ต้องขอบคุณละครบัลลังเมฆนะคะ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้เร็วขึ้น ตอนนี้เราเครียดกับปัญหาที่เราต้องเจอมากจนไม่รู้ว่าจะขอความคิดเห็นหรือคำแนะนำจากใคร อยากจะโทรไปปรึกษาที่อ้อยพี่ฉอด แต่ก้อไม่รู้ว่าจะมีโอกาสง่ายขนาดนั้นรึเปล่า เราเลยตัดสินใจตั้งกระทู้ถามเพื่อนๆในพันทิปเผื่อว่าจะช่วยให้เราตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้นกว่านี้ เพราะเวลาที่มีตอนนี้มันปล่อยทิ้งไปวันๆไม่ได้อีกแล้ว เราขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
เรื่องของเรามันยาวมากเลยค่ะ แต่จะเล่าเท่าที่จำเป็น เรื่องของเรามันเป็นเรื่องของการเลี้ยงดูของที่บ้านกับเรื่องของคนรักซึ่งมันเกี่ยวเนื่องและสัมพันธ์กันที่ทำให้มีเหตุการณ์ในวันนี้ เราอายุ 25 ค่ะ ตอนนี้คบกับแฟนมา 7 ปี คบกันมาตั้งแต่มหาลัยปี 1 เป็นแฟนคนแรกที่มีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้ง แต่เป็นแฟนคนที่สองในชีวิตที่เรียกว่าแฟน แฟนคนแรกคบตอน ม.6 แบบป้อปปี้เลิฟมากสุดก้อแค่จับมืออ้ะคะ ส่วนคนอื่นที่แอบปลื้มแอบชอบเราไม่นับเนาะ ตอนที่พิมพ์จะเศร้าๆหน่อยนะคะ ภาษาอาจจะเบื่อๆอ่านไม่ค่อยสนุก อดทนหน่อยหนั๊วะ ^^ ส่วนที่บ้านก้อเลี้ยงเราอย่างดีค่ะ ที่บ้านเราฐานะปานกลางแต่ด้วยฐานะทางสังคม พ่อกับแม่ค่อนข้างจะหวังกับเราและน้องอีกสามคนสูงมาก ว่าต้องเป็นแบบนี้ ต้องมีชีวิตแบบนี้ ในบรรดาพี่น้องเราคือคนที่ทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดค่ะ แม่ของเราป่วยมีโรคประจำตัว ชื่อโรคว่า แพนิก ซึ่งก้อเป็นโรคทางระบบประสาท จะว่าแบบนั้นก้อไม่ถูกทั้งหมดเพราะไม่ใช่คนบ้านะคะ แต่เหมือนเป็นโรคเครียดอย่างนึงเนื่องจากทำงานมากเกินไป จนทำให้เหมือนกลายเป็นคนวิตกกังวลมากผิดปกติหรือเป็นคนที่ค่อนข้างมองโลกและคน Negative มากกว่าคนอื่น แล้วแม่ก้อต้องคอยทานยาเป็นประจำทุกวันค่ะ เพื่อลดอาการเครียด ซึ่งนั่นทำให้สังคมในบ้านไม่ค่อยสวยงามราบรื่นเท่าที่ควรมาโดยตลอด เราไม่อยากจะพูดถึงแม่เรามากนะคะ แต่ก้อพูดสั้นๆว่า เหมือนในหนังช่อง 7 เวลาเค้าโมโหๆกัน หรือคำพูด น้ำเสียง และอารมณ์
ส่วนคุณพ่อเราดีมากค่ะ แต่พ่อส่วนใหญ่จะตามใจแม่ทุกเรื่องค่ะ ทั้งๆที่บางเรื่องมันไม่ถูกต้อง เพราะว่าถ้าพ่อขัดใจ แล้วทะเลาะกัน แม่เราก้อจะร่างกายทรุดค่ะ สุขภาพก้อจะแย่ลง เวลามีปัญหาพ่อและทุกคนในบ้านต้องทำตามที่แม่ต้องการค่ะ คุณพ่อก้อจะเห็นด้วยกับที่แม่พูดหรือตัดสินใจทุกเรื่อง แต่บางทีแม่เราก้อฟังอย่างมีเหตุผล ช่วยคิดแก้ไขและวิเคราะห์นะคะ แต่น้อยยยมากค่ะ ส่วนใหญ่ที่เป็นแบบนั้นจะได้ใช้กับเรื่องงานมากกว่าเรื่องปัญหาครอบครัวค่ะ และโดยส่วนใหญ่เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องก็ประจุให้ทะเลาะกันจนบ้านแตกค่ะ ส่วนน้องอีกสามคน เราถือว่าน้องคนที่สองที่เป็นผู้ชายนั่นเป็นคนค่อนข้างมีเหตุผลมากๆค่ะ อายุน้อยกว่าเราแค่ปีเดียว แต่ติดที่เป็นผู้ชาย เราเลยไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ ในบรรดาพี่น้อง น้องชายคนที่สองเป็นคนที่ทำตัวดีที่สุดแล้วค่ะ อนาคตไกล
