ทุ่มเกือบ 5 ทุ่ม ผมโทรไปหาเธอแต่เธอหลับแล้ว ผมก็ว่างสายไป
และเธอก็โทรมาด้วยน้ำเสียงที่ผมฟังออกว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ เธอบอกกับผมว่าอยากอยู่คนเดียว ไปกันไม่ได้ เวลาการใช้ชีวิตต่างกัน ที่บ้านพ่อกับแม่เธอไม่ค่อยชอบผม บอกว่าผมไม่มีความเป็นผู้นำ ต้องให้กำกับตลอด (เป็นข้อเสียของผมเลย) เหนื่อยใจ
ผมในหัวผมตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกเลย บอกไม่ถูก ผมร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก ถึงขั้นแอบร้องไปตอนทำงาน มันไม่มีกำลังใจทำงานเลย ถึงจะให้นึกถึงพ่อ-แม่ก็ตาม ผมพยายามยื้อเธอ คุยกับเธอขอให้เธออยู่เป็นกำลังใจผม แต่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมโดนบล๊อคเฟส ไม่ให้ติดต่อกลับ
ในใจผมก็คิดว่าคบกันมาเกือบปี ความรักก็เสมอต้นเสมอปลายไม่หวือหวาอะไรมาก ผมเคยรู้สึกว่าเธอน่าเบื่ออยากจะเลิกเหมือนกัน แต่ผมก็คิดถึงเวลาดีๆที่อยู่ด้วยกันกับเธอมันทำให้ผมลืมความคิดนี้ทันที แต่ทำไมถึงได้บอกเลิกแบบกะทันหัน
สุดท้ายถ้าเธอได้อ่าน ผมอยากบอกกับเธอว่าผมยังรักเธอเสมอและรักมากกว่าเดิม ถ้าเธอกลับมารักผม
ผมจะไม่โกรธอะไรเธอเลย เพราะผมเป็นคนแบบนี้ และคนแบบนี้ก็ยากที่จะมีแฟน
ผมให้อภัยเธอตลอด รักPK. 11/8/58
วันที่ 2 ที่โดนบอกเลิก
แฟนผมชอบอ่านนิยาย ช่วยแชร์ให้ถึงแฟนผมที อยากให้เธอได้อ่าน ผมโดนบอกเลิก จะมีโอกาสกลับมารักกันไหมครับ
ผมคบกับแฟน ตกลงคบกันตั้งแต่ 13 ก.ค. 57 ตอนนี้ ปีนึงแล้วครับ
ตอนนั้ผมเรียนอยู่ปี 4 อีกหนึ่งเทอมก็จบ เธออยู่ปี 2
เธอเป็นคนตัวเล็ก สูง 150 กว่า เธอเป็นคนแรกของผม และเธอเคยมีประสบการณ์ร้ายๆกับเรื่องนั้น แต่ไม่ได้เป็นปัญหากันผมเลย
เธอเป็นคนชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ ที่ห้องเธอมีนิยายกองเป็นภูเขาเลยครับ ตอนเธออ่านนิยายเหมือนโลกทั้งใบมีเธอคนเดียว ใครเข้าไปกวนเธอจะต้องโดนเหวี่ยงเสียหลัก ซึ่งทำให้ผมโดนเหวี่ยงอยู่บ่อยๆ
ส่วนผมเป็นหนุ่มแว่นหน้าตาเสล่อๆ สูงกว่าเธอ10กว่าซม. ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เรื่องความรักแทบเป็นไปไม่ได้กับผมเลย จนได้พบกับเธอ
ผมทำให้เธอได้ทุกอย่างตั้งแต่รับ-ส่งเธอไปเรียน ไปทำงาน ซักผ้ากางเกงใน ทำอาหาร ซื้อผ้าอนามัย แม้กระทั้งนวดเท้าโดยไม่รังเกียจเลย (รองจากแม่)
ว่างๆก็ไปเที่ยวตจว.กัน พาไปเที่ยวที่บ้านบ้างพบพ่อกับแม่ของผม
ชีวิตผมมีความสุขมากตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน (ถึงแม้ว่าเธอจะอ่านนิยาย ผมอยู่ข้างๆเธอก็มีความสุขแล้ว)
จนผมเรียนจบ ผมก็เริ่มหางานทำ ที่แรกที่เชียงใหม่ และเกิดปัญหากัน คือผมไม่ทันไปรับเธอที่อาเขต ผมปล่อยให้เธอนั่งรอ 2 ชั่วโมงกว่า เพราะผมเลิกงานดึก (รู้สึกผิดและเสียใจมาก) ตอนนั้นผมง้อเธอเต็มที่ จนเธอหายงอล
ส่วนที่ล่าสุดนี้ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ ตรงกับช่วงรับน้องพอดี เธอขึ้นไปดูรับน้องที่เชียงใหม่ ด้วยความเป็นห่วงและคิดมาก กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจึงโทรหาเธอทุกวันโทรหาเพื่อนของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังสบายดีอยู่ และนี่อาจจะให้เธออึดอัด
แล้ววันนั้นก็มาถึง คืนนั้นผมเลิกงาน 4 ทุ่มเกือบ 5 ทุ่ม ผมโทรไปหาเธอแต่เธอหลับแล้ว ผมก็ว่างสายไป
และเธอก็โทรมาด้วยน้ำเสียงที่ผมฟังออกว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ เธอบอกกับผมว่าอยากอยู่คนเดียว ไปกันไม่ได้ เวลาการใช้ชีวิตต่างกัน ที่บ้านพ่อกับแม่เธอไม่ค่อยชอบผม บอกว่าผมไม่มีความเป็นผู้นำ ต้องให้กำกับตลอด (เป็นข้อเสียของผมเลย) เหนื่อยใจ
ผมในหัวผมตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกเลย บอกไม่ถูก ผมร้องไห้ฟูมฟายหนักมาก ถึงขั้นแอบร้องไปตอนทำงาน มันไม่มีกำลังใจทำงานเลย ถึงจะให้นึกถึงพ่อ-แม่ก็ตาม ผมพยายามยื้อเธอ คุยกับเธอขอให้เธออยู่เป็นกำลังใจผม แต่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมโดนบล๊อคเฟส ไม่ให้ติดต่อกลับ
ในใจผมก็คิดว่าคบกันมาเกือบปี ความรักก็เสมอต้นเสมอปลายไม่หวือหวาอะไรมาก ผมเคยรู้สึกว่าเธอน่าเบื่ออยากจะเลิกเหมือนกัน แต่ผมก็คิดถึงเวลาดีๆที่อยู่ด้วยกันกับเธอมันทำให้ผมลืมความคิดนี้ทันที แต่ทำไมถึงได้บอกเลิกแบบกะทันหัน
สุดท้ายถ้าเธอได้อ่าน ผมอยากบอกกับเธอว่าผมยังรักเธอเสมอและรักมากกว่าเดิม ถ้าเธอกลับมารักผม
ผมจะไม่โกรธอะไรเธอเลย เพราะผมเป็นคนแบบนี้ และคนแบบนี้ก็ยากที่จะมีแฟน
ผมให้อภัยเธอตลอด รักPK. 11/8/58
วันที่ 2 ที่โดนบอกเลิก