ขอเล่าเรื่องจาก ชีวิต จริง ของคน ตจว (แม่ผู้เสียสละและพ่อที่เป็นเสาหลักของบ้าน)
อยากบอกว่าครอบครัวของเรา แม่มีลูก 2 คน ฉันเป็นลูกคนโต และ น้องชาย (ผู้พิการดาวซินโดรม ระดับ 4-5) อายุห่างกันเกือบ 10 ปี
ตอนนี้น้องชายมีอายุประมาณ 15 ปี พูดไม่ได้ นอน และ นั่งเองได้แค่นั่น มีอาการซักกระตุกบ้าง แม่ต้องคอยดูตลอด คอยเช็ดและทำความสะอาดให้กับน้องชายตลอดเวลาที่ผ่านมา เวลากินข้าวแม่ต้องคอยป้อนเองตลอด แต่ปาฏิหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของแม่และครอบครัวก็เกิดขึ้น อยู่ๆ น้องชายก็สามารถเดินเองได้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ต้องอดทนด้วยสายตาที่ถูกมองจากคนรอบข้าง บ้างคนก็อาจจะรังเกียจ แต่พวกคุณรู้ไหมว่า แม่ของฉันต้องอดทนแค่ไหน
ตอนน้องอายุได้ 3-10 ปี ฉันต้องหยุดเรียนเพื่อไปเป็นเพื่อนแม่เพื่อพาน้องชายไปหาหมอที่กรุงเทพทุกเดือน เวลานัด 7 โมงเช้าบ้าง 9 โมงเช้าบ้างกว่าจะได้ตรวจก็บ่ายบ้างเย็นบ้าง การเดินทางก็ต้องนั่งรถตู้ตั้งแต่ตี4-5 ของทุกครั้งที่ต้องพาน้องไปหาหมอ เวลานั่งรถตู้บ้างคนก็พูดคุยกับครอบครัวเราด้วยปกติ แต่บ้างคนก็มองเราด้วยความรังเกลียด ขนาดฉันยังร็สึกเสียใจและบ้างครั้งก็ยังร้องไห้ขึ้นมาเองเฉยๆเลย แล้วแม่ของฉันหล่ะ ความรู้สึกของท่านต้องทนแค่ไหน ***แม่เคยบอกว่าถึงจะพิการยังไงต่อให้ใครมองเรายังไง เมื่อเขาเกิดมาแล้วเราต้องดูแลเขาให้ถึงที่สุด*** ที่ผ่านมาแม่ยอมทำทุกอย่างหาวิธีทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้น้องชายกับไปเป็นเหมือนคนปกติ แม้มันจะเป็นการหวังลมๆแล้งๆ แต่ความหวังนั้นก็เกิดขึ้นจริงๆ
วิธีที่แม่ทำเพื่อรักษาอาการของน้องชายตั้งแต่เล็กจนโต
-แม่พาน้องไปว่ายน้ำที่สระน้ำของเทศบาล ต้องขอบคุณครูฝึกของเทศบาลที่ไม่เคยรังเกลียดแม่และน้องชายของฉัน
-แม่พาน้องไปทำกายภาพที่ โรงเรียนเด็กพิการประจำจังหวัด
-ทำรถหัดเดิน
-ขุดหลุมให้น้องหัดยืน
-หมักน้ำหมักจากพืชและผลไม้ (ตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องบ้าบอ กลิ่นก็เหม็น รังเกลียดแต่พอ เคยป่วยหนักเป็นต๋อมไทซินอักเสบไขข้ขึ้นสูง แม่เอากับมากรอกใส่ไป แล้วมันก็ดีขึ้น ทาแผลแผลก็แห้งเร็วแต่แซบมาก) ผสมยาให้น้องกิน *แล้วแต่ความเชื่อและการลอง
-ทำราวเหล็กให้น้องหัดเดิน
ฯลฯ
-* จะรู้สึกยังไงถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของคุณ
-* อย่าท้อแท้หรือหมดหวัง ให้มองคนรอบข้างเสมอ และสู้ไปกับมัน
-* ทำเป็นหูทวนลม ตาบอดบ้าง เพื่อความสบายใจ
-* ความรู้สึกที่เจ็บปวดจะผ่านไปเมื่อคิดดีทำดี และปาฏิหารที่เกิดขึ้น
ขออภัยหากเขียนวกไปวนมา แต่เป็นเรื่องจริงทุกประการ
การตั้งกระทู้นี้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีใจจนบอกไม่ถูก และอยากให้ทุกคน อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ
*แม่*ที่เข้มแข็ง ทำทุกอย่างเพื่อลูกที่พิการ แม้จะถูกมองด้วยสายตาที่รังเกลียดบ้าง ***แต่ปาฏิหารก็เกิดขึ้น*** เรื่องจริง
อยากบอกว่าครอบครัวของเรา แม่มีลูก 2 คน ฉันเป็นลูกคนโต และ น้องชาย (ผู้พิการดาวซินโดรม ระดับ 4-5) อายุห่างกันเกือบ 10 ปี
ตอนนี้น้องชายมีอายุประมาณ 15 ปี พูดไม่ได้ นอน และ นั่งเองได้แค่นั่น มีอาการซักกระตุกบ้าง แม่ต้องคอยดูตลอด คอยเช็ดและทำความสะอาดให้กับน้องชายตลอดเวลาที่ผ่านมา เวลากินข้าวแม่ต้องคอยป้อนเองตลอด แต่ปาฏิหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของแม่และครอบครัวก็เกิดขึ้น อยู่ๆ น้องชายก็สามารถเดินเองได้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ต้องอดทนด้วยสายตาที่ถูกมองจากคนรอบข้าง บ้างคนก็อาจจะรังเกียจ แต่พวกคุณรู้ไหมว่า แม่ของฉันต้องอดทนแค่ไหน
ตอนน้องอายุได้ 3-10 ปี ฉันต้องหยุดเรียนเพื่อไปเป็นเพื่อนแม่เพื่อพาน้องชายไปหาหมอที่กรุงเทพทุกเดือน เวลานัด 7 โมงเช้าบ้าง 9 โมงเช้าบ้างกว่าจะได้ตรวจก็บ่ายบ้างเย็นบ้าง การเดินทางก็ต้องนั่งรถตู้ตั้งแต่ตี4-5 ของทุกครั้งที่ต้องพาน้องไปหาหมอ เวลานั่งรถตู้บ้างคนก็พูดคุยกับครอบครัวเราด้วยปกติ แต่บ้างคนก็มองเราด้วยความรังเกลียด ขนาดฉันยังร็สึกเสียใจและบ้างครั้งก็ยังร้องไห้ขึ้นมาเองเฉยๆเลย แล้วแม่ของฉันหล่ะ ความรู้สึกของท่านต้องทนแค่ไหน ***แม่เคยบอกว่าถึงจะพิการยังไงต่อให้ใครมองเรายังไง เมื่อเขาเกิดมาแล้วเราต้องดูแลเขาให้ถึงที่สุด*** ที่ผ่านมาแม่ยอมทำทุกอย่างหาวิธีทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้น้องชายกับไปเป็นเหมือนคนปกติ แม้มันจะเป็นการหวังลมๆแล้งๆ แต่ความหวังนั้นก็เกิดขึ้นจริงๆ
วิธีที่แม่ทำเพื่อรักษาอาการของน้องชายตั้งแต่เล็กจนโต
-แม่พาน้องไปว่ายน้ำที่สระน้ำของเทศบาล ต้องขอบคุณครูฝึกของเทศบาลที่ไม่เคยรังเกลียดแม่และน้องชายของฉัน
-แม่พาน้องไปทำกายภาพที่ โรงเรียนเด็กพิการประจำจังหวัด
-ทำรถหัดเดิน
-ขุดหลุมให้น้องหัดยืน
-หมักน้ำหมักจากพืชและผลไม้ (ตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องบ้าบอ กลิ่นก็เหม็น รังเกลียดแต่พอ เคยป่วยหนักเป็นต๋อมไทซินอักเสบไขข้ขึ้นสูง แม่เอากับมากรอกใส่ไป แล้วมันก็ดีขึ้น ทาแผลแผลก็แห้งเร็วแต่แซบมาก) ผสมยาให้น้องกิน *แล้วแต่ความเชื่อและการลอง
-ทำราวเหล็กให้น้องหัดเดิน
ฯลฯ
-* จะรู้สึกยังไงถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของคุณ
-* อย่าท้อแท้หรือหมดหวัง ให้มองคนรอบข้างเสมอ และสู้ไปกับมัน
-* ทำเป็นหูทวนลม ตาบอดบ้าง เพื่อความสบายใจ
-* ความรู้สึกที่เจ็บปวดจะผ่านไปเมื่อคิดดีทำดี และปาฏิหารที่เกิดขึ้น
ขออภัยหากเขียนวกไปวนมา แต่เป็นเรื่องจริงทุกประการ
การตั้งกระทู้นี้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีใจจนบอกไม่ถูก และอยากให้ทุกคน อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