น้องคนที่สามก้อเช่นกันค่ะ ไม่เคยทำให้แม่เสียใจเลย ตอนนี้เรียนอยู่ปีสามเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ที่เค้าไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เสียใจเลยคือเค้าเรียนรู้มาจากเราหมดแล้วค่ะว่าทำแบบนี้พ่อกับแม่รับได้หรือไม่ได้ เค้าก้อเลยมีตัวอย่างให้เค้าเลือกที่จะดูเป็นลูกที่น่ารักได้ตลอดเวลา ทั้งๆที่ความจริงแล้วน้องคนที่สามนี้ ทำตัวแย่ที่สุดในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นหนีเที่ยวกลางคืนบ่อยครั้งบ่อยครา หรือคบกับแฟนมา 5 ปีพ่อกับแม่ไม่เคยรู้ หรือเรื่องอื่นๆ แต่เรื่องการเรียนต้องยกนิ้วให้ค้ะ เพราะไม่เคยเรียนแย่ (แต่เราก็เรียนได้เกียรตินิยมนะคะ อิอิ) เรานับถือน้องมากค่ะที่อย่างน้อยก็รับผิดชอบเรื่องการเรียนเพราะมันคืออนาคตเค้า เราถือว่าน้องเป็นคนฉลาดมากค่ะ ฉลาดที่จะเลือกใช้ชีวิตให้เต็มที่โดยมีวิธีที่ทำให้พ่อกับแม่สบายใจ ส่วนน้องคนเล็กสุดกำลังจะขึ้น ม.6 น้องคนนี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงค่ะ เราสนิทกับน้องคนเล็กนี้ที่สุดในบ้านค่ะ มีอะไรน้องก้อจะมาคุยกับเราตลอด แต่ทั้งหมดนี้เราจะบอกว่าเราคือคนที่ดูแย่ที่สุด เป็นคนที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างในบ้านที่สุดค่ะ พ่อกับแม่ชอบพูดแบบนั้น แต่เราจะเล่าให้ฟังนะคะว่าเราทำอะไรบ้าง เราถึงดูเลวที่สุดในสายตาของที่บ้าน จนทำให้เราต้องมาถึงจุดนี้....
ขอพิมพ์ต่อเม้นถัดไปนะคะ มันจะยาวเกิน ><"
ปัญหาชีวิต+ความรักถาถม...ได้เดินทางมาถึงจุด "ที่เราต้องเลือก"
เรื่องของเรามันยาวมากเลยค่ะ แต่จะเล่าเท่าที่จำเป็น เรื่องของเรามันเป็นเรื่องของการเลี้ยงดูของที่บ้านกับเรื่องของคนรักซึ่งมันเกี่ยวเนื่องและสัมพันธ์กันที่ทำให้มีเหตุการณ์ในวันนี้ เราอายุ 25 ค่ะ ตอนนี้คบกับแฟนมา 7 ปี คบกันมาตั้งแต่มหาลัยปี 1 เป็นแฟนคนแรกที่มีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้ง แต่เป็นแฟนคนที่สองในชีวิตที่เรียกว่าแฟน แฟนคนแรกคบตอน ม.6 แบบป้อปปี้เลิฟมากสุดก้อแค่จับมืออ้ะคะ ส่วนคนอื่นที่แอบปลื้มแอบชอบเราไม่นับเนาะ ตอนที่พิมพ์จะเศร้าๆหน่อยนะคะ ภาษาอาจจะเบื่อๆอ่านไม่ค่อยสนุก อดทนหน่อยหนั๊วะ ^^ ส่วนที่บ้านก้อเลี้ยงเราอย่างดีค่ะ ที่บ้านเราฐานะปานกลางแต่ด้วยฐานะทางสังคม พ่อกับแม่ค่อนข้างจะหวังกับเราและน้องอีกสามคนสูงมาก ว่าต้องเป็นแบบนี้ ต้องมีชีวิตแบบนี้ ในบรรดาพี่น้องเราคือคนที่ทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดค่ะ แม่ของเราป่วยมีโรคประจำตัว ชื่อโรคว่า แพนิก ซึ่งก้อเป็นโรคทางระบบประสาท จะว่าแบบนั้นก้อไม่ถูกทั้งหมดเพราะไม่ใช่คนบ้านะคะ แต่เหมือนเป็นโรคเครียดอย่างนึงเนื่องจากทำงานมากเกินไป