ตั้งแต่เคยสัมผัสกับความรักมายังไม่เคยเจอกับความรักที่มั่งคงเลยสักครั้ง อะไรคือความรักที่แท้จริง ทุกครั้งต้องจบลงด้วยคำว่าถูกทิ้ง โดนมาจนไม่กล้าที่จะรักใครอีกแต่ก็เหมือนว่าเรามีกรรมในเรื่องนี้ คงอาจจะเป็นเพราะว่าเราใช้หัวใจนำทางให้ความรู้สึกจริงใจเพื่อพิสูจณ์ความรักแต่ก็ได้เจ็บกลับมาสะงั้น สงสัยว่าน้ำตาความเจ็บปวดจะเป็นของเรา เหนื่อยจนไม่อยากหายใจ ต้องหอบเก็บเอาความช้ำกลับมาเสมอ ต้องนับหนึ่งทุกครั้งที่ถูกทิ้ง ทำไมนะไม่เข็ดสักที ใจอ่อนทุกทีเลย อยากเข้มแข็ง อยากเป็นคนที่ไม่มีหัวใจรักใครไม่เป็นบ้างคงจะดี คงไม่ต้องกอดตัวเองร้องให้แบบนี้ T_T คนที่เขาเป็นคู่กันเขาคงจะมีความสุขมากเนาะโลกก็คงจะสดใส คงไม่มืดมิดแบบเรา เราคงไม่ได้เกิดมาเพื่อความรัก แต่คงเกิดมาเพื่อรับความเจ็บปวด เจ็บช้ำ ใช่ไหม?
ฟ้ามืด...