จนทำให้เหมือนกลายเป็นคนวิตกกังวลมากผิดปกติหรือเป็นคนที่ค่อนข้างมองโลกและคน Negative มากกว่าคนอื่น แล้วแม่ก้อต้องคอยทานยาเป็นประจำทุกวันค่ะ เพื่อลดอาการเครียด ซึ่งนั่นทำให้สังคมในบ้านไม่ค่อยสวยงามราบรื่นเท่าที่ควรมาโดยตลอด เราไม่อยากจะพูดถึงแม่เรามากนะคะ แต่ก้อพูดสั้นๆว่า เหมือนในหนังช่อง 7 เวลาเค้าโมโหๆกัน หรือคำพูด น้ำเสียง และอารมณ์
ส่วนคุณพ่อเราดีมากค่ะ แต่พ่อส่วนใหญ่จะตามใจแม่ทุกเรื่องค่ะ ทั้งๆที่บางเรื่องมันไม่ถูกต้อง เพราะว่าถ้าพ่อขัดใจ แล้วทะเลาะกัน แม่เราก้อจะร่างกายทรุดค่ะ สุขภาพก้อจะแย่ลง เวลามีปัญหาพ่อและทุกคนในบ้านต้องทำตามที่แม่ต้องการค่ะ คุณพ่อก้อจะเห็นด้วยกับที่แม่พูดหรือตัดสินใจทุกเรื่อง แต่บางทีแม่เราก้อฟังอย่างมีเหตุผล ช่วยคิดแก้ไขและวิเคราะห์นะคะ แต่น้อยยยมากค่ะ ส่วนใหญ่ที่เป็นแบบนั้นจะได้ใช้กับเรื่องงานมากกว่าเรื่องปัญหาครอบครัวค่ะ และโดยส่วนใหญ่เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องก็ประจุให้ทะเลาะกันจนบ้านแตกค่ะ ส่วนน้องอีกสามคน เราถือว่าน้องคนที่สองที่เป็นผู้ชายนั่นเป็นคนค่อนข้างมีเหตุผลมากๆค่ะ อายุน้อยกว่าเราแค่ปีเดียว แต่ติดที่เป็นผู้ชาย เราเลยไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ ในบรรดาพี่น้อง น้องชายคนที่สองเป็นคนที่ทำตัวดีที่สุดแล้วค่ะ อนาคตไกล
น้องคนที่สามก้อเช่นกันค่ะ ไม่เคยทำให้แม่เสียใจเลย ตอนนี้เรียนอยู่ปีสามเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ที่เค้าไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เสียใจเลยคือเค้าเรียนรู้มาจากเราหมดแล้วค่ะว่าทำแบบนี้พ่อกับแม่รับได้หรือไม่ได้ เค้าก้อเลยมีตัวอย่างให้เค้าเลือกที่จะดูเป็นลูกที่น่ารักได้ตลอดเวลา ทั้งๆที่ความจริงแล้วน้องคนที่สามนี้ ทำตัวแย่ที่สุดในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นหนีเที่ยวกลางคืนบ่อยครั้งบ่อยครา หรือคบกับแฟนมา 5 ปีพ่อกับแม่ไม่เคยรู้ หรือเรื่องอื่นๆ แต่เรื่องการเรียนต้องยกนิ้วให้ค้ะ เพราะไม่เคยเรียนแย่ (แต่เราก็เรียนได้เกียรตินิยมนะคะ อิอิ) เรานับถือน้องมากค่ะที่อย่างน้อยก็รับผิดชอบเรื่องการเรียนเพราะมันคืออนาคตเค้า เราถือว่าน้องเป็นคนฉลาดมากค่ะ ฉลาดที่จะเลือกใช้ชีวิตให้เต็มที่โดยมีวิธีที่ทำให้พ่อกับแม่สบายใจ ส่วนน้องคนเล็กสุดกำลังจะขึ้น ม.6 น้องคนนี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงค่ะ เราสนิทกับน้องคนเล็กนี้ที่สุดในบ้านค่ะ มีอะไรน้องก้อจะมาคุยกับเราตลอด แต่ทั้งหมดนี้เราจะบอกว่าเราคือคนที่ดูแย่ที่สุด เป็นคนที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างในบ้านที่สุดค่ะ พ่อกับแม่ชอบพูดแบบนั้น แต่เราจะเล่าให้ฟังนะคะว่าเราทำอะไรบ้าง เราถึงดูเลวที่สุดในสายตาของที่บ้าน จนทำให้เราต้องมาถึงจุดนี้....
ขอพิมพ์ต่อเม้นถัดไปนะคะ มันจะยาวเกิน ><"